คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1.first meeting!!
1.
พระเอก ฮามาโนะทาดาโยชิ
นายเอก นากามารุ ไทกิ
เเฝดพระ อากิโมโตะ คาโงะ vs ไคโตะ
แฝดนาย ฟุคุดะ นาโอซึมิ vs มาซาฮิโระ
1
พอออดเลิกเรียนวันที่หนึ่งของม.ปลายปีสองเทอมแรกดังปุ๊บผมก็ลากเจ้าแฝดสองตัวที่นั่งข้างๆ ออกจากห้องไปทันที ออกมาเร็วกว่าอาจารย์ที่สอนคาบสุดท้ายด้วยซ้ำ ความโกรธที่สะสมอยู่ตั้งแต่เช้ามันอิ่มตัวและพร้อมจะระเบิดออกมาแล้วหละ มือของผมสั่นน้อยๆ ด้วยความกระหายเลือด รอเดี๋ยวนะลูกพ่อจะพาลิ้มเลือดชั่วเดี๋ยวนี้แหละ ฮ่าๆๆ ผมหัวเราะอย่างบ้าคลั่งไปตลอดทาง ดูเหมือนเจ้าแฝดนาโอซึมิกับมาซาฮิโระมันจะเดินถอยห่างจากผมไปเรื่อยๆ แต่ไม่เป็นไรผมใช้สองแขนล็อกคอมันมาเรียบร้อยแล้วครับ และกำลังบังคับให้ทั้งคู่พาผมไปส่งที่โรงเรียนเซนต์กาเบรียล
ไปไม่ถูกครับ โรงเรียนไฮโซพรรค์นั้น
“ถึงแล้ว” นาโอซึมิแฝดคนพี่บอกผม พร้อมทั้งแกะแขนของผมออกจากคอมันด้วย
“นายแน่ใจนะว่าจะมาหาเรื่องคนในรูปเค้าหนะ” มาซาฮิโระแฝดน้องถามผมบ้าง มันจัดการแกะแขนผมออกจากคอเรียบร้อยแล้วครับ
“แน่นอน ฉันจะต่อยให้มันหาทางกลับบ้านไม่ถูกเลย บังอาจมาหักอกมาซาเมะจังของฉันได้”
“ฉันว่ายายมาซาเมะคงพูดเล่นแกล้งนายมากกว่าละมั้ง”
“ไม่มีทาง”
ผมส่ายหน้าผึบผับยืนยันในอุดมการณ์ เมื่อเช้าพอหย่อนตูดนั่งลงบนเก้าอี้ นางฟ้าของผมก็ร้องไห้โฮแล้วฟาดรูปถ่ายใบที่ผมฉีกทิ้งเป็นจุณไปแล้วลงบนโต๊ะ เสียงปนสะอื้นของเธอช่างน่าสงสาร “ไทกิคุง ช่วยไปจัดการคนคนนี้ให้หน่อยนะ เค้าหักอกฉันหละ”
รายละเอียดที่ตามมาทีหลังผมไม่ค่อยรู้เรื่องนักหรอกครับ เพราะตอนนั้นมันโกรธจนควันออกหู ถือว่าหล่อแล้วจะมาหักอกใครต่อใครเล่นได้งั้นเหรอ ผมจะขอสั่งสอนมันให้รู้สึกนึกซะบ้างว่าทำร้ายคนที่คนอื่นแอบชอบนั้นมันร้ายแรงขนาดไหน
ผมยืนท้าลมหนาวอยู่ได้ไม่นาน ออดเจ้าโรงเรียนบ้านี้ก็แผดลั่นประหนึ่งจะทำลายประสาทหูผมเลยทีเดียว
เสียงนกแตกรังดังฮือออกมา รอไปอีกซักพักเจ้าบรรดาลูกคุณหนูทั้งหลายก็เดินกันออกมา เห็นแล้วหมั่นไส้
ผมกับสองแฝดหน้าหวานยืนแห้งกันอยู่ที่รั้วประมาณสองชั่วโมงครึ่งแล้วครับ เป้าหมายที่ผมจำมันขึ้นใจก็ไม่โผล่มาซักที
ฮึ่ย!! กะจะเล่นสงครามประสาทกันรึไงนะ
“ไทกิจัง กลับก่อนดีกว่ามั้ย” มาซะฮิโระนั่งลงใช้กิ่งไม้แถวนั้นเขี่ยดินเล่นแล้ว
“น่านซิ นายกลับไปก่อนเถอะฉันว่า เย็นป่านนี้แล้ว เดี๋ยวคุณนายนากามารุ แม่นายก็งับหัวเข้าอีกหรอก” เจ้าแฝดพี่นาโอซึมิมันยกพระเดชพระคุณท่านมาขู่ครับ
“น่านซิ ไม่กลับไปช่วยเสริฟเดี๋ยวที่ร้านก็เรตติ้งตกหรอกพ่อสุดหล่อ”
แฝดน้องเสริมให้อีกรอบครับ พูดเรื่องจริงกันแบบนี้อดจะภาคภูมิใจไม่ได้จริงๆ
ที่บ้านผมเปิดร้านอาหารครับ และเพราะได้เด็กเสริฟหน้าตาดีอย่างผมลูกค้าเลยมาอุดหนุนกันตรึม ไม่อยากจะโม้ แต่ขอคุยหน่อยเถอะว่าผมนั้นหน้าตาดีจนสาวติดตรึมแถมบางทียังมีผู้ชายหลงมาด้วย เซ็งเป็ดเลยครับ แต่ประเด็นทำไมนางฟ้าอย่างมาซาเมะจังถึงไม่หันมามองผมซักทีนะ
ระหว่างคิดอะไรเพลินๆ เจ้ามาซาฮิโระก็ลุกพรวดจนแถมยังคว้าข้อมือพี่มันวิ่งระริกระรี้เข้าไปหาผู้ชายหุ่นล้ำสองคนที่เดินพ้นประตูรั้วออกมาด้วย
“รอนานมั้ย” ผมได้ยินเสียงห้าวๆ หนึ่งในสองคนนั้นพูดขึ้นมา
“ไม่นานหรอก”
แล้วทำไมเจ้าแฝดต้องไปยิ้มหวานให้มันด้วยฟระ เห็นแล้วขนลุก
แต่เอ๊ะ สองคนที่รับเอากระเป๋าของเพื่อนผมไปถือให้แถมยังหยอกล้อกันหนุงหนิงก็เป็นแฝดด้วยนี่นา อย่าบอกนะว่า
นี่คือรุ่นพี่คาโงะและไคโตะ แฟนของเจ้าสองคนนี้ เพื่อนผมมันตกอยู่ในห้วงรักสีชมพูอมม่วงมาตั้งแต่ปิดเทอมก่อนขึ้นม.ปลายปีสองแล้วหละครับ ไปเรียนติวกันอีท่าไหนไม่รู้ได้แฟนกลับมาทั้งสองคนเลย ทำลายฝันสาวๆ ไปค่อนโรงเรียน ทิ้งผมให้รับภารกิจพิทักษ์หัวใจสาวน้อยสาวใหญ่อยู่คนเดียว
โลกกลบชิบ แต่ที่ทำให้ผมตาค้างกว่าคือบุคคลที่สามที่เดินตามหลังพี่ล่ำทั้งสองคนมาคือ ไอ้หน้าหล่อเป้าหมายที่ผมต้องมากำจัดในวันนี้
มันยิ้มให้เจ้าแฝดด้วยความสนิทสนมแค่นั้นก็ทำเอาผมควันออกหู ทิ้งกระเป๋านักเรียนตรงรี่เข้าไปควงหมัดซ้ายทะลวงเข้าเต็มกรามขวามันทันที
หึหึ ถึงกับล้มแว่นกระเด็นเลยทีเดียว กำลังจะตามไปซ้ำเจ้าแฝดเพื่อนรักก็เข้ามาล็อกแขนผมไว้ แต่มีหรือแรงจากแขนผอมกระหร่องของมันจะยื้อนักเลงประจำโรงเรียนอย่างผมไว้ได้ ผมสะบัดทีเดียวทั้งคู่ก็หลุดไปทรุดอยู่ในอ้อมแขนแฝดล่ำสุดที่รักของพวกมันทันที
“ไอ้หน้าหล่อ วันนี้แกไม่รอดแน่” ผมตะโกนสุดเสียงเตรียมจะเตะซ้ำตรงชายโครงอีกฝ่ายให้เต็มรักแต่กลับมีมือยักษ์สองมือมารั้งไว้ก่อน ผมออกแรงกระชากแต่คราวนี้กลับไม่หลุดครับ พอหันไปมองก็เห็นว่าเป็นหนึ่งในสองพี่ล่ำ ส่วนอีกคนกำลังก้มลงไปประคองเจ้าคนชั่วให้ถอยห่างจากฝ่าตีนพิฆาตมาของผมครับ
“ไทกิ พอได้แล้วน่า!!” นาโอซึมิแผดเสียงลั่น ตากลมนั่นดุจนผมเริ่มหงอ “รับโทรศัพท์แล้วไปขอโทษรุ่นพี่ทาดาโยชิซะ”
ผมหน้างงทันทีเลยครับทำไมเจ้าแฝดมันรู้จักเหยื่อของผมและ รับโทรศัพท์แล้วทำไมต้องไปขอโทษไอ้ชั่วนั้นด้วย แต่ผมก็ยื่นมือไปรับเครื่องมือสื่อสารจากมารดาคนที่สองมาแต่โดยดี บทแฝดคนพี่จะโหดขึ้นมาก็ไม่เข้ากับหน้าตาหรอกครับ …
“ฮัลโหล”
เสียงหวานดังมาเชียว ผมจำได้นางฟ้านั้นเอง
“ไทกิคุง คือเรื่องเมื่อเช้าฉันล้อเล่นนะ ฉันแค่แอบมองรุ่นพี่เค้าเฉยๆ สวนเรื่องหักอกนั่นฉันแต่งขึ้นเองจ้า”
เพล้ง!! ได้ยินเสียงหน้าตัวเองแตกละเอียดยับป่นปี้ทุกตารางนิ้วเลยครับ ระบบเสียงดีแบบดอลบี้ดิจิตอลเซอร์ราวรอบทิศทางเสียด้วย
เหงื่อแตกพลั่กเลยฮะ ใครก็ได้สั่งคัตทีแล้วบอกว่าเมื่อกี๊ถ่ายทำผิดพลาด!!
อยากจะแปลงร่างเป็นขอบดำดินแล้วมุดหนีไปเสียจากตรงนั้น เหลือบไปมองเจ้าคนชั่วเอ้ย!! รุ่นพี่ที่ผมเพิ่งต่อยหน้าไปก็กำลังเดินเข้ามาหาโดยไม่ต้องมีพี่ล่ำประคองแล้ว
ผมกำลังตกอยู่ในวงล้อมของคนหน้าตาดีห้าคนครับ
ง่า … อยากกลับไปเสริฟอาหารที่บ้านแล้ว ขอเเผ่นเลยได้มั้ยครับ คุณนายนากามารุช่วยผมด้วย
ทุกคนอย่ามองผมด้วยสายตาทิ่มแทงแบบนั้นได้มั้ย ฉึกๆ แค่สายตาสองคู่ของเจ้าแฝดเพื่อนรักก็ทำผมพรุนไปทั้งตัวและหัวใจแล้ว
“นี่รุ่นพี่อากิโมโตะ ไคโตะ …เอ่อแฟนฉัน” มาซาฮิโระเอ่ยทำลายความเงียบแล้วก็หน้าแดงเป็นแตงโมหน้าร้อนอยู่คนเดียว ผมรีบก้มหัวทันที
แล้วจู่ๆ ประเด็นก็เปลี่ยนาเป็นงานแนะนำญาติแทนครับ ปรับอารมณ์ตามแทบไม่ทัน
“นี่รุ่นพี่คาโงะ…แฟนฉันเอง” นาโอซึมิแนะนำบ้าง แหมทำเป็นขรึมแต่ก็แอบแก้มแดงละนะ ผมยิ้มนิดๆ ในความน่ารักของเพื่อนตัวเองแล้วก็รีบก้มทำความเคารพพี่ล่ำอีกคน
พี่ล่ำทั้งคู่หันมาส่งยิ้มหล่อให้ผมแต่ผมว่ารังสีมันเเหม่งๆ แหะ เหมือนพี่แกกำลังขำยังไงก็ไม่รู้
“พวกฉันกลับก่อนนะ” นาโอซึมบอกแถมหันกลับไปทำหน้าไร้เดียงสาให้เเฟนตัวเองอีก ผมหละอยากจะบ้าตายทั้งที่เมื่อกี๊ยังจะงับหัวผมอยู่เลยนะนั้น
เวรแล้วซิ!! นี่ไม่ใช่หนังเรื่องเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดนะ อย่าทิ้งกันดื้อๆ แบบนี้เซ่~
คู่ของนาโอะจังก็ปลีกวิเวกไปชมแมงเต่าทองกันหนุงหนิง คู่มาซะจังก็กระโดดขี่หลังกันแบบโลกนี้มีแต่เราสอง
พวกแกลืมไปแลวใช่มั้ยว่าทิ้งไทกิตัวน้อยๆ เอาไว้อีกหนึ่งตัวกับ..เอ่อ…รุ่นพี่ทาดาโยชิ
ฟิ้ว…
เคยได้ยินเสียงลมยะเยือกที่พัดผ่านมาเวลาคุณทำผิดมั้ยครับ
ฟิ้ว….
แม่ง จะพัดมาทำไมนักหนาฟระ แค่นี้ก็หนาวจะตายห่-า อยู่แล้ว
ผมก้มหน้ามองนิ้วตัวเองที่กำลังพันกันอย่างสลดที่สุด อยู่ๆ ก็วิ่งไปต่อยคนที่ไม่รู้จักเสียจนแว่นเขาหลุดกระเด็นแตกยับ ปากเขาก็แตก แถมเขายังเป็นเพื่อนของแฟนของเพื่อนแฝดที่เป็นเพื่อนสนิทของเราอีกเพื่อนเเฝด แฟนเพื่อนแฝดที่เป็นแฝดด้วยแล้วก็เป็นเพื่อนของแฟนเพื่อนแฝดที่เป็นแฝดซึ่งเพื่อนแฝดนั้นคือเพื่อนของผมที่มีเพื่อนเป็นแฝดแล้วมีเเฟนเป็นแฝดที่เป็นเพื่อนกับรุ่นพี่เคราะห์ร้ายคนนั้น
“โอ๊ย!! แล้วฉันจะมานั่งลำดับญาติเพื่อนตัวเองเพื่ออะไรว่ะ”
“อันนั้นฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“หรอ..”
เย้ย!! คนที่โดนผมทำร้ายกำลังสนทนากับผมอยู่ แล้วความคิดที่คิดเงียบๆ มันเกิดดังออกมาตั้งแต่ประโยคไหนฟระ
“ฮะฮ่ะ นายนี่ตลกดีนะ”
เจ้ารุ่นพี่อดีตศัตรูของผมมันหัวเราะคิกอยู่ตรงหน้าผมนี่เอง ให้ตายเถอะขนาดถูกต่อยแก้มบ่วมเเป่งยังหล่อไม่บันยะบันยัง
พอเห็นผมอ้าปากหวอทำตาค้างมันก็ยื่นมือมาลูบหัวผมทำราวผมเป็นลูกหมาอย่างไงอย่างงั้น
“ไม่ต้องตกใจหรอก ฉันรู้ว่านายเข้าใจผิด”
“ครับ ขอโทษครับ” แล้วก็เผลอไปคุยกับพี่แกเข้า
“แต่ช่วยพาฉันไปส่งที่ร้านเเว่นหน่อยได้มั้ย แว่นแตกแบบนี้แถมยังมืดแล้วด้วยฉันมองทางไม่ค่อยเห็น”
“เอ่อ.. ได้ครับ” ผมผงกหัวลงทันที กลายเป็นหมาเชื่องเลยทีเดียวครับ
พี่แกยิ้มแล้วเดินไปก้มลงเก็บเเว่นที่แตกมาถือไว้ แค่เห็นยี่ห้อที่ก้านแว่นผมก็ตัวแข็งทื่อแล้ว ของแพงแบบนั้นผมไม่มีปัญญาชดใช้หรอกนะ ถ้าเป็นแว่นที่ขายตามแผงลอยข้างถนนก็พอว่าไปอย่าง
สงสัยพี่ท่านจะเห็นผมจ้องยี่ห้อเเว่นแกตาไม่กระพริบก็ส่งยิ้มเทพบุตรมาอีกรอบ ออร่านี้สว่างจนผมเบลอเลยทีเดียวครับ “ไม่เป็นไรหรอก แค่พาฉันไปส่งหนะ ไม่ต้องจ่ายค่าแว่นให้หรอก”
ผมอ้าปากค้างซิครับ หล่อ รวย แถมนิสัยโคตรเทพพระบุตรอีก นี่ผมต่อยพี่แกไปได้ยังไง
คุณนายนากามารุรู้คงขับออกจากตระกูลเป็นแน่แท้ รายนั้นเค้ายิ่งชอบอนุรักษ์คนหล่อเสียด้วย
“ยืนอึ้งอยู่นั้นแหละ จะไปส่งฉันรึเปล่า”
พี่แกท้วงมาอีกรอบผมเลยรู้สึกตัว เดินเข้าไปหยิบกระเป๋านักเรียนที่วางทิ้งไว้แล้ววิ่งเข้าไปหาพี่แกทันที
“ขอจับมือหน่อยนะ ภาพมันเบลอไปหมด มองไม่เป็นทางหนะ”
“คะ..ครับ”
จะตะกุกตะกักเพื่อครับ ผมด่าตัวเองแต่ก็ยื่นมือที่เพิ่งต่อยพี่แกไปให้พี่แกจับ จั๊กจี๊ชะมัดโดนผู้ชายด้วยกันที่ไม่ใช่เจ้าแฝดจับมือเป็นครั้งแรก
แต่ก็ต้องยอมเพราะดันไปต่อยหน้าเค้าเสียขนาดนั้น
be cont
ขอคอมเม้นเยอะๆ นะ เรื่องใหม่ แบบไม่ค่อยมั่นใจ
แนวนี้เป็นไง ฮาๆ มั้ย << หรือไม่ขำ
รอฟังคนอ่านดีกว่าเนาะ
ความคิดเห็น