คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : [MLTh] Umbrella [MyungYeol]
Umbrella
“ันเหลือหนึ่พันหนึ่ร้อยวอน”
“ันมีห้าพันห้าร้อยวอน”
อยอลมอธนบัรับเศษเหรียในมือัวเอสลับับมือมยอูหน้าบู “ไม่น่าื้อนมเยอะนานี้เลย” เ็หนุ่มเย่าถุพลาสิใส่นมใบโในมืออย่าัใ “รู้อย่านี้เอาระเป๋าสา์มา้วย็ี!” มยอูอ้าปาหาวหวอมอเพื่อนบ่นไม่ทุ์ร้อน
พวเาิฝนในร้านสะวื้อใล้หอ ่านมิัวสอนรวมันเหลือไม่พอื้อร่มสอัน เินสหพันหร้อยวอนื้อร่มพลาสิิ๊๊อไ้หนึ่ัน เ็น้อยอหยิบมันมาลอาุ้มหัวัวเอและมยอู “ไม่ไหว ให่ไม่พอเราสอน” อยอลถอนหายใพลาหุบร่มเ็บใส่ปลอพลาสิ
“็พอนะ” เพื่อนร่วมวแย่ไปาใหม่
“พอที่ไหน” เ็ประถมิ้มมยอูเ้าที่หัวไหล่ “ืนทู่ี้าออไปไ้ไหล่เปียนละ้าันพอี”
“ทำอย่านี้ไ” แอลโอบไหล่อีฝ่ายให้แนบายับัว ร่มันเล็าุ้มัวพวเาพอิบพอี
อยอลเหลือบเห็นพนัานสาวในเาน์เอร์มอพวเาพลาหัวเราะิ็เินนหน้าร้อนแทบสุ “ไอ้บ้า!” เาทุบอเพื่อนสนิทัอั้ ผละออมาถลึา ยถุนมฟาหน้าแ้สั่สอนแ้เิน
มยอูอมยิ้ม เาเ็บร่มวาืนบนั้น บออยอลเสียเนือยว่าถ้าอย่านั้นรอนฝนาแล้ว่อยลัเลาะไปามายาระหว่าทา็แล้วัน
อยอลมวิ้วทำหน้ายุ่ “โทรศัพท์ามใรมารับีมั้ย?” อีฝ่ายแ่นหัวเราะใส่
“ำอะไร?” เ็ประถมถามเสียุ่น
“ำนาย” มยอูอบ “ิเหรอว่าะมีใรยอมมา”
อยอลยืนอึ้ไปพัให่แล้วึยอมเ็บโทรศัพท์ลับใส่ระเป๋า “ริอนาย” พวในวี้เียัวเป็นนพึ่ไมไ้สัน เ็น้อยออมอพื้นละเหี่ยใ
อยอลยืนห่อไหล่ เาหน้าอมอสายฝนระหน่ำ้านอ ในร้านไม่มีลู้าอื่น พวเายืนเหาหน้าประูอัโนมัิ แอร์ในร้านเย็นนนลุ เ็หนุ่มเอามือุระเป๋าเสื้อลุมพลาย่ำเท้าออำลัเบาๆ ให้ัวอุ่น มยอูยืนเอามือล้วระเป๋าแ็เ็มออีฝ่ายไม่พูา
ฝนนานแล้วยัไม่ยอมหยุ อยอลเอามือทุบ้นาลายเมื่อย หาาเหลือบมอนาฬิาในร้าน่อนถอนใ พวเาิอยู่ในนี้ยี่สิบนาทีแล้ว เ็น้อยส่เสียรวเบาๆ ับัว พึมพำว่าทำไมฝนไม่หยุสัที มยอูมอเพื่อนสนิทเยอยู่
อยอลแะนมที่ื้อินเล่น่าเวลา ออร่อย่อยๆ พร่อลทีละห่อสอห่อ ไม่ี่นาทีานั้นอยอล็ระทืบเท้าโวยวาย “นมะหมถุอยู่แล้ว! ันอยาลับห้อแล้ว!” มยอูมอเพื่อนร่วมวยิ้มๆ ส่ายหน้าพลาถอนใแล้วแบมือใส่
“อะไร?” เ็น้อยอเ็ั
“เอาหนึ่พันหนึ่ร้อยวอนอนายมา”
“หา?”
เ็หนุ่มี้เียรอให้อีฝ่าย่อิึัแล้วเินาระเป๋าเสื้อลุมเพื่อนมารวมับเินส่วนอนานั้นว้าร่มพลาสิันเมื่อรู่ไป่ายเินเสร็สรรพ
“ื้อทำไม ันบอแล้วไว่ามันเล็เินไป” อยอลแยเี้ยวใส่เพื่อนสนิท
“ันเห็นนายอแแล้วทนไม่ไหว” อีฝ่ายูมืออยอลไปหน้าร้าน ึปลอร่มแล้วาออ
เ็ประถมอมลมแ้มป่อออับ “นายิะลับยัไ?”
“ท่านั้นไ”
“ไม่เอา!”
แ่มยอูไม่ฟั เาโอบไหล่อยอล่อน้าวเท้าออเิน
“เฮ้ย!” เ็น้อยอิ้นลุลั “ปล่อยสิวะ ทำอย่านี้ันเินไม่ถนั!”
อีฝ่ายส่เสียเือนุ๊ๆ “ไม่เินอย่านี้เี๋ยวเปียหมนะ”
“อย่าับอนนี้ไม่เปียเลย!?” พวเาาร่มแล้วแ่ฝนไม่วายหยใส่ไหล่
“ั้นไปท่านี้แทนแล้วัน” ทันในั้นมยอูลายวแนออย่อัวลอุ้มอยอลแบพาบ่า มือหนึ่ถือร่มไว้ และใ้อีมือประอัวอยอล เพื่อนสนิทแหปาประท้วัลั่น เาหัวเราะอย่าถูใ วิ่เหยาะๆ ฝ่าฝนไปให้เร็วที่สุเท่าที่แระมี
“แน่ในะว่าออไปื้อนม?”
หัวหน้าวออถามน้อสอนึ่ลับถึหอในสภาพูไม่ื หัวหูมยอูยุ่ไม่เป็นทรเพราะถูอยอลยุ้ม ส่วนเสื้อผ้าอยอลยับยู่ยี่เพราะถูแบมาลอทาระทั่ถึหน้าหอ
เ็ประถมูถุนมในมือเป็นหลัาน่อนระแทเท้าึัไปหย่อนัวโรมบนโฟาไม่พูไม่า ประเี๋ยวเียวอูฮยอนระเห็าห้อนั่เล่นมาหามยอูับอยูึ่ยัยืนอยู่ที่โถหน้าประู
“หมอนั่นไปโรธใรมาาไหน?”
“ไม่รู้สิ” มยอูยัไหล่หน้าื่อ
“อ้าว แล้วนั่นร่มใร?” อูฮยอนเพยิหน้าใส่ร่มในมืออีฝ่าย
“ร่มื้อใหม่”
“อ้อ ี ะไ้มีใ้เพิ่มอีัน” พี่ให่พยัหน้าพอใ “แ่เล็ั พวนายยััวยัไให้เปียันนิเียว”
มยอูอบสั้นๆ “ันมีวิธีอัน็แล้วัน” เายิ้มพลาเบียัวผ่านพี่ายสอนเอาร่มไปาาในห้อน้ำพลาฮัมเพลอย่าสบายอสบายใ
ในระเป๋าาเมยอูยัมีธนบัรหมื่นวอนุอีหนึ่ใบ
แ่ร่มน่ะื้อมาใ้ันเียว็เินพอ
THE END
ความคิดเห็น