คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [JSUWIWS] Chapter 8
Chapter 8
โซจุนเคยขอแม่ไปดูคอนเสิร์ตสองครั้ง เขาเหนื่อยแทบขาดใจกว่าจะกล่อมคุณนายยุนได้สำเร็จ กลับกันพอเด็กหนุ่มถามว่าจะไปดูไลฟ์ของอันกูจองฮวาได้ไหม แม่แทบจะจับเขาใส่พานถวายอีฮยอนซูที่มารอรับหน้าบ้านพร้อมดอกไม้ธูปเทียน
แม่นะแม่ จำไว้เลย
โซจุนไม่อยากดูอันกูจองฮวาสักนิด (จริงๆ!) วันเสาร์บ่ายอย่างนี้เขาอยากนอนขี้เกียจอยู่บ้านมากกว่า หลายวันที่ผ่านมาเขาขลุกกับพวกนั้นแทบทุกวัน สุดสัปดาห์โซจุนก็อยากจะมีเวลาว่างมั่งอะไรมั่ง แต่ไอ้บ้าฮยอนซูกลับสั่งให้เขาไปดูการแสดงในฐานะที่เป็นผู้จัดการ แถมยังโผล่มารับเขาถึงบ้านกันเขาชิ่ง
ปัดโธ่ จะหาคนส่งข้าวส่งน้ำก็บอกมาเถอะ!
เด็กหนุ่มเดินหน้าเมื่อยไปบอกลาแม่หน้าประตูบ้าน (คุณนายยุนกำลังตอดฮยอนซูอยู่ หน้าบานจนไม่รู้จะบานอย่างไรแล้ว) แม่สั่งให้เขาถ่ายรูปกับวิดีโอมาฝากเยอะๆ แล้วโบกมือส่งจูบให้อย่างกับเป็นเด็กสาวๆ โซจุนต้องเดินกลับไปรุนหลังแม่เข้าบ้าน ไม่อย่างนั้นคุณนายยุนคงยืนส่งจูบอยู่อย่างนั้นจนกว่าพวกเขาจะลับสายตา
“พี่โซจุน!”
เด็กหนุ่มหันกลับมาอีกทีก็ถูกดาซมซึ่งยืนซ่อนตัวอยู่หลังรั้วบ้านข้างๆ กระโดดเข้าใส่ เขาสะดุ้งโหยงตกใจ และกอดตอบเธอเก้ๆ กังๆ “หนูมาได้ยังไงเนี่ย?”
“วันนี้หนูจะไปด้วย”
“หา? นายจะพาดาซมเข้าผับอีกแล้วเรอะ!?” โซจุนร้องเสียงหลง เขาเงยหน้ามองมือกีตาร์ตาเขียว สมองยังจดจำวันที่ต้องเล่นไล่จับกับตำรวจได้ดี ถ้าไม่มีเรื่องยุ่งวันนั้น อีฮยอนซูคงไม่โผล่มายืนหน้าบ้านเขาได้อย่างวันนี้หรอก
“พี่โซจุนๆ” สาวน้อยดึงกระเป๋าเป้เขาหมับๆ “พี่ชายให้หนูไปดูแค่ตอนซ้อม พ่อกับแม่จะไปรับหนูกลับก่อนผับจะเปิด”
“อ-อ๋อ---เหรอ?” เด็กหนุ่มรับคำเก้อๆ เขาค้อนปะหลับปะเหลือกใส่ไอ้จอมมารซึ่งบังอาจหัวเราะเยาะเขาอย่างไม่สบอารมณ์
ฮยอนซูเดินจูงมือดาซมข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งจับสายกระเป๋ากีตาร์ น้องสาวเขาคุยแจ้วๆ กับยุนโซจุนซึ่งเดินจูงมือเธออีกข้าง สองคนสรรเสริญสมาชิกอินฟินิทกันอย่างเข้าขา พี่โฮยาเท่อย่างนั้น พี่ซองจงน่ารักอย่างนี้ พี่ดงอูซื่อซะไม่มี พี่ซองกยูเสียงดีที่สุดเลย
“พี่อูฮยอนล่ะ” โซจุนถามดาซม
“พี่อูฮยอนน้ำเน่า”
เนิร์ดน้อยฟังคำตอบแล้วฮาก๊าก “แล้วพี่ซองยอล?”
“พี่ซองยอลขี้เล่น ส่วนพี่มยองซู...” สาวน้อยทอดเสียงรอให้เขาออกความเห็นพร้อมกัน
“พี่มยองซูเท่ที่สุด!”
อินสปิริทตัวเล็กตัวใหญ่ประสานเสียงอวยไอดอลในดวงใจ ฮยอนซูพ่นลมออกจมูกดังหึพลางส่ายหน้าระอา ดาซมเห็นเข้าจึงอมลมแก้มป่องใส่เขา “พี่ชายนี่เหมือนพี่มยองซูซะเปล่า”
“ฮึ?” ยุนโซจุนหูผึ่ง
“หนูบอกว่าพี่ฮยอนซูหน้าเหมือนพี่มยองซูซะเปล่า แต่นิสัยดีไม่ได้ครึ่งพี่มยองซูเลย”
“เหรอ ไปรู้จักมักจี่เป็นการส่วนตัวกับพี่มยองซูตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ” มือกีตาร์ดึงแก้มสั่งสอนน้องสาวตัวดีและขยี้หัวเธอตบท้าย ดาซมวี้ดว้ายใส่เขาก่อนหันไปถกประเด็นคิมมยองซูปะทะอีฮยอนซูกับยุนโซจุน
ผู้จัดการวงกับน้องสาวมือกีตาร์คุยกันเสียงดังโฉ่งฉ่างตั้งแต่ระหว่างเดินทางจนถึงผับเล็กๆ ใต้ดิน
“พี่ฮยอนซูเหมือนพี่มยองซูออก”
โซจุนเบ้ปากพลางส่ายหน้าดิก “ไม่ดีๆ” เขาขมวดคิ้วใส่เด็กหญิง “พูดอย่างนี้พี่มยองซูเสียราคาหมด”
“เหมือนจริงๆ นะ!” ดาซมปีนขึ้นตักมาตะปบแก้มเขาและจับหมุนไปหาพี่ชายปีศาจบนเวที “พี่โซจุนดูดีๆ สิ หู ตา จมูก ปาก เหมือนกันอย่างกับแกะแน่ะ”
“แต่แกะตัวนี้ปากเบี้ยว” เนิร์ดน้อยว่าแล้วทำหน้ายี้ใส่ไอ้จอมมาร “แกะมยองซูสมบูรณ์แบบไม่มีที่ติ”
สาวน้อยดาซมยื่นปากใส่พี่ชายคนขยัน “พี่โซจุนปากร้าย”
“จ้า แม่สาวน้อยน้ำใจงาม” เขาหยิกปลายจมูกเธออย่างหมั่นเขี้ยว “ใครไม่รู้เรียกฮยอนซูว่าปีศาจ” ดาซมฟังแล้วหัวเราะคิกคักกิ๊กกั๊ก โซจุนหย่อนสาวน้อยลงจากตักเมื่ออันกูจองฮวาซ้อมเพลงที่สามเสร็จ เขามองเด็กหญิงถลาไปหาจีฮยอกและฮาจิน เห็นหัวหน้าวงกับมือเบสผลัดกันอุ้มเธอโดยมีพี่ชายปีศาจยืนกอดอกมองใกล้ๆ เด็กหนุ่มมุ่นคิ้วสำรวจใบหน้ามือกีตาร์อย่างตั้งใจ “ไหน เหมือนตรงไหน” เขาบ่นพึมพำพลางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดรูปพี่มยองซูเทียบดู
โครม!
ฮยอนซูหันไปยังต้นเสียงก็เห็นยุนโซจุนนั่งกองกับพื้น มีเก้าอี้สตูลกลิ้งหลุนๆ เป็นของประกอบฉาก เขาเหลือบเห็นฮาจินส่งตัวดาซมให้จีฮยอกอุ้มจึงรีบกระโดดลงจากเวทีดิ่งไปหาผู้จัดการจำเป็นก่อน เด็กหนุ่มช่วยพยุงอีกฝ่ายลุกขึ้น มือเบสซึ่งตามมาทีหลังจึงได้แต่ทำทีหยิบเก้าอี้ขึ้นตั้งแก้เก้อ
“จู่ๆ ก็อยากนั่งพื้นขึ้นมารึไง?” ฮยอนซูถามระหว่างก้มหน้าปัดฝุ่นบนขากางเกงโซจุนให้ เรียบร้อยแล้วเขาเงยหน้ามองอีกฝ่ายก็สบเข้ากับดวงตาสีดำหลังเลนส์แว่นใสแจ๋ว แก้มยุ้ยและใบหูของรุ่นพี่ต่างโรงเรียนแดงก่ำ เด็กหนุ่มรีบถอยออกมายืนเอานิ้วอุดหูเตรียมถูกยุนโซจุนตะโกนใส่
“ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ!”
ผู้จัดการวงประกาศเสียงดังลั่นแล้ววิ่งจู๊ดหายไป
ฮยอนซูประหลาดใจนิดหน่อย เขานึกว่าอีกฝ่ายจะโวยวายทำนองว่าช่วยดีๆ ไม่ได้หรือไง ทำไมต้องจิกกัดกันตลอด
“สงสัยจะด่วนมาก” ฮาจินพูดกับเขา
“อือ” มือกีตาร์พยักหน้าเห็นด้วย
เหมือนจริงๆ ด้วย!
คุณหญิงคุณนายคุณชายคุณหลวงช่วยโซจุนด้วย!
แม่งเอ๊ย! ไอ้บ้าฮยอนซูบังอาจหน้าเหมือนพี่มยองซูจริงๆ ด้วย!
โซจุนจิกทึ้งหัวตัวเองในห้องน้ำพลางกระทืบเท้าโครมๆ พลาง
โซจุนไม่เคยสังเกตเพราะที่ผ่านมาไม่เคยใส่ใจจะมองหน้าอีฮยอนซูเต็มๆ ตา (เขาเหม็นขี้หน้าไอ้จอมมารจะตายชัก) วันนี้พอถูกดาซมเป่าหูให้ดูดีๆ การณ์ก็ปรากฏว่าหากไม่นับการแต่งตัวกับทรงผมยุ่งชี้แล้ว หู ตา จมูก ปากของอีฮยอนซูเหมือนคิมมยองซูอย่างกับแกะจริงๆ (แต่แกะมยองซูก็ยังสมบูรณ์แบบไม่มีที่ติยิ่งกว่าแกะฮยอนซูอยู่ดี)
เด็กหนุ่มโคตรอาย เมื่อกี้เขาชะโงกตัวจ้องไอ้จอมมารจนตกเก้าอี้ เรื่องนี้ให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาด เดี๋ยวใครๆ จะหาว่าเขาถูกไอ้หน้าหล่อร่ายมนต์ใส่จนแข้งขาอ่อน
แหยะ ขนลุก
เขาหลับตาสะบัดหน้าไล่ความคิดแรงๆ จนผมปลิว เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งแล้วเห็นเงาอีฮยอนซูสะท้อนในกระจกก็ตกใจจนเข่าทรุด
“โว้ย! หัวใจฉันจะวาย!” โซจุนเอามือทาบอกก่อนหันไปบ่นกับไอ้เจ้าชายน้ำแข็ง
“อะไรของนาย” ฝ่ายนั้นชายตามองเขาอย่างดูถูก
“ฉันนึกว่าพี่มยองซูโผล่มาน่ะสิ!” เขาเผลอหลุดความในใจออกมาเสียงดัง
ชิบเป๋งละ! โซจุนพูดอะไรออกไปวะ!?
เด็กหนุ่มหูตาเหลือก
มือกีตาร์เลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ ฝ่ายนั้นถามเขาว่าเมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ โซจุนจึงฉวยโอกาสโบกไม้โบกมือตอบว่าไม่มีอะไร ทว่าอีกฝ่ายกลับแสยะยิ้มให้และพูดน้ำเสียงกวนๆ ว่า “ฉันได้ยินนายพูดว่านึกว่าพี่มยองซูโผล่มา”
“ประสาทละ! นายซ้อมหนักจนหูตาฝ้าฟางแหงๆ!” เขาโยนโรคคนแก่ใส่อีฮยอนซูเรียบร้อยแล้วก็เผ่นแผล็วออกจากห้องน้ำไป คนอื่นๆ เห็นเขาถลันจากทางเดินหน้าห้องน้ำกลับออกมาก็พากันมอง
“โซจุนนี่ไหวมั้ย?” ฮาจินถาม
“ฉันกลับละ! ไลฟ์วันนี้ไม่อยู่ดูนะ!” โซจุนคว้ากระเป๋าเป้สะพายบ่าแล้วจ้ำพรวดๆ ไปเปิดประตูผับพุ่งกลับบ้าน
“สงสัยจะไม่ไหวแฮะ” มือเบสยักไหล่พูดกับตัว
เย็นนั้นแม่เห็นโซจุนพรวดพราดกลับเข้าบ้านก็ถามอย่างสงสัยว่าทำไมกลับมาเร็วจังยังไม่ทันค่ำเลย เขาตอบแม่ส่งๆ ว่าไม่ค่อยสบายแล้วก็เดินหายเข้าห้องไปดีดดิ้นกลิ้งตัวกับฟูกนอน
“โอ๊ยยยยย อายยยยย” เด็กหนุ่มฟาดแขนฟาดขาดังตุ้บตั้บเป็นไอ้บ้า โซจุนโคตรอาย อายแบบไม่มีสาเหตุ อายอะไรไม่รู้ รู้แค่ว่าอาย อาจจะอายเพราะดันหลุดความในใจว่าเห็นอีฮยอนซูเป็นพี่มยองซู (พี่มยองซู ผมขอโทษครับที่บังอาจเอามือกีตาร์โนเนมไปเทียบกับพี่) อายเพราะอีฮยอนซูได้ยินความในใจของเขาเต็มสองหู อายเพราะที่ผ่านมาเขาได้ใกล้ชิดกับอีกฝ่ายซึ่งหน้าเหมือนไอดอลคนโปรดอย่างกับฝาแฝดโดยไม่รู้ตัว หรืออาจจะอายเพราะเขาเพิ่งพูดกับไอ้จอมมารหยกๆ ว่าชอบซับโวคอลของอินฟินิทคนนี้ที่สุด
“โอ๊ยยยยย อายยยยย”
โซจุนอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนดี เขาดิ้นขลุกขลักบนที่นอนอยู่อย่างนั้นนานหลายนาทีก่อนจะผล็อยหลับไปและรู้สึกตัวขึ้นใหม่เพราะได้ยินเสียงดังงุ้งงิ้งน่ารำคาญ
“อุ๊ย นั่นไงจ๊ะ โซจุนนี่ตื่นแล้ว”
โธ่ โซจุนก็นึกว่าเสียงใครที่ไหน ที่แท้ก็เสียงแม่นี่เอง
เด็กหนุ่มแง้มเปลือกตาขึ้นเห็นแม่คุยกับอันกูจองฮวาก็พลิกตัวเปลี่ยนท่าแล้วนอนต่อ
ฮึ?
เมื่อกี้แม่คุยกับใครนะ?
อันกูจองฮวา...
รึเปล่านะ?
“โซจุนนี่” แม่ตบสะโพกเขาดังป้าบ “เพื่อนอุตส่าห์มาเยี่ยมถึงบ้าน ตื่นแล้วก็ลุกขึ้นมาทักทายหน่อยสิ”
โซจุนดีดตัวขึ้นนั่งหลังตรงบนที่นอนและแหกปากร้องเสียงดังลั่นบ้าน (เขาเหลือบเห็นอีฮยอนซูเอามือปิดหูเหมือนรู้ทันด้วย)
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย! พวกนายเข้ามาในนี้ได้ยังไงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!?”
ฮยอนซูกับคนอื่นๆ ระเห็จมารวมตัวกันในห้องนั่งเล่น คุณนายยุนชวนพวกเขาถ่ายรูปกับโทรศัพท์เป็นที่ระลึกใหญ่ คุณยุนเป็นธุระช่วยกดชัตเตอร์ให้จนพวกเขาเกรงใจ เด็กหนุ่มจึงอาสาจะไปตามโซจุนซึ่งขอเวลาล้างหน้าล้างตาแล้วค่อยตามมาให้มาเป็นตากล้องแทน
ห้องน้ำมีเสียงน้ำไหล ฮยอนซูยืนพิงผนังเอามือล้วงกระเป๋ารอคนข้างในอย่างสงบเสงี่ยม ริมฝีปากเขากระตุกยิ้มเมื่อจินตนการว่าอีกฝ่ายเห็นเขาแล้วจะมีสีหน้าท่าทางอย่างไร เด็กหนุ่มเสียเวลาคิดอยู่ไม่นาน ประเดี๋ยวเดียวยุนโซจุนก็เปิดประตูห้องน้ำออกมาเห็นเขาแล้วทำตาโตถอยหลังกลับไปงับประตูปิดใหม่ดังปัง
มือกีตาร์หัวเราะหึหึก่อนก้าวเข้าไปเคาะประตูห้องน้ำเรียกอีกฝ่าย “ยุนโซจุน ออกมาได้แล้ว แม่นายรออยู่”
“รู้แล้วน่ะ เดี๋ยวฉันตามไป!” เจ้าของชื่อตะโกนตอบจากอีกฝั่งประตู
“ก็ได้ รีบตามมาล่ะ เดี๋ยวแม่นายจะรอนาน” ฮยอนซูบอกกับเนิร์ดน้อยแล้วถอยออกมาย่ำเท้ากับที่ดังตึงๆ เขาย่ำดังๆ สองสามตึง แล้วค่อยย่ำแผ่วลงอีกไม่กี่ตึงแล้วยืนกอดอกพิงผนังรอเงียบๆ อยู่ที่เดิม
พนันล้านวอนว่าเดี๋ยวยุนโซจุนก็ติดกับ รุ่นพี่ต่างโรงเรียนฉลาดแต่เรื่องในตำราเท่านั้นแหละ
“ไปแล้วมั้ง” โซจุนพึมพำขณะเอาหูแนบประตูห้องน้ำ เขารอจนแน่ใจว่าอีฮยอนซูเดินกลับห้องนั่งเล่นแล้วจึงค่อยเปิดประตูออก
เพื่อจะพบไอ้จอมมารยืนแสยะยิ้มอยู่หน้าห้องน้ำเหมือนเดิม
สลัดเอ๊ย! ไปยืนหล่อเป็นพี่มยองซูที่อื่นไป!
“ไง” แกะปากเบี้ยวปราดเข้ามายันประตูก่อนเขาจะทันปิดหนี “แม่นายบอกว่านายไม่สบาย เป็นอะไรเหรอ เห็นภาพหลอนเช่นเห็นฉันเป็นพี่มยองซูรึเปล่า?”
โฮ---! โซจุนอยากร้องไห้! เขาหดคอหนีใบหน้าหล่อเหลาซึ่งยื่นเข้ามาใกล้เอาๆ หัวใจเขาเต้นโครมครามจนแทบกระดอนออกทางปากเมื่อได้ใกล้ชิดอีฮยอนซู โซจุนเป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไรก็ไม่รู้!
“เว้ย! ถอยไป! ฉันจะไปหาแม่!”
เขารวบรวมพลังใจดันหน้าไอ้บ้ามือกีตาร์ไปไกลๆ แล้วอาศัยจังหวะที่ฝ่ายนั้นกำลังเหวอแทรกตัวออกไป ใส่เกียร์หมาเผ่นไปหาพ่อแม่กับพวกอันกูจองฮวา
โซจุนไม่ได้เห็นฮยอนซูยืนอมยิ้มขณะมองไล่หลังเขา ไม่เห็นว่าดวงตามือกีตาร์เป็นประกายสดใสอย่างที่ไม่เคยเป็นเมื่อมองใคร และไม่ได้ยินอีกฝ่ายพึมพำว่า “น่ารัก...” กับตัว
ฮยอนซูพูดแล้วยังประหลาดใจตัวเอง เขากะพริบตาและส่ายหน้าเบาๆ อย่างไม่อยากเชื่อ
น่ารักเนี่ยนะ?
เดิมทีเขาสนใจยุนโซจุนเพราะอีกฝ่ายมีหลายอย่างน่าสนใจ
แต่ว่า---น่ารักเนี่ยนะ?
ไม่รู้เขาเห็นเริ่มเห็นฝ่ายนั้นน่ารักตั้งแต่เมื่อไหร่
เด็กหนุ่มยกมือเกาใต้คางแกรกๆ ก่อนจะยักไหล่ไม่ใส่ใจ เขาเดินตัวเบากลับห้องรับแขกไป คุณนายยุนกำลังเรียกให้ทุกคนไปถ่ายรูปด้วยกันอยู่พอดี
“ฮยอนซูของเรา รีบๆ เข้ามาเร็ว” หญิงวัยกลางคนใช้มือโอบไหล่ลูกชายตัวเองข้างหนึ่งและโบกเรียกเขาอีกข้างหนึ่ง ฮยอนซูยกยิ้มเมื่อสุดท้ายคุณยุนก็ยังต้องรับหน้าที่ตากล้องเหมือนเคย
“นายมานี่เร็วเข้า” กยองจงเจ้ากี้เจ้าการคว้าตัวเขาเข้าไปให้คุณนายยุนโอบอีกข้างหนึ่ง
“เอ้า! จะถ่ายละนะ!” คุณพ่อของโซจุนให้สัญญาณก่อนจะเริ่มนับหนึ่งสองสาม หางตาฮยอนซูเหลือบเห็นโซจุนเอาแต่ก้มหน้างุดๆ เมื่อเขาหันไปมอง ตากล้องก็กดชัตเตอร์พอดี รูปที่คุณนายยุนส่งให้เขาหลังจากนั้นเป็นรูปที่ทุกคนในภาพส่งยิ้มให้กล้อง ยกเว้นโซจุนที่เอาแต่ก้มหน้ามองพื้น กับฮยอนซูซึ่งกำลังจับจ้องโซจุน
และฮาจินที่ทอดสายตาไปยังกยองจง
ความคิดเห็น