คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [JSUWIWS] Chapter 3
Chapter 3
มือกีตาร์มาทำอะไรที่ร้านขายเครื่องเขียนนะ ทำไมไม่ไปเริงร่าโชว์ดนตรีตามผับบาร์หรือหาซื้ออุปกรณ์ดนตรีที่ร้านขายเครื่องดนตรีล่ะ
โซจุนคิดในใจระหว่างหลบฉากไปซ่อนตัวหลังเสาต้นใหญ่และลอบสังเกตอีฮยอนซูอยู่ห่างๆ
เขามองซ้ายมองขวาสำรวจหาสมาชิกอันกูจองฮวาคนอื่นแต่ไม่พบใคร ดูเหมือนอีกฝ่ายจะมาคนเดียว (ค่อยยังชั่ว ลำพังเจอะอีฮยอนซูเข้าคนเดียวก็ขวัญหนีดีฝ่อจะแย่แล้ว)
โซจุนเห็นฝ่ายนั้นหยิบปากกาดินสอขึ้นมาพลิกดูแล้วเก็บลงช่องส่งๆ ประเดี๋ยวเดียวมือกีตาร์คนโปรดของแม่ก็เดินหน้านิ่งไปมุมอื่น โซจุนยืนรอจนแน่ใจว่าไอ้เจ้าชายหายตัวไปแล้วจึงค่อยสาวเท้าก้าวไปยังมุมขายกระดาษซึ่งอยู่ติดกัน เขาก้มๆ เงยๆ พิจารณากระดาษหลากยี่ห้อแล้วหยิบกระดาษเอสี่รีมหนึ่งขึ้นมาดู
"แผลหายรึยัง"
"ว้าก!" จู่ๆ อีฮยอนซูปรากฏตัวขึ้นข้างๆ เขา โซจุนตกใจจนทำปึกกระดาษหลุดมือ กระดาษหนึ่งรีมหนักอึ้งร่วงใส่เท้าเขา เด็กหนุ่มเจ็บจนร้องไม่ออก เขาคู้ตัวลงนั่งยองๆ กุมเท้าตัวสั่นกัดฟันแน่นข่มความเจ็บและหลับตาปี๋ข่มอารมณ์
"นี่" อีฮยอนซูเอาเข่าสะกิดสีข้างถามเซ้าซี้เขา "แผลบนหน้าน่ะ หายรึยัง"
"โว้ย!!!" โซจุนเงยหน้าตะคอกใส่ไอ้บ้าปัญญานิ่มเสียงดังจนคนรอบข้างหันมามอง "ยัง! รอยบนหน้าฉันยังไม่หาย และกำลังจะได้รอยใหม่อีกหนึ่งรอยที่เท้าแล้ว!" เขามองหน้ามือกีตาร์อย่างไม่พอใจ อีกฝ่ายทำตาขวางมองพวกสอดรู้จนทุกคนหลบสายตาอย่างกลัวๆ แล้วถอนหายใจก่อนยกมือเกาท้ายทอยแกรกๆ
"ซุ่มซ่ามเองนี่" ฮยอนซูพูดแล้วก้มลงเก็บห่อกระดาษยัดคืนใส่ชั้นวางของให้ "ของแค่นี้ชักเท้าหลบก็พ้นแล้ว นายชอบหาเรื่องใส่ตัวนะ คราวก่อนก็โดนชกเพราะไม่รู้จักหลบหลีก"
เด็กหนุ่มรุ่นพี่อ้าปากค้างมองไอ้เจ้าชายน้ำแข็งอย่างไม่อยากเชื่อ "นายพูดคำว่าขอโทษเป็นมั้ย?" เขาขมวดคิ้วถามโกรธๆ ฝ่ายนั้นเพียงยกมุมปากยิ้มยียวนแล้วยื่นมือมาอาสาช่วยดึงเขาขึ้นแต่โซจุนปัดมันออก "ไม่ต้องมาช่วย" เขาชักสีหน้าใส่อีกฝ่าย
ฮยอนซูเลิกคิ้วมองมือที่ถูกปัดทิ้งอย่างประหลาดใจ "คนอุตส่าห์ช่วยนะ" เขาว่า
"ฉันไม่ได้ขอ" คนตรงหน้าแลบลิ้นตอบ
เด็กหนุ่มแค่นหัวเราะก่อนก้มลงบังคับฉุดแขนอีกฝ่าย ยุนโซจุนโวยวายให้เขาปล่อยและดิ้นหลุดไปยืนหน้ามุ่ยปัดแขนเสื้อข้างที่ถูกเขาจับอย่างรังเกียจ "นายนี่กวนตีนผิดคาดนะ" มือกีตาร์มองอากัปกิริยาทั้งหมดนั้นแล้วกำหมัด "อยากโดนต่อยอีกใช่มั้ย?" เขาขยับเข้าไปคว้าคอเสื้อคนตรงหน้าแล้วถลึงตาใส่ ตอนนั้นเองจึงสังเกตเห็นรอยช้ำสีม่วงโผล่พ้นขอบพลาสเตอร์อันใหญ่บนโหนกแก้มอีกฝ่าย
"ปล่อยฉันนะ!" โซจุนแงะมือฮยอนซูออก
ฮยอนซูพ่นลมออกจมูกดังหึใส่คนตรงหน้า "ฉันอยากแตะต้องตัวนายจนตัวสั่นแล้ว" ปากเขาพูดประชด ส่วนสองตามองแก้มช้ำของยุนโซจุนไม่กะพริบ
"ยี้!" เด็กหนุ่มต่างโรงเรียนยกสองมือปิดหน้าอกไม่รับมุข "ขนลุกอะ! ไปห่างๆ ฉันเลย!" ท้ายประโยคโซจุนโบกมือไล่อีกฝ่ายชิ่วๆ
ฮยอนซูกลอกตาและถอนหายใจอย่างระอา เขาถือโอกาสฉวยมือฝ่ายนั้นมาจับไว้และดึงตัวออกจากร้านขายเครื่องเขียนตรงไปยังร้านขายยาใกล้ๆ เพื่อซื้อยาทาแผลให้ "เอาไป" เด็กหนุ่มยัดกล่องยาใส่มืออีกฝ่ายก่อนดึงพลาสเตอร์จากแก้มโซจุนดังแควก เนิร์ดน้อยของกยองจงกับฮาจินร้องโอ๊ยๆ แล้วกระโดดเหยงไปทั่วร้านไม่หยุด ลำบากมือกีตาร์ต้องเดินตามไปแย่งกล่องยามาแกะฝาบีบครีมป้ายบนปลายนิ้วจะทาให้
"ทำอะไร" โซจุนเบี่ยงหน้าหนีอีก
"นี่แกล้งโง่หรือโง่จริง?" ฮยอนซูถามกลับ
เด็กหนุ่มรุ่นพี่ฉุนกึ้ก "นายนี่มัน-โอ๊ย!"
มือกีตาร์ป้ายยาบนแผลให้อีกฝ่ายเต็มแรง "ที่เหลือนายเก็บไว้" เขาสั่งแล้วโยนหลอดยาให้ก่อนเดินนำออกจากร้านไป
โซจุนรับมันมาก้มหน้ากะพริบตามองปริบๆ เด็กหนุ่มยกมือข้างที่ว่างแตะโหนกแก้มที่อีฮยอนซูช่วยทายาให้แล้วเบ้หน้าเพราะเจ็บที่อีกฝ่ายป้ายปลายนิ้วลงมาเสียแรง ใจหนึ่งโซจุนก่นด่าไอ้บ้าฮยอนซูว่าขนาดจะช่วยทายาให้ยังไม่วายมือหนักอย่างกับตีน (กีตาร์หมอนั่นไม่บอบช้ำแย่เหรอ?) แต่อีกใจอดประหลาดใจไม่ได้ที่ฝ่ายนั้นรู้จักทำอะไรให้คนอื่นด้วย เขาเก็บยาใส่กระเป๋าเป้แล้วหันไปโค้งให้เจ้าของร้านก่อนเปิดประตูเดินออกไป ฮยอนซูเดินเอามือล้วงกระเป๋าอยู่ข้างหน้า ฝ่ายนั้นได้ยินเสียงฝีเท้าเขาก็หันกลับมาและถามอย่างอ่อนใจ "ตามฉันมาทำไมอีก?"
"หา?" โซจุนหน้าเหวอ
"จะเดินตามฉันไปร้านเครื่องเขียนด้วยรึไง ตามไปถึงบ้านฉันเลยดีมั้ย?"
"ใครว่าฉันตามนาย!" เด็กหนุ่มแหว "ฉันยังไม่ได้ซื้อกระดาษกับของอย่างอื่นเลย!"
มือกีตาร์ฟังคำตอบแล้วยืนหน้าเซ่ออยู่ประเดี๋ยวหนึ่งก็หมุนตัวกลับและก้าวเท้าเร็วๆ นำเข้าร้านเครื่องเขียนไปไม่พูดไม่จา
"หลงตัวเองซะไม่มี" โซจุนแลบลิ้นนินทาอีฮยอนซูลับหลัง เขาก้าวผ่านประตูอัตโนมัติตามอีกฝ่ายเข้าไป อีฮยอนซูอยู่ไหนแล้วไม่รู้ เด็กหนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอก---ดี แยกกันได้สักที ทีนี้อย่าอุตริโผล่มาทักเขาจากข้างหลังไม่ให้สุ้มให้เสียงอีกล่ะ!---เขาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วออกช้อปปิ้งต่อ
โซจุนเดินหย่งๆ ผ่านชั้นขายกระดาษไปยังมุมอุปกรณ์ลงสี (ไม่ซื้อกระดาษมันแล้ว เขาเจ็บแล้วจำ!) "ฮึก ฮึก ฮือ" เด็กหญิงคนหนึ่งยืนสะอึกสะอื้นอยู่ท่ามกลางชั้นขายของ เด็กหนุ่มพบเธอเข้าก็ชะงักกึก
"ฮือออออ"
สาวน้อยก้มหน้าก้มตายกสองมือป้ายน้ำตาซึ่งไหลอาบแก้ม เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายเอื๊อกแล้วมองซ้ายมองขวาเผื่อจะพบใครเข้าข่ายเป็นพ่อแม่ของเด็กหญิง
"ฮือออออ!" หนูน้อยเหลือบเห็นเขาเข้าจึงยิ่งร้องไห้หนักขึ้น "ฮือออออ พี่ชายยยยย"
โซจุนสะดุ้งเมื่อได้ยินเธอเรียกว่าพี่ "พ-พี่เหรอ?" เด็กหนุ่มชี้ตัวเองงงๆ
"ไม่ใช่พี่ชาย พี่ชายต่างหาก ฮือออออ พี่ชายยยยย" เด็กหญิงร้องเสียงดังซ้ำยังพูดจาไม่รู้เรื่อง เขาทำไหล่ลู่บ่นพึมพำกับตัวว่าวันนี้มันวันซวยอะไรก่อนเดินเข้าไปนั่งยองๆ เอาสองมือวางบนเข่าเบื้องหน้าสาวน้อยตัวจ้อยแล้วเอียงคอถามเธอเกร็งๆ "หลงกับพี่ชายเหรอ?"
"แงงงงง!!! พี่ชายยยยย!!!"
จู่ๆ อีกฝ่ายกระโดดเข้ามากอดและร้องไห้จ้ากับเขา เด็กหนุ่มทำอะไรไม่ถูกได้แต่ลูบหัวลูบหลังปลอบขวัญเธอ "อ-อ-โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพี่พาไปหาพี่สาวประชาสัมพันธ์ให้เขาช่วยประกาศหาตัวพี่ชายให้นะ พี่ชายหนูชื่ออะไรล่ะ"
"ปีศาจ" เด็กหญิงตอบ
"หา?" โซจุนงงเต้ก
"พี่ชายเป็นปีศาจ"
หมายถึงว่าพี่ชายใจร้ายเหมือนปีศาจรึเปล่านะ? พี่ชายปีศาจใจร้ายทิ้งหนูได้ลงคอ?---เด็กหนุ่มสงสัยในใจ
"ยุ่งอะไรกับน้องสาวคนอื่น?"
ได้ยินเสียงใครบางคนจากข้างหลัง โซจุนนั่งตัวแข็งทื่อราวกับถูกแช่แข็ง เขาหมุนคอไปมองต้นเสียงช้าๆ จึงค่อยเห็นอีฮยอนซูยืนเอามือล้วงกระเป๋ามองเขาอย่างหาเรื่อง
แม่งเอ๊ย! เจอมันอีกละ!
"น้องสาวนายเหรอ?" เด็กหนุ่มถามหน้าบึ้ง เขาลุกขึ้นยืนแล้วจับมือเด็กหญิงยื่นให้ไอ้บ้าฮยอนซู "ร้องไห้ใหญ่เลย สงสัยเมื่อกี้นายลากฉันไปร้านยาเลยหานายไม่เจอ"
"ยัยนี่ไม่ได้หลงกับฉัน ที่ร้องไห้เพราะฉันไม่ยอมซื้อของให้ต่างหาก"
"หา?" โซจุนอึ้งเป็นคำรบสอง
"โรงเรียนให้การบ้านวิชาศิลปะแต่ที่บ้านไม่มีอุปกรณ์พ่อแม่เลยให้ฉันพาน้องมาซื้อ แล้วยัยนี่ก็ดื้อจะเอาสีนี่" ฮยอนซูชี้นิ้วโป้งใส่สีพาสเทลกล่องเบ้อเริ่มบรรจุหกสิบสี เป็นของอย่างดีราคาแพงระยับ ไม่เหมาะกับเด็กประถมซึ่งร้อยทั้งร้อยได้ไปก็ทำหายก่อนจะใช้หมดอย่างรุนแรง
"อ้อ" เด็กหนุ่มรุ่นพี่ถึงบางอ้อ เขาพยักหน้ารับรู้แล้วยักไหล่ให้อีกฝ่าย "เรื่องในครอบครัว เจรจากันเองแล้วกัน" ว่าแล้วโซจุนหันไปหยิบสีไม้ยี่ห้อที่ใช้ประจำใส่ตะกร้าช้อปปิ้งแล้วตั้งท่าจะเดินจากไป
หมับ
มือน้อยๆ คว้าชายเสื้อเครื่องแบบนักเรียนของเขาไว้ก่อน
"อ-อะไรเหรอ?" เขาเหลียวกลับไปสบตากับน้องสาวตัวจ้อยก็ปะทะเข้ากับสายตาอ้อนวอนสุดขีด
"หนูอยากได้อย่างนั้นมั่ง" เด็กหญิงชี้กล่องสีในตะกร้าเขา
"บอกพี่ชายหนูสิ!" โซจุนเอ็ด
"พี่ชายเป็นปีศาจ!" สาวน้อยพูดจบแล้วถูกฮยอนซูเขกศีรษะ
"ว่าใคร"
"ว่าพี่ชายน่ะแหละ" เธออมลมแก้มป่องใส่คนเป็นพี่ ภาพลักษณ์เด็กหลงทางน่าสงสารเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยภาพลักษณ์สาวน้อยจอมวีนเอาแต่ใจ "หนูจะเอาสีไประบายสี!"
"เรามีเงินแค่นี้" อีฮยอนซูล้วงเศษเหรียญในกระเป๋ากางเกงมาโชว์ให้น้องสาวดู โซจุนชะโงกคอมองแล้วแอบนับในใจก่อนเงยหน้าสบตาอีกฝ่ายแล้วขยับปากพูดไม่มีเสียงว่า 'แหลเห็นๆ!' ฝ่ายนั้นถลึงตาใส่เขาเป็นเชิงให้หุบปากแล้วหันไปยื่นคำขาดกับน้องสาวตัวเอง "ซื้ออย่างที่ถูกลงกับอดซื้อไปเลย เลือกเอาเอง" มือกีตาร์กอดอกฉับ
"พ่อแม่ให้เงินมาตั้งเยอะ! พี่ชายจะมุบมิบไว้เองละสิ!"
"อีดาซม" ฮยอนซูเรียกชื่อน้องสาวเสียงเรียบ "ซื้ออย่างที่ถูกลงกับอดซื้อไปเลยจะเอายังไง?"
เด็กหญิงจ้องพี่ชายเขม็ง ใบหน้าน่ารักบูดเบี้ยวด้วยความไม่พอใจ
"พี่ชายเป็นปีศาจ!" เธอร้องเสียงแหลมใส่ฮยอนซูแล้วกระโดดกอดโซจุน "หนูไม่เอาพี่ฮยอนซูแล้ว! หนูจะเอาพี่คนนี้เป็นพี่ชายแทน!"
"ดี" ฮยอนซูแค่นยิ้มพอใจ "ไปเลย ไปเป็นน้องสาวเนิร์ดน้อยเลย"
โซจุนแยกเขี้ยวใส่ไอ้เด็กปีนเกลียว---เนิร์ดน้อยเรอะ!?
"หนูไปจริงๆ นะ!"
มือกีตาร์โบกมือไล่น้องชิ่วๆ เด็กหญิงเบะปากแล้วกอดเอวโซจุนแน่น เจ้าของฉายาเนิร์ดน้อยมองพี่ชายกับน้องสาวทะเลาะกันกลางร้านขายเครื่องเขียนอย่างละเหี่ยเพลียใจ ทันใดนั้นอีฮยอนซูหมุนตัวเดินหนีไป "เฮ้ย! อีฮยอนซู" เด็กหนุ่มร้องลั่นและเรียกชื่อรั้งอีกฝ่ายไว้ ทว่ามือกีตาร์นิสัยไม่ดีกลับสาวเท้าก้าวฉับๆ จากไปโดยไม่หันหลังกลับ
"แงงงงง!!! พี่ชายยยยย!!!"
โซจุนยืนหน้าซีด ในมือถือตะกร้าช้อปปิ้งใส่สีไม้ซึ่งไม่นึกอยากได้อีกต่อไปแล้ว และมีเด็กหญิงแปลกหน้ายืนร้องไห้จ้าอยู่ข้างกัน
ถามจริงๆ นะ---โซจุนคิด---อีฮยอนซูนี่ไม่กะให้เขามองตัวเองในแง่ดีเลยใช่มั้ย?
เขาก้มหน้ามองน้องสาวของพี่ชายปีศาจและถอนหายใจทำคอตก
"แล้วไง? แล้วนายก็เดินออกมา ทิ้งดาซมไว้กับเนิร์ดน้อย?"
"ยัยนั่นพูดเองว่าจะไม่เป็นน้องฉันแล้ว"
"ผู้ชายขี้น้อยใจมันน่าสมเพชมากกว่าน่าสงสารนะ"
"ควอนจีฮยอก"
ฮยอนซูทำเสียงเขียวใส่โทรศัพท์ ได้ยินเสียงเพื่อนสนิทหัวเราะถูกใจดังจากอีกฝั่งสาย อีกเดี๋ยวเดียวฮาจินก็เปลี่ยนมาถือสายพูดกับเขาแทน "อะไรๆ ตอนนี้นายอยู่กับโซจุนนี่อีกแล้วเหรอ"
"พวกนายรีบมาเลยก่อนยัยนั่นจะหนีไปเป็นลูกบ้านนั้นจริงๆ" มือกีตาร์ไม่สนใจตอบคำถามเพื่อน เขาตั้งใจโทรศัพท์ไปเรียกจีฮยอกกับฮาจินมาช่วยกล่อมน้องสาวแต่แรก อีดาซมหลงสองคนนี้หัวปักหัวปำโดยเฉพาะนักร้องนำ เด็กหญิงเคยออกปากว่าโตขึ้นจะแต่งงานกับพี่จีฮยอก ตอนนั้นฮยอนซูได้ยินแล้วถึงกับต้องยกมือกุมขมับ
"เดี๋ยวฉันไปให้ก็ได้ ได้เจอโซจุนนี่สนุกดี" ฮาจินพูดเสียงระริกระรี้
เด็กหนุ่มพ่นลมหัวเราะพรืด "นายติดใจอะไรหมอนั่นนักหนา?" เขาถาม
"ก็น่ารักดีนี่นา แกล้งเล่นสนุกดีออก หรือไม่จริง?"
"แกล้งกยองจงคนเดียวไม่พอรึไง?"
เพื่อนร่วมวงขำก๊ากใส่หูเขาก่อนเฉไฉพูดเรื่องอื่น "รอแป๊บนึง เดี๋ยวรีบปั่นจักรยานไป" มือเบสบอกแล้ววางสาย
ฮยอนซูลดโทรศัพท์มามองนิ่ง เขามองยุนโซจุนว่าเป็นคนจืดชืด แต่ฮาจินกลับมองอีกฝ่ายว่าน่ารัก---เด็กหนุ่มส่ายหน้ากับตัวแล้วออกตามหาน้องสาวเอาแต่ใจ
"พี่ชายชอบทิ้งให้หนูอยู่บ้านคนเดียว กลับจากโรงเรียนมาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็หยิบกีตาร์ออกจากบ้านไป"
"ใช้ไม่ได้เลย!"
"หนูขอไปด้วยก็ไม่อนุญาต บอกว่าเป็นเด็กเป็นเล็กห้ามออกจากบ้านตอนดึกๆ ตัวเองก็ยังเป็นเด็กนักเรียนอยู่เหมือนกันน่ะแหละ!"
"นั่นน่ะสิ แถมเด็กกว่าพี่ซะอีก!"
"เทียบกันแล้วพี่จีฮยอกกับพี่ฮาจินแล้วก็พี่กยองจงกับพี่โดอิลยังใจดีกว่าตั้งหลายเท่า พี่ชายมีเพื่อนใจดีแต่ไม่เคยเอาอย่างเพื่อนเลย"
"จริง!"
"นิสัยก็ไม่ดี ปากก็ร้าย ชอบดุหนูด้วยสายตา จะดุจะว่ากันตรงๆ ก็ไม่ได้ หนนี้ก็ทิ้งหนูไป หนูไม่รักพี่ชายแล้ว! พี่ชายเป็นปีศาจ! ปีศาจฮยอนซู!"
"ปีศาจยังน้อยไป อย่างนี้ต้องเรียกว่าจอมมาร จอมมารฮยอนซู!
โซจุนพาดาซมซึ่งร้องไห้จ้ากลางร้านขายเครื่องเขียนมาเลี้ยงขนมปลอบใจที่คาเฟ่ในบริเวณร้าน เขากะจะรอให้เธอสงบแล้วค่อยพาไปหาประชาสัมพันธ์หรือไม่อย่างนั้นระหว่างนี้อีฮยอนซูอาจกลับมาตามหาน้องก็ได้ เด็กหญิงสะอึกสะอื้นแต่ไม่วายบอกเขาว่าอยากกินช็อกโกแลตเย็นกับเบลเยี่ยมวาฟเฟิล โซจุนกลอกตาระอาแล้วสั่งขนมเครื่องดื่มให้สาวน้อยส่วนตัวเองขอแค่น้ำเปล่าฟรี
ดาซมสูดจมูกฟุดฟิดระหว่างรอขนมมาเสิร์ฟ เด็กหนุ่มเท้าคางมองเธออย่างเห็นใจ "มีพี่ชายอย่างนั้นลำบากแย่เลยเนอะ" เขาชวนเด็กหญิงคุย เธอทำตาโตมองเขาแล้วเปิดปากเล่าความร้ายกาจของพี่ชายให้โซจุนฟังอย่างอัดอั้นตันใจ เด็กหนุ่มฟังแล้วอินจัดจนเผลอร่วมวงต่อว่าด้วยอีกคน
"อุ๊ย หนูชอบ!" สาวน้อยหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นพี่ชายได้ฉายาใหม่ "จอมมารฮยอนซู!" ดาซมชูสองมือโบกอย่างถูกอกถูกใจ โซจุนพลอยยิ้มตามเธอไปด้วย "ไม่ใช่เจ้าชายน้ำแข็งแต่เป็นจอมมารฮยอนซู" เขาพูดแล้วแบมือแลกไฮไฟว์กับดาซมดังป้าบ
"เหมาะจัง พี่ก็ชอบ"
จู่ๆ มีเสียงใครอีกคนแทรกเข้ามา โซจุนกับน้องสาวของพี่ชายจอมมารหันไปมองแล้วลุกพรวดขึ้นมาตะโกนด้วยน้ำเสียงต่างกัน
"คิมฮาจิน!"
"พี่ฮาจิน! ♥"
"เป็นยังไงเจ้าหญิง" ฮาจินย่อตัวลงรับดาซมซึ่งกระโจนใส่เขามาอุ้มขึ้นแล้วหอมแก้ม "จอมมารฮยอนซูบอกพี่ว่าเธอเกเร" เขาขมวดคิ้วมองเธอดุๆ
เด็กหญิงอมลมแก้มป่อง "หนูแค่อยากได้สีสวยๆ ใช้เอง!"
มือเบสฟังคำแก้ตัวแล้วหัวเราะร่า "รู้แล้วๆ แต่ต้องไม่แพงนะ เอ้า ไปดูกัน" เขาปล่อยตัวเธอลงยืนกับพื้นแล้วจูงมือเธอข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งยื่นหาโซจุน
"อะไร?" เนิร์ดน้อยขมวดคิ้วมอง
"เอ้า ไปด้วยกันไง พาลูกไปซื้อสี"
"ลูกอะไรของนาย!?" ฝ่ายนั้นแหวแล้วตีมือเขาดังเพี้ยะ
"หูย โซจุนนี่ไม่รับมุขเลย ไปกันสองคนก็ได้เนอะเจ้าหญิง"
"หนูไม่ใช่ลูกพี่ฮาจินกับพี่โซจุนซักหน่อย" เด็กหญิงสลัดมือทิ้งงอนๆ
"ว้า โกรธซะแล้ว" ฮาจินถอนหายใจโอเว่อร์ "อย่าโกรธพี่น้า ไปกัน! ไปดูสีสวยๆ แต่ไม่แพงให้เจ้าหญิงกัน" เขาจับมือน้อยมากุมอีกหนก่อนออกเดิน "ถ้าอย่างนั้นโซจุนนี่ระวังตัวด้วยนะ จอมมารฮยอนซูยืนจ้องอยู่นั่นแน่ะ" เด็กหนุ่มชี้ไปทางข้างหลังของตัวแล้วพาดาซมเดินแกว่งแขนออกจากคาเฟ่ไป
โซจุนขนลุกซู่ เขามองตามทิศที่ฮาจินชี้ก็เห็นอีฮยอนซูกอดอกมองเขาอยู่อย่างที่อีกฝ่ายพูดจริงๆ เด็กหนุ่มหันขวับมาทรุดตัวนั่งกับเก้าอี้ แสร้งคว้าส้อมมาจิ้มกินวาฟเฟิลที่เด็กหญิงกินไม่หมดเข้าปากเคี้ยวหยับๆ ไม่รู้ไม่ชี้
"ขอโทษนะที่เป็นจอมมาร"
ฮยอนซูเดินเข้ามานั่งแทนที่น้องสาว มือกีตาร์กอดอกนั่งไขว่ห้างจ้องคนตรงหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
วาฟเฟิลติดคอโซจุนจนเขาสำลักค่อกแค่ก---ชิบเป๋ง หมอนี่ดันได้ยิน!? เขาว่าเขาก็พูดเบาแล้วนะ ไม่ได้ตะโกนโห่ฮาหรือว่าอะไรเลยนะ!
"เพิ่งเจอกันแท้ๆ แต่เข้ากันได้ดีผิดคาดนะ"
โซจุนเอามือทุบอกขณะนั่งฟังอีกฝ่ายค่อนแคะจิกกัด
"ใช้ไม่ได้เหรอ? ปีศาจยังน้อยไปเหรอ?"
"นี่นายได้ยินตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย!?"
"ได้ยินหมดน่ะแหละ พวกนายสองคนคุยกันเสียงดัง แถมร้านนี่ก็ไม่มีผนังหรือกำแพงกั้น" คาเฟ่ในร้านเครื่องเขียนมีเพียงรั้วเตี้ยๆ กั้นเขตไว้เท่านั้น
"ฉ-ฉันแค่เออออตามน้ำ น้องนายไม่สบายใจอยู่ก็ต้องเอาใจกันหน่อย" เด็กหนุ่มละล่ำละลักแก้ตัว ว่าแต่ทำไมเขาถึงกลัวหมอนี่นักหนาล่ะเนี่ย!?
ฮยอนซูนั่งเงียบๆ ไม่ต่อปากต่อคำ เขาทอดสายตามองออกไปนอกร้านเห็นเพื่อนร่วมวงตัวสูงยืนก้มๆ เงยๆ หัวร่อต่อกระซิกอยู่ท่ามกลางชั้นขายของ เด็กหนุ่มมองไม่เห็นดาซม แต่เดาได้ว่าน้องสาวคงกำลังยิ้มแย้มให้เพื่อนของเขาด้วยเหมือนกัน เขาถอนสายตากลับมามองคนตรงหน้าซึ่งนั่งหันรีหันขวางหลบตาเขาวุ่น ฮยอนซูถอนหายใจเมื่อนึกได้ว่ากระทั่งยุนโซจุนก็ยังทำให้ยัยตัวยุ่งของเขาหัวเราะได้
"ขอโทษนะที่เป็นจอมมาร" เขาพูดเสียงขื่น ยุนโซจุนเอามือทึ้งหัวก่อนตะโกนใส่เขา "โอ๊ย! ขอโทษที่เรียกนายว่าจอมมารก็ได้! แต่นายมันแย่อย่างที่ดาซมพูดจริงๆ นี่!"
มือกีตาร์เลิกคิ้ว "ฉันแย่ยังไง?"
"แย่ทุกอย่างตามที่นายได้ยินน่ะแหละ!"
"ก็ฉันเป็นของฉันแบบนี้"
"ก็เปลี่ยนซะสิ!"
"ทำไม?"
"น้องนายจะได้เข้าใจนายกว่านี้ไง!" โซจุนกำลังจะสาธยายต่อแต่โทรศัพท์มือถือดังขึ้นซะก่อน "แม่?" เด็กหนุ่มรับสาย "แม่! ผมอยู่ม.6 แล้วนะ นี่แค่แวะมาร้านเครื่องเขียนแล้วมีเรื่องนิดหน่อย อีกเดี๋ยวผมก็กลับ!"
ฮยอนซูกอดอกแค่นยิ้มฟังอีกฝ่ายคุยโทรศัพท์
"รู้แล้วน่า แค่นี้นะ!" โซจุนวางสายแล้วลุกขึ้นเดินออกไปคว้าตะกร้าช้อปปิ้งที่วางทิ้งไว้หน้าร้านตรงไปหยิบของอีกสองสามอย่างๆ รวดเร็วแล้วเดินไปต่อแถวจ่ายสตางค์ อีฮยอนซูเดินตามเขามาหยุดยืนข้างๆ "อะไรอีก?" เด็กหนุ่มถามมือกีตาร์น้ำเสียงติดเหวี่ยง
"จ่ายค่าขนมดาซมไปเท่าไหร่?"
"ช่างมันเถอะ ฉันเลี้ยง" โซจุนโบกมือไม่ใส่ใจ "ถ้าอยากตอบแทนต่อไปแค่ไม่ต้องเข้ามาทักทายฉันก็พอ ทั้งนายทั้งเพื่อนนายแหละ"
ฮยอนซูเหยียดยิ้ม "เกลียดพวกฉันจังนะ"
"นายก็เกลียดฉันเหมือนกันน่ะแหละ"
"ฮาจินชอบนาย"
"บ้าละ ขนลุกอะ" เด็กหนุ่มหน้าหงิก
อีกฝ่ายยักไหล่ทำนองว่าไม่เชื่อก็อย่าเชื่อ
"ไหนกยองจงบอกหมอนั่นคาสโนว่า คาสโนว่าน่ะไม่พูดคำว่าชอบกับคนที่ตัวเองชอบหรอก" โซจุนพูดพลางวางตะกร้าลงกับเคาน์เตอร์ พอจ่ายเงินแล้วก็ปลดเป้จากไหล่มาทยอยเอาของใส่
มือกีตาร์ฟังแล้วผิวปากวิ้ว "นายปากดีผิดกับหน้าตาท่าทางนะ" เขาว่าพลางช่วยอีกฝ่ายยัดของใส่อีกมือหนึ่ง
"ฉันไปละ ขออย่าให้ได้เจอกันอีกเลยนะ!" โซจุนกระชับสายสะพายให้เข้าที่แล้วเดินจากไป ฮยอนซูยืนเอามือล้วงกระเป๋ามองตามหลังอีกฝ่ายจนลับสายตา
น่ารักเหรอ? ก็ไม่ถึงขนาดนั้น หมอนั่นน่าสนใจมากกว่า
เด็กหนุ่มคิดในใจก่อนหมุนตัวกลับไปหาฮาจินกับดาซม เขาพบเพื่อนร่วมวงกำลังสู้รบปรบมือกับเด็กหญิงตัวจิ๋วอยู่ที่ช่องขายกล่องดินสอ
"ฮยอนซู-" มือเบสครางเรียกเขา "สงสัยต้องตามจีฮยอกมาอีกคนแล้วละ"
ฮยอนซูพ่นลมหัวเราะแล้วล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงมาต่อสายหาหัวหน้าวง
"โซจุนนี่นี่โชคดีจัง"
แม่ถอนใจและพูดด้วยน้ำเสียงเสียดายเป็นรอบที่ล้านขณะกินอาหาร โซจุนกลอกตาเอือมระอาพลางขยับหมุนเท้าข้างที่ถูกกระดาษหนึ่งรีมหล่นใส่ "โชคดีตรงไหนแม่ เท้าผมยังระบมอยู่เลย หน้าก็ยังไม่หาย"
"ก็ได้ฮยอนซูช่วยทายาให้แล้วไง" แม่คีบกิมจิส่งเข้าปากอย่างเศร้าๆ
"พ่อ แม่นอกใจพ่อต่อหน้าเลยนะ" โซจุนฟ้อง
"แม่เขากรี๊ดสนุกๆ ไม่จริงจังหรอก" พ่อบอก
"คุณเนี่ย" คุณนายยุนมองสามีตาเขียว "ฉันกรี๊ดสนุกๆ แบบจริงจังสุดๆ หรอก"
พ่อหัวเราะก่อนกินข้าวต่อไปไม่ถือสา โซจุนมองสองสามีภรรยาแล้วหน่ายใจกว่าเดิม "ผมอิ่มแล้ว กลับห้องก่อนดีกว่า" เด็กหนุ่มวางตะเกียบลงกับโต๊ะแล้วเดินฉับๆ กลับไปเอาข้าวของออกจากกระเป๋า
"หือ? นี่อะไร?" เขายกพลาสติกบางจ๋อยทรงสามเหลี่ยมมุมมนขนาดใหญ่กว่านิ้วโป้งนิดหนึ่งขึ้นพิจารณา "ปิ๊กกีตาร์?" เด็กหนุ่มพึมพำกับตัว
แล้วปิ๊กกีตาร์มาวิ่งเล่นอะไรในกระเป๋าโซจุนล่ะ
"!?"
ทันใดนั้นเขาผงะโยนมันทิ้ง
หรือว่า-
หรือว่าจะเป็นปิ๊กกีตาร์ของอีฮยอนซู!?
"เพื่ออะไรรรรรรรรรรรรรรรรร!?"
โซจุนร้องโหยหวนแล้วล้มตัวลงฟาดหัวฟาดหางกับพื้นดังตุ้บตั้บ
ความคิดเห็น