คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [JSUWIWS] Chapter 2
Chapter 2
แทฮังโนวันศุกร์ค่ำคลาคล่ำด้วยผู้คน โซจุนลากเท้าช้าๆ ไปยังสวนมารอนนีเย เขาสังเกตเห็นเพื่อนร่วมห้องหลายคนเดินนำอยู่ข้างหน้า พวกผู้หญิงคงมาที่นี่เพื่อดูอันกูจองฮวา (คิมฮาจินต้องส่งข้อความโปรโมทตัวเองไปทั่วแหงๆ) พนันร้อยวอนก็ได้ว่ากว่าครึ่งของพวกนั้นหยิบสมุดขอลายเซ็นเล่มเดิมติดมือมาด้วย (ยังมีผู้หญิงอีกหลายคนหวังจะได้ลายเซ็นจากอีฮยอนซู) เด็กหนุ่มมองพวกสาวๆ เดินคุยกันจุ๊กจิ๊กแล้วทำหน้าหงิกใส่หลังพวกหล่อน
ก่อนหน้านี้โซจุนถูกพวกผู้หญิงสวดยับว่าทำไมจึงขอลายเซ็นมาให้ไม่ครบ เด็กหนุ่มอธิบายสาเหตุให้ฟังหวังจะได้ยินอีฮยอนซูถูกพวกผู้หญิงก่นด่า ทว่าแทนที่พวกนั้นจะโกรธหมอนั่นกลับกรี๊ดกร๊าดกันว่าเท่จัง คุณเจ้าชายน้ำแข็งของฉัน---ไอ้บ้าฮยอนซูได้รับคำชมส่วนเขาโดนบ่นหูชา---โลกนี้แม่งโคตรอยุติธรรม
"ฮัดเช้ย!" ฮยอนซูจามเสียงดังระหว่างติดตั้งเครื่องดนตรี "เฮ้ย!" จีฮยอกซึ่งนั่งยองๆ ปลุกปล้ำกับแอมป์อยู่ร้องลั่นเพราะถูกเขาจามรดหัว เด็กหนุ่มแค่นหัวเราะใส่ท่าทางตกใจจนโอเว่อร์ของเพื่อน พวกผู้หญิงที่ล้อมวงรอดูอยู่กรี๊ดสนั่นเมื่อเห็นรอยยิ้มนั้น
"อ๊ะ นั่นเนิร์ดน้อยวันก่อนนี่" กยองจงสะกิดเขาและชี้ไปยังกลุ่มคนดู ฮยอนซูเหลือบตามองตามนิ้วชี้เพื่อนตัวเล็กก็เห็นใครบางคนยืนโดดเด่นท่ามกลางผู้คน---เปล่า ฝ่ายนั้นไม่ได้มีราศีรัศมีจับ เนิร์ดน้อยของกยองจงแค่บังเอิญตัวสูงและแต่งตัวธรรมดามากถึงมากที่สุด (หมอนั่นใส่เสื้อยืดเรียบๆ สวมทับด้วยเสื้อเชิ้ตเชยๆ กับกางเกงขายาวและรองเท้าผ้าใบ) เมื่ออยู่กับคนอื่นๆ ซึ่งแต่งองค์ทรงเครื่องกันเต็มยศจึงจืดจนสะดุดตา
มือกีตาร์นึกแล้วแค่นหัวเราะกับตัว---จืดจนสะดุดตาเนี่ยนะ มีที่ไหนกัน---เขาส่ายหน้าน้อยๆ แล้วหันกลับไปก้มหน้าก้มตาเช็คเสียงต่อ
"ว้าว โซจุนนี่มาด้วยเหรอเนี่ย" ฮาจินอุทานอย่างประหลาดใจ
"อ๊ะ น้องเนิร์ดชื่อยุนโซจุนนี่นะ" มือคีย์บอร์ดดีดนิ้วดังเป๊าะ
"น้องที่ไหนกัน หมอนั่นโตกว่าเราไม่ใช่เหรอ" โดอิลส่งเสียงจากข้างหลังกลองชุด
มือเบสยักไหล่ไม่ใส่ใจก่อนโบกมือให้ฝ่ายนั้น พวกสาวๆ ซึ่งล้อมวงอยู่รอบๆ กรี๊ดกร๊าดและโบกมือกลับกันใหญ่ในขณะที่โซจุนซึ่งเพิ่งเดินมาถึงและหยุดยืนอยู่ไกลออกไปแลบลิ้นตอบ เด็กหนุ่มหัวเราะชอบใจเขากวักมือเรียกอีกฝ่ายให้เข้ามาใกล้ๆ รุ่นพี่ต่างโรงเรียนจึงถือโอกาสเดินเข้าไปล้วงสมุดปากกาออกจากเป้แปะป้าบบนอกอีกฝ่าย
"เอ้า เอาไปเซ็นซะ ทั้งเล่มเลยนะ ทุกคนเลยด้วย" โซจุนสั่ง
"หา? เซ็นอีกแล้วเหรอ" ฮาจินเลิกคิ้วแล้วหันไปสบตากับกยองจง
"ที่จริงแล้วโซจุนนี่เป็นแฟนคลับพวกฉันใช่มั้ยเนี่ย" มือคีย์บอร์ดเดินมาเขย่งตัวเกาะไหล่เพื่อนสนิทถามเขาขำๆ
"แม่ฉันเป็นน่ะ" เขายอมรับหน้าเซ็ง
ฮาจินหัวเราะเบาๆ แล้วเปิดสมุดเปล่าเซ็นให้ ผู้ชมคนอื่นๆ ซึ่งยืนมองอยู่ได้ทีหยิบสมุดข้าวของๆ ตัวเองออกมามะรุมมะตุ้มเบียดไล่โซจุนกับกยองจงออกไปและขอให้ฮาจินช่วยเซ็นให้บ้าง มือเบสแบมือรับมาอย่างเต็มใจ เขาตวัดปากกาไปฉอเลาะพวกผู้หญิงไปสนุกปาก ทันใดนั้นเด็กหนุ่มก็ถูกใครไม่รู้เขย่งหอมแก้มเข้าฟอดใหญ่ "อ๊ะ" เด็กหนุ่มอุทานแล้วเงยหน้าจากสมุดขึ้นมองหาสาวใจกล้า
"พี่ฮาจิน รักพี่นะคะ" เด็กสาวหน้าตาน่ารักยิ้มหวานให้เขา
คนอื่นๆ เห็นภาพบาดตาแล้วสบถสาบานกันเซ็งแซ่
ฮาจินฉีกยิ้มกว้างอย่างไม่ถือสา เขายกมือหยิกปลายจมูกเธออย่างเอ็นดู แต่ยังไม่ทันชักมือกลับก็ถูกใครบางคนคว้าแขนกระชากตัวไปขยำคอเสื้อหาเรื่องเสียก่อน "เฮ้ย! ยุ่งอะไรกับแฟนคนอื่นวะ!" เด็กสาวต้นเหตุเห็นแฟนหนุ่มโผล่มาก็ร้องเสียงแหลม
"ประสาท" โซจุนซึ่งมองเหตุการณ์อยู่แต่ต้นพึมพำกับตัวเบาๆ---ถามแฟนตัวเองว่าไปยุ่งอะไรกับผู้ชายคนอื่นดีกว่ามั้ย?
"ถามแฟนตัวเองว่าไปยุ่งอะไรกับผู้ชายคนอื่นดีกว่ามั้ย?"
ไม่รู้จู่ๆ อีฮยอนซูกับอันกูจองฮวาคนอื่นโผล่มาจากไหน โซจุนสะดุ้งตัวลอยเพราะนึกว่าตัวเองเผลอพูดความในใจออกไป แต่ไม่ใช่นี่นา ไอ้บ้าฮยอนซูเป็นคนพูดต่างหาก---ไอ้ขี้ลอก! ประโยคนั้นมันความคิดเขานะ!---เด็กหนุ่มเบ้ปากประท้วงเงียบๆ
"หาเรื่องเหรอวะ?" ฝ่ายตรงข้ามหันไปถลึงตาใส่มือกีตาร์
"ใครกันแน่เป็นฝ่ายหาเรื่อง" กยองจงก้าวไปยืนข้างเพื่อนร่วมวงและแลบลิ้นใส่คู่อริ
"เตี้ยแล้วยังปากเก่ง" เพื่อนคนหนึ่งในสามสี่คนของฝ่ายนั้นว่า
"เฮ้ย! ว่าใครเตี้ยวะ!?" เด็กหนุ่มเลือดขึ้นหน้าขยับเท้าออกมาตั้งท่าจะพุ่งเข้าใส่อีกฝ่ายแต่ฮาจินยื่นแขนมาบังไว้ก่อน
"อย่าโกรธเขาสิกยองจง เขาพูดเรื่องจริงนะ" มือเบสพูดกับเพื่อนก่อนหันไปหาคนแปลกหน้า (กยองจงแยกเขี้ยวขู่เพื่อนสนิทแฟ่ๆ อยู่ข้างหลัง) "เอาเวลาหาเรื่องฉันไปใส่ใจแฟนตัวเองดีกว่านะ สาวน้อยจะได้ไม่ปันใจให้ชายอื่นซึ่งๆ หน้าอย่างนี้"
อีกฝ่ายซึ่งกำหมัดแน่นรออยู่แล้วเสยหมัดตั้นหน้าฮาจินทันที วินาทีถัดไปทั้งสองฝ่ายก็เปิดฉากซัดกันนัวเนีย
คนอื่นๆ ซึ่งล้อมวงดูอยู่พากันถอยเท้าหนี โซจุนทำตัวไม่ถูกได้แต่ยืนเก้ๆ กังๆ พะว้าพะวังอยู่แถวนั้น "เกะกะชะมัด!" เขาถูกใครบางคนผลักกระเด็นหกล้มก้นจ้ำเบ้า เด็กหนุ่มร้องโอยเบาๆ เขาเงยหน้ามองหาตัวการแล้วถลึงตาใส่แผ่นหลังอีกฝ่าย---ตัวซวย! หมอนี่มันตัวซวย!---โซจุนด่าฮยอนซูในใจแล้วยันตัวลุกขึ้นเพื่อจะถูกมือกีตาร์เหวี่ยงร่างคู่อริใส่จนเสียศูนย์ล้มลงไปอีก
"เฮ้ย! ดูตาม้าตาเรือบ้างสิวะ!" เด็กหนุ่มตะโกนใส่ไอ้เจ้าชายน้ำแข็งอย่างเหลืออด แต่โชคไม่ดีถูกชายแปลกหน้าซึ่งล้มใส่เข้าใจผิด
ฝ่ายนั้นซัดโซจุนดังพลั่ก เพราะคิดว่าถูกเขาด่า
ดาวหนึ่งดวง ดาวสองดวง ดาวสามดวง
เด็กหนุ่มถูกสอยร่วงลงไปนอนนับดาวในหมัดเดียว
"ทำยังไงกับโซจุนนี่ดี"
"อ่อนแฮะ โดนต่อยแค่นี้ถึงกับสลบ"
"พาไปร้านฉันก็ได้"
"ความคิดดี ว่าแต่ใครจะเป็นคนแบก?"
"ไม่ต้องมามองฉัน ฉันรู้หน้าที่ตัวเองหรอก..."
โซจุนแว่วเสียงคุยกันดังงุ้งงิ้งน่ารำคาญข้ามหัวแล้วหมดสติไปอีก
“อ๊ะ ฟื้นแล้วละ ฟื้นแล้ว”
ได้ยินเสียงซอกยองจงพูดแจ้วๆ โซจุนค่อยๆ แง้มเปลือกตาขึ้นมองก็เห็นอันกูจองฮวานั่งล้อมวงอยู่รอบๆ “เฮ้ย!” เขาตกใจแหกปากพลางดีดตัวจากม้านั่งลุกขึ้นนั่งแทบไม่ทัน
“ที่นี่ที่ไหน!?” เด็กหนุ่มถามหน้าตาตื่นแล้วยู่หน้าด้วยความเจ็บ เขายกปลายนิ้วแตะโหนกแก้มเบาๆ แล้วร้องโอ๊ย “เจ็บ! หน้าฉัน!” โซจุนร่ำๆ จะร้องไห้
“ใจเย็นก่อน ที่นี่ร้านบิลเลียดแม่ฉัน” โดอิลถอนหายใจกอดอกพูดกับเขาหน้านิ่ง
“โซจุนนี่โดนต่อยหน้าน่ะ หมัดเดียวหงายเก๋ง จีฮยอกพูดใหญ่เลยว่านายอ่อน” กยองจงกำลังทายาให้ฮาจินอยู่ ร่างเล็กละสายตาจากเพื่อนสนิทมาตอบเขาจึงเผลอทำสำลีจิ้มตาอีกฝ่ายเข้า มือเบสร้องเฮ้ยและโบกศีรษะสั่งสอนเพื่อนตัวจิ๋วทันควัน
“ทาซะ” ฮยอนซูโยนหลอดยากับแว่นตาให้ โซจุนรับมางงๆ เขาสวมแว่นแล้วซี้ดปากด้วยความเจ็บ
จีฮยอกหัวเราะ "แว่นใหญ่จนถูกแผลเลยแฮะ"
เด็กหนุ่มรุ่นพี่หน้าบูด "เป็นแผลด้วยเหรอ?"
“หน้าห้องน้ำด้านโน้นมีกระจก” ลูกชายเจ้าของร้านชี้นิ้วไปด้านหลัง อีกฝ่ายพยักหน้ารับแล้วลุกจากม้านั่งโซเซฝ่าวงดนตรีอุดมคนหน้าตาดีออกไป
“หน้าฉัน!?”
ไม่นานจากนั้นโซจุนแหกปากร้องดังลั่น อันกูจองฮวามองหน้ากันก่อนพร้อมใจส่ายหน้าและแค่นหัวเราะ เนิร์ดน้อยพุ่งจากห้องน้ำกลับออกมาโวยวายใส่พวกเขาแทบไม่ทัน “หน้าฉันเป็นอย่างนี้แล้วจะกลับไปเจอหน้าแม่ได้ยังไง!?” ฝ่ายนั้นว่าปากคอสั่นพลางชี้นิ้วใส่รอยช้ำสีเขียวน่าเกลียดบนโหนกแก้ม
“บอกแม่นายสิว่านี่เป็นแผลเกียรติยศ” จีฮยอกกอดอกพูด
“ไม่งั้นก็บอกไปตามความจริงว่าปากดีผิดเวลาเลยโดนนักเลงต่อยแฟ่มเลย” ฮาจินบอก
“ฉันช่วยตามไปอธิบายให้แม่โซจุนนี่ฟังก็ได้” กยองจงเสนอตัว พอโซจุนทำตาวิบวับอ้าปากถามอย่างมีความหวังว่าจริงเหรอ มือคีย์บอร์ดก็ตอบว่า “จริงสิ แต่คิดเงินนะ”
อีกฝ่ายยิ้มใสซื่อ เด็กหนุ่มเห็นแล้วแทบจะกระโจนเข้าไปฉีกอกคนหน้าเงิน
“เพราะนาย! เพราะนายคนเดียว!” โซจุนหันไปเหวี่ยงใส่อีฮยอนซู เจ้าชายน้ำแข็งถอนหายใจหน่ายๆ ก่อนขยี้หัวอย่างรำคาญใจแต่ไม่ปฏิเสธความผิด
“เอามาสิ” มือกีตาร์แบมือใส่หน้าคนรู้จักต่างโรงเรียน
“อะไร?” โซจุนถามหน้าบึ้ง
“สมุดขอลายเซ็นของแม่นาย หนนี้ฉันเซ็นให้ก็ได้ เราจะได้หายกัน”
“ตลกละ! นายเซ็นลายเซ็นให้แม่ฉันแล้วแผลบนหน้าฉันจะหายเหรอ!?”
“จะเอาไม่เอา?” เจ้าชายน้ำแข็งถามน้ำเสียงขุ่น
ลูกชายคุณนายยุนถามหากระเป๋าเป้และล้วงสมุดออกมาให้ฮยอนซูเซ็นแต่โดยดี เอวังก็มีด้วยประการฉะนี้ ลาก่อน สวัสดี โซจุนได้ลายเซ็นจากสมาชิกครบทุกคนก็ถามหาวิธีกลับบ้านแล้วจากไป
“เพื่อนใครไม่รู้ช่างใจร้าย เหวี่ยงผู้ชายตัวใหญ่ๆ ใส่เนิร์ดน้อยจนเขาตัวแทบหักแต่กลับไม่ขอโทษเขาซักคำ”
ฮยอนซูฉวยไม้บิลเลียดมาเคาะหัวคนพูด ฮาจินยกมือลูบหัวป้อยๆ แล้ว ยื่นขาเตะแข้งเพื่อนเป็นการเอาคืน มือกีตาร์เท้าแขนยันตัวกระโดดขึ้นหลบไปนั่งบนโต๊ะสนุ้ก มือเขาทับอะไรบางอย่างจึงก้มหน้ามองแล้วเลิกคิ้วใส่
“อ้าว โซจุนนี่ไม่ได้เอายากลับไปทาด้วยนี่นา” กยองจงสังเกตเห็นเข้าอีกคน
“หน้าฉันเป็นอย่างนี้แล้วจะกลับไปเจอหน้าแม่ได้ยังไง!?” มือเบสเลียนแบบฝ่ายโน้น “ทำลูกเขาเสียโฉมสงสัยต้องรับผิดชอบแล้วละอีฮยอนซู” เด็กหนุ่มตบไหล่เพื่อนป้าบๆ
เจ้าของชื่อหัวเราะดังหึ “เพ้อเจ้อ” เขาหยิบหลอดยามาบีบครีมสีขาวใส่ปลายนิ้วและป้ายแผลบนหน้าตัวเอง
โซจุนคว่ำปากใส่แม่ คุณนายยุนทำไก๋ทายาให้ลูกชายไม่สนใจ เรียบร้อยแล้วหล่อนชักปลายนิ้วกลับมาหยิบฝาหลอดยาบิดเกลียวเข้าที่ก่อนหยิบสมุดลายเซ็นมานั่งเท้าศอกกับโต๊ะพลิกเปิดดูอย่างชื่นใจ ในที่สุดโซจุนซึ่งเงียบมาตั้งแต่กลับถึงบ้านและโวยวายเล่าที่มาของรอยช้ำเขียวน่าเกลียดบนหน้าจบก็เปิดปากพูด
"เพราะแม่คนเดียว"
คุณแม่วัยสี่สิบกว่าพยักหน้าหงึกหงัก "จ้าๆ ขอโทษจ้า"
"ถ้าแม่ไม่อยากได้ลายเซ็นพวกนั้นผมคงไม่ต้องถ่อไปให้ถูกต่อยอย่างนี้"
คุณนายยุนเงยหน้าจากสมุดมาปั้นหน้าสำนึกผิด "รู้แล้วจ้ะ แม่ผิดไปแล้ว"
"หนแรกก็กวนตีนใส่ หนที่สองก็โยนใครไม่รู้ใส่ผม"
หล่อนรู้ทันทีว่าลูกชายหมายถึงใครจึงช่วยแก้ต่างแทนอีกฝ่ายให้ "หนที่สามอาจจะเล่นกีตาร์ให้ฟังก็ได้"
"ไม่มีหนที่สามแล้ว!"
โซจุนขึ้นเสียงดังลั่น พ่อตกใจเปิดประตูห้องนอนซึ่งอยู่ติดกับห้องรับแขกออกมาถามหน้าตาตื่น "เกิดอะไรขึ้น!?"
"ลูกฮอร์โมนพุ่งน่ะ" แม่ถอนหายใจตอบอย่างกลัดกลุ้ม "สงสัยใกล้จะถึงวันนั้นของเดือน"
"แม่!" เด็กหนุ่มโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง "ผมโกรธแม่แล้ว! อย่าหวังว่าจะสั่งให้ผมไปเจอพวกนั้นได้อีก พอกันที! ผมเกลียดอันกูจองฮวา! อันกูจองฮวาบ้า! โดยเฉพาะอีฮยอนซูของแม่ยิ่งบ้า!"
โซจุนกระแทกเท้าตึงตังกลับห้องไป ก่อนนอนคืนนั้นเขาอ้อนวอนกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งมวลว่าชาตินี้ขออย่าได้ไปยุ่งเกี่ยวกับอันกูจองฮวาอีก ได้โปรดเมตตาและบันดาลความปรารถนาเขาให้เป็นจริงด้วย
รู้มั้ยหลายวันถัดไปเขาเจอใครที่ร้านขายเครื่องเขียน?
อีฮยอนซู
อีฮยอนซูยืนหยิบๆ จับๆ อุปกรณ์วาดเขียนอยู่นั่น
ให้ดิ้นตาย! สงสัยโซจุนต้องเปลี่ยนจากอธิษฐานไปทำบุญล้างซวยแทน!
ความคิดเห็น