คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [JSUWIWS] Chapter 6
Chapter 6
โดราเอมอนช่วยด้วย ช่วยโซจุนด้วย!
ใครเป็นคนต้นคิดขอร้องให้อีฮยอนซูสอนเขาเต้นท่าแมงป่องวะ!?
อ้อ
เขาเอง
สลัดเอ๊ย! ไม่น่าเลย!
ขอไทม์แมชชีนที โซจุนจะย้อนเวลากลับไปอุดปากตัวเอง!
ถ้ารู้ว่าไอ้บ้าฮยอนซูจะโหดมหาขนาดนี้ ("นั่นจะวิดพื้นรึไง" "ใช้แรงจากขาสิ" "บอกว่าไม่ใช่อย่างนั้น" "เลิกพูดมากแล้วทำอย่างที่ฉันสอนซะ" ฯลฯ) เขาไม่กอดขาขอร้องแต่แรกหรอก---เด็กหนุ่มคิดขณะทิ้งตัวลงฟุบหน้ากับแขนบนพื้นห้อง เขาหัดท่าแมงป่องจนตอนนี้สองขาง่อยเปลี้ย
"ยังทำไม่สำเร็จก็จะยอมแพ้แล้วเหรอ นายเป็นลูกผู้ชายรึเปล่า" อีฮยอนซูใช้เท้าสะกิดสีข้างพูดกับเขา
"ลูกผู้ชายเหนื่อยไม่เป็นรึไง" โซจุนถามเสียงอู้อี้เพราะยังคงซุกหน้ากับท่อนแขน เขาอยากบ่นอีกฝ่ายว่าช่างทำตัวได้ไร้มารยาทแต่ไม่มีแรง เด็กหนุ่มได้แต่นอนนิ่งเหมือนคนตายให้อีกฝ่ายถอนหายใจรดใส่หัว
ฮยอนซูเอามือเท้าสะเอวข้างหนึ่ง นวดต้นคอข้างหนึ่ง สองตาหลุบมองเนิร์ดน้อยด้อยกำลังและส่ายหน้าระอาใส่ "ไหนเมื่อกี้ใครว่าอยากเต้นเป็นนักหนา" เขาต่อว่าพลางทรุดตัวลงนั่งเท้าแขนกับโต๊ะหนังสือของโซจุนและหยิบหนังสือเรียนของฝ่ายนั้นมาพลิกดู แต่ก็ปิดและเสือกไปให้ห่างตัวแทบไม่ทัน
โซจุนไม่สนใจถ้อยคำจิกกัดนั้น เขาพลิกตัวนอนหงายและหนุนศีรษะกับแขนรอจนร่างกายหายเหนื่อยและหายใจได้ตามปกติจึงค่อยออกปากถามคำถามกับอีกฝ่าย
"นี่ ทำไมนักดนตรีอย่างนายถึงเต้นท่ายากๆ อย่างนั้นได้ล่ะ"
"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันมีปัญญา" อีฮยอนซูตอบ
"ไม่กวนตีนกันซักครั้งจะขาดใจตายปะ?"
ริมฝีปากมือกีตาร์กระตุกเป็นรอยยิ้ม---จะหาเด็กเนิร์ดที่ไหนปากดีได้เท่ายุนโซจุนอีก---เขาคิดก่อนยอมปริปากตอบคำถามเด็กหนุ่มรุ่นพี่
"นายเป็นแฟนคลับ ไม่รู้รึไงว่าอินฟินิทดังในหมู่เด็กประถมด้วย"
"แล้วไง หรือที่จริงนายยังเรียนไม่จบชั้นประถม"
ฮยอนซูเงียบไปอึดใจหนึ่ง
"นายคงไม่อยากมีชีวิตจนถึงวันที่จะเต้นท่าแมงป่องเป็นสินะ" ได้เห็นอีกฝ่ายทำปากกล้าผิดกับหน้าตาก็สนุกดี แต่ดูถูกกันอย่างนี้เด็กหนุ่มชักไม่ขำด้วย เขาหักกระดูกข้อนิ้วดังกร๊อบๆ ก่อนชันเข่าลุกขึ้นเดินไปนั่งยองๆ หาเรื่องเอากับเจ้าของห้องคิดสั้น
"ข-ขอโทษ! รู้แล้วน่า เข้าใจหรอก! ดาซมก็ชอบอินฟินิทใช่มั้ยล่ะ"
"ใช่" ฮยอนซูคว้าคอเสื้อโซจุนและดึงอีกฝ่ายจนร่างครึ่งบนลอยจากพื้นขึ้นมาจ้องตาขวาง "ดังนั้นแทนที่จะสบประมาทฉันก็หันมองตัวเองที่รสนิยมเท่าเด็กประถมซะก่อนเถอะ"
"เฮ้ย! นี่นายพูดกระทบอินสปิริทรุ่นโตๆ ทั้งโลกเลยนะ!"
"อินฟินิทกับอันกูจองฮวา ใครเจ๋งกว่ากันนะ?"
"อ-อินฟิจองฮวา"
มือกีตาร์ได้รับคำตอบที่พอใจก็ปล่อยตัวอีกฝ่ายลงกับพื้นดังตุ้บแล้วหันไปคว้าเอากระเป๋ากีตาร์มารูดซิปเปิด หยิบเครื่องดนตรีมาวางกับตัก
โซจุนเจ็บก็จริงแต่พอเห็นแขกไม่ได้รับเชิญกับกีตาร์คู่ใจเข้าก็ปราด (หรือที่จริงคือคลานอย่างรวดเร็ว) เข้าไปทำตาวาวใส่ไอ้เจ้าชายน้ำแข็งทันที
"อ-อะไร" ฝ่ายนั้นมองหน้าถามเขาอย่างไม่ไว้ใจ
"นายเล่นเพลงของอินฟินิทได้รึเปล่า" เด็กหนุ่มเจ้าของบ้านถามอย่างมีความหวัง
"ฉันไม่สอนให้แล้ว ไม่มีทาง"
"เล่นให้ฟังเฉยๆ ก็พอ"
"จ้างฉันสิ ฉันเป็นนักดนตรี เรื่องอะไรจะเล่นให้ฟังฟรีๆ"
"กยองจงถอดวิญญาณมาสิงรึไง ฉันก็ให้ที่หลับที่นอนนายคืนนี้แล้วไงยังจะเรียกร้องเอาอะไรอีก"
"ฉันสอนท่าแมงป่องแลกกับที่นอนไปแล้ว"
"แต่ฉันยังเต้นไม่ได้เลยนะเว้ย!"
"ก็นายยอมแพ้ก่อนเอง ช่วยไม่ได้ หลบไป ฉันเล่นไม่ถนัด" ว่าแล้วฮยอนซูเหวี่ยงคอกีตาร์เฉียดศีรษะโซจุนเส้นยาแดงผ่าแปด เขาก้มหน้าตั้งสายไม่สนใจเสียงโวยวายประท้วงของเนิร์ดน้อยเจ้าของห้อง
"เล่นให้ฟังซักเพลงไม่ได้รึไง ไอ้ขี้งก!"
ไอ้ขี้งกเหลือบตามองใบหน้าและริมฝีปากช่างหาเรื่องก่อนแค่นหัวเราะดังหึ "ฉันจะเล่นให้ฟังฟรีๆ แต่นายต้องไปฟังที่ห้องซ้อม"
"หา?"
ฮยอนซูไม่ตอบแต่หันไปตั้งสายต่อ
"ฉันไม่ฟังก็ได้! ไม่ได้อยากฟังขนาดนั้นซักหน่อย!" โทรศัพท์ของเขามีเพลงของอินฟินิทให้ฟังทุกซิงเกิ้ลทุกอัลบั้ม กะอีแค่เวอร์ชั่นกีตาร์ จะหาดูใน YouTube เมื่อไหร่ก็ได้ โซจุนจะแคร์ทำไม!
"ห้องซ้อมมีกีตาร์อีกตัวหนึ่ง ถ้าฉันอารมณ์ดีอาจจะยอมให้ใครบางคนหัดเล่นหรือสอนเพลง Can U Smile ให้ก็ได้"
หนุ่มแว่นหูผึ่ง เขาลุกจากท่านอนคว่ำขึ้นมานั่งทับส้นเท้าประสานสองมือเข้าด้วยกันและตอบตกลงทันควัน "ห้องซ้อมของพวกนายอยู่ไหน พรุ่งนี้เลิกเรียนแล้วฉันจะไป" ขอบอกว่าไม่สนใจ Can U Smile สักนิด (จริงจริ๊ง) ที่ยอมไปเพราะอีกฝ่ายขอร้องให้เขาไปหรอก (อ้าว ไม่ถูกเหรอ ก็เห็นอีฮยอนซูพูดอยู่แต่ห้องซ้อมๆ)
มือกีตาร์ลอบอมยิ้ม เขานัดโซจุนให้เจอกันที่ร้านของโดอิลแล้วจะพาไป ฝ่ายนั้นรับปากอย่างแข็งขัน ฮยอนซูเกาคอร์ดกีตาร์อยู่สองสามคอร์ดก็วางลงและเอ่ยปากว่าอยากอาบน้ำ อีกฝ่ายคุ้ยผ้าขนหนูกับชุดนอนจากตู้เสื้อผ้ายื่นให้อย่างเอาใจ เขารับและลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูห้อง
"อ้อ จริงสิ" เด็กหนุ่มนึกขึ้นได้จึงหันกลับไปพูดกับโซจุนซึ่งนั่งจ้องกีตาร์เขาฝันๆ ฝ่ายนั้นหันมาเอียงคอรอฟังคำจากปากเขา "ท่าเต้นของนายน่ะ"
"หา? ท่าแมงป่องเมื่อกี้น่ะเหรอ?"
ฮยอนซูพยักหน้าและกล่าวสั้นๆ ก่อนเดินไปยังห้องน้ำ
"นายเต้นได้จิ้งเหลนมาก"
แว่วเสียงปึงปังโครมครามดังจากข้างหลัง เด็กหนุ่มเดาว่าอีกฝ่ายคงกำลังระบายความแค้นกับผนังห้องอยู่---สนุกจัง---ฮยอนซูผิวปากระหว่างอาบน้ำ คืนนั้นเขานอนหลับอย่างสบายอารมณ์ เสียงยุนโซจุนกัดฟันกรอดๆ ดังเบาๆ ฟังน่าขำมากกว่าน่ารำคาญ
"จิ้งเหลน"
"อย่ามาเรียกฉันว่าจิ้งเหลน!"
"จิ้งเหลน"
"โว้ยยย! ฉันไม่ใช่จิ้งเหลน!"
ได้ยินเสียงล้งเล้งดังจากบันได จีฮยอกกับโดอิล และฮาจินกับกยองจงต่างเงยหน้าขึ้นมอง มือเบสเลิกคิ้วเมื่อเห็นโซจุนปรากฏตัวในห้องซ้อมพร้อมกับฮยอนซู "มาได้ยังไงเนี่ย?" เด็กหนุ่มถามอย่างประหลาดใจ เนิร์ดน้อยทำตาโตใส่เขาแล้วหันไปแยกเขี้ยวใส่จอมมาร "เห็นมั้ย!? ฉันนึกอยู่แล้วไงว่ามันไม่ดี!"
ฮาจินกับคนอื่นๆ ได้แต่กะพริบตามองสองคนปริบๆ
"อะไรไม่ดีเหรอ?" กยองจงยื่นหน้าถาม
"ใครเขาว่าอะไรนายซักคำรึยัง ฮาจินแค่ถามว่ามาได้ยังไง หมอนี่พูดว่าไม่ดีตรงไหน" ฮยอนซูพูดกับคนขี้โวยวายน้ำเสียงติดรำคาญ
"เออ นั่นน่ะสิ แล้วตกลงโซจุนนี่มาได้ยังไง?" มือคีย์บอร์ดยกมือโบกเพื่อเรียกความสนใจ
"เห็นมั้ย!?" โซจุนถามซ้ำอีก "ที่ถามเพราะฉันมาโดยไม่ได้รับเชิญไม่ใช่รึไง"
"อ่า-" กยองจงส่งเสียง
"แล้วฉันไม่ได้เป็นคนสั่งให้นายมารึไง หรือต้องให้ส่งบัตรเชิญไปเชิญถึงจะพอใจ?"
"เอ่อ-" กยองจงอึกอัก
"ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้นซักหน่อย!"
"คือ-" กยองจงพยายามพูด
"จิ้งเหลนเอ๊ย..."
"ฉันไม่ใช่จิ้งเหลน!"
"เฮ้ย!!!" ในที่สุดกยองจงทนไม่ไหวตะโกนขัดบทสนทนาของมือกีตาร์กับเนิร์ดน้อยขึ้นมาเสียงดังลั่น "คุยข้ามหัวกันอยู่ได้! ใจคอจะไม่สนใจกันหน่อยรึไง!?"
โซจุนหันมองมือคีย์บอร์ดหน้าตาตื่น "ข-ขอโทษ"
ส่วนฮยอนซูเหยียดยิ้มใส่เขา "อ้าว นายยืนอยู่ด้วยเหรอ" มือกีตาร์ว่า "เตี้ยจนมองไม่เห็นเลย"
"โอ๊ยยยยย นายสูงจะตายละอีฮยอนซู!!!" กยองจงคว้าคอเสื้อเพื่อนมาเขย่าจนหัวโยกหัวคลอน
ฮยอนซูบอกคนอื่นสั้นๆ ว่าโซจุนจะมาเป็นผู้จัดการวงให้ พอเจ้าตัวได้ยินก็ทำตาโตถามว่าเขาไปตกปากรับคำอย่างนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ มือกีตาร์จึงเหล่หางตาและบอกอีกฝ่ายว่าจะแถมเพลง That Summer กับเพลงอะไรก็ได้อีกหนึ่งเพลงให้ เพียงเท่านี้อันกูจองฮวาก็ได้ยุนโซจุนมาเป็นผู้จัดการ (เฉพาะยามว่าง---โซจุนบอก) เรียบร้อยโรงเรียนจีน
“That Summer อะไร?” จีฮยอกยังไม่หายสงสัย
“เนิร์ดน้อยของพวกนายอยากเรียนกีตาร์” ฮยอนซูตอบพลางคว้าสายแอมป์มาเสียบกับเครื่องดนตรีของตัวและเกาสายทดสอบเสียง
“เรื่องนั้นช่างเถอะ” กยองจงปัดมือไม่ใส่ใจ (โซจุนได้ยินดังนั้นก็ทำปากยื่นมองมือคีย์บอร์ดตาขุ่น) "ว่าแต่จิ้งเหลนนี่หมายถึงอะไร?" เด็กหนุ่มร่างเล็กเอียงคอถาม
รุ่นพี่ต่างโรงเรียนหัวเสียขึ้นมาทันควัน "ซอกยองจง นายไม่รู้ซักเรื่องไม่ได้รึไง?"
"พูดอย่างนี้ยิ่งอยากรู้ใหญ่เลย" ฮาจินสอดเข้ามากลางวง เขาถูกโซจุนจ้องตาเขียวปั้ด มือเบสแสร้งทำไหล่สะดุ้งแล้วหันไปถามฮยอนซู "ว่าไง? จิ้งเหลนอะไร?"
เจ้าชายน้ำแข็งชายตามองเจ้าของฉายาแล้วหัวเราะดังหึ "จิ้งเหลนก็คือจิ้งเหลน"
"ฉันไม่ใช่จิ้งเหลน!" เนิร์ดน้อยปฏิเสธ
“ถ้าอย่างนั้นโชว์ให้พวกนี้ดูสิ”
โซจุนสะอึก
ฮยอนซูแค่นหัวเราะแล้วเล่าให้เพื่อนๆ ฟัง “หมอนี่พยายามเต้นท่าแมงป่องแต่เลื้อยอย่างกับจิ้งเหลน” เขานึกภาพอีกฝ่ายเก้ๆ กังๆ ดันตัวขึ้นจากพื้นแล้วถึงกับขำพรืด โซจุนอายแทบแทรกแผ่นดินหนี และสาปแช่งตัวเองที่หน้ามืดตามัวขอให้อีฮยอนซูสอนเต้นท่าแมงป่องเมื่อคืน (โดราเอมอน ฉันยังอยากได้ไทม์แมชชีนอยู่นะ!)
"ก๊าก!" กยองจงหัวเราะดังลั่น "อย่างฮา!"
"ไม่ตลกนะ! พวกนายเต้นได้รึไงล่ะ!?"
"ไม่อะ" มือคีย์บอร์ดวงอันกูจองฮวาส่ายหน้า
"น่ะ!" โซจุนทับถมอีกฝ่ายทำนองว่านายก็ไม่ได้เรื่องเหมือนฉันน่ะแหละ
"ไม่ได้อยากเต้นเป็นซักหน่อย เต้นได้ไม่ได้ฉันก็ไม่เดือดร้อนเหมือนโซจุนนี่หรอก"
"อึก..." เด็กหนุ่มรุ่นพี่เถียงไม่ออก "แต่หมอนี่เต้นได้นี่!" เขาชี้นิ้วใส่หน้าอีฮยอนซูจึงถูกฝ่ายนั้นปัดทิ้งแล้วแค่นยิ้มใส่
"ก็ดาซมชอบอินฟินิทนี่นา อีกอย่างไม่ใช่แค่เล่นกีตาร์กับเต้นน้า ให้ร้องเพลงฮยอนซูของเราก็ทำได้" กยองจงอวดสรรพคุณเพื่อนร่วมวงอย่างภูมิใจ
"หมอนี่น่ะเทพ" แม้แต่โดอิลยังยอมรับความสามารถรอบด้านของฮยอนซู จีฮยอกเองก็พยักหน้าเห็นด้วย
จู่ๆ ฮาจินซึ่งนิ่งฟังมาตลอดลุกขึ้นยืนขัดจังหวะ "ซ้อมกันเถอะ" มือเบสว่าน้ำเสียงเรียบพลางคว้าเครื่องดนตรีคู่ใจขึ้นมาสะพายไหล่ คนอื่นๆ นิ่งกันไปหนึ่งอึดใจแล้วลุกขึ้นตามไปประจำที่ของตน
โซจุนกะพริบตามองอันกูจองฮวาปริบๆ “แล้วให้ฉันทำอะไรล่ะ?”
"โซจุนนี่นั่งดูฉันตรงนั้นก็พอ" ฮาจินพูดยิ้มๆ
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วไม่เข้าใจ “หา?”
ฮยอนซูเดินกลับมาหยิบสมุดสองสามเล่มที่ซุกในกระเป๋ากีตาร์มาส่งให้เขา
“อะไร?” ผู้จัดการจำเป็นถาม
“การบ้านฉัน”
“อีกแล้วเรอะ!?” โซจุนร้อง “เรื่องอะไรฉันต้องทำให้ ของฉันๆ ยังไม่ได้ทำเลย!”
“Can U Smile กับ That Summer” มือกีตาร์พูดลอยๆ แล้วกลับไปยืนเข้าที่ เขาเหลือบตามองฮาจินซึ่งมองเขาอยู่ก่อนแล้วจุดยิ้มหยันๆ เพื่อนร่วมวงทำท่าเหมือนอยากพูดอะไร แต่จีฮยอกส่งสัญญาณให้เริ่มซ้อมและโดอิลเคาะไม้กลองขัดจังหวะเสียก่อน
โซจุนไม่อยากยอมรับเลยว่าพวกนี้เก่ง แต่ว่า---อันกูจองฮวาก็เจ๋งสมกับที่พวกผู้หญิงกรี๊ดกร๊าดกันทั่วจริงๆ ขนาดเขาไม่มีหัวด้านดนตรียังฟังห้าคนนี้เล่นแล้วรู้สึกว่าสนุกดีเลย
จู่ๆ ใครบางคนดีดนิ้วใส่หน้าเขาดังเป๊าะ เด็กหนุ่มสะดุ้งโหยง
“ฟังเพลินเลยนะ หลงเสน่ห์ฉันแล้วละสิ”
โซจุนแลบลิ้นให้คิมฮาจินแทนคำตอบ ฝ่ายนั้นยิ้มและนั่งลงไขว่ห้างข้างๆ เขา “ฮยอนซูไปค้างที่บ้านเป็นยังไงบ้าง”
“โคตรแย่” เขาตอบสั้นๆ แล้วหันไปแก้โจทย์เลขข้อสุดท้ายให้ไอ้จอมมารต่อ สงสัยว่ามีผู้จัดการที่ไหนต้องทำการบ้านให้ศิลปินแสนขี้เกียจบ้าง
“ฮยอนซูถูกใจโซจุนนี่นะ”
“ตลก” โซจุนพูดโดยไม่เงยหน้าจากสมุดการบ้านบนตัก
“เปล่าตลก ฉันก็ถูกใจโซจุนนี่ด้วยเหมือนกัน”
“โคตรตลก!”
ฮาจินก้มลงกระซิบกับเขา “ไม่ได้ล้อเล่นนะ ไม่อย่างนั้นโซจุนนี่จะได้มานั่งอยู่ที่นี่เหรอ”
เด็กหนุ่มตกใจที่จู่ๆ อีกฝ่ายยื่นหน้ามาใกล้ เขาหันขวับไปจะถลึงตาใส่ ปลายจมูกจึงเฉียดริมฝีปากช่างฉอเลาะนั้นโดยไม่ได้ตั้งใจ
โซจุนกลั้นหายใจไม่รู้ตัว
“เดี๋ยวก็ขาดอากาศตายกันพอดี” ฮาจินมองเขาแล้วหัวเราะ
เขาได้สติก็สูดลมหายใจเข้าปอดและพรูออกพลางยกมือทาบอก หัวใจโซจุนเต้นโครมครามเพราะความตกใจ เขาโวยวายใส่คิมฮาจินว่าจะยื่นหน้าเข้ามาทำไมใกล้ๆ ยังไม่ทันได้บ่นให้พอใจอีฮยอนซูก็ตรงเข้ามาคว้าตัวเขาไปนั่งอีกมุมห้องและโยนกีตาร์โปร่งอัดใส่ตักเขาดังอั้ก
“ฉันจะสอนคอร์ดง่ายๆ ก่อน” ไอ้จอมมารพูดจบก็เริ่มอัดความรู้ใส่หัวเขาทันที พอโซจุนรู้วิธีจับคอร์ดซี เอไมเนอร์ ดีไมเนอร์ แล้วอีกฝ่ายก็แย่งกีตาร์ไปวางกับตักตัวเอง
“อ้าว ฉันยังจับไม่คล่องเลยนะ”
“แค่นี้ก่อน”
“แต่-“
อีฮยอนซูดีดเพลง Can U Smile ขึ้นมาไม่มีปี่มีขลุ่ย โซจุนงับปากกลืนถ้อยคำประท้วงลงคอทันควันและนั่งฟังฝ่ายนั้นบรรเลงเพลงให้ฟังอย่างตั้งใจ
“ฉันหัดเล่นกีตาร์จริงๆ จังๆ บ้างดีมั้ยนะ” ฮาจินพึมพำระหว่างนั่งเท้าคางมองผู้จัดการวงจ้องมือกีตาร์ตาแป๋ว
กยองจงที่กำลังก้มหน้าก้มตาลอกการบ้านจากสมุดของฮยอนซูใส่สมุดตัวเองเงยหน้าถามเพื่อนสนิทอย่างสงสัย “หือ? ทำไมจู่ๆ ก็อยากเล่นขึ้นมาล่ะ”
มือเบสเพยิดหน้าไปทางฮยอนซูกับโซจุนแทนคำตอบ เพื่อนตัวเล็กมองตามแล้วหัวเราะพลางส่ายหน้า “เหตุผลไม่ได้เรื่องเลย”
ฮาจินชักสีหน้าใส่มือคีย์บอร์ดก่อนขยี้หัวอีกฝ่ายอย่างมันเขี้ยวจนผมกยองจงยุ่งเหยิงไปทั้งหัว
“เฮ้ย!” ฝ่ายนั้นร้องลั่น
“สม ว่าฉันดีนัก”
“ก็มันไม่ได้เรื่องจริงปะล่ะ!?” กยองจงทำหน้าบูดบ่นพึมพำ “เล่นเบสอย่างนี้ก็ดีอยู่แล้ว เท่ดีออก ฉันชอบ”
เด็กหนุ่มฟังคำเพื่อนสนิทแล้วเลิกคิ้วสูง “ว่าไงนะ?” เขาถามซ้ำเพราะไม่เชื่อหู ซอกยองจงเพิ่งชมว่าเขาเท่ไปหมาดๆ รึเปล่า? ซอกยองจงเพิ่งบอกว่าชอบเขารึเปล่า?
อีกฝ่ายทำปากยื่น “ฉันบอกว่าเล่นเบสก็เท่ดีอยู่แล้ว นายหูหนวกรึไง”
“ไม่อะ เมื่อกี้นายไม่ได้พูดอย่างนี้”
“ฉันก็พูดประมาณนี้แหละ!”
“แหล!”
“โอ๊ย! ไอ้คนไม่เคยแหล!”
กยองจงขึ้นเสียงแข่งกับฮาจินอย่างไม่ยอมกัน บทสนทนาระหว่างพวกเขาจบลงด้วยการต่อยตีกันเป็นเด็กๆ เหมือนอย่างเคย
จีฮยอกยืนเอาสองมือเท้าไมโครโฟนและวางคางลงมองคู่มุมห้องสลับกับคู่กลางห้อง เขาถอนหายใจก่อนหันหลังไปหาโดอิลซึ่งนั่งอยู่หลังกลองชุด เพื่อนร่วมวงถอนสายตาจากสี่คนนั้นมาสบตาเขาตอบ
“นายคิดเหมือนที่ฉันคิดมั้ยบีหนึ่ง?” หัวหน้าวงถาม
มือกลองพยักหน้าตอบ “ฉันก็คิดเหมือนที่นายคิดน่ะแหละบีสอง”
พวกเขาหันกลับไปมองฮยอนซูกับโซจุน และฮาจินกับกยองจงกันอีกครั้ง “ฮาจินน่ะตัวทำเรื่องยุ่ง” จีฮยอกบ่นแล้วเกาหัวอย่างยุ่งยากใจ
ความคิดเห็น