คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [JSUWIWS] Chapter 5
Chapter 5
โซจุนคงถูกสาป
ถูกสาปให้เจออันกูจองฮวาแล้วหาความสงบสุขไม่ได้อีกตลอดชีวิต
แม่งเอ๊ย! ชีวิตบัดซบ!
เด็กหนุ่มคิดขณะซ่อนตัวหลังกรอบหน้าต่างห้องเรียน แอบมองลงไปยังประตูโรงเรียนซึ่งมีพวกผู้หญิงออกันอยู่เต็ม ที่ยืนเด่นอยู่กลางวงล้อมคือฮาจินกับกยองจง สองคนยิ้มแย้มคุยกับพวกสาวๆ ประเดี๋ยวหนึ่ง แล้วหนึ่งในเด็กผู้หญิงพวกนั้นก็ชี้นิ้วขึ้นมาทางห้องเรียนของเขา เด็กหนุ่มเห็นสองคนนั้นพยักหน้ารับแล้วฮาจินก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดๆ จิ้มๆ ก่อนยกแนบหู โทรศัพท์ของโซจุนสั่นครืดคราดเร็วทันใจ เขากดสายทิ้งอย่างไม่ลังเล อีกฝ่ายจึงก้มหน้าก้มตาพิมพ์ข้อความส่งมาแทน
'โซจุนนี่ พวกฉันมาแล้ว จะลงมาหาหรือจะให้ขึ้นไปรับดี ^^?'
"มาจริงๆ เหรอเนี่ย..." โซจุนคราง "แค่ช่วยทำการบ้านให้ไม่เห็นต้องลงทุนตอบแทนขนาดนี้เลย..."
วันก่อนโน้นพวกอันกูจองฮวาขอร้องให้โซจุนช่วยทำการบ้านให้ เขาเรียนเก่งจะตาย การบ้านเด็กม.5 น่ะปัญหาขี้ปะติ๋ว คนอย่างเขาทำประเดี๋ยวเดียวก็เสร็จ
โซจุนแก้โจทย์เลขกับเขียนคำตอบวิชาประวัติศาสตร์กับภาษาเกาหลีให้แม้ไม่เต็มใจ เขาทำลงไปเพราะถือเป็นการทบทวนบทเรียนพร้อมๆ กับตัดรำคาญ ปรากฏว่ากยองจงดันประทับใจโซจุนจัด อีกฝ่ายคว้ากระเป๋าเป้มาคุ้ยจนเจอบัตรเข้าชมไลฟ์ของตัวเองก็ยัดใส่มือเขาบอกว่ายกให้ พอเด็กหนุ่มบอกว่าไม่เอา มือคีย์บอร์ดก็เบะปากจะร้องไห้ใส่
"ฉันอุตส่าห์ให้นะ" กยองจงว่าเสียงเครือ "บัตรนี่เอาไปขายได้เป็นหมื่นวอนเลยนะ พวกผู้หญิงอยากได้กันจะตายแต่ฉันอุตส่าห์ตัดใจไม่ขายเพื่อยกให้โซจุนนี่เลยนะ"
โซจุนเห็นอีกฝ่ายน้ำตาคลอหน่วยแล้วรู้สึกผิดประหนึ่งเพิ่งก่ออาชญากรรม
"ถ-ถ้างั้นนายเอาไปขายเถอะ" เด็กหนุ่มบอก
"ซื่อบื้อจริงๆ" อีฮยอนซูดึงบัตรจากมือเพื่อนมายัดใส่กระเป๋าเสื้อเขา "ซอกยองจงที่เค็มกว่าเกลือเหนียวกว่ากาวอุตส่าห์ให้ก็รับๆ ไป" ฝ่ายนั้นไม่เปิดโอกาสให้โซจุนปฏิเสธ
"ไปดูด้วยล่ะ" จีฮยอกตบบ่าเขา "ตั้งใจเรียนอย่างเดียวไม่เที่ยวเล่นบ้างชีวิตจะไปสนุกอะไร"
โดอิลพยักหน้าเห็นด้วย "แต่ขยันแล้วมาทำการบ้านให้พวกฉันอีกก็ดีนะ" มือกลองพูดกลั้วหัวเราะแล้วแลกไฮไฟว์กับหัวหน้าวงซึ่งขำก๊ากอย่างถูกใจ
"ไปนะโซจุนนี่" ฮาจินวางคางกับไหล่เขา "เดี๋ยวฉันไปรับตั้งแต่เลิกเรียนเลย"
แล้วหมอนั่นก็มาตามคำพูดจริงๆ
โซจุนน้ำตาจะไหล...
ไหลด้วยความโกรธนะ
สลัดเอ๊ย คิมฮาจินกับซอกยองจงรู้จักโรงเรียนเขาได้ยังไงวะ!?
"นี่ไง" มือคีย์บอร์ดยื่นบัตรนักเรียนของโซจุนคืนให้ (เขาอุตส่าห์หลบแทบตายแต่ในที่สุดสองคนนี่ก็ตามจับตัวเขาจนได้ อย่าให้รู้นะว่าใครเป็นหนอนบ่อนไส้ โซจุนจะอ้อนแม่ให้หักคะแนนซะให้เข็ด!) "เฮ้ย! บัตรฉันไปอยู่ที่พวกนายได้ยังไง?!" เจ้าของบัตรรับไปพร้อมส่งเสียงเอะอะโวยวายเหมือนอย่างเคย
กยองจงยิ้มเผล่ "ฮยอนซูของพวกเรามือไวอย่างกับอะไร" เด็กหนุ่มเอ่ยชมเพื่อนอย่างภูมิใจ "โซจุนนี่ช่องว่างเยอะจะตาย หมอนั่นแอบหยิบมาได้สบายๆ เลย"
โซจุนฟังแล้วได้แต่ครวญครางสงสารตัวเอง เขาเดินคอตกขึ้นรถไฟใต้ดินโดยมีฮาจินกับกยองจงยืนประกบซ้ายขวาสองข้างตัว
"พี่โซจุน!"
พอเห็นโซจุนโผล่หน้าเข้ามาในร้าน ดาซมก็กระโดดลงจากเก้าอี้วิ่งไปหาพี่ชายคนใหม่ ฝ่ายนั้นยืนให้เธอกอดอย่างประหลาดใจ "ทำไมหนูอยู่ที่นี่ล่ะ?" เนิร์ดน้อยก้มหน้าสบตาถามน้องสาวของฮยอนซู
"หนูขอพี่ชายมา"
"แล้วพี่ชายยอมให้มาด้วยเหรอ?"
"ก็ยอมน่ะสิ หนูถึงได้อยู่ที่นี่ไง" ดาซมตอบเสียงเจื้อยแจ้วแล้วจูงมือเขาไปนั่งเก้าอี้สตูลก่อนอ้าแขนขอนั่งตัก โซจุนอุ้มเธอขึ้นมาแล้วเงยหน้ามองมือกีตาร์อย่างไม่อยากเชื่อ "นายให้ดาซมมาดูไลฟ์เนี่ยนะ?"
"แปลกใช่มั้ยล่ะ" จีฮยอกบอก "ไม่รู้ผีอะไรเข้าสิง"
จู่ๆ ฮาจินขำคิก "ฉันรู้" มือเบสพูด "ผีแถวๆ นี้นี่แหละ เคยบอกให้ลองตามใจน้องมั่งน้องจะได้รัก ฮยอนซูของเราก็ทำตามใหญ่เลยทั้งที่ก่อนหน้านี้เพื่อนพูดเท่าไหร่ไม่เคยทำ ไม่รู้อยากให้น้องหรืออยากให้ผีรักกันแน่" เด็กหนุ่มว่าพลางหันไปสบตาโซจุนซึ่งก็คือ ‘ผีแถวๆ นี้’ ที่เขาหมายถึง จึงถูกฮยอนซูเหวี่ยงสายไฟเข้าใส่
"รีบๆ เสียบสายแล้วจะได้ซ้อมกัน" เจ้าชายน้ำแข็งสั่ง "นายอยู่ตรงนั้นดูน้องฉันไป" ท้ายประโยคเขาหันไปพูดกับโซจุน
"บ้าไปแล้ว! ใครเขาพาเด็กอายุขนาดนี้เข้าผับกัน!?" เด็กหนุ่มรุ่นพี่โวยวาย
"นายอยู่ตรงนั้นดูน้องฉันไป" อีฮยอนซูออกคำสั่งเสียงเฉียบขาดแล้วหันกลับไปจดจ่อกับดนตรี
ดาซมหัวเราะคิกคัก "พี่โซจุนก็ถูกดุ" เด็กหญิงเงยหน้าพูดกับเขา
"ก็พี่ชายของหนูเป็นจอมมาร" โซจุนกระซิบตอบ
สาวน้อยปรบมือถูกใจ เขายิ้มให้เธอแล้วจัดท่าให้เธอนั่งถนัดๆ เพื่อดูอันกูจองฮวาซ้อมกันซึ่งเอ่อ---ก็งั้นๆ แหละ ไม่เห็นจะเท่หรือเก่งตรงไหนเลย...
ไม่เลย...
"พี่โซจุน" ดาซมสะกิดขาเขาหลังนั่งค้างอยู่ท่านั้นมาพักหนึ่ง
"ชู่" เด็กหนุ่มจุ๊ปากเบาๆ "พวกนั้นซ้อมกันอยู่นะ" เขาเตือนเธอโดยไม่ละสายตาจากภาพตรงหน้าสักเสี้ยววินาที
เชอะ ก็งั้นๆ แหละ ไม่เห็นจะเท่าไหร่เลย...
กว่าไลฟ์จะเริ่มก็ดึก โซจุนดูนาฬิกาแล้วอ้าปากหาวหวอด
หน้าร้านได้พี่สาวของฮาจินมาช่วยขายบัตรและเรียกคนให้ ดาซมออกไปเริงร่าด้วยกันตามประสาผู้หญิง (พูดจาแก่แดดจริงๆ ไม่รู้น้องใคร) เด็กหนุ่มนั่งแกร่วที่เคาน์เตอร์บาร์รอเวลาเริ่มงาน หูเขายังแว่วเสียงดนตรีที่อันกูจองฮวาเพิ่งซ้อมจบไป
"เจ๋งใช่มั้ยล่ะ" เมื่อกี้ฮาจินถามเขา "โซจุนนี่อ้าปากไม่หุบเลย" เขาเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองอ้าปากค้างเอาก็ตอนนั้น โซจุนงับกรามเข้าหากันแทบไม่ทัน
ดาซมออกปากชมพวกพี่ชายยกใหญ่เด็กหนุ่มจึงถือโอกาสไม่พูดอะไร เขาละสายตาจากฮาจินไปมองคนอื่นๆ บนเวทีก็สบตาเข้ากับมือกีตาร์ซึ่งจ้องเขาอยู่ก่อน---ตึกตัก---หัวใจโซจุนเต้นผิดจังหวะเมื่อถูกตาคู่นั้นมอง เขารีบหลุบตาหนี เมื่อเหลือบกลับไปอีกทีอีกฝ่ายก็หันไปคุยกับจีฮยอกแล้ว
"หาขนมกินดีกว่า" เด็กหนุ่มพึมพำกับตัวแล้วเดินออกจากผับชั้นใต้ดินไปยังมินิมาร์ทใกล้ๆ
"อ้าว โซจุนนี่จะไปไหน" พี่สาวคนสวยของคิมฮาจินถามเขา
"หาอะไรกินครับ" เขาตอบ
"ไลฟ์จะเริ่มแล้วนะ"
"ไม่เป็นไรครับ ผมถูกบังคับมาแต่แรกแล้ว" อีกอย่างเขาได้ดูพวกนั้นซ้อมไปแล้วด้วย โซจุนตอบแล้วถามเธอว่าอยากได้อะไรมั้ยจะได้ซื้อมาให้ อีกฝ่ายโบกมือไล่บอกเขาว่าเชิญตามสบาย เด็กหนุ่มจึงเดินอ้อยอิ่งไปตามทางและในร้าน กว่าจะกลับมาอีกทีก็ปาเข้าไปเกือบครึ่งชั่วโมง
"หือ?" บรรยากาศหน้าทางเข้าร้านวุ่นวายอย่างไรชอบกล โซจุนเลิกคิ้วสงสัยพลางก้าวเท้าเข้าไป ทันใดนั้นเขาถูกฝูงเด็กและหญิงสาวกรูจากบันไดหน้าผับพุ่งเข้าชน
"เฮ้ย!" เขาร้อง "เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!?"
"ตำรวจ!" หนึ่งในนั้นร้องลั่น
มีเรื่องอีกแล้วเรอะ!?
โซจุนสติแตก
ขณะเด็กหนุ่มหันรีหันขวางทำตัวไม่ถูกเหมือนเมื่อคราวก่อน อีฮยอนซูก็แทรกกลุ่มคนขึ้นมาคว้าข้อมือเขาฉุดออกจากความชุลมุน
"อะไรวะเนี่ย!?"
"ตำรวจเห็นดาซมเข้า"
โซจุนฟังคำตอบแล้วถลึงตาใส่อีกฝ่าย "ฉันถึงได้ถามไงว่าใครเขาพาเด็กอายุขนาดนี้เข้าผับกันบ้าง!?"
"จีฮยอก! ฝากดาซมด้วย!" เด็กหนุ่มตะโกนข้ามฝูงชนบอกกับเพื่อนสนิทซึ่งได้ตัวน้องสาวของเขาไปก่อน พอเห็นหัวหน้าวงยกมือทำสัญลักษณ์โอเคให้ก็ออกแรงดึงโซจุนวิ่งไปด้วยกัน
"พวกนายไม่ก่อเรื่องกันซักครั้งไม่ได้รึไง!?" โซจุนตะโกนใส่อีกฝ่ายขณะกระแทกเท้าไปตามถนน
"ยาก!" เสียงฝีเท้าพวกเขาดังจนฮยอนซูต้องตะเบ็งเสียงตอบ "พวกฉันมันตัวปัญหา!"
"รู้ตัวนี่หว่า!" เด็กหนุ่มต่อว่า
มือกีตาร์หัวเราะแล้วกระโจนไปโบกแท็กซี่กลางถนน เขารีบเปิดประตูแล้วผลักโซจุนขึ้นรถก่อนตัวเองจะตามขึ้นไป "บ้านนายอยู่ไหน" เด็กหนุ่มถามอีกฝ่ายน้ำเสียงปนหอบ โซจุนตอบแล้วฮยอนซูหันไปพูดกับคนขับรถทันควัน "ไปที่นั่นครับ"
"ฮะ!?" โซจุนร้องเสียงหลง "ไปบ้านนายสิวะ!"
"กลับไปก็ถูกบ่นเรื่องพาดาซมไปเถลไถล ไว้พรุ่งนี้ค่อยแวะกลับไปแล้วออกไปเรียนทีเดียวดีกว่า"
“จะบ้ารึไง นั่นน้องสาวนายตั้งคนนะ!"
อีฮยอนซูนิ่งไป ฝ่ายนั้นนั่งมองทางเงียบๆ ไม่พูดจา ดวงตาเจ้าชายน้ำแข็งฉายแววกังวล สักพักใหญ่โทรศัพท์อีกฝ่ายส่งเสียงเตือนข้อความเข้า ฮยอนซูหยิบมันขึ้นดูแล้วลอบถอนใจ
"จีฮยอกพาดาซมไปส่งบ้านให้แล้ว" เด็กหนุ่มส่งโทรศัพท์ของตัวเองให้เขาดู "คืนนี้ขอรบกวนด้วยล่ะ"
เจ้าของบ้านมองหน้าแขกไม่ได้รับเชิญตาโต
“ฮยอนซูไวชะมัดยาด” ฮาจินเดินเอามือล้วงกระเป๋าบ่นเสียงดัง เด็กหนุ่มห่อไหล่ถอนหายใจแล้วเอียงคอเอาศีรษะชนกับหัวกยองจงอ้อนๆ
มือคีย์บอร์ดอิงศีรษะชนตอบ “คาสโนว่ามือตก” กยองจงหัวเราะเยาะเพื่อนเบาๆ จึงถูกอีกฝ่ายดึงสองแก้มสั่งสอน
“กล้าดียังไงมากล่าวหาฉัน” มือเบสหันมาจับคางเพื่อนสนิทส่ายซ้ายขวา “เดี๋ยวปั๊ดจับจูบพิสูจน์ฝีมือ” เขาพูดแล้วทำปากจู๋ใส่หน้าอีกฝ่าย กยองจงยกมือยันหน้าผากเขาดังป้าบ “อย่ามา!” ฝ่ายนั้นโวยวาย “ไปพิสูจน์กับใครก็ได้ในสต๊อกนายไป!”
“อ้าว ก็ยืนอยู่หน้าฉันนี่แล้วไง” ฮาจินกดหน้าผากต้านฝ่ามือเล็กกลับไปแล้วยิ้มบ้องแบ๊วใส่มือคีย์บอร์ด
กยองจงเข่าใส่ท้องอีกฝ่ายดังอั้ก “ฉันไม่ใช่เด็กในสังกัดนาย!” เพื่อนสนิทเอามือกุมท้องก่อนคู้ตัวลงนั่งยองๆ ครางอย่างเจ็บปวด “สมน้ำหน้า” เด็กหนุ่มปลิ้นตาใส่
มือเบสกัดฟันเรียกมือคีย์บอร์ดเสียงเย็น “ซอกยองจง...”
เจ้าของชื่อเดาชะตากรรมตัวเองได้จึงใส่เกียร์หมาออกวิ่งทันควัน
“อย่าหนีนะ!” ฮาจินลุกพรวดขึ้นตะโกนไล่หลังพลางวิ่งตามอีกฝ่ายไป
คุณนายยุนกำลังพับผ้าขนหนูลงตะกร้าเมื่อลูกชายคนเล็กเปิดประตูบ้านเยี่ยมหน้าเข้ามา "กลับมาแล้วเหรอ" หล่อนส่งเสียงทักทายลูกจากห้องนั่งเล่นดังไปถึงหน้าประตู โซจุนของหล่อนชักประตูบ้านปิดดังปังก่อนเปิดเข้ามาอีกครั้งหลังเงียบหายไปสองสามนาที
"โซจุนนี่?" หญิงวัยกลางคนขมวดคิ้วมองลูกชาย "จะเข้าบ้านก็เข้ามา มัวแต่เล่นอะไร"
"แม่ยังไม่นอนเหรอ?" โซจุนส่งเสียงถามจากประตู
"แม่นอนแล้ว ตอนนี้แม่กำลังละเมอ" ปากคุณนายยุนตอบกวนๆ มือก็ไม่หยุดพับผ้า ได้ยินเสียงเหมือนลูกชายกำลังคุยกับใคร หญิงวัยกลางคนขมวดคิ้วมุ่นก่อนลุกขึ้นจากพื้นกระเดียดตะกร้าผ้าเข้าเอวเดินไปหาโซจุน "ยึกๆ ยักๆ อะไรอยู่ ทำไมไม่ยอมเข้าบ้านซักที" หล่อนดึงประตูบ้านให้กว้างขึ้นแล้วยืนอึ้งไปสามวินาที
"อกอีแป้นจะแตก!"
คุณนายยุนทำตะกร้าผ้าร่วงพื้นหกกระจัดกระจายเมื่อเห็นว่าลูกชายพาใครมา
"นอนห้องโซจุนนี่จะดีเหรอ ไปนอนห้องใหญ่กันก็ได้นะ เดี๋ยวพ่อแม่ย้ายมานอนห้องนี้เอง"
"หิวรึเปล่าจ๊ะ กินอะไรมารึยัง ให้แม่ทำอะไรให้กินมั้ย แม่ทำกับข้าวอร่อยนะไม่เชื่อถามโซจุนนี่ดู"
"ใช้เสื้อโซจุนนี่ได้เลยไม่ต้องเกรงใจนะ ถอดเสื้อผ้าทิ้งไว้เดี๋ยวแม่เอาไปซักให้ ถ้าพรุ่งนี้ผ้าแห้งไม่ทันก็ค่อยกลับมาเอาที่บ้านวันหลัง"
“ตัวจริงหล่อจริงๆ ด้วยนะ แม่เคยเห็นแต่รูปที่พวกนักเรียนหญิงเขาเอามาอวดกัน นี่ เซ็นลายเซ็นให้แม่อีกได้มั้ย แม่จะเอาไปเป็นของรางวัลล่อพวกนักเรียน”
"ฮยอนซูของเรา-"
"แม่!"
โซจุนตะโกนแทรกเสียงดัง
"อีฮยอนซูโตเป็นวัวแล้วช่างหมอนี่เถอะ!"
เด็กหนุ่มรุนหลังแม่ออกจากห้องสำเร็จก็หันกลับมาพิงประตูห้องถอนหายใจพลางปาดเหงื่อ คิ้วเขาผูกเป็นปมเมื่อเห็นอีฮยอนซูป้วนเปี้ยนอยู่หน้าชั้นหนังสือและถือวิสาสะหยิบมาเปิดเล่มหนึ่ง "ไม่มีมารยาท" เด็กหนุ่มดุแล้วก้าวไปแย่งหนังสือเก็บคืนชั้น ฮยอนซูจึงหยิบเล่มใหม่ "เอ๊ะ!" โซจุนยื้อหนังสือคืนไปยัดเก็บใส่ชั้น ฮยอนซูก็หยิบเล่มอื่นออกมาอีก
"จะกวนโมโหกันรึไงวะ!?"
อีกฝ่ายชายตามองเขาแล้วส่งหนังสือคืนให้แต่โดยดี เด็กหนุ่มฉวยมันมาสอดเข้าที่พลางพึมพำอย่างหัวเสีย ไม่ทันไรมือกีตาร์ก็แผลงฤทธิ์อีก
"ชอบเหรอ?" ฝ่ายนั้นดึงเอาซีดีแผ่นหนึ่งออกมาชูถาม
"เฮ้ย!" โซจุนตะปบของรักของหวงมากอดแนบอก เขาคิดในใจว่าหมอนี่มือไวอย่างที่กยองจงเคยพูดไว้จริงๆ ซีดีนี้เขาอุตส่าห์ซ่อนไว้ดิบดีไม่ให้แม่เห็น แต่ไอ้จอมมารก็ยังอุตส่าห์เห็นอีก "ถ้านายทำมันเป็นรอยนะ!" เด็กหนุ่มคาดโทษ ทว่าอีกฝ่ายไม่สนใจ
"ชอบแบบนั้นเหรอ?" ฮยอนซูยกนิ้วชี้ซีดีพลางถามซ้ำอีกหนหนึ่ง
เจ้าของห้องปัดมือนั้นทิ้งและกอดซีดีอินฟินิทแน่นเข้า "เออ! ฉันชอบแบบนี้นาย
จู่ๆ มือกีตาร์ย่อตัวลงนอนคว่ำหน้ากับพื้น ยกขาขึ้นสูงข้างหนึ่ง และใช้ขาอีกข้างกับสองมือดันตัวขึ้นยืนตรงในชั่ววินาที โซจุนเห็นแล้วอ้าปากค้างตาเบิกกว้างแทบถลนจนฮยอนซูต้องยื่นปลายนิ้วช่วยดันคางอีกฝ่ายให้งับปากหุบ
"นั่นมันท่าแมงป่อง!" เด็กหนุ่มแหกปากลั่น สีหน้าพรั่นพรึงประหนึ่งเห็นสัตว์ประหลาด "นายเต้นท่านั้นได้เรอะ!?"
เจ้าชายน้ำแข็งแค่นยิ้ม "ฉันมีปัญญา" เขาตอกกลับหน้านิ่ง
โซจุนไม่สนใจถ้อยคำค่อนแคะจิกกัด เขาปราดเข้าไปกะพริบตาปิ๊งแว้บใส่ฮยอนซู "สอนฉันมั่งสิ"
มือกีตาร์แค่นหัวเราะดังหึก่อนตอบสั้นๆ "ไม่"
"ฉันเรียนเก่งนะ! สอนหน่อยเดียวก็รู้เรื่องแล้ว!" หมายถึงเป็นภาคทฤษฎีนะ ภาคปฏิบัตินั่นอีกเรื่องหนึ่ง
"ไม่"
"นะ"
"ไม่"
"นะๆ"
"นักดนตรีอย่างฉันไม่มีปัญญาสอนหรอก"
"ถ้าอย่างนั้นเชิญนักดนตรีอย่างนายไปหาที่ซุกหัวนอนที่อื่น ที่นี่ไม่มีที่ให้คนแล้งน้ำใจ" โซจุนกอดอกฉับ งัดไม้ตายมาขู่
"ก็ได้" อีกฝ่ายตอบตกลงและคว้ากระเป๋ากีตาร์ขึ้นสะพายไหล่หน้าตาเฉย
"เฮ้ย!" เด็กหนุ่มทรุดตัวลงยื้อขาฮยอนซูพลางร้องอ้อนวอน "ขี้งก! สอนนิดสอนหน่อยจะเป็นไร ฉันอยากเต้นได้บ้างอะ! ฉันอยากเจ๋งเหมือนอินฟินิทบ้างอะ!"
ฮยอนซูขมวดคิ้ว "อันกูจองฮวาล่ะ?" เขาถาม
"อันกูจองฮวาก็เจ๋ง!" โซจุนตอบเอาใจ
"อินฟินิทกับอันกูจองฮวาใครเจ๋งกว่า?"
"อินฟิจองฮวา"
มือกีตาร์ฟังคำตอบแล้วถึงกับหลุดขำ เขาสบนัยน์ตาหลังกรอบแว่นหนาเตอะแล้วเบือนหน้าหนีไปมองผนังห้อง---หมอนี่น่าสนใจมากจริงๆ
"คว่ำหน้าลงกับพื้นก่อน" ฮยอนซูว่าพลางวางกระเป๋าลงที่เดิม
TALK
โซจุนนี่เป็นอินสปิริทจริงๆ นะ เรื่องนี้เอิบก็รู้มาจากในละครนี่ละค่ะ (ฮา)
ความคิดเห็น