คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [JSUWIWS] Chapter 4
Chapter 4
โทร ไม่โทร โทร ไม่โทร โทร ไม่โทร โทร ไม่โทร
โซจุนนั่งเขย่าขาอย่างว้าวุ่นใจ ในมือถือโทรศัพท์เปิดเบอร์คิมฮาจินพร้อมจิ้มปุ่มโทรออก
โทร ไม่โทร โทร ไม่โทร โทร ไม่โทร โทร ไม่โทร
เด็กหนุ่มจดๆ จ้องๆ มองตัวเลขสิบเอ็ดหลักแล้วเขย่าขาเร็วขึ้นอีก
โทร ไม่โทร โทร ไม่โทร โทร ไม่โทร โทร ไม่โทร
เขามองโทรศัพท์สลับกับปิ๊กกีตาร์แล้วสงสัยว่าถ้ามือกีตาร์ไม่มีปิ๊กจะเล่นดนตรีได้มั้ย
"โอ๊ย! ไม่รู้แล้ว! โทรก็โทร!"
โซจุนจิ้มสัมผัสปุ่มโทรศัพท์แล้วยกมันแนบหู---อย่ารับนะ---เขาหลับตาภาวนาเหมือนทุกครั้งที่ต้องจำใจโทรหาใคร เด็กหนุ่มใจเต้นตึกตักขณะฟังเสียงรอสาย---อย่ารับนะๆๆ!---หัวใจโซจุนแทบหยุดเต้นเมื่อได้ยินเสียงสัญญาณดังสม่ำเสมอเปลี่ยนเป็นเสียงตี๊ดถี่ๆ
"หือ?" เด็กหนุ่มต่อไม่ติดอยู่พักใหญ่
"ฮัลโหล" เขาลองพูดกับอีกฝั่งสายแต่ได้ยินเพียงเสียงสัญญาณสายไม่ว่าง---จริงด้วย เสียงตี๊ดๆๆ แปลว่าสายไม่ว่างหรือโทรไม่ติด
"เยส!" โซจุนกำสองมือทำท่าประกอบอย่างดีใจ เขายิ้มกว้างอย่างเริงร่าแล้วลุกขึ้นกระโดดโลดเต้นไปทั่วห้อง "ถือว่าติดต่อไปแล้วแต่ไม่รับสายเองนะ" เด็กหนุ่มพูดกับอากาศ เขาก้มตัวลงหยิบปิ๊กกีตาร์บนโต๊ะหนังสือไปดีดทิ้งลงถังขยะ---อโหสิเถอะนะ ก็เจ้าของๆ นายเขาไม่ต้องการนายแล้วนี่นา---โซจุนคิดแล้วหันไปหยิบการบ้านขึ้นมาทำอย่างสบายใจ ทว่าไม่ทันไรโทรศัพท์เขาก็แผดเสียงร้องและสั่นเป็นเจ้าเข้า
ชิบเป๋งละ คิมฮาจินโทรกลับมา!
เด็กหนุ่มทำตาโตมองชื่อสายเรียกเข้าแล้วฟุบตัวลงกับโต๊ะ เขาเขย่าขาอย่างร้อนรนอีกครั้ง เสียงโทรศัพท์เงียบลงแล้วดังขึ้นใหม่ "โอ๊ย!" โซจุนร้องครวญครางอย่างขัดใจ เสียงเรียกเข้าของเขาเป็นเพลงจังหวะเร่งเร้า เด็กหนุ่มได้ยินแล้วรู้สึกราวอีกฝั่งสายกำลังเร่งให้เขารับโทรศัพท์เร็วๆ
"ฮัลโหล!" เขาจิ้มปุ่มรับสายแล้วหลับตาปี๋ตะโกนออกไปดังลั่น
'ห-หูฉัน...' คิมฮาจินครางกลับมา
"ปิ๊กกีตาร์ของอีฮยอนซูหายรึเปล่า!?" โซจุนตะโกนถามต่อไป
'...โซจุนนี่พูดเสียงปกติได้มั้ย?'
"มีปิ๊กกีตาร์ติดมาในกระเป๋าฉัน ของหมอนั่นรึเปล่า!?"
มือเบสไม่ตอบ เด็กหนุ่มได้ยินเสียงบ่นดังพึมพำงึมงำ เขาขมวดคิ้วเงี่ยหูฟังก่อนออกปากถามเสียงค่อยลงว่าได้ยินรึเปล่า
'ได้ยิน' เสียงหนึ่งตอบ 'แต่ฮาจินหูหนวกไปแล้ว'
โซจุนใจเต้นโครมครามเมื่อรู้ตัวว่ากำลังคุยกับใคร "น-นาย" เขาพูดตะกุกตะกักด้วยความตื่นเต้น ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ไม่เคยทำใจให้ชินกับการพูดคุยกับอันกูจองฮวาได้สักที "ปิ๊กกีตาร์นายหายรึเปล่า"
'มันไม่อยู่กับฉันมาสามสี่วันแล้ว'
เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายเอื๊อก---นั่นเพราะเขาเก็บมันไว้กับตัวโดยไม่โทรศัพท์ไปหาอีกฝ่ายตั้งแต่แรก ก็แล้วไงล่ะ คนเรามันก็ต้องใช้เวลารวบรวมความกล้าหน่อยสิ!
"สีดำใช่มั้ย?"
'มีรอยบิ่นหน่อยๆ'
โซจุนคลานไปล้วงปิ๊กกีตาร์ขึ้นจากถังขยะ (ไม่น่าโยนทิ้งแต่แรกเลยให้ตายเถอะ!) เขาหยิบมันมาพิจดูแล้วถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม ปิ๊กกีตาร์สีดำในมือเด็กหนุ่มมีรอยบิ่นอยู่มุมหนึ่ง (หมอนั่นแรงวัวแรงควายจริงๆ) เจ้าแผ่นพลาสติกอันจิ๋วนี่เป็นของอีฮยอนซูไม่ผิดแน่ “เอาที่อยู่นายมา เดี๋ยวฉันส่งไปรษณีย์ไปให้" หัวเด็ดตีนขาดโซจุนก็ไม่ไปพบอีฮยอนซูกับพวกอีกเด็ดขาด!
'ปัญญาอ่อนรึไง เอามาคืนให้ฉันที่ร้านโดอิล'
"หา ทำไมฉันต้องไป? เดี๋ยวฉันส่ง
'เอามาคืนให้ฉันที่ร้านโดอิล' ฝ่ายนั้นย้ำ 'ก่อนพวกฉันจะออกจากที่นี่ไปห้องซ้อมแล้วนายจะมาเก้อ' อีฮยอนซูมัดมือชกเขาแล้วกดตัดสาย
"แม่งเอ๊ย!" โซจุนสบถใส่โทรศัพท์ "สั่งอย่างกับเจ้านาย! ไม่คืนแม่งแล้ว ไม่มีปิ๊กกีตาร์ใช้ก็เรื่องของนาย!" เขาเขวี้ยงปิ๊กใส่มุมห้องแล้วมองมันกระดอนลงพื้นอย่างชิงชัง
"โซจุนนี่โทรมามีอะไรเหรอ" กยองจงแทงลูกสนุ้กแล้วเหยียดหลังขึ้นถามฮาจินซึ่งนั่งทำหน้าเบ้เอานิ้วก้อยแยงหูอยู่บนโต๊ะตัวเดียวกัน
"หา? อะไรนะ?" มือเบสยกมือป้องหู "พูดกับฉันรึเปล่า?" เขายกนิ้วชี้เพื่อนสนิทกับกับชี้ตัวเอง กยองจงจึงถามเสียงดังขึ้นอีก "โซจุนนี่โทรมามีอะไร!"
ฮาจินกระโดดลงจากโต๊ะเดินไปหามือคีย์บอร์ดใกล้ๆ เขากัมตัวลงยื่นหูจ่อตรงใบหน้ากยองจงจนริมฝีปากอีกฝ่ายและแก้มของเขาแทบจะสัมผัสกัน "โซจุนนี่โทรมามีอะไร!?!" เพื่อนตัวเล็กตะโกนใส่หูเขาก่อนผลักศีรษะเขาเต็มแรงจนฮาจินเซแถดๆ ออกไป
"เยี่ยมเลย" มือเบสชูนิ้วโป้งสองข้าง "หูฉันหนวกทั้งสองข้างแล้ว" โดอิลกับจีฮยอกฟังแล้วส่ายหน้าพลางหัวเราะ
"ฮยอนซู โซจุนนี่โทรมามีอะไร" กยองจงหันไปถามเอาความจากเพื่อนอีกคนซึ่งเพิ่งวางโทรศัพท์
"ปิ๊กฉันอยู่กับหมอนั่น"
นักร้องนำพยักหน้าหงึกหงัก "ถึงว่าช่วงนี้เห็นใช้อันอื่น แล้วไง เนิร์ดน้อยจะเอามาคืนเหรอ?"
"จุ๊ๆ นายถามคำถามข้ามไป" ฮาจินโบกนิ้วชี้ใส่หัวหน้าวง "ต้องถามก่อนสิว่าปิ๊กนายไปอยู่กับโซจุนนี่ได้ยังไง" เด็กหนุ่มเดินเอามือล้วงกระเป๋าไปหยุดยืนหน้าฮยอนซูเพื่อรับโทรศัพท์คืน อีกฝ่ายยื่นมันให้ก่อนเหยียดยิ้มใส่
"ฉันใส่ไปเอง"
มือเบสผิวปากวิ้วแล้วถาม "เหรอ? ใส่ไปทำไมน้า?"
"ก็น่าสนใจดีนี่ แกล้งเล่นสนุกดีออก หรือไม่จริง?" ฮยอนซูยืมคำพูดเมื่อหลายวันก่อนของอีกฝ่ายมาดัดแปลงนิดหน่อย
ฮาจินแค่นหัวเราะ
ฮยอนซูก็แค่นหัวเราะ
"เอาจริงดิ?" ปากมือเบสจุดยิ้มแต่ดวงตาไม่ยิ้มด้วย
"ไม่รู้สิ ว่าแต่นายล่ะ" มือกีตาร์ยักไหล่ให้ก่อนจะถามกลับ
ฮาจินเอนสะโพกพิงกับโต๊ะสนุ้กกอดอกพูดกับเพื่อนร่วมวง "ฉันแค่ถูกใจเฉยๆ แต่คงไม่อยู่นิ่งๆ มองนายแย่งของเล่นไปหรอก"
"จับปลาหลายมือไม่ดีนะ" ฮยอนซูว่า "กยองจงจะน้ำตาตกเอา"
คนถูกพาดพิงสะดุ้งโหยง "เฮ้ย! ฉันเกี่ยวอะไรด้วย!?" มือคีย์บอร์ดร้องถามหน้าเหวอ
"อ้าว ไม่เกี่ยวเหรอ?" เด็กหนุ่มยิ้มถามหน้ากวน "ถ้าอย่างนั้นก็แล้วไป" เขาพูดแล้วเดินสวนคนอื่นๆ ไปยังประตูร้าน โดอิลตะโกนไล่หลังถามว่าจะไปไหน "ไปกดน้ำที่ตู้ข้างล่าง ทำการบ้านให้เสร็จล่ะ ฉันกลับมาจะได้ลอก" ฮยอนซูตอบแล้วผลักประตูเปิดออกไป
สมาชิกคนอื่นถอนหายใจ "ลืมการบ้านสนิทเลย..." กยองจงเอาหน้าผากโขกเข้ากับไม้คิว
ไปต่อดีมั้ยนะ---โซจุนถามตัวเอง เขาเอามือล้วงกระเป๋าเสื้อคาร์ดิแกนไปแตะปิ๊กกีตาร์แล้วขบริมฝีปากอย่างชั่งใจ
ไป ไม่ ไป ไม่ ไป ไม่ไป
เด็กหนุ่มก้มหน้ามองพื้นพลางก้าวเท้าตามจังหวะความคิด พอเงยหน้าขึ้นอีกครั้งก็เห็นร้านบิลเลียดของโดอิลอยู่ลิบๆ แล้ว
"เฮ้อ" โซจุนถอนหายใจ "เบื่อตัวเอง" เขาบ่นพึมพำกับตัว เด็กหนุ่มเบื่อตัวเองที่สุดท้ายก็ยอมทำตามคำสั่งใครๆ อีกจนได้ โซจุนคงไม่แพ้ทางแค่เฉพาะผู้หญิงช่างสั่ง ไม่ว่าใครออกปากสั่งเด็กหนุ่มก็ยอมให้หมด เขาชักมือออกมาขยี้หัวอย่างรำคาญใจ
ร้านบิลเลียดอยู่ชั้นสอง โซจุนเดินขึ้นบันไดไปก็พบอีฮยอนซูนั่งเหยียดแข้งขาขวางทางอยู่บนบันไดขั้นบนสุด เด็กหนุ่มถอยหลังกรูดไปยืนชิดผนังทันควัน เขามองซ้ายมองขวาสำรวจว่าบนบันไดจะมีอะไรตกใส่หรือทำให้เขาเจ็บตัวได้รึเปล่า อีกฝ่ายหันมองท่าทางประหลาดของเขาก่อนหยิบกระป๋องโค้กจากบรรดากระป๋องเครื่องดื่มอื่นๆ ซึ่งวางกองระเกะระกะข้างตัวมาดื่มหนึ่งอึก สีหน้าเจ้าชายน้ำแข็งไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ ไม่ว่าจะแปลกใจ ดีใจ ประทับใจ หรือผิดหวังที่เห็นเขามา
สองคนจ้องตาไม่พูดไม่จากันอยู่พักใหญ่
"เอาคืนไป" ในที่สุดโซจุนเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน เขาล้วงกระเป๋าหยิบของเจ้าปัญหายื่นคืนให้จอมมารจากบันไดขั้นล่าง
ฮยอนซูถอนหายใจ "เอามาคืนให้ถึงมือสิ ไม่มีมารยาทเลย"
โถ พ่อคนแก่มารยาท! เด็กหนุ่มรุ่นพี่จิกกัดคนตรงหน้าในใจ เขาขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงด้วยจึงยอมกระแทกเท้าปึงปังขึ้นบันไดไปหย่อนปิ๊กกีตาร์บนตักเจ้าของให้แล้วบอกลา "เรียบร้อยแล้วฉันกลับละ!" ทว่าอีกฝ่ายรั้งข้อมือเขาไว้ก่อนจะทันก้าวเท้าเดิน
"เดี๋ยว-"
"อ้าว โซจุนนี่มาแล้วนี่" คิมฮาจินเปิดประตูกระจกยื่นหน้าออกมาส่งยิ้มให้เขา โซจุนยังไม่ทันทักตอบว่าอะไรหัวเล็กๆ ของกยองจงก็ยื่นตามเพื่อนร่วมวงออกมา
"โซจุนนี่ช่วยพวกเราด้วย!!!" มือคีย์บอร์ดของอันกูจองฮวาถลันออกมาลากตัวเขาเข้าร้านบิลเลียดไป แล้วขอร้องให้ช่วยทำการบ้านให้ในวินาทีถัดมา
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
โซจุนเอาปลายดินสอเคาะโต๊ะเป็นจังหวะระหว่างแก้โจทย์เลข อันกูจองฮวานั่งล้อมวงอยู่รอบตัวเด็กหนุ่ม ทุกคนกลั้นหายใจประหนึ่งกำลังลุ้นผลบอล
ทันใดนั้นเนิร์ดน้อยเงยหน้าขึ้นมองพวกเขาตาขวาง "อย่ามาจ้องกันได้มั้ย!?" หนุ่มแว่นประท้วงแล้วกระแทกดินสอลงกับสมุดโน้ต ทั้งหมดยกเว้นฮยอนซูกับฮาจินยอมถอนสายตาไปมองอย่างอื่นในร้านทันควัน โซจุนทำตาเขียวใส่สองคนที่เหลือ เด็กหนุ่มหยิบหนังสือเลขขึ้นมาวางตั้งเพื่อกั้นตัวเองจากสายตาไม่น่าไว้ใจทั้งสอง
ฮาจินยื่นปลายนิ้วชี้ไปเกี่ยวหนังสือให้นอนลงก่อนค่อยเอื้อมมือไปฉวยแว่นสายตากรอบหนาออกจากใบหน้าอีกฝ่าย
"เฮ้ย!" โซจุนร้องแล้วเอื้อมมือข้ามโต๊ะมาจะแย่งกลับทว่ามือเบสเอี้ยวตัวหลบอย่างว่องไว
"ทำอะไรน่ะ!?"
"ฉันคิดมาตั้งแต่คราวก่อนโน้นแล้วว่าโซจุนนี่ไม่ใส่แว่นน่ารักดี แต่ตอนนั้นบนหน้านายมีรอยช้ำดวงเบ้อเริ่มเลยไม่แน่ใจเท่าไหร่" ฮาจินพูดจบแล้วหัวเราะขันๆ
มือกีตาร์สบโอกาสคว้าแว่นมายื่นคืนให้อีกฝ่าย "เอาไป"
โซจุนรับไปใส่คืนที่โดยไม่เอ่ยปากขอบคุณ ฝ่ายนั้นหยิบสมุดจากโต๊ะวางกับตักแล้วหันหลังใส่พวกเขา ฮาจินมองภาพนั้นยิ้มๆ ก่อนหันไปเท้าคางกระซิบลอดไรฟันพูดกับเพื่อนร่วมวง "จอมมารฮยอนซู..." เขาเสียดสีอีกฝ่ายที่บังอาจขัดจังหวะตัวเอง
ฮยอนซูกอดอกพิงพนักเก้าอี้ไม่สนใจ
"นายสองคนเอาจริงดิ" จีฮยอกยิ้มแหย
"เอ้า ใครจะลงพนันฝั่งไหนเท่าไหร่" กยองจงถูปลายนิ้วเตรียมนับเงิน
ฮาจินโบกหัวเพื่อนสนิทจนหน้าทิ่มแล้วหันมาสะกิดไหล่ฮยอนซูบุ้ยใบ้ให้ไปคุยกันหน่อย สองคนลุกจากเก้าอี้เดินออกจากร้านบิลเลียดไป
"อ้าว พวกนั้นจะไปไหน?" โซจุนซึ่งเพิ่งแก้สมการเสร็จหันกลับมาถามอันกูจองฮวา
สามคนที่เหลือมองหน้ากันก่อนพร้อมใจส่ายหน้าหน่ายๆ "นายมันซื่อเกินไป" โดอิลพูดเอือมๆ
"นายเอาจริงดิ"
"ไม่รู้ แต่ฉันรู้ว่านายไม่ได้คิดจะเอาจริง"
นานๆ ทีฮยอนซูจะเป็นฝ่ายพูดมากกว่าเขา ฮาจินฟังเพื่อนพูดแล้วทำตาโตตกใจ "ว้าว โซจุนนี่เจ๋งจังเลย" มือเบสชมเนิร์ดน้อยเปาะ
ฮยอนซูแค่นหัวเราะ
"นายสนใจโซจุนนี่เพราะอะไร" ฮาจินเอนหลังพิงผนังแล้วออกปากถามเพื่อนซึ่งนั่งพิงราวบันไดอยู่ใกล้ๆ กัน
"เพราะนาย" ฮยอนซูตอบ "เพราะนายเป็นคนพูดจุดประกาย นายบอกว่าหมอนั่นน่ารัก แกล้งเล่นแล้วสนุก"
"อ้อ ประโยคนั้น" เด็กหนุ่มจำคำพูดตัวเองได้เพราะเพื่อนเพิ่งขุดมาย้อนอยู่หยกๆ "แปลว่าเห็นด้วยกับฉันใช่มั้ยล่ะ"
"หมอนั่นกล้าดี"
ฮาจินหัวเราะ"กล้ามาก จำเรื่องที่โรงเรียนได้มั้ย ที่ตะโกนเสียงดังทะลุจากห้องน้ำเลยน่ะ"
มือกีตาร์มองเพื่อนด้วยสายตาว่างเปล่า อีกฝ่ายเห็นแล้วกลอกตาระอา "ช่างมันเถอะ แปลว่าไอ้ที่ว่ากล้าๆ นี่หมายถึงที่เรียกนายว่าจอมมารละสิ"
"หมอนั่นสั่งสอนฉันเรื่องดาซม"
"วะ! แล้วพวกฉันไม่เคยสั่งสอนนายรึไง!?"
"เราเป็นเพื่อนกันมากี่ปี แล้วหมอนั่นเป็นใคร?"
ฮาจินขนลุกซู่ "แน่ใจว่านาย
"ฉันไม่รู้" ฮยอนซูลุกขึ้นยืนแล้วเงยหน้าจ้องตาเพื่อน "แต่ต่อให้นายทำอย่างนี้กับใครเท่าไหร่กยองจงก็ไม่แสดงออกอย่างที่นายต้องการหรอก"
มือเบสสบตาเขาตอบแล้วถอนหายใจ "ทำไมนายชอบพูดถึงกยองจงอยู่เรื่อย" ฝ่ายนั้นเอามือเสยผมก่อนเบือนหน้าหนี
เด็กหนุ่มตบไหล่ให้กำลังใจเพื่อนสองสามที อีกฝ่ายปัดมือเขาออกอย่างรำคาญ
"ไม่รู้แหละ" ฮาจินพูด "ฉันชอบโซจุนนี่ ฉันจะหยอดเขาไปเรื่อยๆ อย่างนี้"
มือกีตาร์จุดยิ้มมุมปาก "นายรู้มั้ยวันก่อนหมอนั่นพูดกับฉันว่าอะไร"
"อะไร?"
"โซจุนนี่ของนายบอกว่า 'ไหนกยองจงบอกหมอนั่นคาสโนว่า คาสโนว่าน่ะไม่พูดคำว่าชอบกับคนที่ตัวเองชอบหรอก'" ฮยอนซูตอบ "ฉันคงสนใจหมอนั่นเพราะประโยคนี้ด้วย หมอนั่นคิดเหมือนฉันไม่มีผิด" เขาทิ้งท้ายแล้วเดินกลับเข้าไปในร้านบิลเลียด
ฮาจินมองตามหลังเพื่อนอึ้งๆ ก่อนพ่นลมดังหึขำตัวเอง "ฉันพูดนะ" เขาพึมพำ "ฉันพูดแต่หมอนั่นไม่ยอมเชื่อต่างหาก..."
ความคิดเห็น