คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER:4 ไม่มีทาง!!
…เมื่อถึงบ้านเธอก็ไม่ลืมโทรหาเพื่อเลิฟของเธอถึงมันจะเป็นวันที่สองที่เธอมาถึงไทย ก็แหม่..-.- มัวแต่คิดว่าจะเริ่มจากจุดไหนดีก็เลยลืมไปเลย~
..เฟรม..
(ฮัลโหล! ยัยรีนเป็นไงบ้างฉันนึกว่าแกตกเครื่องนะเนี่ยกว่าจะโทรมา!)
“ฉันขอโทษนะพอดียุ่งๆนะ”
(อืมๆ…ไม่เป็นไร นี้ฉันเอาใบจบของแกมาแล้วนะมาเอาด้วยล่ะ)
“อืมๆ ขอบใจมากนะ แล้วจะให้ไปเอาตอนไหนหรอ?”
(พรุ่งนี้…)
“ฮ่ะ! พรุ่งนี้แกจะบ้าหรอ? ให้ฉันบินไปลอนดอนพรุ่งนี้เนี่ยนะ -..-”
(แกนั้นแหละบ้า..)
“อะอ้าวววว ทำไมมาด่ากันอย่างงี้เนี่ย”
(ฉันบินมาไทยตั้งแต่เมื่อวานแล้วรับใบจบปุ๊บก็บินกลับปั๊บเลย!)
“อ่อ~ แกก็ไม่บอกตั้งแต่แรก โอเคๆงั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันไปหาแกอยู่ร้านนะ งั้นแค่นี้นะ จุ๊บๆ” เชอรีนตัดสายเฟรมก่อนจะมองไปที่รูปคู่ของเธอกับพี่สาวฝาแฝดของเธอ ที่ใครบอกว่าฝาแฝดมักจะแต่งตัวคล้ายๆกันก็น่าจะจริงเพราะก่อนจะไปเรียนต่อต่างประเทศเวลาซื้อชุดทั้งสองก็มักจะซื้อเสื้อผ้าคล้ายๆกันเสมอ แต่ตั้งแต่เชอรีนมาเรียนที่ลอนดอนก็เปลี่ยนสไตล์ไปตามสังคมนิยมจนตอนนี้ต้องบอกเลยว่านางแบบบางคนจะต้องชิดซ้าย…
“พี่วาริน เชอรีนคิดถึงพี่…” เชอรีนกอดรูปนั้นไว้แน่นก่อนจะเผลอนอนหลับไปโดยไม่รู้ตัว
#เช้าวันใหม่
เอี๊ยด!
รถBMWคันเดิมจอดที่หน้าบริษัทที่เดิมก่อนที่ผู้หญิงคนเดิมแต่สวยขึ้นอีก...ลงมาจากรถแล้วสายตาทุกคู่ก็จับจ้องไปที่เธอเช่นเคย
“พี่วาริน!!” เชอรีนสะดุ้งโหยเมื่อได้ยินคนเรียกชื่อนี้…ที่ไม่ใช่เธอ
“ค่ะ? ^^” เชอรีนให้ไปยิ้มหวานให้หนุ่มหน้าใสไร้ที่ติด ในใจก็นึกโทษพี่สาวตัวดีที่ดันรู้จักคนไปทั่ว
“ผมนึกว่าพี่หายไปไหนซะอีก…”
“พี่ก็อยู่นี้ไง? ฮ่าๆ” เชอรีนนึกหาคำที่จะชิ่งหนุ่มน้องหน้ามนคนนี้
“ไอ้กั้ง!” คนถูกเรียกชื่อถึงกับสะดุ้งโหยก่อนจะหันไปยิ้มแหยะๆ
“คะครับ พี่อ้น...”
“งานPRที่ฉันสั่งให้แกทำเสร็จแล้วหรอ? ถึงมาลอยหน้าลอยตาอย่างงี้?” กั้งถึงกับกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่
“อยู่ในระหว่างการตรวจสอบครับพี่...” กั้งไม่รออ้นพูดอะไรต่อรีบเดินไปที่แผนกของตัวเองทันที
“ตามฉันมา..” อ้นพูดอย่างลอยหน้าลอยตาโดยไม่เจาะจง
“ค่ะ? ฉันหรอ?” เชอรีนชี้ตัวเองอย่างงงๆ
“เออ!” อ้นทำท่าหัวเสียก่อนจะเดินนำหน้าเชอรีนไป ‘จะโหดไปเอาโล่หรอพ่อคุณ -.-!’
#ห้องทำงานกรกฎ
“วันนี้แบมลาป่วย...ฉันอยากให้เธออยู่ช่วยงานฉัน” อ้นพูดก่อนจะก้มหน้าเซ็นเอกสารต่อ
“แต่ฉันต้องไปทำงานกับคุณตั้มนะค่ะ” อ้นถึงกับปิดแฟ้มเสียงดัง มีหรอ? คนที่เขาอุตส่าห์ไปดักรอเกือบชั่วโมงแล้วจะปล่อยไปง่ายๆ
“ฉันสั่ง!!! เธอต้องทำตาม!! ห้ามเถียง!!” อ้นเดินเข้าไปหาเชอรีนที่ถอยกรูราวกับมีปีศาจร้ายกำลังจะกินเธอ
“คะค่ะ...” เชอรีนทำตามคำสั่งของอ้นแต่โดยดี
“งั้นไปทำงานแฟ้มนี้มาซะ ทำให้เส็จก่อนเที่ยง!” อ้นยื่นแฟ้มกองเท่าภูเขาไฟฟูจิให้เชอรีนก่อนที่เธอจะแบกมันออกไปนอกห้องที่โต๊ะทำงานของแบมบี้
ตึ๊ด!
เสียงข้อความเข้า...
ตั้ม : เธออยู่ไหนวารินนนนนนนนน~
วาริน : ลาป่วยวันหนึ่งนะ 555
ตั้ม : วันแรกก็ลาป่วยเลยหรอ?
วาริน : จำเป็นจริงๆ นะค่ะๆๆ
ตั้ม : เคยขัดได้ด้วยหรอ? ฮ่าๆ งั้นพรุ่งนี้มาตั้งแต่7 โมงเช้านะ
วาริน : ถือว่าไถ่โทษ โอเคค่ะ 555
“ห้ามเล่นโทรศัพท์ในเวลางาน!!!” อ้นที่นั่งยืนมองดูอยู่นานพูดขึ้นก่อนจะจ้องเขม็งมาที่เชอรีน เธอวางโทรศัพท์ก่อนที่จะถูกอ้นยืดไป
“นี้คุณ! นั้นมันโทรศัพท์ฉันนะ เอาคืนมา!!!!” โชคดีที่เธอแผนสูงเปลี่ยนโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่มีแต่เบอร์พนักในบริษัทแล้วก็คนในบ้านไว้แค่นั้นไม่งั้นมีหวัง…!
“ทำงานเสร็จแล้วเอามาให้ฉันดูแล้วฉันจะคืนให้ เข้าใจนะ!” อ้นพูดเสียงกร้าวก่อนจะเดินเข้าห้องไปพร้อมโทรศัพท์ของเธอ T^T!!!
#เที่ยง
“ฟู่~ เที่ยงเป๊ะ!” เชอรีนถอนหายใจโล่งเมื่อเธอเคลียงานเสร็จตรงเข็มสั้นชี้เลข12พอดิบพอดี
ก๊อก ก๊อก
“ขออนุญาตค่ะ..” เชอรีนเปิดประตูเข้ามาก่อนจะยื่นแฟ้มงานทั้งหมดให้อ้น อ้นรับมันมาอย่างน่าเบื่อหน่าย ก่อนที่อ้นจะเบิกตากว้างเพราะงานทุกอย่างตรงตามที่เขาต้องการทุกประการ! ‘เป็นไปไม่ได้นะ! บ้าไปแล้ว!’ เรื่องแค่นี้สำหรับนักเรียนที่จบจากนอกอย่างเชอรีนถือว่าเป็นเรื่องที่โคตรชิวเลย
“งั้นฉันไปกินข้าวก่อนนะค่ะ ขอตัวค่ะ” เชอรีนพูดก่อนจะหันหลังให้อ้น
“เดี๋ยว!!!” อ้นที่รู้สึก ‘ไม่เหมือนเดิม’ เรียกเธอไว้ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปหาเธอ
“เธอความจะเสื่อมจริงๆหรอ ฉันไมเชื่อหรอก!” อ้นจับแขนเชอรีนไว้ก่อนจะบีบจนเป็นรอยแดง
“โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ!” เชอรีนพยายามแกะมืออ้นออกแต่ไม่เป็นผล
“ตอบฉันมาสิ! สรุปเธอแกล้งความจะเสื่อมใช่ไหม!?” เชอรีนสะบัดมือเธอออกจากอ้นจนสำเร็จก่อนจะตอบไปพร้อมน้ำตา
“ฉันเกลียดนาย!”
*ประกาศ!!
-เน็ตบ้านไรท์มีปัญหานิดหน่อย กำลังซ่อมแซมอยู่ T^T ไรท์มาลงที่บ้านป้าอ่าาา #สัญญานะว่าจะรอ ไรท์จะอัพไว้เยอะๆเลยยยยยย
ความคิดเห็น