คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER:1 ความจำเสื่อมงั้นหรอ?
เอี๊ยด!
เสียงรถBMWสีดำรุ่นใหม่ล่าสุดจอดอยู่หน้าบริษัทแห่งหนึ่งซึ่งเป็นที่จับตาของทุกคนที่เดินผ่านมาก ยิ่งเมื่อ…มีหญิงสาวในชุดเดรสสีดำเปิดไหล่ที่ขัดกับผิวขาวเนียนของเธอยิ่งทำให้ผู้คนแถวนั้นมองปรายเป็นตาเดียว…
ตึก ตึก ตึก
หญิงสาวเดินเข้ามาข้างในบริษัทก่อนจะมุ่งหน้าไปที่ชั้นบนสุดของอาคารซึ่งเธอเคยได้ยินมาว่าเป็นที่ทำงานเก่าของพี่สาวตน
“วาริน!!” แต่ถูกมือหนาคว้าเอาไว้ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปในลิฟต์ เชอรีนหันหน้ากลับไปก่อนจะขมวดคิ้วแล้วสะบัดมือหนาที่รั้งเธอไว้ออก “วาริน…เธอจริงๆด้วยเธอหายไปไหนมา?”
ชายหนุ่มยังถามต่อด้วยใบหน้าที่เฝ้ารอคำตอบ
“คุณเป็นใครค่ะ?” เชอรีนเปลี่ยนจากคำตอบเป็นคำถามแทน…
“ฮ่าๆ ไม่เอาน่าวาริน ฉันตั้มไง…” เชอรีนถึงกับยิ้มบางๆเพราะเธอได้ยินมาจากพี่สาวว่าคนที่ชื่อตั้มเป็นคนดีและคอยช่วยเหลือเธอเสมอ แต่สถานการณ์อย่างงี้คงไว้ใจใครไม่ได้แม้แต่คนที่ไว้ใจที่สุดก็ตาม เธอจึงเลือกที่จะแสดงละครที่เธอนั่งเตรียมมาทั้งคืน…
“ขอโทษด้วยนะ คือฉันจำคุณไม่ได้…” เชอรีนรีบแกะมือตั้มออกทันที
“ทะทำไมล่ะ?” ตั้มถึงกับอ้าวปากเหวอคนที่เขาอยากอยู่ใกล้ที่สุดกับจำเขาไม่ได้
“คือ…ฉันประสบอุบัติเหตุรถคว่ำแล้วความจำฉันก็เป็นสีขาวไปหมด ฉันจำได้แค่ฉันเป็นใคร พ่อแม่ชื่ออะไร เท่านั้นแล้วก็มีคนบอกว่าฉันเคยทำงานที่นี้…” เชอรีนพูดเป็นช็อตๆให้ตั้มเข้าใจ
“งั้นแสดงว่าที่เธอหายไป…ความจำเสื่อมงั้นหรอ?” เชอรีนไม่พูดอะไรเพียงแต่พยักหน้าตอบ “โชคดีจัง ฉันนึกว่าเธอ…” ตั้มเว้นวรรคคำพูดก่อนจะยิ้มเจื่อนๆให้เชอรีน ‘พี่วาริน…’ น้ำตาของเชอรีนเริ่มคลอเบ้าแต่เธอก็ยับยั้งมันได้
“คนอย่างฉันไม่ตายง่ายๆหรอก…งั้นขอตัวนะ” เชอรีนหันหลังก่อนจะปาดน้ำตาแล้วเดินต่อแต่ตั้มก็ยังรั้งไว้
“จะไปไหน?”
“ไปหา…” เชอรีนลืม ใช่! เธอลืมชื่อคนที่เธอคิดว่าเป็นฆาตกรฆ่าพี่สาวเธอ…
“ไอ้อ้นงั้นหรอ?” เชอรีนพยักหน้า “งั้นไปพร้อมกันฉันจะไปหามันอยู่พอดี”ก่อนจะถูกตั้มลากเข้าลิฟต์
=สปอยตอนต่อไป=
“แบมบี้ฉันจะขอพบไอ้อ้น”
“ค่ะ รอสักครู่นะค่ะ”
“ฮัลโหลคุณอ้นค่ะ คุณตั้มมาขอพบค่ะ ค่ะๆ”
“เข้าไปได้เลยค่ะ”
“ขอบคุณครับ ป่ะวาริน”
“วาริน!!!”
ความคิดเห็น