คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : CHAPTER:9 เออ!..ค่ะ!!!
ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่เชอรีนจะก้าวเข้ามาเป็นอีกครั้งที่เชอก้าวเข้ามาให้ห้องนี้ทั้งๆที่ไม่แม้แต่คิดจะมาเหยียบที่นี้อีก
“ไอ้ตั้มบอกเธอแล้วใช่ไหม? เรื่องเลขาฯ”
“ค่ะ” เชอรีนตอบด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย
“แล้วเธอคิดยังไง? ที่ฉันย้ายเธอมาเป็นเลขาฯฉัน?” อ้นถามคำถามที่รอคำตอบแบบสุดๆ
“ฉันมาทำงานกับใครไม่สำคัญ ขอแค่ทำมันให้ดีที่สุดค่ะ งั้นฉันขอตัวนะค่ะ..” เชอรีนตอบด้วยท่าทีที่ห่างเหิน ก่อนจะเดินออกไป
“ดี!! ทำให้มันได้อย่างงี้ตลอดไปนะคุณเลขาฯ!!” อ้นพูดไล่หลังเชอรีนถึงแม้เธอจะได้ยินหรือไม่ได้ยินก็ตาม
..สักพัก
“พรุ่งนี้ฉันมีประชุมไหม?” ปกติอ้นจะให้เลขาฯเป็นคนไปบอกว่าพรุ่งนี้มีประชุมอะไรไหมเอง แต่แปลก? วันนี้เขาเป็นคนออกมาถามเลขาฯคนใหม่ของเขาด้วยตัวเอง
“มีค่ะ..กับมิสเตอร์เดวิดบ่ายโมงตรงห้ามสายนะค่ะ นัดนี้สำคัญมาก” เชอรีนหันมาตอบอ้นก่อนจะพิมพ์งานต่อ
“อืม! เดี๋ยวประมาณเที่ยงออกไปข้างนอกกับฉัน ห้ามถามว่าออกไปทำไม! นี้คือ..คำสั่ง!” อ้นเดินเข้าห้องก่อนจะเปิดประตูเสียงดังปัง! ทำเอาเชอรีนสะดุ้งโหย ‘หมาบ้าเข้าสิงรึไงฮะ!!!?’
-12 นาฬิกา-
ตึก! อ้นเดินมาปิดแฟ้มเชอรีนก่อนที่เจ้าตัวจะเชิดหน้าจิกเจ้านายอย่างไม่เกรงใจ
“ไปกันได้แล้ว!” อ้นขมวดคิ้วเข้มก่อนจะเดินนำหน้าไปที่รถ
“อ๊าก!! ฉันต้องทำงานกับไอ้บ้านี้นานเท่าไหร่เนี่ย!!” เชอรีนสบถกับตัวเองเบาๆ
“เร็ว!!!” อ้นที่เดินไปรออยู่หน้าลิฟต์ตะโกนขึ้น
“เออ!..ค่ะ!!!” เชอรีนเกือบหลุดอารมณ์เสียใส่อ้นซะแล้ว ‘ใจเย็นไว้ยัยรีนคนสวย!!!’
#ร้านอาหารรื่นรมย์
“คุณอ้นมีนัดที่นี้หรอค่ะ?” เชอรีนถามขึ้นหลังจากมองซ้ายมองขวาไปมา
“ฉันไม่มีนัด แต่ฉันอยากทานข้าว อาหารที่นี้อร่อยนะ” อ้นตอบเชอรีนก่อนจะหยิบเมนูขึ้นมาดู “อยากกินอะไรก็สั่งซะ..” เชอรีนพยักหน้าก่อนจะหยิบเมนูขึ้นมาดู
“เอาข้าวผัดปูค่ะ”
“เอาหมึกนึ่งมะนาวมาที่หนึ่งแล้วก็สปาเก็ตตี้ขี้เมานะ” อ้นวางเมนูลงก่อนจะแสยะยิ้มทำเอาเชอรีนถึงกับขมวดคิ้ว =.=
..สักพักพออาหารที่สั่งมาวางที่โต๊ะ
“ขอให้ทานให้อร่อยนะครับ..” พนักงานโค้งก่อนจะเดินออกไป
“ทานสิ?” อ้นเห็นเชอรีนที่ไม่ยอมกินอะไรเลยพูดขึ้น “ฉันไม่ใส่ยาพิษหรอกนะ” เชอรีนทำท่าลำๆลักๆก่อนจะหยิบช้อนขึ้นมาตักหมึกนึ่งมะนาว อ้นมองตามจนเชอรีนตักเข้าปากก่อนจะขำนิดหน่อย “ยัยบ้า! คายออกมา!”
“ฮ่ะ!?” เชอรีนอ้าปากเหวอก่อนจะเขี้ยวต่อ
“ฉันบอกให้คายออกมา!! เดี๋ยวก็ผื่นขึ้นหรอก!!” เชอรีนยิ่งงงเข้าไปใหญ่ก่อนจะกลืนของที่ขึ้นชื่อว่าโปรดปราณเอามากๆสำหรับเธอ “ยัยบ้า!! คายออกมา!” อ้นเขย่าเชอรีนไปมา
“โอ๊ย! นี้คุณจะบ้าหรอ!!!?” เชอรีนผลักอ้นออก
“เธอนั้นแหละบ้า! แพ้แล้วยัง กลืนมันลงไปอีก..คายมันออกมาเดี๋ยวนี้!!” เชอรีนชะงักก่อนจะกลับมาคิดทบทวนว่าพี่สาวเธอมีหลายๆอย่างคล้ายกันแต่ดันลืมเรื่องสำคัญว่าพี่สาวเธอ แพ้ปลาหมึก!!! “เดี๋ยวก็ผื่นแดงขึ้นหรอก ความจำเสื่อมเรื่องแบบนี้ได้ไงเนี่ย” อ้นส่ายหัวไปมาก่อนจะจับแขนเชอรีนพลิกไปมา เชอรีนมองอ้นก่อนจะยิ้มออกมา ‘ยังอุตส่าห์จำได้นะว่าพี่รินแพ้อะไร ขนาดฉันเป็นน้องยังลืมเลย =o=!’
“เฮ้ย..ทำไมผื่นไม่ขึ้น” อ้นขมวดคิ้วก่อนจะมองไปรอบๆตัวเชอรีน
“สงสัยเลิกแพ้แล้วมั้ง” เชอรีนตอบหน้าตาย
“เป็นความจำเสื่อมแล้วทำให้อาการภูมิแพ้หายพึ่งรู้!!” อ้นนึกหัวเราะในใจก่อนจะปล่อยแขนเชอรีนที่เขาจับอยู่นานเป็นอิสระ
“เอ่อ..พรุ่งนี้ประชุมเสร็จแล้วฉันขอกลับบ้านเลยได้ไหมค่ะ?”
“ทำไม?!” อ้นที่ดูเหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นแต่กลับต้องอารมณ์เสียกว่าเดิมเพราะเขากะว่าจะชวนเธอไปกินข้าวต่อหลังจากประชุมเสร็จ ‘โธ่เว้ย!!!’
“คือฉันมีธุระนะค่ะ แล้วฉันต้องไปรับน้องด้วย” เชอรีนสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะอ้น
“ตามใจ..” อ้นเดินมานั่งเก้าอี้ก่อนจะกินข้าวต่อ เชอรีนคลี่ยิ้มบางๆก่อนจะมองนาฬิกา 16.00 น.!! ‘ยัยบิวเลิกแล้ว!!’
มุมิ วันนี้ยาวไปๆๆๆ 555555555 อีกหลายๆตอน >.<!!
ความคิดเห็น