คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : -----------------------*************8*************-----------------------
เด็กหนุ่มยังคงกอดเด็กหญิงอยู่และไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยออก แต่เด็กหญิงก็ไม่ได้นึกรังเกียจอะไร ก็ยังคงให้กอดอยู่อย่างนั้น คงเพราะนึกสงสาร ที่เด็กหนุ่มร้องไห้อย่างเป็นบ้าเป็นหลัง และอีกสิ่งหนึ่งก็คือคงเพราะอยากรู้สาเหตุที่เด็กหนุ่มร้องไห้ขนาดนี้
"เอ่อ ครือ น้องน้ำค่ะ ทำอะไรอยู่เหรอ กลับกันเถอะค่ะ"
"อ๊ะพี่อ้อย คือว่า"
"เอ่อ ผมไม่เปนไรแล้วคัน นูน่า กลับไปเถอะ"
"งั้นไว้เจอกันใหม่นะจ๊ะ ถ้าสบายใจแล้วก็ ไม่เป็นไร แต่ถ้ายังก็มาระบายกับพี่ได้นะ"
"ขอบคุณครับนูน่า แต่คงจะไม่ได้พบกันอีกแล้วละ เพราะผมต้องย้ายบ้าน ลาก่อนครับ"
เด็กหนุ่มหันหลังวิ่งกลับทันที โดยไม่รอให้เด็กหญิงเรียกได้ทัน เด็กหญิงได้แต่ยืนอยู่ด้วยความสงสัย ส่วนเด็กหนุ่มวิ่งกลับไปด้วยทั้งน้ำตา เด็กหญิงได้แต่คาดเดาว่าเด็กหนุ่มร้องไห้ด้วยสาเหตุอะไร คงเพราะโดนแฟนทิ้งมั้ง แต่เด็กหญิงก็คิดได้อีกว่า เขาคงไม่ใช่คนที่จะร้องไห้กับการอกหักหรอก หรือว่าเขาจะร้องไห้เพราะต้องย้ายบ้านแร้วจากเธอไป เด็กหญิงรู้สึกว่าความคิดนี้เข้าข้างตัวเองไปหน่อย แต่พอคิดได้อย่างนี้แล้ว กลับทำให้เด็กหญิงยิ้มออกมา
"มีไรหรือปล่าวจ๊ะ น้องน้ำ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว"
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พี่อ้อย ไปกันเถอะ"
เด็กหญิงจึงได้เดินกลับบ้านพร้อมกับพี่อ้อย ระหว่างทางพี่อ้อยก็ได้แต่ถามว่า เด็กหนุ่มคนนั้นเป็นใครเหรอ แล้วทำไมมากอดกันกลางทางเดินอย่างนั้น แต่เด็กหญิงก็ได้แต่ยิ้ม ไม่ยอมบอกอะไร
3วันผ่านไปเด็กหนุ่มต้องวุ่นกับการทำเรื่องขอพาสปอตให้พี่ฝน แล้วยังต้องเตรียมของใช้ต่างๆ ทั้งๆที่พ่อบุญธรรม ได้จัดไว้ให้แล้ว แต่เด็กหนุ่มก็ต้องเช็คแล้วเช็คอีกหลายรอบ เด็กหนุ่มขึ้นรถไปพร้อมกับพ่อบุญธรรมที่สนามบิน ส่วนพี่ฝนนั้นได้ไปรอที่สนามบินพร้อมกับพวกของเพื่อนๆของเด็กหนุ่ม อยู่ก่อนแล้ว
พอถึงสนามบิน เด็กหนุ่มรีบวิ่งไปหาพี่ฝน ราวกลับว่ากลัวว่าพี่ฝนจะเป็นอะไรไปอีก เด็กหนุ่มทักเพื่อนๆทั้ง2พร้อมกับ เข้าไปกอดพี่ฝน เธอดูไม่เหมือนคนป่วยเมื่อหลายวันก่อนเลย
"เป็นไรไปจ๊ะ ยองบิน"
"พี่จะต้องหายนะคับ พี่จะต้องหาย"
"อยู่แล้วจ๊ะ คิดว่าพี่เป็นใครกันจ๊ะ มีเหรอเรื่องแค่นี้จะทำให้พี่ตายได้อะ"
"ไปกันเถอะฝน"
พ่อบุญธรรมรีบเข้ามาตัดบท เขาคิดว่านี่เหมือนกับแสงเทียนใกล้ดับ ที่ลุกโชนก่อนที่จะมอดดับลงได้ทุกเมื่อ เด็กหนุ่มก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน แต่เขากลับไม่ยอมรับความคิดนี้ เขาอยากให้พี่ฝนสู้ต่อไป
"บินสัญญาหน่อยได้ไหมว่า ต่อไปนี้บินจะมีความสุข จะยิ้มให้พี่เมื่อพี่กลับมา และบินจะต้องหัวเราะอยู่กับพวกแชมป์กับแก้วนะ อย่าทำหน้าเศร้าอย่างนี้สิ พี่จะต้องหายจ๊ะ สัญญากับพี่สิ"
"ครับผมสัญญา ต่อไปนี้ผมจะมีความสุขเพื่อพี่ จะยิ้มเพื่อพี่ และจะหัวเราะเพื่อพี่ด้วยคับ"
"แชมป์กับแก้วต้องอยู่เป็นเพื่อนบินนะ อย่าปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวละ แล้วบ้านหลังนั้นนอนกันได้หลายคน พี่ก็อยากให้พวกเธอไป นอนอยู่เป็นเพื่อนบินเขาบ้างนะ"
"ผมมะช่ายเกย์นะคับพี่ฝน แต่ก็จะนอนด้วยก็ได้"
"ผมจะไม่ให้มันร้องไห้อีกแล้วคับ ผมรับประกัน"
"ไปนะจ๊ะ ลาก่อน"
"อันนยองฮี คาเซโย" (ลาก่อน)
"อันนยองฮี คเยเซโย" (ลาก่อน)
ฝนหันหลังไปพร้อมกับพ่อบุญธรรม เด็กหนุ่มดูไหล่ของพี่สาวแล้วรู้สึกเศร้าขึ้นมา ทำไมไหล่พี่ดูเล็กลงขนาดนี้นะ ปกติไหล่ของพี่ใหญ่พอที่จะให้เราขี่ได้นิ ทำไมวันนี้ดูเล็กผิดปกติ เด็กหนุ่มหันหลังกลับพร้อมกับวิ่งไปที่บันไดหนีไฟ พร้อมกับปีนขึ้นไปบนด่านฟ้า พวกยามเห็นที่ห้องควบคุมแล้วกำลังตามเด็กหนุ่มขึ้นมา เด็กหนุ่มอยากให้ฝนได้เห็นว่า เด็กหนุ่มสามารถอยู่ได้ถึงแม้จะไม่มีใคร
"พี่ฝนนน !!!!!!!! ผมจะอยู่จะอยู่ต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พี่ก็ต้องอยู่ดูแลผมต่อไปนะ พี่ฝนต้องอยู่จนกว่าผมจะให้พี่ไปนะ พี่ต้องหายยยย"
เด็กหนุ่มตะโกนออกไป ไม่ว่าฝนจะได้ยินหรือไม่ เขาปฏิญาณกับตัวเองเอาไว้แล้วเขาต้องอยู่รอพี่ฝนกลับมา กลับมาเห็นเขาอยู่อย่างมีความสุข
การจากไปของใครสักคน ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายที่ไป หรือฝ่ายที่อยู่ก็ต้องเสียใจกันอยู่แล้ว ความรู้สึกนี้ไม่ว่าใครจะรู้สึกได้ ถึงแม้เด็กหนุ่มจะเคยรู้สึกอย่างนี้มาบ้างแล้ว แต่มันก็ไม่ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกเคยชินเลยซักที เขาคงต้องใช้เวลาหลายอาทิตย์แน่ๆ เพื่อที่จะลืมความรู้สึกเดิมๆแบบนี้
ความคิดเห็น