คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : -----------------------*************7*************-----------------------
หลังจากพ่อบุญธรรม ฝากให้พยาบาล พาฝน กลับเข้าห้อง ICU จึงพาบิน ที่ทำท่ากระวนกระวายใจ แถมยังไม่อยู่สุขอีก ตลอดทางเดินที่มาห้องพักหมอ ก็เอาแต่ถามถึงอาการของฝนอย่างเดียว แต่พ่อบุญธรรมก็ไม่ได้ตอบแม้แต่อย่างได้ แถมยังทัก คนไข้ที่ผ่านไปมาอีกต่างหาก เด็กหนุ่มรู้สึกไม่พอใจเขามากยิ่งขึ้น จากเดิมที่ไม่ชอบหน้าอยู่แล้ว เมื่อมาถึงห้องพักหมอ บินก็เดินไปเตะเก้าอีกตัวหนึ่งทันที
“เจ็บไหมหน่ะ”
“เจ็บน้อยกว่าพี่ฝนก็แล้วกัน เมื่อไหร่พ่อจะบอกอาการของพี่ให้ผมฟังสักทีละ ผมเบื่อที่จะคอยถามพ่อแล้วนะ ยิ่งผมอยากรู้มากเท่าไร พ่อก็จะถ่วงเวลาไม่ให้ผมรู้มากเท่านั้นใช่ไหม ทำไมพ่อไม่บอกผมซักทีล้า”
“ใจเย็นก่อนบิน เอาเบียร์ซักป๋องมั้ย อ่า พ่อไม่มีเบียร์แฮะ เอาเป็นโค้กก็แล้วกัน”
“พ่อ! บอกผมสักที”
“เห้อ ความจริงพ่อไม่อยากบอกเลยนะ แต่ลูกเห็นอาการพี่เขาแล้ว ฝนเขาหนะเป็นห่วงลูกมาก ไม่อยากให้รู้เรื่องนี้ แต่พ่อว่าพ่อควรบอกซักที ฝนเป็นโรคหัวใจ โรคเดียวกับที่พ่อ และแม่ของเธอเป็น....”
ราวกับถูกฟ้าผ่ากลางหัวใจ โรคร้าย ที่พรากความสุข พรากสิ่งที่เขาโหยหามาตลอดเวลา พรากแม้กระทั่งความรู้สึก ในการรักใครซักคนของเขาไป แม้ความจริงมันจะโหดร้ายสักเพียงไหน เขาก็ยังยอมรับมันมาตลอด แต่ครั้งนั้น เขารับมันไม่ได้จริงๆ เพื่อหลีกหนีปัญหาที่เกิดขึ้นตามมากับ การจากไปไม่มีวันกลับของ ทั้งพ่อและแม่ของเขา เขาจึงต้องเดินทางมาเมืองไทย และนี่เป็นอีกครั้งที่ โรคร้ายโรคเดิมกำลังมาผลัดพราก คนสำคัญอีกคนของเขาไปอีกครั้ง
“พ่อว่าไงนะ พี่เป็นโรคเดียวกับพ่อแม่ของผมเหรอ ทะทำไมอะ แล้วพี่เขาจะหายมั้ย พ่อ”
“หายมั้ย นะ พ่อไม่แน่ใจ แต่พ่อมีวิธีรักษา ทุกอย่างขึ้นอยู่กับโชคชะตา พ่อคิดว่า จะส่งพี่เขาไปอเมริกาหนะ ที่นั่นมีหมอที่เก่งทางนี้อยู่”
“งั้น ก็ รีบไปสิพ่อ รออะไรอยู่ละ”
“ลูกไง พ่อจะทิ้งลูกไว้ที่นี่ เพราะที่นั่น เห้อ ลูกคงรู้ พวกนั้นอยู่ที่นั่น ถ้าพวกนั้นรู้ว่าลูกอยู่อเมริกาละก็ ลูกได้อยู่ไม่สุขแน่”
“ผะ ผม อยู่ที่นี่ก็ได้คับ ผมจะดูแลตัวเองให้ดี ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม แต่พ่อต้องสัญญานะคับ ว่าจะต้องรักษาพี่ฝนให้หาย ไม่งั้น...”
“เอาเถอะบิน อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด พ่ออยากให้ลูกมาอยู่ที่บ้านของฝนเขา พ่ออยากให้ลูกดูแลบ้านหลังนั้นให้ดี เพราะที่นั่น พ่อกับแม่ขอเธอ ได้สร้างเอาไว้เพื่อพวกเธอ หวังว่าเธอจะมีความสุขนะ พ่อจะรักษาสัญญา...”
ไม่ว่าอะไรจะเกิด มันก็ต้องเกิด เด็กหนุ่มคิดอย่างนั้น ท่ามกลางความวุ่นวายในหัวใจ เขาได้แต่เดินออกไปท่ามกลางท้องถนน ท่ามกลางผู้คนเดินขวักไขว่มากมาย เด็กหนุ่มคงคิดว่าคงมีเขา ที่โชคร้ายขนาดนี้เพียงคนเดียวมั้ง เสียงแซ่เซ็ง บินว่อนเข้ามาหาเด็กหนุ่ม แต่เขาก็ไม่ได้สนใจสิ่งต่างๆเหล่านี้ เขาได้แต่เดิน เดินไปอย่างไม่รู้จุดมุ่งหมาย
“มุกีมุกีมุกี ดุงกูดุงกูดุงกูดุง แย้ว มุกีกุกีแย้ว”
เสียงมือถือของเด็กหนุ่มดังขึ้น แต่เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะรับ หรือแต่อย่างใด เขายังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ และเสียงมือถือ ก็ดังตามเขาไปเช่นกัน มีคนโทรหา เขาเป็น สิบๆ ครั้ง ตลอดเวลาที่เขาเดินอยู่ แต่เขาก็ไม่รับแม้แต่ซักครั้งเดียว ไม่ว่าจะมีคนทักยังไงก็ตาม
“น้องคิมยองบิน จะไม่รับเหรอค่ะ”
เด็กหนุ่มหันไปทางเสียงนั้น แร้วพบกับ เด็กหญิง ที่เขาเคยตั้งหน้าตั้งตารอมาตลอดเกือบ2อาทิตย์ เด็กหญิงที่ เขาได้พูดคุยเมื่อไม่กี่ ชั่วโมงที่ผ่านมา(เกือบ10ชั่วโมง แระ) เมื่อเขาอยู่ต่อหน้าเด็กสาว อารมณ์ต่างๆที่เคยปิดกั้นเอาไว้ ได้พลั้งพลูออกมา น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้มเขา เด็กหนุ่มพยายามไม่ให้มีเสียงร้องไห้แทรกสอดออกมา แต่เด็กหญิงก็รู้ได้ถึงอาการผิดปกติของเด็กหนุ่ม
“ร้องไห้หรือค่ะ ถ้าร้องก็ ร้องออกมาเถอะ การร้องไห้สามารถช่วยอะไรได้หลายอย่างเลยนะ แหะๆชั้นร้องจนชำนาญแล้วแหละ ร้องเสดแร้วค่อยเล่าให้ฟังก็ได้นะ”
สิ้นคำบอกกล่าวของเด็กหญิง เด็กหนุ่มโผเข้ากอดเด็กหญิงทันที เขาร้องไห้ฟูมฟาย อย่างกับเป็นเด็กเล็กๆ น้ำตาที่ไม่เคยจะมีวันไหลออกจาตาอันสดใสของเด็กหนุ่ม กลับพลั่งพลูทวีจำนวนออกมา น้ำตานองหน้าเด็กหนุ่ม ไหลอาบลงมาที่หลังของเด็กหญิง เด็กหญิงทำตัวไม่ถูก ได้แต่ลูบหลังของเด็กหนุ่มอย่างเบาๆ ผู้คนที่เดินผ่านไปมา ไม่แม้กระทั่งจะสนใจในเสียงร้องของเด็กหนุ่ม ถึงแม้จะมีบางคนหยุดมองดู ก็ไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษ ความโศกเศร้านี้คงไม่มีใครได้รับรู้ ถ้าไม่โดนกับตัวเอง ความรู้สึกต่างๆ ที่เคยปิดกั้นเอาไว้ ได้กลับพังทลายออกมา ไหลออกมาอย่างไม่หยุดไม่สิ้น เด็กหนุ่มยังคงยืนกอดเด็กหญิง อยู่ไม่ว่าจะกี่วินาทีกี่นาทีกี่ชั่วโมงผ่านไป
ความคิดเห็น