คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : it's all lies : 9
ถึงแม้พวกคุณจะผ่านอุปสรรคต่างๆมาได้ ทั้งยงกุก ทั้งเรื่องแวมไพร์ แต่พวกคุณคงยังไม่ทันคิดว่า แวมไพร์ กับ มนุษย์ จะอยู่ร่วมกันได้เหรอ...
.........คุณและจุนฮงนอนดูทีวีอยู่บนโซฟา ศีรษะของคุณหนุนบนอกเย็นๆของเขา
“จุนฮงนายเป็นแวมไพร์แบบไหนเหรอ?”
“แบบไหนคือยังไงกัน?? ผมก็เป็นแวมไพร์หล่อ“
“แหวะ ไม่ใช่ย่ะ ฉันหมายถึง ชีวิตของนายน่ะ แล้วก็พวกพลังวิเศษ “
“อืม... ผมก็มีชีวิตมาสักพักนึงละ ผมกินได้ทั้งอาหารแบบมนุษย์ กินเลือดบ้างถ้าทนไม่ไหวจริงๆ พลังพิเศษของผมก็.....ผมมอบความฝันให้มนุษย์ได้ ผมแข็งแรง หายตัวได้ ผมก็สะกดมนุษย์ให้หยุดนิ่งได้ .......”
คุณอึ้งไปประมาณ 10 วินาทีกับคำพูดของร่างสูง เขาเล่าเหมือนมันเป็นเรื่องธรรมดาๆแต่สำหรับคุณ.........ช็อคสิ ถ้าเป็นมนุษย์ก็คงจะเป็นพวก เป่ากบเก่ง วิ่งเร็ว ร้องเพลงเพราะ มากสุดก็คงเล่นมายากล แต่นี่เขาเล่นหายตัว สะกดจิต คุณแทบจะทรุด...
“ละแล้ว.. นายเคยใช้พลังพวกนั้นกับฉันรึปล่าว”
“อืม...ก็เคยนะ”
“หะ!!!! เคยด้วยเหรอ นายทำอะไรฉัน!!!!!!!!”
“ฮ่าๆ ผมก็ทำให้คุณฝันร้าย สะกดคุณเอาไว้แล้วก็ดีดเหม่ง”
“กรี้ดดดดดดดดด เจ้าจูออน นายนิสัยไม่ดีอ่ะ”
คุณงอลตุ๊บป่องไปเลย ร่างสูงได้แต่นั่งอมยิ้ม เขาจะไปบอกคุณเหรอว่าเขาทำให้ฝันร้ายของคุณกลายเป็นดี สะกดคุณไว้ไว้เพื่อต้องที่จะกอดคุณ พูดออกไปแบบนั้นเขาก็เขินตายหนะสิ
“มีอีกอย่างนึงๆ นายอยู่มานานแค่ไหนแล้ว”
“อืม.. สำคัญด้วยเหรอ”
“บอกมาเถอะนา...”
“200ปีแล้วล่ะ”
“หา!!!!!!!!!!!!...................”
คุณถึงกับร้องเสียงหลง และลุกขึ้นนั่งจ้องคนตัวสูง
“ละ....แล้วจะทำยังไงกันดี TT”
“จะทำอะไร?”
“ก็..สักวันฉันก็ต้องแก่ แก่แล้วก็ตาย นายทำให้ฉันเป็นแวมไพร์ไม่ได้เหรอ”
“นี่ เป็นแวมไพร์ก็ตายได้นะ เผ่าพันธุ์ของฉันก็มีอายุไข”
“เอาเถอะ ยังไงก็อยู่ได้นานอ่ะ ตายไปพร้อมๆกันไม่ได้เหรอ TT”
“ฉันทำไม่ได้หรอก”
จุนฮงเขาทนเห็นคุณทรมานไม่ได้หรอก จริงๆเปลี่ยนเป็นแวมไพร์ง่ายนิดเดียว การเปลี่ยนนั้นแค่พวกคุณมีอะไรๆกัน (เข้าใจนะคะ5555555ใสๆ) แต่หลังจากนั้นน่ะสิ อีกสองสามวัน แวมไพร์ที่เพิ่งเกิดใหม่จะไม่มีสติ กระหายเลือด คุณอาจจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย ต้องเยียวยานานกว่าจะเป็นปกติ จุนฮงเคยพบกับตัวมาแล้ว แฟนของญาติจุนฮงก็เคยเป็นมนุษย์ เขาเห็นมัน ผู้หญิงคนนั้นทนไม่ได้จนตายไปนี่สุด ผู้หญิงคนนั้นควบคุมตัวเองไม่ได้ คลุ้มคลั่ง เขาเลยไม่คิดจะให้คุณเป็นแบบนั้นน่ะสิ...... แต่โอกาสรอดก็มีนะ ถ้าคุณเข้มแข็งพอ
“จุนฮง บอกมาเถอะน่ะ นายอยู่โดยไม่มีฉันได้เหรอ?” คุณยิงคำถามแทงใจเข้าให้...... จุนฮงชะงักและเริ่มมีความคิดใหม่เข้ามาแทนที่.....
“เธอเข้มแข็งพอรึปล่าว....”
“ถ้ามีนายอยู่ ฉันจะเข้มแข็ง ฉันไม่กลัวอะไรหรอก …..
จุนฮง.... ขอร้องล่ะ “
จุนฮงเงียบไป .....
“นายจะเอาแบบนี้ใช่ปะ!!??? ถ้าไม่ยอมฉัน นายก็ไม่ต้องนอนกอดฉันเลยนะคืนนี้ !!!”
“โอเคๆ ยอมละครับยอม”
ในที่สุดจุนฮงก็ต้องทำตามคุณ ความจริงเขาก็เริ่มคิดว่า ถ้าเขาอยู่โดยไม่มีคุณมันจะเป็นยังไง เขาก็คงอยู่ไม่ได้หรอก
“แต่ว่า (ชื่อคุณ)ต้องเรียนให้จบก่อนนะ แล้วเราจะย้ายไปอังกฤษกัน”
“ตกลง!!!!!!!!!!”
คุณรีบรับปากและหอมแก้มเขาไปอีก 1 ฟอด และวิ่งเข้าห้องไป คุณชะเง้อหน้าออกมา
“ฉันนอนรอน่ะ ฮี่ๆ ดูทีวีเสร็จก็รีบเข้ามา จะกอดให้ตัวเปื่อยเลยยยยยยยยยยยย”
“เห้อ.......” จุนฮงถอนหายใจเบาๆ
เขาคิดในใจ.....
“นี่ผมเห็นแก่ตัวรึปล่าวน่ะ?... วันที่เราเรียนจบผมจะทำลืมเรื่องที่ผมรับปากได้รึปล่าว? ผมสับสนไปหมดแล้ว ผมไม่มั่นใจในตัวเธอเลย ถ้าเธอตายไปผมจะอยู่ได้ยังไงทั้งหมดคงเป็นความผิดของผม แต่ยังไงอีกห้าสิบหกสิบปีเธอก็ต้องจากผมไปอยู่ดี...
ผมจะยอมเสี่ยงเหรอ........ เห็นทีงานนี้ผมคงต้องไปปรึกษาพ่อของผมแล้วล่ะ” จุนฮงรอจนคุณหลับเขาจึงวาร์ปไปหาพ่อ
..........จุนฮงเดินเข้ามายังห้องทำงาน
“พ่อครับ….”
“เจ้าลูกตัวแสบ ไหงวันนี้ถึงมาหาพ่อได้ล่ะ”
“ผมมีเรื่องกลุ้มใจ ผมกับลูกสาวคุณอาจงแดเรารักกันครับ เธออยากจะเป็นแวมไพร์เหมือนผม แต่ผมกลัวว่าเธอจะทนไม่ไหว ผมจะทำยังไงดี“
“เรื่องนี้เองเหรอ จากเหตุการณ์วันนั้นพ่อก็พอรู้แล้วว่าลูกรักแม่หนูนั่น “
“ผมถอนตัวไม่ขึ้นแล้วครับ ชีวิตของผม ผมไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว“
“ฮะฮะ จุนฮงของเราโตแล้วสินะ“
“ผมควรทำยังไงเหรอครับพ่อ…”
“ลูกหน่ะโชคดีแค่ไหนที่ได้เกิดมาเจอรักแท้ ลูกควรเปลี่ยนเธอนะ”
“ตะแต่.... ผมว่ามันเสี่ยงเกินไปนะครับ”
“พ่อว่ามันเสี่ยงตั้งแต่ลูกให้ใจเธอไปแล้วล่ะ ......
ตอนนี้มีแต่หนทางแห่งความเสี่ยง ลูกรอให้เธอแก่ไปสักวันเธอก็ต้องตายแล้วลูกของพ่อก็ต้องเสี่ยงที่จะตายตามเธอไปในเมื่อลูกพูดว่าลูกต้องการแค่เธอ พ่อว่าลูกก็คงจะรักเธอมาก ลูกรอเธอมาตั้ง 200 ปีเชียวนะ และถ้าหากลูกเปลี่ยนเธอ เธออาจจะรอดและใช้ชีวิตไปด้วยกัน ลูกว่ายังไงดีกว่ากันล่ะ ลูกต้องมองในด้านดี ลูกต้องเอาชนะมันไปให้ได้ อย่าไปคิดว่ามันจะต้องพลาด ลูกต้องศรัทธาในพลังของความรัก คนเราจะอยู่ทำไมถ้าสิ้นหวังจริงมั้ย ลูกต้องเชื่อมั่นในตัวคนที่ลูกรัก เหมือนที่พ่อเชื่อในตัวลูกชายของพ่อ ความรักจะมอบความกล้าหาญให้ลูกเอง จำเรื่องญาติของพวกเราได้มั้ย ถึงเขาจะเสียคนรักไป แต่ในที่สุดเขาก็ยอมรับและเขาก็ยังเชื่อในรักอยู่ ยังไงสักวันหนึ่ง คู่แท้ก็ต้องกลับมาพบกันอยู่ดี และ ในเวลาที่เธอใกล้จะจากไป ลูกคงทนดูไม่ได้หรอก ลูกจะรอให้เธอแก่และไร้เรี่ยวแรงเหรอ ตอนนี้ล่ะยังหนุ่มยังสาวกัน อวัยวะต่างๆยังทนต่อพิษของแวมไพร์ได้อยู่”
จุนฮงตั้งใจฟังที่พ่อพูด เขาลืมคิดไปเลย ถ้าคุณแก่ไป ตอนนั้นถ้าคิดจะเปลี่ยน คงเสี่ยงมากกว่านี้หลายเท่า “ผมเข้าใจแล้วครับพ่อ ผมจะทำให้ดีที่สุด “ จุนฮงกลับมายังห้องนอนหลังจากคุยกับพ่อเขาก็รู้สึกมั่นใจขึ้น
“ผมเชื่อมั่นในตัวคุณนะ……”
ความคิดเห็น