คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : it's all lies : 8
และแล้วเช้าวันใหม่ก็มาถึงพวกคุณนอนคุยกันและเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้....
"(ชื่อคุณ)ตื่นได้แล้ว.." ร่างสูงกระซิบปลุกคุณ "อ่าาาาาห์ พุดดิ้งงงงงงงงงงงงง"
ตื่นขึ้นมาคุณก็ร้องหาของกินเลย (-_-)
"ย๊าา ไปล้างหน้าล้างตาก่อนสิ จะกินเลยเหรอไง เพี้ยนไม่เลิกนะ" ถึงพวกคุณจะพูดจาดีกว่าเก่าแต่ก็อดที่จะแขวะกันไม่ได้..
"งั้นไม่กินพุดดิ้ง จะกินนาย"
คุณกัดที่แขนของเขาเบาๆ "เงอะ! *_* เสียวฟันเลยอะ!! มันเย็นไปนะจุนฮงตัวนายเนี๊ยะ นายเป็นโรคอะไรรึปล่าว ซอฮยอนยังบอกเลยว่านายดูแปลกๆน่ะ"
ร่างสูงผู้กุมความลับสำคัญไว้ยังไม่อยากให้คุณรู้ตอนนี้ เขากลัวว่าคุณจะกลัวเขาและทุกอย่างก็จะจบลงแค่นี้
“ฮะ ไม่หรอก ก็ปกตินะ ฉันน่ะแข็งแรงจะตายไป”
“โอเค ไม่เป็นก็ไม่เป็น ฉันเป็นห่วงนายนี่นา” คุณพูดแล้วก็แอบเขินไปด้วย...
“ถ้าวันนึงฉันเปลี่ยนไป เธอจะยังรักฉันมั้ย”
“เปลี่ยนไปยังไงเหรอ”
“ก็.. ถ้าฉันเป็นคนที่น่ากลัวหรืออะไรทำนองนั้นน่ะ”
“ถึงนายจะตายกลายเป็นผี ฉันก็ไม่สนใจหรอก ฉันรู้ว่าตัวตนของนายเป็นไง จิตใจของนายน่ะ ฉันรู้ดี”
ร่างสูงคว้าร่างเล็กของคุณมากอดอีกครั้ง จุนฮงกลัวมันมากจริงๆ และไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไง พวกคุณทานข้าวเช้ากันและวันนี้จุนฮงชวนคุณไปเล่นสเก็ตบอร์ด และแล้ววันนี้ก็มาถึง ‘ยงกุก’ ไอ้แวมไพร์ชั่วช้ามันรอวันนี้มานาน วันที่จุนฮงรักคุณจนถอนตัวไม่ขึ้น มันจะได้ล้างแค้นอย่างสาสม...
ยกกุกปรากฏตัวขึ้นในขณะที่พวกคุณเล่นกันอย่างสนุกสนาน จุนฮงหันไปเห็นพอดีแต่คุณมัวแต่ก้มอยู่ จุนฮงจับแขนคุณไว้ “(ชื่อคุณ)หยุดเล่นก่อน” … “ห้ะ มีอะไรเหรอจุนฮง?”
“มาหลบข้างหลังฉัน” คนตัวสูงมีท่าทีจริงจังและยืนบังคุณไว้ ยงกุกค่อยๆเดินเข้ามา
“สวัสดีเด็กน้อย แฟนแกน่ะ จะไม่แนะนำให้พี่คนนี้รู้จักหน่อยเหรอ”
“ใครเป็นน้องแก หุบปากไปซะ” คุณที่แอบมองดูอยู่เริ่มจะกลัวขึ้นมาซะแล้ว เหตุการณ์ครั้งนี้ต้องมีเลือดตกยางออกแน่ๆ
“อย่าเสียมารยาทเลยน่า ที่นี่มีผู้หญิงอยู่ด้วย เกรงใจเธอหน่อยสิ”
“แกมาที่นี่ทำไม ต้องการอะไร”
“ฮะฮะ ฉันน่ะเหรอ.... ก็ต้องการตัวแฟนแกยังไงล่ะ”
คุณช็อคไปเลย ตัวของคุณสั่นเทาและจับเสื้อด้านหลังของจุนฮงแน่นขึ้น “นี่มันเกิดอะไรขึ้นอีก แล้วหมอนี่เป็นใครกันวะ อยากจะบ้าตาย ดูหน้ามันน่ากลัวชะมัดเลย” คุณได้แต่คิดในใจ
“งั้นแกคงต้องข้ามศพฉันไปก่อนแล้วละไอ้ยงกุก!!” จุนฮงเอียงคอมาบอกคุณแต่สายตายังคงจ้องกับยงกุก “ไปหลบตรงพุ่มไม้นั้นก่อนนะ” คุณทำตามที่จุนฮงสั่ง
“ฮึ เข้ามาเลย ไอ้แวมไพร์เหลือขอ แกทำอะไรพ่อฉันไม่ได้ก็เลยจะมาทำฉันงั้นเหรอ เฮอะ แกมันยังอ่อนหัดนะยงกุก”
ยงกุกได้ยินแบบนั้นจึงต่อยที่หน้าขาวๆของจุนฮง 1 หมัด ด้านคุณที่มองอยู่ ถึงกับสะดุ้ง คุณอยากเข้าไปช่วยแต่เข้าไปจะเป็นตัวถ่วงเปล่าๆ และแล้วศึกครั้งนี้ก็เริ่มขึ้น ยงกุกวาร์ปมาอยู่ข้างๆคุณ
ช็อค
ช็อค
ช็อค!!!!!!!!!!!!!!
“นี่มันอะไรวะเนี๊ยะ หมอนั่นเป็นใคร เห้ย มันคือตัวอะไร???? หายตัวได้ด้วย????????” คุณอยากจะกรี๊ดออกมา ณ จุดๆนี้
ยังไม่พอ ฟรึ้บบบบบ จุนฮงวาร์ปมาเช่นเดียวกัน.
Oh My God คุณฝันอยู่รึปล่าว ในใจคุณไม่ได้กลัวขนาดนั้น แต่คุณกำลังตกใจสมองไม่ประมวลผลแล้ว.....
คุณเป็นลมล้มพับไปตรงนั้น......
จุนฮงหันมามองคุณ แต่ก็เข้าไปช่วยไม่ได้เพราะต้องจัดการไอ้ตัวนี้ก่อน!!
“ไอ้ยงกุก!!!!!!!!!!! ย๊า” จุนฮงจัดลูกเตะสายฟ้าเข้ากลางลำตัวยงกุก อีกคนกระเด็นไกลไป 2 เมตรเลยทีเดียว ยงกุกไม่ทันตั้งรับเลยพลาดไป แต่ครั้งนี้เขาอ่านใจจุนฮง เขารู้ว่าจุนฮงจะทำอะไร และเล่นงานจุนฮงจนบอบช้ำ แต่จุนฮงก็ยังได้รุกอยู่บ้างเพราะด้วยความว่องไวของเขา บางการกระทำก็เร็วกว่าความคิด ทั้งสองสู้กัน จุนฮงกระเด็นมาอยู่ข้างๆคุณ เขาเหลือบไปเห็นแว่นกันแดดของคุณที่กระเป๋าเสื้อ จุนฮงไม่รอช้าคว้ามันมาใส่ไว้ทันที
“ฮะฮะ ไอ้ยงกุกคราวนี้แกไม่เห็นตาฉัน แกอ่านใจฉันไม่ได้แล้ว” จุนฮงคิดแผนนี้ได้ทันท่วงที เขาไม่รอช้ารีบพุ่งไปใส่อีกคนทันที และแล้วยงกุกก็บอบช้ำจนปางตายเลยทีเดียว
“ฮะ ฮรึกกก อะไอ้จุนฮง แก..”
จุนฮงเดินมายังร่างของยงกุกที่ไม่เหลือเรี่ยวแรงอะไรอีกแล้ว.. ยงกุกสลบไปในที่สุด...
.......จุนฮงรีบโทรหาพ่อทันที
ให้พ่อรีบมาที่นี่โดยด่วน เพียงครู่เดียวพ่อของจุนฮงก็ปรากฏตรงหน้า
“พ่อจะจับมันส่งผู้ตรวจการแวมไพร์เอง ลูกไม่ต้องห่วง”
“ผมฝากพ่อด้วยนะครับ ผมไม่อยากจะฆ่ามัน”
“ดีแล้วลูก อย่าทำให้มือของลูกต้องสกปรก มันยังมีคดีติดตัวเยอะ คราวนี้หนีไม่รอดแน่”
เมื่อจุนฮงจัดการเรื่องนี้เสร็จก็รีบวิ่งมาหาคุณทันที และอุ้มคุณวาร์ปไปยังอพาร์เม้นท์ คุณยังคงไม่ได้สติ จุนฮงเขย่าตัวคุณ เขาเรียกคุณครั้งแล้วครั้งเล่า “ตื่นสิ ตื่นเดี่ยวนี้นะ!!! นี่(ชื่อคุณ) ยัยพุดดิ้งเธอตื่นเดี่ยวนี้เลยนะ”
คุณค่อยๆลืมตาขึ้นมา คุณเบิกตากว้างอีกครั้งและถอยห่างจากเขาออกมา
“นะนาย.. เป็นตัวอะไรกันแน่”
จุนฮงก้มหน้า ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ มันคงถึงเวลาที่เขาคงต้องบอกคุณแล้วสินะ
“ผม... ผมเป็นแวมไพร์”
ผมเป็นแวมไพร์
ผมเป็นแวมไพร์
ผมเป็นแวมไพร์.....
มันดังก้องอยู่ในหูของคุณ…
คุณไม่อยากจะเชื่อ คุณรวบรวมสติไตร่ตรองทุกสิ่ง เขาตัวเย็น เขาหายตัวได้ เขาว่องไว คงจะใช่จริงๆสินะ
“นะนายเป็นแวมไพร์จริงๆเหรอ.....”
จุนฮงเตรียมใจจะรับทุกชะตากรรมแล้ว คุณคงจะเกลียดจะกลัวเขา จุนฮงเอาแต่ก้มหน้าไม่สบสายตากับคุณ เขาจะทำยังไงดี..
“ผะผม...”
“งั้นฉันก็คือ เบลล่า สินะ”
“เห.............”
คำตอบของคุณมันช่าง....
“นายก็คงไม่กัดฉัน เพราะนายคือเอ็ดเวิร์ด คัลเลน”
“ห้ะ........................
นี่คุณ......
ไม่กลัวผมเลยเหรอ
ผมเป็นแวมไพร์นะ
ผมดื่มเลือด
ผมอาจจะกัดคอคุณก็ได้นะ
ผม........ไม่ใช่มนุษย์ปกติแบบคุณนะ”
คุณขยับเข้าไปนั่งใกล้ๆเขา และกุมมือเขาเอาไว้.. “จุนฮงอ่า ถ้านายจะทำร้ายฉันป่านนี้ฉันคงตายไปแล้ว ฉันเคยบอกแล้วไง ถึงนายเป็นผีฉันก็ไม่กลัว ฉันไม่กลัวอะไรมากไปกว่าการที่จะต้องเสียนายไป”
“ผม...ผมพูดไม่ออกเลย นี่คือสิ่งที่ผมกลัวที่สุด ผมกลัวว่าคุณจะกลัวผมจะเกลียดผม”
คุณกุมมือเขาแน่นกว่าเดิม.. กระชับตัวเองให้ใกล้กันและกันมากยิ่งขึ้น หัวใจของพวกคุณเหมือนจะเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน เพราะมันได้ก้าวผ่านไปได้อีกอุปสรรค…
“ฉันน่ะเหรอ ฉันไม่มีวันจะเกลียดจะกลัวนายหรอก เพราะสำหรับฉันแล้วจุนฮงของฉันคือท้องฟ้ามืดมิดที่โอบกอดดาวดวงนี้ไว้ไง”.......
แล้วต่อไปเราจะใช้ชีวิตยังไง??????.........................................................................................
******************* จบไปแล้วนะฮะ ชอบกันมั้ย55555555555 หวังว่าทุกๆคนคงชอบนะคะ ^^ ส่งเข้านอนด้วยเพลงนี้นะ http://www.youtube.com/watch?v=rtOvBOTyX00 ฝันดีค่า :D
ป.ล.ชื่อที่เค้าเอ่ยถึง "เบลล่าและเอ็ดเวิร์ด" มาจาก Twilight เป็นเรื่องเกี่ยวกับแวมไพร์นะคะ (เผื่อว่าเพื่อนๆคนไหนที่ยังไม่เคยดู เดี่ยวจะงงกัน แฮ่ะๆ^^)
มีคอมเม้นเกี่ยวกับแก้ไข Front ขอบคุณมากเลยนะคะ นี่เป็นเรื่องแรก บางทีเค้าก็รีบไป และตกแต่งอะไรก็ไม่ค่อยเป็น ฮ่าๆ ผิดพลาดยังไงก็ขออภัยด้วยค่า ^___^
ความคิดเห็น