คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : it's all lies : 7
ผ่านไปเนิ่นนานกว่าเขาจะยอมคลายกอดจากคุณ...
จุนฮงรู้ดีกว่าไม่สำคัญว่าเขาจะรักมากเท่าไหร่เพราะประเด็นคือเรา...
‘รัก กัน ไม่ได้’
...จุนฮงได้เหมือนจะควบคุมและเตือนตัวเอง ถึงเขาพูดจาไม่ดีกับคุณ แต่ก็เผลอแสดงออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า เขาคอยใส่ใจคุณ รู้ว่าคุณชอบกินอะไร ไม่ชอบกินอะไร พวกคุณอยู่ด้วยกันมาร่วมครึ่งปีได้แล้ว ทุกๆวันจุนฮงจะเป็นทำอาหาร และเขายังซักผ้าให้คุณ (อันนี้เป็นนิสัยจริงๆรึปล่าวน้า555555) เวลาที่คุณขี้เกียจมากๆ หรือคุณทำการบ้าน แต่คนซื่อบื้ออย่างคุณก็ไม่รู้ตัวเลย... ทำไมกัน...
จุนฮงดีดนิ้วอีกครั้ง... คลายเวทมนต์ที่เขาไม่อยากจะให้มันหายไปเลย.. แต่ด้วยความเป็นจริง ทุกๆอย่างต้องดำเนินต่อไป
“มีไรจุนฮง?” เมื่อมนต์สะกดหายไป คณก็เอ่ยถามเขา
“อะอ่อ จะมาถามว่าอยากกินอะไรพิเศษมั้ย”
“อะไรก็ได้”
“อื้ม อื้ม”
ณ โต๊ะอาหาร
“จุนฮง ฉันไม่รู้จะขอบคุณนายยังไง เรื่องเมื่อวานนี้ แล้วก็ตลอดเวลาที่ผ่านมา ถึงนายจะปากไม่ค่อยดีอะนะ”
คนตัวสูงถึงกับสำลัก “ย๊า... ยัยนี่”
“ฟังก่อนๆ เดี่ยวสิ พูดยังไม่จบ แต่นายก็คอยทำอาหารกิน ( นางเอกเพิ่งจะนึกขอบคุณ.......-_-) และก็รดน้ำต้นไม้ ซักผ้าอีก...
แต่ฉันไม่เคยทำเลย...ตั้งแต่นายมา ถ้าเกิดนายไปฉันคงเหงาแย่”
“ไม่ไปไหนหรอกนา” จุนฮงตอบขณะกำลังก้มหน้าก้มตากินอาหาร คุณยิ้มกว้างออกมา
“จริงเหรอๆ เราจะอยู่แบบนี้เรื่อยๆเลยเหรอ ”
“ถ้าเธอไล่ ฉันคงไป”
“ไม่ไล่หรอก แหม แล้วถ้าเกิดนายมีแฟนก็ย้ายออกไปปะ”
“อืม... ก็ไม่แน่นะ”
“งะ! ;;_;; ” คุณทำงอลเป็นเด็กๆ ทันทีเมื่อเห็นจุนฮงตอบแบบนั้น..
“ฉันจะขัดขวางผู้หญิงทุกคนเลยคอยดู หึหึ นายน่ะตามเล่ห์เหลี่ยมผู้หญิงสมัยนี้ไม่ทันหรอก”
จุนฮงแอบอมยิ้มกับความน่ารักแบบเด็กๆของคุณ
“นี่! พูดมากจริง รีบกินเข้าไปเถอะ อย่าลืมวันนี้ตอนบ่ายมีสอบวิชาสุดท้ายแล้วหนิ” ใช่แล้วในที่สุดพวกคุณก็จะปิดเทอมกันแล้วล่ะ
“นี่เพิ่งสายๆเองนะ ไม่ต้องรีบมากหรอก ฉันนะ ทำข้อสอบแค่ 10 นาทีก็เสร็จละ”
“ครับ คนเก่งงงงงงงงงงงงงง” จุนฮงแกล้งพูดแขวะคุณ
“จุนฮงปิดเทอมนี้เราไปเยี่ยมพ่อฉันเถอะนะ ฉันเก็บเงินได้ค่าตั๋วเครื่องบินแล้วละ”
จุนฮงวางตะเกียบลงทันที เขานั่งนิ่งไปไม่เป็นเลยทีเดียว “ฮะฮะ “ คนตัวสูงแค่นพูดออกมา “จะดีเหรอ พ่อเธองานยุ่งจะตาย ช่วงนี้พ่อฉันบอกว่ามีงานด่วนแล้วก็งานมีปัญหาด้วย ถ้าเธอไปเดี่ยวพ่อก็ไม่ได้ทำงานกันพอดี อย่าไปเลย เอาเงินค่าตั๋วไปเที่ยวกันดีกว่า” จุนฮงโกหกคุณคำโต เพราะเขาไม่รู้จะบอกว่าอะไรจริงๆ คุณก็เห็นด้วยกับเขาเลยจะไปเที่ยวกัน..
...และแล้ววันนี้ก็คือวันที่พวกคุณจะไปญี่ปุ่นกัน คุณเข้ามาหาเขาในห้องนอน แต่จุนฮงกำลังอาบน้ำ
“ว้าว นี่ห้องพ่อเรายังเหมือนเดิมเลยแฮะ จุนฮงนี่เป็นคนมีระเบียบจริงๆ” คุณเดินสำรวจรอบๆห้องแล้วก็ไปเจอโน้ตบุ้คของพ่อคุณ คุณยืนนิ่งไปแป๊ปนึง ก่อนตั้งสติและเริ่มคิดว่า “พ่อลืมเหรอ? ไม่หนิ ไม่ใช่แน่นอน ทำไมมันมาอยู่ที่นี่ได้ ” เมื่อคนตัวสูงเดินออกมาจากห้องน้ำ.....
“ธะเธอ เข้ามาทำไม” จุนฮงตกใจเมื่อเห็นว่าคุณกำลังเปิดโน้ตบุ้ค
“ นายต้องตอบฉันมาว่า ของของพ่อมาอยู่นี่ได้ไง”
...จุนฮงถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้จะทำยังไง... เขาไม่อยากจะโกหกคุณอีกแล้ว เขาเองก็รู้สึกละอายใจเต็มที เขาไม่ได้รู้สึกดีเลยที่ปิดบังคุณไปวันๆ ยิ่งคุณพูดถึงพ่อ ยิ่งคุณแสดงออก เขาก็เจ็บปวด... เขาเดินเขามากอดคุณทั้งที่มีผ้าขนหนูแค่ผืนเดียวปกปิดท่อนล่างไว้ คุณก็รู้สึกตกใจนิดๆและตอนนี้ตัวคุณแข็งไปหมด คุณสัมผัสได้ว่าต้องมีอะไรบางอย่างแน่นอน
“(ชื่อคุณ)......ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมอยู่ตรงนี้เสมอนะ”
“จุนฮง...”
“พ่อของคุณท่านเสียแล้ว......” เหมือนโลกถล่มลงมา ตอนนี้คุณที่อยู่ในอ้อมแขนแกร่งของเขาคุณสัมผัสถึงเขาได้ คุณหลับตาลง....น้ำตาไหลลงมายังแผงอกของร่างสูงที่โอบกอดคุณเอาไว้ ไม่มีการพูดอะไรใดๆ นาทีนั้นหน้าพ่อของคุณและภาพความทรงจำมันเข้ามายังสมองของคุณ คุณร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่คนตัวสูงก็ไม่ได้เจ็บปวดน้อยไปกว่าคุณ ยิ่งคุณร้องไห้หนัก เขาก็ยิ่งกระชับกอดคุณแน่นขึ้น เหมือนจะแบ่งปันความทุกข์ของคุณได้บ้าง และแล้วหลังจากที่ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาให้ไหลออกมา...
“ฮรึก ทำไม พ่อ..ของฉัน ทำไม”
“พ่อของคุณท่านกล้าหาญที่สุดเท่าที่ผมเคยพบเจอ ท่านมาช่วยพ่อของผมเอาไว้ จนตัวท่านเอง.... “ จุนฮงพูดไม่ออกเหมือนกันกับเหตุการณ์นี้ “ผะผมขอโทษ คุณจะเกลียด คุณจะโกรธ คุณจะทำอะไรกับผมก็ได้” ในใจของคุณไม่ได้รู้สึกเกลียดจุนฮงเลย คุณรู้ดีว่าพ่อของคุณเป็นคนดีและคุณก็ภูมิใจในตัวพ่อของคุณ อีกทั้งพ่อของจุนฮงช่วยเหลือครอบครัวคุณมาตลอดถ้าพ่อเสียสละเพื่อคนดีๆแบบพ่อจุนฮงคุณก็โกรธเขาไม่ลงหรอก... แต่คุณไม่ได้พูดอะไรใดๆออกมา และยังกอดเขาไม่ยอมปล่อย “อย่าเงียบแบบนี้สิ... ผมอยากให้คุณด่าผม ต่อยผม ทำอะไรผมก็ได้”
“ฉันแค่อยากให้นาย..
ฉันอยากให้นาย กอดฉันเอาไว้แบบนี้” จุนฮงกอดคุณแน่นขึ้นไปอีกริมฝีปากของเขาซุกลงมาตรงไหล่ของคุณ... เหมือนเป็นการพูดว่าเขาจะไม่ทิ้งคุณไปไหนแน่นอน ... หลังจากผ่านไปสองสามวัน คุณเงียบแต่ไม่ถึงกับเก็บตัว คุณนั่งเหม่อบ้างคุณพูดคุยกับเขาแต่ก็ไม่ร่าเริงเหมือนก่อน จุนฮงเองก็ดูแลคุณไม่ห่าง แต่เขาไม่รู้ว่าจะทำให้สถานการณ์มันดีขึ้นได้ยังไง... มันไม่ใช่เหตุการณ์ที่จะทำใจได้ง่ายๆ
……ค่ำคืนนี้คุณนอนอยู่ในห้องของคุณ คุณยังคงคิดถึงพ่อของคุณ ห้องสี่เหลี่ยมที่มืดมิดแต่ก็ยังมีแสงของดาวเรืองแสงที่คุณชอบติดที่เพดานของห้องนอน คุณนอนมองมัน...
...ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้น คนตัวสูงที่มายืนอยู่หน้าห้องของคุณ คุณพูดกลับไปและยังคงนอนอยู่ที่เดิม
“มีอะไรเหรอ?”
.”ฉันขอเข้าไปหน่อยได้มั้ย?”
“เข้ามาสิ ไม่ได้ล็อกห้อง”
คนตัวสูงเดินเข้ามาและนั่งยังขอบเตียงของคุณ คุณขยับตัวนิดหน่อย เพื่อให้เขานั่งสบายขึ้น
“โอโห ห้องเธอมีดาวเต็มไปหมดเลย”
“อืม.. ฉันชอบดาว นายอยากนอนตรงนี้มั้ย “ คุณแบ่งหมอนให้เขาครึ่งนึง จุนฮงไม่ได้พูดอะไร เขาล้มตัวลงนอนบนหมอนใบเดียวกับคุณ
“ทั้งหมดมีกี่ดวงเหรอ”
“ทั้งหมดนี่อะนะ”
“อืม..”
“มี 59* ดวง”
“ทำไมต้อง 59 ด้วยละ”
“เพราะ พ่อเกิดวันที่ 26 แม่เกิดวันที่ 14 ฉันเกิดวันที่ 19 ไงละ ทั้งหมดนั่นรวมกันก็ 59 พอดี” คุณพูดไปก็ยิ้มไปเพราะหวนนึกถึงความทรงจำที่สวยงามครั้งเก่าก่อน…
“อ่อ ต่อไปก็เพิ่ม ไปอีกสัก 15 ดวงสิ”
“ทำไมละ”
“ก็ฉันเกิดวันที่ 15 นี่นา”
คุณฟังแล้วก็อมยิ้ม จุนฮงหันมามองหน้าคุณ ถึงตอนนี้ห้องจะค่อนข้างมืดแต่เขาก็เห็นว่าคุณกำลังยิ้ม
“ผมชอบรอยยิ้มของคุณนะ”
“ทำไม นายพูดดีกับฉันจัง ฟังแล้วรู้สึกแปลกเลย”
“ต่อไปนี้พวกเราสร้างความทรงจำดีๆกันเถอะ ผม...ผม ผมรักคุณนะ.... ” จุนฮงมีความกล้าที่จะรักคุณอีกครั้ง เพราะเขาไม่สามารถทิ้งคุณไปไหนได้ เขาจะยอมรับในทุกชะตากรรมที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ไป แต่เขาก็ยังไม่กล้าบอกคุณเรื่องแวมไพร์อยู่ดี... เพราะตอนนี้คุณกำลังแย่ เขาจะบอกได้ยังไงกัน...
“จุนฮง...” คุณหันมากอดเขา
“ขอบคุณนะ”
คุณน้ำตารินไหลออกมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันคือน้ำตาแห่งความสุข คุณเองก็รักจุนฮงไม่ต่างจากเขาเลย จากเหตุการณ์ต่างๆมันไม่แปลกเลยที่คุณจะรักเขา และตอนนี้คุณก็ไม่อาจปฏิเสธหัวใจตัวเองได้อีกแล้ว
“ผมต่างหากต้องขอบคุณ ขอบคุณที่ผมได้มาพบกับคุณ ...
คุณรู้มั้ย คุณเหมือนกับดาวเลยหล่ะ”
……“ทำไมฉันถึงเหมือนดาวหล่ะ”
.”เพราะผมที่เหมือนความมืดมิด ถ้าไม่มีดาวผมก็ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ถึงดาวมันจะไม่มีแสงสว่างเยอะเหมือนพระจันทร์หรือพระอาทิตย์ แต่ผมก็ไม่ต้องการแสงไหนๆส่องมาที่ผม ผมจะรักดวงดาวที่สุด...มันทำให้ผมอบอุ่น ผมขอแค่มีดวงดาวชีวิตผมก็จะไม่มืดมิดอีกต่อไป ”
คุณรู้สึกอบอุ่นหัวใจมากที่พวกคุณได้รักกันแบบนี้ ... “ฉันจะเป็นดวงดาวของนายตลอดไป”
“ผมไม่รู้ว่าชีวิตของเราสองคนจะจบลงที่ตรงไหน เพราะสิ่งต่างๆมันไม่แน่นอน แต่อย่างน้อยผมอยากให้คุณรู้ว่าเราอยู่ด้วยกันเสมอ เหมือนที่ดวงดาวจะอยู่บนท้องฟ้าที่มืดมิดตลอดไป”
*****ง้าก อันยองค่าาาา ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะ ไม่คอมเม้นก็ไม่เป็นไรนะคะ ขอให้ทุกคนมีความสุขไปกับงานของเรานะคะ คืนนี้ก็ฝันดีค่าาา *โปรยกระดาษสีรุ้ง* นอนนับดาวไปกับจุนฮงนะคะคืนนี้ คิคิ ^^
ความคิดเห็น