คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : it's all lies : 6
คุณหยิบมือถือขึ้นมาดู.. "เห.... ซะเซฮุน มีใครตายรึปล่าวโทรมาตั้ง 20 กว่าครั้ง" จุนฮงเหลือบมองขณะเก็บสเก็ตบอร์ดไปด้วย
"ว่าไงเซฮุน.."
ปลายสายอารมณ์เสียอย่างสุดๆที่เขาพยายามโทรหาคุณแต่คุณดันปิดเสียงมือถือเอาไว้
"ทำไมไม่รับสายผมเลย ผมรู้สึกแย่นะ"
"ขอโทษนะ ฉันเล่นสเก็ตบอร์ดอยู่"
"ผมไม่ยักรู้เลยว่า(ชื่อคุณ)เล่นสเก็ตบอร์ดเป็นด้วย"
"ฉันก็ไม่ได้เล่นเป็นหรอก วันนี้จุนฮงเขาสอนฉันเล่น"
เซฮุนขมวดคิ้ว
"จุนฮง? ผู้ชายใช่มั้ย??"
"อื้มๆ"
"เขาเป็นใครกัน เพื่อนเหรอ"
"ใช่ เขาเป็นเพื่อนฉันเอง"
จุนฮงยังคงมองคุณและมีสีหน้าไม่ค่อยพอใจ เขาส่งสัญญาณมือมาบอกคุณประมาณว่าขอกลับก่อน คุณพยักหน้าหงึกๆเป็นสัญญาณส่งกลับไปว่าโอเค และคุณยังคงนั่งคุยกับเซฮุน จุนฮงเดินกลับใกล้จะถึงอพาร์ทเม้นท์ และเขาก็หยุดชะงัก
"เอ่ะ .. ทำไมฉันเดินมาหละ หายตัวไปก็ได้หนิ เฮอะ เพราะยัยนั่นทำฉันไม่มีสติสตัง"
จุนฮงถอนหายใจเบาๆและวาร์ปไปที่ห้องนอน เขาทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม พลันหลับตา เขาก็เห็นหน้าคุณลอยไปลอยมาในห้วงความคิด
"ย๊าาาา ยัยนั่นจะมากไปแล้วนะ"
เขาลุกขึ้นมานั่ง เปิดโน้ตบุ้ค และเปิด E-Mail ขึ้นมา พบว่าคุณส่งมาหาพ่อของคุณเยอะมาก
" 14.01.28 พ่อคะ เมื่อไหร่พ่อจะมาหาหนูเหรอ.."
" 14.02.12 ใกล้สอบแล้วล่ะ ตื่นเต้นมากเลย หนังสือก็ยังไม่ได้อ่านเลย ฮ่าๆ"
จุนฮงจัดการท่านั่งตัวเองให้ถนัด เขาจดจ่อกับข้อความของคุณอยู่ เขายิ้มบางๆออกมาโดยไม่รู้ตัว "ยัยนี่ น่ารักดีจัง ทำไมไม่มาทำตัวน่ารักแบบนี้กับฉันบ้างนะ"
" 14.03.11 พ่อ หนูว่าจุนฮงเขาแปลกๆนะ เขาเป็นคนยังไงเหรอคะ วันก่อนเขาด่าหนูด้วย เพราะหนูทำอาหารไม่อร่อย TT แต่หนูไม่เสียใจหรอกนะ เดี่ยวหนูก็ทำเก่งแหละเนอะ พอพ่อกลับมาฝีมือหนูคงระดับเชพกระทะเหล็กเลยละ คึคึ"
"14.04.04 พ่อ วันนี้จุนฮงทำกับข้าวให้หนูกินด้วย อร่อยมากเลยละ "
" 14.05.15 พ่อคะ หนูมีแฟนแล้วนะ ชื่อโอเซฮุนล่ะ เขาเป็นคนโอเคเลยนะ เขาจีบหนูมาสักพักแล้ว หนูเพิ่งลองคุยๆกัน หนูอยากให้พ่อเจอเขาจัง"
จุนฮงอ่านมาถึงตรงนี้ก็เปลี่ยนสีหน้าทันที และด้วยความหมั่นไส้เขาจึงตอบข้อความกลับ
"(ชื่อคุณ)พ่อว่าลูกอย่าเพิ่งเป็นแฟนกับหมอนั่นเลยนะ ลองดูคนอื่นมั้ย คนใกล้ตัวลูก"
Send....
"ฮึฮึ ดูสิจะขัดคำสั่งพ่อมั้ย" จุนฮงยิ้มร้ายกาจออกมาและเริ่มพิมพ์ข้อความไปอีก
"พ่อจะเล่าเรื่องจุนฮงให้ฟังนะ เขาเป็นคนใช้ได้เลยทีเดียว ขยัน ช่วยเจ้านายพ่อทำงาน หน้าตาเขาก็โอเคเลยนะ เขาเก่งเรื่องต่อสู้มากด้วย ฉลาดด้วยนะ ถ้าลูกจะมีแฟนยังไงก็หาให้ตรงกับคุณสมบัติของเขาสักครึ่งนึงพ่อก็พอใจแล้ว..." (จุนฮงไม่ค่อยเข้าข้างตัวเองเลยนะคะ5555555)
"แค่นี้ก็จบ คึคึ ว่าแต่ยัยนั่นกลับมารึยังนะ" จุนฮงออกจากห้องไปดูที่ห้องนั่งเล่นก็ไม่เจอคุณ "เห.. ยังไม่กลับอีกเหรอ" จุนฮงวาร์ปไปที่สวนสาธารณะที่พวกคุณไปเล่นสเก็ตบอร์ด ก็ไม่เจอคุณแล้ว...
คุณนัดเจอกับเซฮุนที่ร้านเบเกอร์รี่
"กินเยอะๆเลยนะครับ"
เซฮุน...ใส่ยานอนหลับลงในขนมให้คุณกิน แท้ที่จริงแล้วเขาไม่ใช่คนดีเลย เลวด้วยซ้ำ... เขาหวังจะข่มขืนคุณ สักพักคุณก็เริ่มง่วง เซฮุนก็อาสาพาคุณไปส่งที่บ้าน ถึงหน้าบ้านคุณ เซฮุนค้นกุญแจในกระเป๋าของคุณ เขาสืบมาจนรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าคุณอยู่ที่ไหน ห้องอะไร เขาไม่ชักช้าและประคองคุณขึ้นไปบนห้อง ด้านจุนฮงยังคงตามหาคุณอยู่แถวๆนั้น
"โถ่เว้ย ไปไหนของเธอนะ"
เซฮุนประคองคุณมานั่งที่โซฟา เขามองคุณตั้งแต่หัวจรดเท้า และลอบกลืนน้ำลายสายตาของเขาดูน่ากลัวมาก คุณได้สติและตื่นขึ้นมา เห็นเซฮุนกำลังถอดเสื้อผ้าของเขา คุณตกใจสุดขีดและโวยวาย แต่ร่างสูงไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลย และต่อยเข้าที่ท้องของคุณ...
"กะกะแก..."
คุณสลบไปอีกรอบ...
"อีกเดี่ยวฉันจะพาเธอขึ้นสวรรค์นะที่รัก...หึหึ"
เซฮุนไม่รู้ว่าคุณอาศัยอยู่กับจุนฮง เขาจึงชะล่าใจมาทำมิดีมิร้ายคุณที่นี่ สักพักแวมไพร์หนุ่มปรากฏตัวขึ้นจากด้านหลัง นัยย์ตาของเขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ตอนนี้จุนฮงได้กลายเป็นแวมไพร์ที่พร้อมจะจัดการทุกคนที่ทำร้ายคุณ เขามองแว้บเดียวก็รู้ว่าเหตุการณ์นี้คืออะไร เซฮุนที่ยังไม่รู้ว่าจุนฮงยืนอยู่ข้างหลังกำลังจะถอดเสื้อผ้าของคุณ...
และแล้วแวมไพร์จุนฮงก็เริ่มศึกครั้งนี้
"หึหึ แกหนะ จะทำอะไร"
เซฮุนถึงกับช็อคเมื่อได้ยินเสียง เขาก็หันหน้าไปตามเสียงนั้น จุนฮงยืนหล่อ(?)อยู่ข้างหลัง
"กะกะแก เป็นใครวะ"
"ฉันหนะเหรอ..?"
ฟรึบ... จุนฮงวาร์ปไปนั่งอยู่บนโซฟา เซฮุนตกใจสุดขีด สีหน้าซีดเซียวไปหมดแล้วตอนนี้ เขาคิดในใจว่าคงใช่แล้วแน่ๆ
"กะแก เป็นผีเหรอวะ"
"ผีที่ไหนกัน ฉันหนะก็คนปกตินี่ละ หน้าแกดูไม่ค่อยดีนะ แกจะรีบไสหัวกลับไปหรือจะให้ฉันแสดงอะไรให้ดูมากกว่านี้"
เซฮุนพยายามรวบรวมสติและใส่เสื้อผ้าของเขา เขารีบวิ่งออกไป สตาร์ทรถและรีบขับออกไปด้วยความเร็ว แต่จุนฮงไม่ยอมละมือง่ายๆ เขาวาร์ปเข้ามานั่งในรถของเซฮุน เซฮุนหันไปก็ถึงกับร้องเสียงหลง
"ฉันกลัวแล้วๆ ปล่อยฉันไปเถอะ"
"ฉันจะไม่ฆ่าแกหรอก แค่จะมาย้ำอีกครั้งว่าอย่าได้มายุ่งกับผู้หญิงของฉันอีก ถ้าแกยังมายุ่มย่ามแกได้กลายเป็นศพแน่" (-//////-)
"ฉะฉันไม่มีวันมายุ่งกับ(ชื่อคุณ)อีก.."
จุนฮงยกยิ้มร้ายกาจ "ตลอดกาลเลยมั้ย?"
"อะอื้มๆฉันสาบาน"
จุนฮงวาร์ปเข้ามาที่โซฟาทันที เขาค่อยๆเกลี่ยผมที่ปรกหน้าคุณออก สายตาอ่อนโยนของเขาตอนนี้มันใช้มองแค่คุณคนเดียว เขาเห็นเสื้อคุณเลิกขึ้นมาเผยให้เห็นรอยช้ำ เขาเอามือลูบมันเบาๆ เขากัดปากแน่นเหมือนกำลังรวบรวมสติ เขารู้สึกเจ็บปวดมาก เจ็บกว่าการต่อสู้ครั้งไหนๆของเขา น้ำตาของเขาเหมือนจะเอ่อล้นออกมา
"เจ็บมากมั้ยครับ.." เขาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เขากำลังพูดกับคุณแต่คุณคงไม่ได้ยิน..
"ผมขอโทษน่ะ"
ฮรึก..... และแล้วเขาก็ร้องไห้... ผู้หญิงเพี้ยนๆอย่างคุณสามารถพังทลายใจที่เป็นน้ำแข็งของเขาให้กลายเป็นหัวใจอุ่นๆ หัวใจที่อยากจะใช้รักใครรักคน และใครสักคนที่ว่านั้นก็คือ 'คุณ' หัวใจที่ตอนนี้เหมือนมีเลือดหล่อเลี้ยง แม้ว่าความจริงมันไม่มี หัวใจที่มีความเปราะบาง คุณเป็นคนปลุกให้มันเต้นอีกครั้ง..
"ผม ผมคนนี้ ชเว จุนฮง จะไม่มีวันห่าง(ชื่อคุณ) แม้แต่วินาทีเดียว"
จุนฮงดูเหมือนจะรักคุณเข้าแล้วจริงๆ เขาจัดการอุ้มคุณไปยังห้องนอน และห่มผ้าให้คุณ จุนฮงนั่งมองคุณนอนหลับ คุณที่กำลังหลับอยู่มือกำผ้าห่มแน่น ตัวเกร็ง อีกทั้งยังส่ายหน้าไปมา เหมือนกำลังฝันร้าย จุนฮงเห็นอย่างนั้นจึงกอดคุณเอาไว้และมอบฝันดีให้กับคุณ.. คุณค่อยๆผ่อนคลายขึ้นและจุนฮงก็กอดคุณไว้แบบนั้น จนหลับไปพร้อมๆกัน
รุ่งเช้า... จุนฮงตื่นขึ้นมาก่อน เขามองดูใบหน้าของคุณ และมอบจูบอันอ่อนโยนที่เปลือกตาของคุณ
"ผมสัญญานะ ผมจะดูแลคุณให้ดีที่สุด"
ไม่ช้าคุณก็ลืมตาตื่นขึ้นมา เมื่อคุณลืมตาขึ้นก็หันไปมองหน้าจุนฮง และแล้ว 3 วินาที หยุดนิ่ง...
น้ำตาของคุณไหลลงมาเหมือนเขื่อนแตก... คุณลุกขึ้นนั่งและกอดร่างสูงเอาไว้
"ฮรึกกก จะจุน..ฮง"
จุนฮงกอดคุณเอาไว้และลูบผมของคุณ "ไม่ต้องพูดอะไรแล้วนะ ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่ต้องกลัว"
"ฮือ.... TT นายมาช่วยฉันไว้เหรอ"
คุณพูดกับเขาในขณะที่ยังกอดกันอยู่ "อืม ฉันมาทันพอดี"
"ฉันกลัวมากเลย.."
"ฉันรู้.."
"ทำไมตัวเย็นๆของนาย ถึงได้อุ่นจังนะ ฉันรู้สึกปลอดภัยถ้าเรากอดกันแบบนี้"
จุนฮงหลับตาพริ้ม เขารู้สึกมีความสุขแล้วก็เจ็บปวดไปพร้อมๆกันกับทุกๆอย่างที่เกิดขึ้น เขาคิดในใจ
"ถ้าเธอรู้ว่าฉันเป็นแวมไพร์เรายังกอดกันแบบนี้ได้อีกมั้ยนะ ถ้าเธอรู้ว่า 'ฉันโกหกเธอ' ทั้งเรื่องตัวตนของฉัน เรื่องพ่อของเธอ มันจะเป็นยังไงนะ ฉันต้องทำยังไงฉันถึงจะรักเธอโดยไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว"
จุนฮงดึงคุณออกจากอ้อมกอด คุณปาดน้ำตาอย่างลวกๆ
"เดี่ยวฉันทำอาหารเช้าให้กิน เธออาบน้ำเถอะ"
จุนฮงไม่อยากจะเจ็บปวดไปมากกว่านี้ เขาจึงรีบออกมาจากห้องนอนของคุณ แต่และแล้ว... ความรู้สึกของเขาก็พลั่งพลูออกมา..
จุนฮงไปยังห้องคุณอีกครั้ง...
เขาเปิดประตูเข้าไป แล้วคุณก็เงยหน้าขึ้นมา จุนฮงดีดนิ้ว 1 ครั้ง และเข้าไปสวมกอดคุณไว้อย่างแนบแน่น เขาอยากจะกอดคุณเอาไว้แบบนี้ไปตลอดกาล
เขาหลับตาลงและน้ำตาเขาก็ไหลลงมา...
ครั้งแล้ว....
ครั้งเล่า....
"เธอนี่มัน... ทำให้ฉันอ่อนแอขนาดนี้ได้ยังไงกันนะ"
ตอนนี้เวลากำลังหยุดเดิน โลกกำลังหยุดหมุน มีเพียงหัวใจอันอ่อนแอ ของ ชเว จุนฮง ที่เคลื่อนไหว
ตอนนี้เขาสามารถกอดคุณไว้ได้นานเท่านาน...
เขาเป็นแวมไพร์ไม่สามารถจะมารักกับคุณได้ จุนฮงคิดแบบนั้นและไม่อยากฝืนกฎธรรมชาตินี้ เขาไม่อยากให้คุณเป็นแวมไพร์แบบเขา ตั้งแต่วันแรกที่เขาเห็นคุณจากการที่จงแดพ่อของคุณให้จุนฮงดูวิดีโอที่คุณร้อง เล่น เต้นระบำ อัดส่งมาให้
เขาตกหลุมรัก...
รอยยิ้ม
เสียงหัวเราะ
แววตา
และทุกๆอย่างที่เป็นคุณ...
จุนฮงยังคงกอดคุณอยู่... เขาถอนหายใจเบาๆ
"ผมจะจัดการกับหัวใจของผมยังไงดีน่ะ คุณหนะห้ามรักผมนะ...
.....อย่างน้อยก็ให้ผมเจ็บแค่คนเดียว"
ความคิดเห็น