คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : it's all lies : 5
"สวัสดี(ชื่อคุณ).. มาถึงนานละเหรอ? ผมขอโทษนะพอดีรถติดมากเลย" ชายหนุ่มพูดไปพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้แล้วนั่งลง
"อ่อ ไม่นานหรอก พอดีฉันอยู่แถวนี้เลยถึงเร็วหนะ สั่งของกินมากินกันเถอะ ฉันหิวแล้วอ่าเซฮุนอ่า"
"อื้ม เอาสิครับ สั่งตามใจชอบเลยนะ" เซฮุนยิ้มน้อยๆให้กับความตรงไปตรงมาของคุณ
คุณทำตาโต "โอเคๆฉันสั่งละนะ" คุณยกมึงขึ้นเล็กน้อยเป็นสัญญาณให้พนักงานในร้านมารับออเดอร์ และแล้ว...คุณก็สั่งๆๆๆๆๆแล้วก็สั่งของมาจนเต็มโต๊ะ
"โอ้โห จะกินหมดเหรอ"
"แฮะๆ ไม่หมดก็เอากลับบ้านสิ"
คุณกินไปสักพักซอสก็ติดที่ปากของคุณ เซฮุนที่มองคุณอย่างไม่ละสายตาไปไหน หยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดให้ และมีสายตาคู่นึงที่กำลังมองและยิ้มแหยะๆอยู่ที่ร้านตรงข้าม เขามองเห็นคุณและเซฮุนจู๋จี๋กัน
"เฮอะ มนุษย์หนอมนุษย์ประเจิดประเจ้อซะไม่มี (แค่เช็ดปากเองนะ -__-) จะไปได้สักกี่น้ำ เดี่ยวก็เบื่อ เดี่ยวก็เลิกกัน เหอะๆ น่ารำคาญไม่อยากทนดูอะไรเลี่ยนๆเลยว่ะ" จุนฮงได้แต่คิดในใจ สายตาและท่าทางของเขาหมั่นไส้คุณสุดๆ
เมื่อคุณกลับมาอพาร์ทเม้นท์โดยเซฮุนขับรถหรูมาส่ง
"ขอบใจมากนะสำหรับวันนี้ นายไม่น่าเลี้ยงฉันเลย เราน่าจะหารกันสิ"
"ฮะฮะ ไม่เป็นไรหรอก เล็กน้อยนะ"
คุณยิ้มๆอย่างเกรงใจ เซฮุนก็ยิ้มและเอื้อมมือมายีผมคุณเบาๆ
"ฉันไปก่อนนะ"
"อื้ม กลับบ้านดีๆละ"
เมื่อคุณส่งเซฮุนกลับบ้าน ก็ยิ้มหน้าระรื่นเข้ามา จุนฮงที่นอนอยู่บนโซฟาหันมามองคุณ
"หน้าบานเชียวนะ ฉันละคิดว่าเธอพกจานเคเบิลไปไหนมาไหนด้วย"
จุนฮงกล่าวทักทายอย่างเจ็บแสบ แถมยังทำหน้ากวนโอ๊ยอีกตังหาก
"ย๊า ไอ้บ้าจูออน นายนะเงียบเลยนะ คนเค้ากำลังอินเลิฟก็ต้องบานบ้างไรบ้าง"
"เออ ไม่บอกก็รู้ว่าอินเลิฟฟฟฟฟฟฟฟ ไปอาบน้ำนอนไป แต่งตัวอะไรน่าเกลียด ไม่อยากจะมอง"
"มันเป็นสไตล์เว้ย เดี่ยวนี้เค้าก็แต่งแบบนี้ทั้งนั้นแหละ"
"การใส่กระโปรงสองตัวคือเท่เหรอ?"
"เออสิ... เอ๋... นายรู้ได้ไงว่าฉันใส่กระโปรงสองตัว"
จุนฮงถึงกับช็อค เขาเผลอพูดออกไปจนได้
"กะกะก็ เดาเอาเห็นมันป่องๆ เออไปนอนก่อน ง่วงมากง่วงจะตายอยู่แล้ว"
คุณยืนเกาหัวด้วยความงง
"อะอืมๆ ฝันดีๆ"
"ห๊าววววววววววววววววววว......วววววววว" เช้าวันเสาร์ที่แสนสดใส วันนี้คุณตื่นสายมากเกือบจะเที่ยงอยู่แล้ว คุณเดินหาวออกมาจากห้องนอนมุ่งไปหาพุดดิ้งของคุณ สายตาเหลือบไปเห็นเจ้าแวมไพร์ตัวแสบนอนอยู่ที่โซฟา
"เจ้าจูออน ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้" คุณเข้าไปหาเขาใกล้ๆ
"ทำไมขาวจังนะ ขาวยังกะผีดิบ คนอะไร..." คุณใกล้เข้าไปโน้มตัวไปมองหน้าเขาใกล้ๆ
"จำได้ว่ามีลักยิ้มตรงนี้ด้วยนินา อยากลองจิ้มดูจัง"...
สายตามุ่งมั่นของคุณ เป้าหมายคือแก้มนั่น!!!
"ตอนนี้แหละ นี่อาจเป็นครั้งแรกในรอบ20ปี ไม่สิๆ อาจเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ฉันโดนตัวนายนี่ คนอะไรหวงตัวชะมัด"
และแล้วคุณก็จิ้มลงไปบนแก้มของแวมไพร์หนุ่มที่กำลังหลับสนิทอยู่...
ดึ๋งง... "อ๊ะ!"
คุณรีบดึงมือออกทันที
"ทำไมมันเย็นแบบนั้น.. เย็นยังกะน้ำแข็ง เย็นยังกะคนตาย..
หรือว่า..นายจะ
ไม่นะ....
จุนฮง.. นะนาย
..........
ไม่สบายเหรอ?? " (-_-)
เห้อ คนซื้อบื้อแบบคุณคงไม่คิดอะไรสินะ คุณรีบเขย่าตัวเขา
"จุนฮงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!! ตื่นๆๆๆๆๆ ตืนเดี่ยวนี้นะ นายไม่สบายต้องไปพบคุณหมอนะ จุนฮงงงงงงงงงงงง"
คนโดนเขย่าค่อยๆลืมตาขึ้นมา
"อะไร!!!!!!!!!!!ยัยเพี้ยนนี่ ใครเป็นอะไร"
"นายนะไม่สบาย ตัวนายเย็นเฉียบเลย ลุกๆเดี่ยวฉันคนนี้ หญิงสาวแสนดีคนนี้จะเป็นแม่ให้นายเอง ฉันจะพานายไปพบคุณหมอนะ"
"โอ๊ย ยัยพุดดิ้ง!!!!!!!!!! ฉันไม่ได้เป็นอะไร"
จุนฮงอึ๊งเล็กน้อยที่คุณโดนตัวเขา
"ตัวฉันเย็นแบบนี้แหละ ก็ฉันขี้หนาว ไม่มีไรหรอก"
"จริงเหรอ???"
"เออสิ!" จุนฮงรีบเปลี่ยนเรื่อง "ทำไมเพิ่งตื่น ไปกินข้าวสิ ฉันทำไว้ให้แล้ว"
"อืมๆ"
คุณเดินไปที่โต๊ะอาหารพบกับของโปรดของคุณทั้งนั้น
"จุนฮง... ทำไมนายถึง.."
"ถึงอะไร?"
"ถึงรู้ว่าฉันชอบกินของพวกนี้"
ความจริงจุนฮงนำโน๊ตบุ้คของพ่อคุณมาด้วย เพราะเขาจะเป็นคนตอบ E-Mail ของคุณ เขาเปิดดูและเจอบันทึกเกี่ยวกับคุณที่พ่อคุณเขียนไว้
"อะอ่ออ่อก็คือว่าบังเอิญหละมั้ง ฮะฮะเธออย่าหลงตัวเองไปเลยของพวกนี้ใครๆก็ชอบกิน"
คุณไม่ได้ติดใจอะไรและตั้งหน้าตั้งตากินอย่างเอร็ดอร่อย จุนฮงยิ้มบางๆและมองดูคุณกิน
"ฉันอยากเล่นสเก็ตบอร์ดจังเลยงะ นี่พูดจริงนะ"
"ฮะฮะ แล้วไงหราาาาาา"
"ก็แบบสอนหน่อยจิ.." คุณพูดเบาๆเพราะกลัวเขาไม่สอนแล้วจะเสียหน้า จุนฮงยิ้มกว้าง
"พูดไรนะ ดังๆหน่อย"
คุณรวบรวมความกล้าหาญ..
"สอนหน่อย!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"ขอร้องสิ.."
"ห่ะ??!!!"
"อ้อนวอนฉันสิ พูดดีๆกับฉัน" จุนฮงมองเข้ามาในตาของคุณ คุณก็เคลิ้มจนแทบจะละลายตายไปคาจานกิมจิ
"อะอื้มอื้ม คุณจุนฮงช่วยสอนฉันเล่นสเก็ตบอร์ดหน่อย.. ดะดะได้มั้ยคะ"
"55555555555555" จุนฮงกลั้นขำเอาไว้ไม่ไหว เขาระเบิดเสียงหัวเราะออกมาก่อนตอบตกลง
"ได้สิคร๊าบบบบบบบบบบบบบบบ"
และแล้วพวกคุณก็ไปเล่นสเก็ตบอร์ดกัน... สภาพก็อนาถตามยถากรรม...... จุนฮงให้คุณค่อยๆฝึกเล่น มือนึงจับมือคุณ และอีกข้างก็ประคองเอวคุณไว้หลวมๆ
"ย๊าาาาาาา มือนายเย็นชะมัดเลย"
"เออ ทนหน่อยสิ"
"อ๊ะะะะะ ฉันจะล้มแล้ว"
"ไม่ต้องกลัวหรอก สบายๆสิ เธอนี่สอนยากชะมัด ตัวแข็งทื่อ"
"ก็.. ฉันกลัวล้ม ฉันเห็นนายเล่นแล้วเท่ดีก็อยากเท่บ้าง"
"เห้อ ดีๆๆๆจับมือแน่นๆสิ"
"ถ้าล้มจะเจ็บมั้ย.... TT"
"เธอไม่มีวันล้มหรอก"
"นายอย่ามั่นใจนักเลย"
"ถ้าเธอล้ม ก็ล้มมาบนตัวฉัน"
จุนฮงพูดออกไปโดยไม่ทันคิด แต่หารู้ไม่ว่าใจของคุณแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว
"อะอื้ม"
คุณตอบกลับเขาเสียงแผ่วเบา และตั้งใจเล่นจนในที่สุดผ่านไป 3 ชั่วโมง คุณเริ่มเก่งขึ้น
"พอก่อนมั้ย เธอดูเหนื่อยๆนะ"
"แฮะๆพอก่อนก็ได้ กลับบ้านกันเถอะ"
ชอบกันมั้ยง่า คอมเม้นกันหน่อยสิ TT เค้าเพิ่งลองแต่งจริงจังครั้งแรก อยากให้ทุกคนสนุกไปกับมันผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ โอกาสนี้5555555555
ความคิดเห็น