คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : it's all lies : 4
ยงกุกแวมไพร์แสนชั่วร้าย ได้ทิ้งท้ายไว้ให้คนตัวสูงเจ็บใจเล่น "นายอย่าลืมนะว่า ฉันหนะอ่านใจคนได้ ไอ้แวมไพร์เด็กน้อยอย่างแกไม่มีวันชนะฉันหรอก" ยกกุกมีความสามารถถ้าได้มองตาใครก็จะรู้ว่าคนคนนั้นกำลังคิดอะไรอยู่ จุนฮงกำหมัดแน่น แต่ก็ไม่อยากจู่โจมหรือพลีพลามก่อน เขาได้แต่อัดอั้นในใจ และรู้สึกโมโหที่ไม่อาจตอบโต้ได้
"แล้วไงวะ แกคิดว่าความสามารถของแกมันดีนักเหรอ ความสามารถของแกมันก็ไม่ต่างกับสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้าน"
จุนฮงยิ้มเย้ยยงกุกกลับไป
"เฮอะ ไอ้จุนฮง ฉันหนะจะทำลายหัวใจของแกเอง ผู้หญิงคนนั้นแกรักมันมากสินะ ฉันไม่ปล่อยไปหรอก"
ทิ้งคำพูดไว้แค่นั้นยงกุกก็หายวับไปกับตา คนตัวสูงยังคงยืนอึ๊งในคำพูดของยงกุก
"อะไร.....
....ยังไง
ฉันรักยัยนั่นเนี๊ยะนะ"
จุนฮงนึกขำในใจแต่ก็รู้สึกถึงสิ่งแปลกๆ
"ไอ้ยงกุก ฉันคิดว่าความสามารถของแกคงบกพร่องแล้ววะ เฮอะ ยัยนั่น ยัยพุดดิ้งนั่น ไม่มีทางซะหรอก"
จุนฮงเริ่มสับสนในความรู้สึกตัวเองเข้าซะแล้ว.. ความจริงเขาเป็นคนที่เย็นชาไม่ค่อยแคร์ใคร เขาจึงนึกสงสัยว่าทำไมเขาถึงเป็นห่วงคุณ
"อืม... เพราะคุณอาจงแดมีบุญคุณต่อฉันกับพ่อ คงเป็นเหตุผลนี้สินะ"
จุนฮงใช้ชีวิตกับคุณมาเรื่อยๆ มีทะเลาะกัน มีตีกันบ้าง แต่พวกคุณก็อยู่ร่วมกันได้ เป็นเวลานานที่ยงกุกไม่โผล่มาอีกเลย แต่จุนฮงก็ไม่ชะล่าใจ เขายังคงคุ้มกันอยู่ห่างๆตลอด พวกคุณสองคนใช้ชีวิตเหมือนกับคู่รักเลยก็ว่าได้ ตื่นไปเรียนพร้อมกัน กลับพร้อมกัน ทานข้าวด้วยกัน.. จุนฮงไม่ค่อยเข้าเรียนเพราะดอดมาเฝ้าคุณเสมอ แต่ผลการเรียนเขาก็ถือว่าใช้ได้ เพราะเขาใช้ชีวิตมากว่า200ปี เรียนจนเขารู้ลึกในทุกๆอย่าง เขาเป็นคนที่ฉลาดมากเพียงแต่ไม่ค่อยแสดงออกในด้านนั้น
"จุนฮงงงงงงงงงงง!!!!!!!! นายเอากางเกงยีนส์ตัวโปรดของฉันไปซักทำไม!!!??????"
คุณอารมณ์เสียสุดๆเมื่อจุนฮงนำกางเกงยีนส์คุณไปซัก "นายรู้ไหม กางเกงยีนส์หนะ คุณค่าของมันก็คือร่องรอยความคลาสสิคพวกนี้แหละ TT"
จุนฮงกำลังยืนรถน้ำต้นไม้อยู่ที่ระเบียง เขาเอียงคอมามองนิดๆตามเสียงของคุณ เขาส่ายหัวเบาๆด้วยความหน่ายในตัวคุณ
"นี่ยัยพุดดิ้ง ความคลาสสิคที่ว่านั่น ฉันจะบอกให้นะว่ามันคือความสกปรก!!! แล้วนี่เธอรู้ไหม เชื้อรามันขึ้นขาลามมาถึงหูชั้นในเธอแล้ว"
คุณยืนฟังคนตัวสูงตักเตือน พยักหน้าหงึกๆ พร้อมมือที่จับหู(?)
"ซื้อมากี่ปีแล้วเนี๊ยะ เคยซักบ้างมั้ย จะใส่ยันลูกยันหลานบวชเลยปะ ? ฉันหละปวดหัวจริงๆ ฉันทนเห็นไม่ได้ ก็เลยเอาไปซักให้ แทนที่จะขอบคุณยังจะมาด่าอีก"
"ตะ..ต แต่" คุณทำท่าเหมือนจะเถียงเขา
"ยังอีกนะ!!" คนตัวสูงตะคอกคุณ
"ข ขอบขอบคุณ"
คุณทำใจยอมรับในความสกปรกของตัวเอง(?)
"จุนฮงวันนี้ฉันออกไปข้างนอกนะ"
"เรื่องของเธอ"
เขาไม่สนใจใยดีคุณหรอกถ้าอยู่ต่อหน้า คุฯได้แต่เบ้ปาก ย่นหน้า ตามสเต็ปสาวขี้งอล
"เออ รูัแล้ว ก็บอกไว้เฉยๆ"
1ชั่วโมงผ่านไป... คุณออกมาพร้อมกับชุดน่ารักหวานแหวว กระโปรงตัวสั้นเผยให้เห็นเรียวขาของคุณ สวยซะจนจุนฮงตาค้าง
"ไปนะ ดึกๆกลับ"
จุนฮงดีดนิ้ว..
ทุกอย่างหยุดนิ่ง
"ย๊าาา ยัยนี่ต้องไปเดทชัวร์เลยวะ แต่งซะหวานแหวว แต่เอ๊ะ กระโปรงนี่มันสั้นไปปะวะ..."
จุนฮงจัดการไปรือตู้เสื้อผ้าของคุณ เจอกระโปรงตัวยาว และสีใกล้เคียงกับเดรสท่อนบน เขาสวมไปที่ตัวคุณทันที
"ฮะฮะ เรียบร้อย ค่อยยังชั่งหน่อย" จุกฮงดีดนิ้วอีกครั้ง..
"ไปก่อนนะ..."
"อืมๆ ไปเถอะ"
คูณเดินออกมาไม่ได้สังเกตอะไรเลย.... คุณนี่เป็นคนที่ซื่อบื้อจริงๆ ไม่เคยสังเกตสังการอะไรสักอย่าง เมื่อคุณมาถึงร้านที่นัดไว้ คุณมาก่อนเวลานัดด้วยความตื่นเต้นคุณไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ และแล้วคุณก็ก้มลงมองกระโปรง..
"เอ๋... กะกะโปรง ฉันจำได้ว่าฉันใส่กระโปรงสั้นมา แล้วอีกอย่างฉันใส่กระโปรง 2 ตัวมาทำไมนะ" คุณยืนพึมพัมอยู่คนเดียว คุณยังคิดอีกว่าคุณใส่มันมาเอง.... อื้อหือ เช็คสมองหน่อย...
แวมไพร์หนุ่มตามคุณมา... เขาคอยมองคุณจากร้านฝั่งตรงข้าม
"ฮะฮะ ยัยนั่นไมไ่ด้สังเกตกระโปรงเลยรึไง ซื่อบื้อชะมัด"
คุณนั่งรอคู่เดทของคุณ ไม่นานชายหนุ่ม หน้าตาหล่อเหลา แต่งตัวดี มีสไตล์ ดูแบดบอยนิดๆ เดินเข้ามายังในร้าน สาวๆพากันมองเหลียวหลัง..
"มาแล้วเหรอเซฮุนอ่า"
มาแล้ววววว ตอนนี้แวมไพร์สุดหล่อปากแข็งจริงๆว่ามั้ย555555555 และอีกตัวละคร ก็คือ คุณ โอ เซฮุน!!! ฮี่ๆ หวังว่าคงชอบกันนะค้า คอมเม้นกันได้เลยน้าา จุ้บๆ ^^
ความคิดเห็น