คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : it's all lies : 2
"อะไรของนาย นี่พ่อนินทาฉันให้ได้ฟังเหรอ? เดี่ยวๆละตกลงเป็นใครเนี้ยะ?"
คนตัวสูงถอนหายใจเบาๆ
"เห้อ.. เอาหละ แม่สาวชั่งซัก ฉัน ชื่อ ว่า ชเว จุน ฮง" เขาตั้งใจพูดช้าๆชัดๆเพื่อกวนประสาทคุณ คุณส่งสายตาอัมหิตไปยังคนตัวสูง และปล่อยให้เขาพูดต่อ "ฉันรู้จักพ่อเธอเพราะพ่อเธอทำงานให้พ่อฉัน และที่มาที่นี่เพราะว่าฉันจะมาอยู่ที่นี่กับเธอไงละ พอใจรึยัง?"
1
2
3
สติ..
สติ..ออบซอ...
คุณถึงกับผงะจะล้มลงตรงนั้นเมื่อคนตัวสูงบอกว่าจะมาอยู่ที่นี่ อะไร ยังไง ทำไม นี่่มันอะไรกัน มาอยู่นี่ทำไม เดี่ยวๆงงไปหมดแล้วนะ คุณยังคงอึ๊งกับคำพูดของจุนฮง
"เดี่ยวๆ น..นะนาย ว่าไงนะ มาอยู่นี่ อยู่ทำไม อยู่ได้ไง เอ้ย แบบว่าจะมาอยู่ทำไม?"
"มันคือความตั้งใจของคุณพ่อคุณและคุณพ่อของผม ส่วนเรื่องเหตุผลอะนะ คุณเปิดอ่าน E-Mail สิ "
คนตัวสูงยืนอธิบายให้คุณฟัง ใบหน้ายังราบเรียบไม่มีอารมณ์ใดๆในการสนทนาของเขา.. ส่วนคุณพุ่งไปหาไอโฟน8z (?) ของคุณทันที แล้วรีบเปิดอ่าน ส่งมาเมื่อ 2 ชั่วโมงที่แล้ว
"ลูกรัก.. พ่อให้จุนฮงไปอยู่กับลูกเพราะพ่อมีเหตุผลของพ่อ เขาเป็นคนดีไว้ใจได้ เขาจะดูแลลูกเอง พ่อยังบอกอะไรลูกตอนนี้ไม่ได้ ยังไงก็ให้เขาอยู่กับลูกด้วยอย่าผลักไสเขา เขามีเรื่องต้องจัดการที่โซลหนะ ถ้าลูกรักพ่อต้องทำตามที่พ่อบอกน่ะ พ่อรักลูก..."
ถึงคุณยังคงรู้สึกงงกับพ่อของคุณ แต่คุณก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจผู้ชายคนนี้ แถมใจยังเต้นแปลกๆเสียอีก(?) คุณไม่ได้ติดใจอะไรและคิดว่าพ่อของคุณคงมีเหตุผล หมอนี่อาจมาทำธุระที่โซล มาเรียนต่อ หรือทำงาน หรืออะไรสักอย่าง ในขณะที่คุณยืนคิดอยู่ จุนฮงเดินสำรวจรอบๆบ้านของคุณ ในขณะนั้นเขามายืนอยู่ข้างหลังคุณ คุณหันไปตกใจ
"เห้ย นาย มาอยู่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ยังกะผีแหนะ!!!"
คนตัวสูงชักสีหน้าไม่พอใจ "ผีบ้านเธอหนะสิ แล้วนี่เธอไม่ได้ซ่อมประตูตรงที่ระเบียงนั่นเหรอ ทำไมไม่ซ่อม มันอันตราย ถ้ามีใครเข้ามาจะทำไง สมองนี่ หือ มีไว้ทำไมห้ะ! ไม่รู้จักคิดเลย นี่ถ้าเป็นอะไรไปจะทำยังไง ยัยสมองมดเอ้ย"
คุณรู้สึกงงอีกแล้ว(?) "ย๊าาาา เป็นบ้าเหรอ ด่าไม่พักเลย หึ้ย หายใจไม่ทันเลยเนี้ยะ นายหนะมาด่าฉันทำไมยะ แล้วประตูนี่มันจะพังไม่พังแล้วเกี่ยวอะไร ฉันจะซ่อมไม่ซ่อมแล้วเกี่ยวอะไร นี่ มาด่าคนอื่นเขา เดี่ยวปั๊ด ไม่ให้อยู่ซะเลย ไอ้จูออน!!"
จุนฮงถอนหายใจอย่างช้าๆพยายามระงับอารมณ์ไว้ก่อน ยัยนี่ไม่รู้อะไรซะเลย ซื่อบื้อเสียงก็ดัง ฉันหละสงสารคุณอาจงแดจริงๆ
"โอเคๆ ยัยโทรโข่ง ฉันผิดเอง ฉันมันเป็นพวกบ้าเรื่องความปลอดภัย ฉันไมไ่ด้ห่วงเธอหรอกนะ ฉันห่วงตัวเอง แล้วที่มาเรียกฉันว่าจูออน ถ้าได้ยินอีกทีฉันจับเธอทุ่มแน่!!"
คุณทำหน้าปั้นปึงใส่เขาและสาวเท้าเข้ามานั่งที่โซฟา "ก็นายขาวยังกะจูออน!! แล้วมันก็คล้ายๆชื่อนายนะ จุนฮง จูนง จู จูนอน จูออน เห็นมะ คล้ายๆกันแหละ"
จุนฮงส่ายหัวให้กับความเพี้ยนของคุณ "แล้วจะให้ฉันนอนห้องไหน?"
...ในอพาร์ทเม้นท์ของคุณมีห้องนอน2ห้อง ห้องคุณและห้องพ่อ "นายก็นอนห้องพ่อละกัน แต่ห้ามทำไรรุ่มร่ามนะ เดี่ยวพอพ่อกลับมาถ้าห้องไม่เป็นระเบียบท่านจะดุเอา"
"อืมๆ" จุนฮงพยักหน้าค่อยๆแล้วจึงเดินไปยังห้องตัวเอง เห้อ สงสารเธอชะมัดเลยวะ เธอยังหวังให้พ่อกลับมาอยู่ตลอดสินะ ถ้าฉันบอกความจริงกับเธอ จะเป็นยังไงกันนะ.. ฉันนะ ไม่รู้จะเริ่มยังไงเลย
จุนฮงเดินออกมาจากห้องหลังจากจัดข้าวของเสร็จแล้ว เขาเดินมานั่งที่โซฟา ในขณะที่คุณกำลังดูทีวีรายการโปรด
"นี่นาย จู......." คนตัวสูงหันขวับมามองทันที "จุนฮง ฮะฮะ แหม โทษทีลิ้นมันพันหนะ... แล้วนี่นายมาโซลทำไมหนะ"
คนตัวสูงนิ่งเงียบ เขาดีดนิ้วเบาๆ1ครั้ง ใช่แล้ว.... เขาสะกดคุณเอาไว้ ที่แท้จุนฮงของเราคือแวมไพร์หนุ่มผู้มีความสามารถในการทำให้มนุษย์หยุดนิ่ง เขายังหายตัวได้ ว่องไว ในแวมไพร์แต่ละตนจะมีความสามารถพิเศษไม่เหมือนกัน จุนฮงสามารถมอบความฝันที่แสนสุขและฝันร้ายสยดสยองให้กับใครก็ตามที่เขาต้องการ จุนฮงมีอายุ 200 ปีแล้ว ถ้าเทียบเวลาการเจริญเติบโตกับมนุษย์ 10 ปีของแวมไพร์จะเท่ากับ 1 ปีของมนุษย์ ตอนนี้ถ้าเขาเป็นมุษย์ก็มีอายุเพียง 20 ปีเขาถูกส่งมาที่นี่ตามคำสั่งพ่อของเขา ความจริงแล้วพ่อของคุณได้ทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่เอาไว้เป็นบุญคุณของพ่อจุนฮงที่ไม่ว่ายังไงก็ชดใช้ไม่หมด ในเผ่าพันธุ์แวมไพร์ครอบครัวจุนฮงจัดว่าเป็นแวมไพร์ประเภทรักสงบไม่รุกรานใคร และเป็นใหญ่ในบรรดาแวมไพร์ด้วยกัน ครอบครัวของจุนฮงดื่มได้ทั้งเลือดและของกินทั่วไปแบบมนุษย์เป็นประภทไม่มีเขี้ยวไม่กัดใคร แต่อีกพวกนึงต้องการลุกล้ำทั้งดินแดนแวมไพร์และมนุษย์ทำให้ครอบครัวของจุนฮงอยู่เฉยไมได้ แวมไพร์พวกนี้มีเขี้ยวที่ซ่อนไว้จะใช้ยามต้องการ ป่าเถื่อน และได้ฆ่าพ่อของคุณ เพราะพ่อของคุณเข้ามาช่วยชีวีตพ่อของจุนฮง พ่อของคุณทำงานให้กับบริษัทของพ่อจุนฮงถือได้ว่าเป็นคนสนิทและยังล่วงรู้ความลับของแวมไพร์แต่ก็ไม่เคยคิดจะกลัว ด้วยความจงรักภักดี พ่อจุนฮงก็ตอบแทนพ่อของคุณด้วยเงินเดือนที่สูงโคตร และ E-mail ทุกฉบับหลังจากพ่อของคุณตายเมื่อ 2 ปีที่แล้ว จุนฮงก็เป็นคนตอบ และตอนนี้พวกแวมไพร์เหลือขอกำลังรวมพลอีกครั้ง และยังแค้นฝังใจกับพ่อของคุณเพราะทำให้พวกมันพลาดการฆ่าพ่อของจุนฮงไป จุนฮงรู้จักคุณจากการที่พ่อของคุณเล่าให้ฟังบ่อยๆ และด้วยความผูกพันธ์นี้จุนฮงจึงรู้สึกเป็นห่วงคุณเพราะตอนนี้คุณก็เหมือนอยู่ตัวคนเดียวแล้ว.. เขากลัวว่าพวกเหลือขอจะมาทำร้ายคุณ
...ตอนนี้จุนฮงลืมคิดไปว่า เขาจะบอกคุณยังไงดี ว่าเขามาทำอะไรที่นี่..?
"เห้ย เอาละไง จะบอกยัยโทรโข่งยังไงดี มาเพราะ... โอ๊ยยยยยยย ไอ้บ้าจุนฮง แกต้องคิดให้ออกสิ"
จุนฮงเหลือบไปเห็นตำราเรียนของคุณเข้า... เขาดีดนิ้วอีกที คุณก็ขยับทันที
"ฉันมาเรียนต่อหนะสิ เรียนที่เดียวกับเธอแหละ ฉันสอบได้ ก็เลยต้องมาอยู่นี่สักพัก"
"อ่ออออออออออออออออออออออออ.........." คุณถึงบางอ้อทันที
"มีไรสงสัยอีกไหม?..." จุนฮงมองอย่างกวนๆ เขาทำเหมือนคุณเป็นคนจู้จี้จุกจิก
"ฉันมีกฎในการอยู่ร่วมกัน"
"อืม..ว่ามา"
" 1. ฉันไม่ชอบคนกินเหล้า เมายา น่ะ ถ้านายเป็นแบบนั้นก็เพลาๆลงหน่อย"
"ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ดิ่มอยู่แล้ว"
"อืม ดีเลย 2.ฉันจะให้คีย์การ์ดกับนาย แต่นายห้ามก็อปปี้ให้เพื่อนนาย แฟนนาย ยามหน้าตึก อาจารย์ที่มหาลัย คนกวาดขยะ.."
เมื่อคุณเริ่มเพ้อเจ้อจุนฮงก็เบลคคงามเพี้ยนของคุณ
"เดี่ยวๆ เธอคิดว่าฉันจะเอาไปให้คนพวกนั้นทำหอกอะไรไม่ทราบ นี่ๆสติหนะสติ เธอเป็นพวกติ่งเกาหลีปะเนี๊ยะการมโนของเธอล้ำอยู่นะ.."
ฮรึกกกก.. "นะ น นาย ฉันเจ็บแสบมาก ฉันไม่ใช่ติ่งยะ ฉันคือภรรยาโอปป้า..นายหนะไม่รู้หรอกว่าพี่ฮิมชานแห่ง B.A.P.หนะเจ๋งแค่ไหน พี่เขาหล่อที่สุด"
"เอาเถอะ ฉันไม่รู้จักหรอกนะ B.A.P.อะไรนั่นหนะ ต่อๆข้อต่อไป"
"ข้อ3 นายเห็นตู้เย็นนั่นไหม " จุนฮงมองตาม
"เห็นสิ ฉันไม่ได้ตาบอดสักหน่อยยัยเพี้ยน"
"ข้างในนั้นมีสมบัติล้ำค่าอยู่.. ฉันหนะไม่ใช่คนขี้งกอะไรหรอกนะ แต่นายหนะจะกินอะไรก็ได้ยกเว้นพุดดิ้งกล้วยหอมของฉัน.."
"ฮะฮ่า.." จุนฮงถึงกับกลั้นขำไม่อยู่
"ของแบบนั้น ฉันไม่สนหรอก"
"ดีแล้วละ ฉันรู้สึกสบายใจ80%"
"แล้วอีก 20% ?"
"ไม่มีหรอก ความรู้สึกฉันเต็ม80พอ"
"ยัยบ้า แปลกคน"
"อีก20% ฉันฝากไว้ที่นายละกัน..."
ความคิดเห็น