คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : it's all lies : 10 -END-
และเวลาก็ผ่านล่วงเลยไป.. จนในที่สุดก็มาถึงวันจบการศึกษา คุณขอแยกกับจุนฮงเพื่อไปหาซอฮยอนเพื่อนเพียงคนเดียวของคุณ คุณไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง คุณจึงอยากมีโอกาสพบเธอก่อนคุณจะย้ายไป
“อ้าว ยัย(ชื่อคุณ)”
ซอฮยอนกล่าวทักทายคุณ แต่ในขณะนั้นคุณได้กระโดดกอดเพื่อนรักทันที
“ฮรึก..” คุณร้องไห้ออกมา
“เป็นอะไร ใครอะไรแกเนี๊ยะ”
“ปะปล่าว ฉันแค่อยากมาลาแก”
“หะ แกจะไปไหน”
“ฉันต้องไปที่ที่นึง ฉันไม่รู้จะได้กลับมาเป็นปกติมั้ย”
“เดี่ยวๆ นี่งงไปหมดแล้วนะ”
คุณเอามือปาดน้ำตาลวกๆ
“ไม่มีไรหรอก แค่ฉันจะไปต่างประเทศฉันคงไม่ได้เจอแก.. สะสักพักหน่ะ” เสียงคุณสะอื้นเล็กน้อยคุณพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้
”ออ ฉันก็คิดว่าเรื่องอะไร ไม่เป็นไรหรอก เราต้องได้เจอกันสิ เอาไว้มีโอกาสเมื่อไหร่ก็ได้เจอเองแหละเนอะ”
คุณและซอฮยอนเดินเข้ามายังห้องประชุม คุณนั่งลงข้างจุนฮง และซอฮยอนก็นั่งทางด้านขวาข้างๆคุณ จุนฮงสังเกตว่าคุณพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ตลอด เขาเลยกระซิบถามคุณ
“เป็นอะไรรึปล่าว”
”ปะปล่าว”
คุณรีบปฏิเสธทันที แต่จุนฮงไม่เชื่อคุณหรอก เมื่อกลับมายังอพาร์ทเม้นท์จุนฮงก็กอดคุณทันที
“เป็นอะไรครับ หื้ม? ”
”ฉะฉัน”
”อย่าเก็บมันเอาไว้เลย ผมอยากให้คุณคุยกับผมได้ทุกเรื่องนะ ” เท่านั้นแหละคนเราเมื่อได้ยินคำปลอบใจเขื่อนที่กั้นไว้ก็ถล่มทันที คุณร้องไห้จนตัวสั่นไปหมด ร่างสูงก็ยังกระชับปลอบคุณไว้
”ฉันกลัว.... ถึงฉันอยากจะอยู่กับนายไปอีกนานแสนนาน แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าถ้าฉันเป็นแวมไพร์มันจะเป็นยังไง”
”ผมอยู่ตรงนี้แล้วนะ ผมจะกอดคุณเอาไว้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ”
”อะอืม นายอย่าหนีฉันไปไหนนะ”
คุณผละตัวออกจากอ้อมกอด
”ละแล้ว ฉันต้องทำยังไงถึงจะเป็นแวมไพร์หล่ะ? ”
คนตัวสูงหน้าขึ้นสีทันที ....... -//////-
”คุณก็แค่มีอะไรๆกับผม…”
”อะไรคืออะไรเหรอ”
”ก็แบบคนที่โตๆเค้าทำกันไง”
”โอ้ย มีตั้งหลายอย่างนินาที่คนโตๆเค้าทำกัน”
”โถ่... ยัยบื้อนี่! มีเพศสัมพันธ์ไงครับหนูน้อย”
”เห............... ”
คุณเองก็หน้าขึ้นสีเช่นเดียวกัน และคุณก็ยังไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้ แค่จูจุ๊บยังไม่เคยเลย.......
คุณและจุนฮงตกอยู่ในสถานการณ์ที่อึดอัดด้วยกันทั้งคู่......
”แต่เราต้องทำนะ....... ” ร่างสูงเอ่ยขึ้นด้วยความที่เขาเป็นผู้ชายจึงไม่อายมากเท่าคุณ
”อะอืม... งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนนะ”
คุณอายจนทนไม่ไหว คุณรีบตัดบททันที คุณรีบเข้าไปในห้องน้ำ
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด คุณได้แต่กรี้ดในใจ
”อะไรวะเนี๊ยะ แล้วเค้าต้องทำยังไงกันหล่ะ???? ทำไงดีๆๆๆ น่าขายหน้าชะมัดเลย”
คุณอาบน้ำจนเสร็จ ถึงตาจุนฮงอาบบ้าง เมื่อร่าวสูงเดินออกมาด้วยผ้าขนหนูที่ปกปิดท่อนล่างไว้ เขามานั่งบนเตียงและเริ่มจ้องหน้าคุณ.....
”ปิดไฟดีมั้ย” จุนฮงถามคุณในขณะที่สายตาล็อกแล้กไปมาเขาเองก็เริ่มไปไม่ถูกเหมือนกัน
”อะอืม.... ”
จุนฮงเอนกายลงข้างๆคุณ ร่างสูงประหม่านิดหน่อยแต่ก็ต้องเป็นคนคุมเกม.... ”เอาวะ รุกเลยละกัน” จุนฮงคิดในใจ.....ด้วยสัญชาติญาณของผู้ชายเขาเองก็ทนมามากแล้ว เขาต้องใกล้ชิดและนอนกับคุณแต่ได้แค่กอดคุณ วันนี้จุนฮงต้องจัดหนักแน่ๆ...
จุนฮงก้มลงจูบคุณ..... ริมฝีบางเย็นเฉียบประกบบนริมฝีปากอุ่นๆของคุณ จากนั้นเขาก็เริ่มถอดเสื้อผ้า...
”จะ..จะจุนฮง จะเจ็บรึปล่าว?”
”ผมจะพยายามทะนุถนอมคุณนะ”
”ฉันรักนายนะ”
”ผมรู้แล้วล่ะ ถ้าไม่รักหนูน้อยแบบคุณคงไม่ยอมผมหรอก”
”เจ้าบ้านี่ อยากตายรึไง”
”วันที่ผมไม่มีคุณอยู่ วันนั้นผมถึงจะอยากตาย.... ”
จุนฮงก้มลงจูบคุณอีกครั้ง และแล้วพวกคุณก็...........(ตัดฉากไปที่โคมไฟค่ะ55555555555555)
คุณรู้สึกรักเขามากจริงๆ เขาเป็นทุกๆอย่างในชีวิตของคุณแล้วตอนนี้.... ตั้งแต่พ่อคุณจากไปคุณก็ไม่เหลืออะไรอีกแล้วนอกจากเขา
....... เช้าวันใหม่ คุณตื่นมาตามเนื้อตามตัวปวดไปหมด คุณนอนอยู่มนอ้อมแขนชายอันเป็นที่รัก คุณมองหน้าของเขา
ตา จมูก ปาก คุณค่อยๆเอาปลายนิ้วสัมผัสมัน.. คุณยิ้มออกมาเบาๆ ร่างสูงที่ตื่นขึ้นมา จ้องมองเข้าไปยังในตาของคุณ
“คุณกลัวมันมั้ย วันนี้ วันพรุ่งนี้ และวันข้างหน้า คุณกลัวมันมั้ย ”
“ไม่กลัวหรอก ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้ว”
“ผมรู้สึกผิด ผมเหมือนคนเห็นแก่ตัว”
“จุนฮงนายสัญญาอะไรกับฉันอย่างสิ”
“อืม..”
“อย่าโทษตัวเองนะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น”
“ผะผม ...” จุนฮงรับปากไม่ได้จริงๆ เพราะเขาคงไม่โทษตัวเองไม่ได้ คุณเห็นเขาอ้ำอึ้งก็พอจะรู้สถานการณ์ คุณจูบอย่างอ่อนโยนที่หน้าผากของเขา
“อย่าคิดมากเลยนะ เราจะมีกันในทุกๆวัน ดวงดาวจะอยู่บนท้องฟ้าตลอดไปไงจำได้มั้ย มองเพดานสิ” คนตัวสูงมองตาม
“ตอนนี้เพิ่มมากอีก 15 ดวงแล้วนะ”
“ผมขอบคุณทุกๆอย่างนะ ผมรักคุณจนหยุดรักไม่ได้แล้ว”
“ฉันก็หยุดไม่ได้แล้วเหมือนกัน ฉันรักนายจนหมดใจ และใจมันก็ยิ่งขยายขึ้นด้วยล่ะ รักมันเติบโตขึ้นทุกๆวัน ฉันรักนายมากจริงๆนะ” คุณทั้งสองคนยังคงนอนกอดกันบนเตียงอุ่นๆมีแสงของพระอาทิตย์แย้มเข้ามา ตอนนี้ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว สักพักคุณก็เอ่ยถามเขา...
“แล้วนี่เมื่อไหร่ฉันจะเป็นแวมไพร์”
“คงอีกสองสามวันเราต้องไปหาพ่อผมแล้วล่ะ ท่านจะช่วยเราหลังจากนี้”
จุนฮงอุ้มคุณไว้และพวกคุณก็วาร์ปไปยังบ้านของจุนฮงที่อังกฤษทันที อีกสามวันหลังจากนั้น.....
......เพล้งงงงงงงงงง!!!!!!!!!!! เสียงจานในมือคุณแตก เสียงคุณกรีดร้องอย่างทรมานที่สุด...... มันได้เริ่มขึ้นแล้วสินะ
จุนฮงรีบมาหาคุณตามเสียง
“พ่อ!!!!!!!!!!!! พ่อครับช่วยผมด้วย”
ร่างสูงเมื่อได้ยินเสียงคุณ....เขามาถึงตัวคุณอย่างรวดเร็ว เขากอดคุณคุณไว้ ตอนนี้คุณกำลังกรีดร้องและไม่มีสติอีกแล้ว คุณคลุ้มคลั่งและพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนของจุนฮง พ่อของคุณมาถึงในเวลารวดเร็วเช่นกัน
“เข้าไปในห้องเลยลูก เร็วเข้า”
พ่อของจุนฮงสั่งให้เตรียมห้องสำหรับวันนี้ไว้นานแล้ว ภายใต้ห้องสีขาว มีเตียงและเลือดจำนวนมากอยู่ในห้องนี้
“เอาล่ะ ให้เธอดื่มมัน”
ตอนนี้คุณเริ่มสงบลงแล้ว จุนฮงค่อยๆให้คุณดื่มเลือด เมื่อคุณดื่มมัน...ตาคุณก็ขวางทันที และจ้องมองมาที่ร่างสูงคุณผลักเขาจนกระเด็น พ่อของจุนฮงมาช่วยจุนฮงไว้ และรีบลากจุนฮงออกไปทันที แต่ร่างสูงไม่ยอมออกไป พ่อตะโกนเรียกลูกน้องให้มาช่วยกันจับ
“ไม่พ่อ!!! ปล่อยผม ผมจะอยู่กับ(ชื่อคุณ)”
“มันอันตรายนะลูก ขังเธอไว้ในนี้ก่อน ให้เธอสงบสติอารมณ์ก่อน”
“ไม่!!!!!! ผมไม่มีวันให้เธออยู่คนเดียวเด็ดขาด ”
จุนฮงยังคงดิ้นและดิ้นตอนนี้ทางด้านคุณก็อาละวาดทำลายข้าวของ ฉีกผ้าปูที่นอน หมอน จนพังไปหมดแล้ว คุณกรีดร้องอย่างทรมานเหมือนมีอะไรอยู่ในร่างของคุณมันไม่ใช่ตัวคุณเลย.... จุนฮงยังคงยืนกรานที่จะอยู่ในห้องนี้ เขาดิ้นสุดแรงเกิด ในที่สุดก็หลุดจนได้ จุนฮงรีบพุ่งไปกอดคุณเอาไว้
“มองผมสิ นี่ผมไง จุนฮงของคุณไงใจเย็นๆก่อนนะ” คุณก็เอาแต่ดิ้นและยังทุบตีเขา แต่เขาก็ยังไม่ปล่อยคุณเลย
“ผมจะไม่ปล่อยคุณไปเด็ดขาด จำได้มั้ย ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นผมสัญญาว่าจะกอดคุณเอาไว้ คุณจำมันได้มั้ย...”
น้ำตาของจุนฮงไหลออกมา เสียงร้องอันเจ็บปวดของคุณมันทิ่มแทงเขาเหลือเกิน เขาเจ็บไม่น้อยไปกว่าคุณเลย
“ผมจะทำยังไง ให้ผมเจ็บปวดแทนคุณได้มั้ย….
คุณกลับมาเป็นคนเดิมของผมเถอะนะ”
พ่อของจุนฮงทนดูไม่ได้อีกต่อไป.. เขาสั่งลูกน้องให้ไปเอาโซ่มาล่ามคุณเอาไว้ จุนฮงก็นั่งอยู่ข้างๆคุณ ในที่สุดคุณก็สงบลงแล้ว แต่อาการของคุณก็ไม่ดีขึ้น คุณล่องลอย ไม่มีสติ จุนฮงได้แต่นั่งถอนใจ
“ผมจะทำให้คุณกลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้”
จุนฮงจับมือคุณเอาไว้ ตอนนี้ร่างกายของคุณเย็นเฉียบเหมือนกับจุนฮงแล้ว...... วันแล้ววันเล่า......
จุนฮงยังคงดูแลคุณ เขานำดาวมาติดไว้ในห้อง พยายามเล่าเรื่องของคุณให้คุณฟัง แต่คุณก็ยังมาพูดอะไรคุณมีอาการเหมือนคนบ้าเลย จุนฮงนำแหวนมาสวมที่นิ้วนางข้างซ้ายของคุณ
“แต่งงานกับผมนะ”
จุนฮงจ้องมองมายังในตาของคุณ
“ผมขอโทษที่ทำให้คุณเป็นแบบนี้ ผมผิดเอง ผมมันบ้า ผมมันเห็นแก่ตัว อีกสิบปี ร้อยปีต่อจากนี้ ผมจะดูแลคุณเองน่ะ”
จุนฮงจูบลงบนมือของคุณ และเวลาก็ผ่านไป 10 ปี ....... จุนฮงรักษาสัญญาไว้อย่างดี เช้าวันนี้คุณลืมตาตื่นขึ้นมา เห็นร่างสูงที่นอนอยู่ข้างๆ น้ำตาคุณก็ไหลออกมา....
ใช่แล้วในที่สุดคุณก็กลับมาเป็นคนเดิม คุณก็ทรมานมากเวลา10ปี จิตใจของคุณรับรู้ทุกอย่างแต่ร่างกายไม่ตอบสนอง คุณทำได้เพียงมองคนที่คุณรักทนทุกข์ทรมาน คุณได้แต่ช้ำใจ ทุกๆอย่างถูกเก็บไว้ข้างในนั้น..... คุณรีบเช็ดน้ำตาและปลุกร่างสูง คุณเขย่าตัวเขา จุนฮงค่อยๆลืมตาขึ้นมาภาพที่เห็นคือคุณยิ้มและเรียกชื่อเขา....
..........เพียงเสี้ยววินาทีจุนฮงก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนักตอนนี้คุณและจุนฮงร้องไห้ไปพร้อมกัน เขากอดคุณเอาไว้แน่นมากและนานมากจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน เขาถอนหายใจเบาๆไร้ซึ่งคำพูดใดๆในขณะนั้น จนเขาผละตัวออกจากคุณ จุนฮงเช็ดน้ำตาให้คุณและจับผมคุณทัดหูเอาไว้ สายตาที่อ่อนโอนมองสำรวจดูตามตัวคุณ คุณก็นั่งนิ่ง ให้เขาพินิจพิจารณา
“เจ็บตรงไหนอีกมั้ย .. คุณ....ฮรึก... ” เขายังคงสะอื้นอยู่หลังจากคำพูดคำแรกออกมาจากปากของเขา
“คุณ...คุณเจ็บตรงไหนรึปล่าว”
คุณชี้ที่หัวใจ
“ตรงนี้ไง มันทรมานเหลือเกินจุนฮง การที่ฉันเห็นนายทรมานฉันก็ไม่ต่างเลย นายเอาแต่โทษตัวเองฉันก็เลยเจ็บ เจ็บแต่ทำอะไรไม่ได้ ตอนนายหลับฉันอยากจะกอดนายเอาไว้ ตอนนายร้องไห้ฉันอยากจะซับน้ำตาให้นาย ฉันอยากปลอบนาย ฉันอยากบอกว่านายไม่ผิดเลย ฉันอยากคุยกับนายตอนนายเล่าเรื่องของฉัน ฉันอยากจะทำมันทั้งหมดแต่ร่างกายของฉันมัน.....ฮรึก”
จุนฮงกอดคุณเอาไว้อีกครั้งหนึ่ง
“พอแล้วครับ.... ผมขอโทษ ผมอยากจะเจ็บแทนคุณจริงๆแต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้เลย ”
“ถึงนายเจ็บหรือฉันเป็นคนเจ็บยังไงเราสองคนก็เจ็บเท่ากันอยู่ดี เพราะเราต่างไม่อยากให้อีกฝ่ายนึงเจ็บไงล่ะ นายอย่าโทษตัวเองเลยน่ะ”
“ผมดีใจที่เรามีวันนี้จริงๆ ต่อจากนี้ไปอีกสิบปี ร้อยปี ที่บอกว่าจะดูแลคุณ ผมจะทำตามสัญญา ตลอดไป....”
-END-
ความคิดเห็น