คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ห้า: เพื่อนสาวเล่นกับเหยื่อ [CW: มีฉาก NC เกี่ยวข้องกับ BDSM]
ผมเินุ่มามลัาเ้าไปในรอแบ ๆ ้าบ้านทาวน์เฮาส์ที่ผมอเอสยูวีทิ้ไว้ แม้แสแที่อ่อนำลัในยามโพล้เพล้ะทำให้ทาเริ่มมื พวเรา็เินนถึหน้าประูสัะสี ลัายนิ้วุ๊ปาห้ามผมส่เสียัเผื่อนในห้อำลัหลับอยู่ ผมพยัหน้าอบสั้น ๆ เพื่อนสาวึไุแ แล้วแ้มประูเ้าไป
ท่ามลาวามมืสลัว เผยร่าอายหนุ่มรูปามนหนึ่ ถูพันธนาารไว้บนเ้าอี้โละ ายอเาไร้อาภร์ ามัวปรารอยแส้หาม้าและแผลพุพอเป็น้ำ ๆ บนล้ามเนื้อบาส่วน เว้นแ่ส่วนลำอที่รั้วยปลออสัว์เลี้ย ปาถูอุ้วยแ๊บอล และใบหน้าถูา้วยผ้าปิา
ผมล็อประูัแร๊ ร่านั้นสะุ้โหย ลัาปราเ้าไปบีบอหอยายหนุ่ม้วยมือเพีย้าเียว เาร้ออู้อี้ เลือัว้ายวานเ้าอี้โยเยแทบว่ำ
“หุบปา! ถ้ายัไม่อยา้วน!”
ลัาวาบ ร่านั้น็่อย ๆ หยุ เหลือแ่เสียทอลมหายใอันสั่นเรือออมาเป็นระยะ
“ีมา หมาน้อย!”
เธอิระาหัวายหนุ่มนั้นเยหน้า พลาีนิ้ววานให้ผม่วยเปิไฟ ผมสวิ์้าประู แล้วนั่ลบนเ้าเบาะ ไฟที่เปิพรึบไม่ไ้มาาเพาน แ่มาาเปลวเทียนำลอบนพื้นระเบื้อรอบห้อทั้สี่ทิศ
“่าวีวันนี้เป็นวันสุท้ายอนายแล้ว ถ้านายผ่านบททสอบ นาย็ะรอ”
เพื่อนสาวปลแ็บอลบนปาายหนุ่ม
“แ่ถ้านายพลา”
เธอับท่อนารีนาลาึึ้นึล
“ไอ้้อนนายะ้อถูั! ไ้ยินัไหม!”
“ัรับ...นายหิ...” น้ำเสียที่อบ อิโรยอย่าฟัไ้ั
ลัาหัวเราะิ เธอลุึ้น ปลเสื้อผ้าลายลูไม้บนัว เผยเอวเว้าเป็นรูปัววีั่สาวนัีฬา ผิวัวมันวาวยิ่ว่าเปลือละมุ สออุรานูนปลั่สำแยอ บั้นท้ายแน่นลม ไม่แปลใเลยที่ยอายทั้หลาย ยอมวาเิน้อนให่เพื่ออ้อนวอนให้เธอมาบำเรอรั สัหนึ่ืน็ยัี
แ่น่าเสียาย แม้ว่าำนวนเินะมหาศาลเพียไหน เธอ็ไม่รับ เพราะเธออบานล้าแ้นมาว่าเป็นุ๊าให้ายใพลอ
สาวร่าอรร นวยนาไปเปิลิ้นั หยิบไฟแ็ับเทียนไเล่มแึ้นมาุ เธอถือแท่เทียนลับมาหยลบนัอายหนุ่ม เาอ้าปาะรีร้อ แ่สาวร่าามยมือปิปา เธอ้มล พูน้ำเสียเย้ายวน้าหูเาว่า
“เียบ! หรืออยาโนเผานไอ้นั่น!” าม้วยเสียหัวเราะฮึ ๆ อย่าเยือเย็น “รู้ไหม? โบราว่าน้ำาอแม่ร้อนั่น้ำาเทียน นายทำใหุ้แม่วัยใสร้อไห้มาไม่รู้ี่นแล้ว น้ำาเทียนแ่นี้ มันไม่ร้อนนัหรอ!”
ลัาหยน้ำาเทียนเพิ่ม พลาับท่อนอเา ึึ้นลใหู้ัน ายนนั้นัปา พยายามอัอั้น เธอยิ้มเยาะ ่อนนั่ร่อม ย่มัวรูไล้ท่อนอเาับ่ามาโยไม่สอใส่
“รู้สึีไหม?” เธอหว่านวาา
“ี...ับ...” น้ำเสียออีฝ่ายลายวามเ็บปว
“แล้วแบบนี้ล่ะ?”
สาวผิวแทนหยเทียนบนอ แล้วลูบไล้ามร่าายายหนุ่ม้วยเปลวเทียน ายหนุ่มเม้มปาแน่น หายใรัวเร็ว
“ูวว์ อย่าเสียั” เธอใ้นิ้วี้แะที่ริมฝีปาอหนุ่มในำมือ “ผู้หิที่โนนายปล้ำน่ะ ็รู้สึแบบนี้เนี่ยแหละ ร้อนรุ่มไปทั้ัว!”
ายนนั้นทำท่าะร่ำไห้ แ่ัปาสะไว้นเลือออลอไรฟัน
“อยู่ให้รบสิบนาทีนะ” เพื่อนสาวหยิบโทรศัพท์ในอเสื้อผ้าึ้นับเวลาแล้ววาลบนพื้น เยื้อนเอวรูท่อนายเป็นท่วที มือ็บรรี้เปลวเทียนั้แ่สะโพนถึออ แ่ำนามาพอที่ะไม่ทำให้ส่วนใอายเหยื่อไหม้ไฟ
โเหมือนะเ้า้าายหนุ่ม เาระุายทำร่าอลัาเปรอะพอีับโทรศัพท์ที่สั่นรืนส่สัาว่าหมเวลา นายสาวิหัวหนุ่มนมอ้วยวามสมเพ แล้วสับศอลท้ายทอยนเาล้มโรมพร้อมับเ้าอี้
“รุนแรัเลยนะ” ผมปรบมือเปาะ ๆ
“ไม่รุนแรไปหรอ นพรร์นี้ สมวรเอาให้เ็...ถ้าไม่เหลือบ่าว่าแร ็่วยอุ้มมันไปปล่อยหน่อย” เพื่อนสาวหยิบทิูึ้นมาเ็ราบโสมม แววาเรียบนิ่ราวับไม่ใ่สาวน้อยี้เล่นที่เยรู้ั
ผมหัวเราะแ่น ๆ พลาปลร่าโรยราอเ็หนุ่มาเ้าอี้ มัมือเท้าปา อุ้มึ้นบ่าออาบ้านไปหมไว้ท้ายเอสยูวีอผม เพื่อนสาวเินามมาพร้อมับเสื้อผ้าุใหม่ ที่เป็นเพียแ่เสื้อยืาราวอร์มายาว
“ที่เ่าใ่ไหม?” ผมถามย้ำเพื่อวามแน่ใเมื่อพวเราึ้นรถแล้ว
“อื้อ!” เธออบห้วน ๆ ผมึับพาเธอแหวรารี ออาเมือรุลไปทาใ้ ระทั่ึสั ผมเลี้ยวรถาถนนสายหลั ลบนถนนินรุระ ล้อระแทหลุมบ่อ่อนแ่น ปลุให้ร่าเปลือยที่อยู่ท้ายรถร้อโอย
“พวเราำลัะพาแมาปล่อย ถ้าไม่อยาให้ันเปลี่ยนใ าพานายมา ‘ปล่อย’ เป็นพานายมา ‘ฝั’ ็เียบปาไปะ!” ลัาวาพรว เสียโอรวึเียบลพริบา
ทนโรเรันมาไ้ราว ๆ รึ่ั่วโม ็ถึุหมายที่เรา้อาร รถออยู่ท่ามลา้นไม้สูะลู บัทัศนวิสัยเบื้อบนนมิ ทุอย่าโยรอบมืสนิท ไร้สัาอสิสาราสัว์ นอาแมลเม่าบินว่อนอมไฟหน้ารถ
ผมลไปแ้เือามัวอายเปลือยให้หลวม ่อนยร่าทุ่มลบนอใบไม้แห้ที่ระัระายบนพื้นิน ายนนั้นร้ออู้อี้ ิ้นระแ่ว ๆ แ่ผมไม่สนใ านอผมมันเสร็แล้ว
เมื่อึ้นรถ แล้ววนรถลับทาเิม ผมมอระหลั เหยื่ออเพื่อนสาวลุึ้น วาา้ายวา แล้วหยุ้อมอรถอพวเราที่ห่าออไปเรื่อย ๆ ใหนึ่ผม็นึสสาร แ่อีใหนึ่็เห็นวรแ่โทษที่ไ้รับ เพราะาปาำอลัา ายนนี้เป็นนัล่าแ้ม มัะล่อลวผู้หิหลายนให้หลารมรั ปรนนิบัิพวเธออย่าี ระทั่ไ้สำเร็วามใร่ในัวพวเธอสมใอยา เา็ทิ้พวเธออย่าไร้ใยี บานลายเป็นุแม่วัยใส บาน้อทะเลาะับสามี เพียเพราะสำนึที่เปี่ยมล้นในามุอายนเียวเท่านั้น
“สรุป...” ผมเอ่ยึ้น หลันั่เียบันมานาน “ทำไมเธอถึอยาเลิเป็นลัส์เทรนเนอร์? ไหนบอันว่า ยัไม่อยาเลิ เพราะยัไม่หายแ้นผู้ายเลว ๆ ไ?”
“ันเลิแ้นไปนานแล้วละ” เธอยิ้มละไม “ันเหนื่อย! ่อให้ับผู้ายเลว ๆ มาทรมานมาแ่ไหน ็ไม่เห็นว่าผู้ายเลว ๆ ะน้อยลาโลนี้ไปสันิ”
“มันอย่านั้นแหละ ำนวนนีนเลวมัน...ไม่แน่นอน…นนหนึ่เาีวันนี้เพราะทำบุับาร พรุ่นี้บัเอิแฟน่า ็เอามีแทแฟน แ่ในะเียวันนั่วที่อยาลับัวเป็นนี เพราะเห็นว่าวามั่วมันะทำให้ีวิวิบัิในอนา มัน็มี เราลโทษนั่วทั้โลไม่ไ้หรอ นอาทำหน้าที่อพวเราให้ีที่สุ…ใ่ไหม?” ผมเปรยามอเพื่อนสาว
“้า พ่อนัปรัา” เธอ่อยแนสัพยอผมเบา ๆ “ันบอเหุผลอันไปแล้ว แล้วนายล่ะ? ั้แ่วันที่บอันว่า มา่าะเป็นเหยื่อรายสุท้ายอนาย นาย็ยัไม่ยอมบอเหุผลอนายเลยนะ ว่าทำไมนายถึเลิทำานนี้?”
“ทำันเสร็ให้ไ้่อน เี๋ยวเล่าให้ฟั” ผมพูเสียระรื่น
“หยุรถเี๋ยวนี้!” ลัาลั่นวาา
ผมัให้ามำอ แล้หุนหันเอาเท้าแะเบรพรว เพื่อนสาวัวโยโรเร หน้าแทบะมำ เธอทำเสียฮึฮัใส่ผม มือระาิปาเผมรูล
“เหิมเริมไปแล้ว! วันนี้นาย้อโนลโทษ!”
สิ้นำพูใบหน้าาม ๆ ็ุลบนัอผม
ความคิดเห็น