ลำดับตอนที่ #1
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท
ระแสลมพัละออหนาวาอุรทิศ วเือนทอแสอ่อนสลัวใ้รัิาลที่ึสั ปริมลเเมือเียบเียบไร้สิ่ใสั่นไหว ระทั่เสียีบเท้าเลื่อนฝ่าวามมื บวนเวียนม้าุบเพลิวับแวม ูอศพแล่นผ่านุ้มประูผี แ่ละร่านอนอื าหม่นหมอ ลิ้นุปา ผิวายเ็มไป้วยแผลเรื้อนำเป็น้ำๆ น้ำเลือน้ำหนอหยย้อยลอทา
แ่าศพเหล่านั้นลับไม่ส่ลิ่นเหม็นแม้แ่น้อย
เพราะในเนื้อเปื่อยเน่าอแ่ละร่า เียราษ้วยอไม้ลีบาวบานเนือแน่น หยั่ราลึูมูลเมือบนรอยแผลที่้นั่ ูเรูสีแานั้ระห่านอยู่ลาผา แผ่ลิ่นอบอวลทุอาาย่า้าว
นบวนเวียนถึบริเวโล่ว้า สารถีทุนาย็รีบลาพาหนะ ่วยันแบหมู่อาสภทิ้ทับถมเป็นพะเนินสู ลิ่นหอมทวีึ้นามำนวนาเน่า นบรราพนัานนศพไออแแสบทรวอ ในแววาท่วมท้น้วยวามหวาผวา แ่หน้าที่็ือหน้าที่ เมื่อหมร่าให้นแล้ว บวนม้า้อเลื่อนลับวั บรรทุศพอใหม่วลับมา ้ำวนเวียนหาสิ้นสุไม่
เสียรุบรับระทบพื้นัมิพัระลอ ไอเย็นพัลิ่นสุนธ์สอแทรสู่ทุหมู่เรือนที่ปิเียบ มานพหนุ่มโอบนรั พาหมอบ่ำันลมภายในมุ้ ลูเ็เล็แพลอยร่ำไห้ไม่าสาย ายายนรุ่น่อนอบุรหลานไม่ห่าอ ประาราษร์่าปิมูบหน้าับหมอนไหว้อาวร์ เพื่ออุพระศรีรันรัยุ้มรอน าโรภัยที่ไร้ผู้ใทราบแหล่ที่มา
“้าแ่เ้าหยาฟ้าเอย”
รุีน้อยอภิวาทราบรานอิสรี ผู้นั่ทอเนรู่ามออนอบานบัร สับฟัเสียีบเท้ารั่นร้าม ที่ั้อถึนิวาสสถาน
“มีระไรฤา แม่พิุลเอ๋ย?”
พระนเรียวามลายปมที่ม้วนนิ่ว วพัร์เผยรอยแย้มามแล้ม ึ่ผุผาุันทราในเือนหาย
“าลล่วมายามสอแล้ว เหุไนท่านถึมิเ้านอน” บ่าวสาวเยใบหน้าอันิ้มลิ้ม
“บันี้ห่าระบาทั่วบ้านเมือ ราษรประสบภัยทุหย่อมห้า อันัวเราเป็นุมารีแห่เ้าผู้รอนร ะให้เรานิทราอย่าเป็นสุไ้เ่นไร?”
เ้าหยาฟ้าลูบเศาสั้นประบ่าอแม่บัอร ะเียเทียนทอรัสีรำไร ระทบภูษาผ้าลุมปรุโปร่อเ้านายสาว สำแผิวนวลพรราวสะอ้าน ทรวทรอรอน์ทุอ์เอว
“ัว้าน้อยเฝ้ามอพลอยวิ” แววาอบัอรน้อยสุใสผายแส “มารว่าท่านื้อรั้นมิยอมนอน อาป่วยไ้มานเมื่อย่ำรุ่ แลัวท่านั่วยพระบิาประอบิราารมิไ้หนา”
สับวามาผู้เป็นบ่าว เ้านายสาว็หัวเราะมี่หวานในลำศอ
“ริอเ้า” ุมารีุแม่บัอรให้ลุึ้น แล้วำเนินแหวมุ้เ้าแท่นนอน อร่าอ้อนแอ้นอรุีน้อยา้านหลั บ่าวสาวเผยรอยแย้มอันเปรมปรีิ์ สู่สุบินโลอย่าสุใลายัวล
ะเียมอับล่วนานแล้ว สายลมหนาว้อายพิุลน้อย บ่าวสาวัวเียาอ้อมอุราอผู้เป็นนาย นึสสัยเหุใลมึโร เมื่อแลเห็นบัรเปิอ้า็ใหาย เพราะำแม่นว่า่อนนอนปิีแล้ว โรร้ายำลัระบาสาหัสมา เปิหน้า่าเื้อเิไว้ไม่ีแน่
ทว่าพอยัวะลุึ้น ลิ่นบุปผาโยาที่แห่ใมิทราบไ้ มันหอมั้านั่ำยานธูป รสสุนธ์ล้ายลิ่นารเว แ่ยิ่สูม็ยิ่มึนหัว เรี่ยวแรอแม่บัอรเหือหายโยพลัน ร่าอ่อนระทวยหายหลัราบิฟูนอน
แสันทราส่อลอบัรมา สายลมพัม่านแพรโบสะบั เผยเาำยืนถมึทึลาม่าน พิุลน้อยเบิาโพล รีร้ออให้น่วย แ่ทุถ้อยำแหบสนิทประหนึ่ัวเป็นใบ้ั่วราว
ายม่านปลิวไสวามเาเยื้อย่า มายืนหยุ้าแท่นบรรทม แลรูปพรรสัานล้ายหิวัยำั ำลัี้นิ้วเล็บมยาว รีมุ้แหวเ้ามา แม้ไม่เห็นใบหน้าไ้ถนั แ่มันเปลือยายสัเั ว่าผิวรุระัเนื้อไม้ไร้ารัเลา เส้นเศาลัษะเป็นเถาวัลย์ที่เลี้ยวล ถัันล้ายเปียผม มีผลิอไม้บานสะพรั่
อาันุะปริศนาย่ารายอย่าเบาสนิท ไร้เสียลมหรือารหายใราวับหุ่นปั้น มืออันแ็ระ้าี้เล็บแหลมใล้วพัร์อุมารีึ้นเรื่อยๆ พร้อมับลิ่นารเวที่ยิ่เ่นบามู แ่เ้าัว็ยันอนสิ้นสมปฤี น้ำาพิุลน้อยเอ่อล้นภายในเบ้า ร้อนรนใฝืนเรียนายสาว ทว่ายัไร้เสียอันใาลำอ รั้นรวบรวมแริ้น ร่าายลับแ็ระ้า ยับแนผิว่าระิปลายนิ้ว็ไม่ไ้
นมเล็บฝารอย่วนไว้บนลีบแ้ม ร่าอาันุะ็ยืนมอายเ้าหยาฟ้า พินิสำรวั้แ่เศียรรปลายพระบาท ่อนที่ร่าอมันะ่อยๆ ัวแแหลสลาย ลายเป็นลุ่ม้อนละออเสร เหินออหน้า่าอันรธาน
นาทีนั้น ุมารีลุพรวนั่ สอเนรเบิโพล ปรามอรอบายอย่าหวาวิ พลันร้อรี๊หวีสนั่น พิุลน้อยหลุพันธนาารโผเ้าอเ้านายสาว
“่วย้า้วย!”
น้ำาพราวอาบสอปราพัร์
“มันะเอาัว้าไป!”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น