ผีเสื้อสมุทร[ฉบับปรับปรุง]

ลำดับตอนที่ #9 : ความรักและการจากลา ตอนจบ

ตอนที่ 9 ความรักและการจากลา ตอนจบ

แทนและว่านขับเรือตามพวกกิตติมา ว่านได้ยินเสียงจากพวกพ้องของเธอ ว่านบอกแทนให้จอดเรือและให้แทนรออยู่ตรงนี้ ว่านกระโดดลงไปในทะเล...ว่านบินไปบอกพวกพร้องมนุษย์สีฟ้า

“ พอเถอะ...อย่าทำร้ายมนุษย์อีกเลย “

“ ไม่ได้...พวกมันรุกล้ำขอบเขตของพวกเรามากเกินไป ”

ระหว่างที่ว่าน ขอร้องพวกมนุษย์สีฟ้า กิตติมองเห็นว่านจึงชวยโอกาสยิงปืนฉมวกใส่ว่าน

“ ว้าย ! ! ! “

ว่านโดนยิงล่วงลงมา แทนเห็นเข้าพอดีจึงรีบขับเรือเข้าไปช่วย ว่านถูกกิตติพามาที่ท้ายเรือแล้วขับออกมา แทนขับเรือตามกิตติมากิตติใช้ปืนยิงขู่แทน แทนกระโดดเข้าไปยกต่อยกับกิตติ จนปืนกระเด็นไป กิตติคว้าปืนได้จึงหันมาที่แทน

“ ดูซิที่นี้จะหนีไปไหนได้ “ กิตติยิ้มก่อนจะลั่นไก

“ อย่านะ ....น....น ! ! ! ! “ ว่านร้องตะโกน

ปัง ! .... ปัง .... ! ปัง .... !

แทนถูกกิตติยิงไป 3 นัด ว่านตกใจ แทนมองว่านก่อนจะตกไปในทะเลและจมหายไป ว่านแก้เชือกก่อนจะกระโจนลงน้ำไป กิตติเสียดาย แต่เขาต้องตกใจที่เห็นพวกมนุษย์สีฟ้าฟุ้งตรงมาที่เขา

“ ไม่นะ !!! ไม่ ...ม....ม “

ว่านว่ายน้ำตามหาร่างของแทนอยู่นาน ร่างของแทนค่อยๆจมลงสู่ก้นทะเล ว่านดำน้ำหาแทนจนพบร่างของแทนนอนแน่นิ่งอยู่ที่ก้นทะเล ว่านเสียใจมากที่เห็นแทนในสภาพนั้นว่านร้องไห้แล้วจึงว่ายไปหาแทน และจูบแทนด้วยความรักของว่าน ด้วยน้ำตาของผีเสื้อสมุทรรวมกับความรักที่ทั้งสองมีให้กันจึงเกิดปาฏิหาริย์แทนฟื้นขึ้นมา แทนมองว่านและจะเข้าไปกอดว่านแต่....จุจู่ก็มีบางสิ่งดึงร่างว่านขึ้นไปแทนว่านน้ำตามว่านและเอื้อมมือเพื่อจะจับมือว่านแต่มีสิ่งกีดขวางบางอย่างไม่ให้ทั้งสองสัมผัสกันได้ ร่างของว่านค่อยๆลอยขึ้นมาจนสุดน้ำ แทนโผล่ขึ้นมาก็เห็น ร่างของผีเสื้อสมุทรร่างใหญ่อยู่ตรงกลางระหว่างที่มีผีเสื้อสมุทรอีกจำนวนนั้นมากมายนับไม่ถ้วนบนรายรอมเธออยู่ว่านถูกดึงมายังร่างนั้น

“ คุณรำพึง ”

“ ว่าน ถึงเวลาแล้ว เธอเล่นฉันจะต้องพาพวกพ้องของเราไปอยู่ในที่ๆเหมาะสม ที่ๆพวกเราเหล่าผีเสื้อสมุทรจะได้ใช้ชีวิตอย่างปรอดภัยจากพวกมนุษย์ ”

ว่านเสียใจมากเธอหันมามองแทนด้วยความเสียใจ น้ำตาอาบสองแก้มของเธอ

“ แทน...ว่านลาก่อน “

“ ไม่นะ...ไม่ผมจะไม่ให้คุณไปไหนว่าน...!!! “

“ ฉันรักคุณนะ...แทน........ลาก่อน “

“ ไม่นะ...ไม่....ม....ม.....ม....ม.....ม “

ว่านค่อยๆหายไปทามกลางแทนที่เสียใจอย่างสุดซึ้ง

“ ว่าน...ผมรักคุณ “

………………………………………………………………….

“ รำพึง รำพึง ” เฒ่าโล้วิ่งออกมาจากเพิ่งพักในมือถือบางสิ่งไว้

“ รำพึง เอ็งอยู่ไหน รำพึง ” เฒ่าโล้ตะโกนเรียกหารำพึงพลางมองไปทางกลุ่มผีเสื้อสมุทรที่กำลังบินวนรอบๆๆ หญิงสาวคนหนึ่ง สินเสียงเฒ่าโล้แกก็ล้มลงด้วยความหมดหวัง จนแกเห็นมีผีเสื้อสมุทรตนหนึ่ง บินออกมาจากกลุ่มของพวกเธอ ! ! ! !

“ รำพึง ! ”

“ พี่โล้...ฉันขอโทษนะพี่ที่จากไปโดยไม่ได้ลา ”

“ รำพำข้าคิดถึงเอ็งเหลือเกิน “ เฒ่าโล้พูดพลางน้ำตาอาบสองแก้ม “

“ ฉันต้องไปแล้วพี่...ลาก่อน “

“ รำพึง เก็ยสิ่งนี้ไว้นะ “ เฒ่าโล้ยืนรูปปั้นสลักรูปผีเสื้อสมุทรให้รำพึง

“ ข้ารักเอ็งนะรำพึง “ ... “ ฉันก็รักพี่เช่นกันจ๊ะ “

และร่างของรำพึงและว่านก็ค่อยๆลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า และรวมกันเป็นลำแสงและผีเสื้อสมุทรตนอื่นๆ ก็บินหายเข้าไปในลำแสงก่อนลำแสงจะพุ่งลงสู่มหาสมุทร จากท้องฟ้าที่มืดครึ้ม ท้องทะเลที่เกรี้ยวกราด ก็สงบลงเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น ทิ้งไว้แต่ร่างชาย 2 คนที่ยืนมองท้องทะเลสีครามอย่างอาลัยอาวรณ์ 

สุดมือเอื้อมคว้า สุดตาลับไกล

                                    หยุดความเคลื่อนไหว ยากเย็น

                                    หนึ่งคืนที่ฝัน หนึ่งวันที่เป็น ต่างเกินรวมหัวใจ

 *   ฟ้ากับน้ำ น้ำกับฟ้า เสียงบอกลาสุดท้าย

* *  ฉันรักเธอกว่าหัวใจ รักกว่าร่างกาย รักจะไม่ตาย

แม้ต้องร้างลา เราจะพบกัน ตรงเส้นขอบฟ้า

รักเกิดมา เพื่อเป็นนิรันดร์

ผูกพันซ่อนเร้น ก่อเป็นน้ำตา หลั่งมาช้าช้าเนิ่นนาน

แด่ความรักแท้ แด่ความร้าวราน จากลากันแค่กาย

( * , * * ) , ( * * )

      รักเกิดมา เพื่อเป็นนิรันดร์

“ ลุงครับ...ผมจะเจอว่านอีกไหมครับ “ “ ข้าก็ไม่รู้...แต่สักวันพวกเธอจะกลับมา...ข้ามันใจ “

แทนมองท้องฟ้าเห็นเป็นใบหน้าของว่านยิ้มให้แทนก่อนจะหายไป แทนยืนมองท้องทะเลและฟ้าสีครามด้วยความหวังที่จะได้พบกับว่านคนรักของเขาอีกครั้ง     

                                                ............................................................. จบ.