คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การพบกัน
ตอนที่ 2 การพบกัน
ว่านออกจากห้องมายื่นรอรถ ที่ข้างถนน เธอมองเห็นเด็ก 3 คน กำลังกระเซ้าเย้าแย่กันตามประสาเด็กน้อย เธอได้ยินเสียงเหมือนคนกระซิบกันเบาๆ
" วันนี้อาม่าจะลำเอียงอีกไหมนะ...เมื่อวานได้กินนิดเดียวเอง "
" นั้นซิ...อาม่ารำเอียงนี่ "
ว่านมองหาต้นเสียง เธอมองเด็กๆ และหันไปทั่ว และสายตาก็ผ่านไปพบกับร้านขายปลา
" เอาม่าแล้ว...ว...ว “ “ อาเอ๊ากินเยอะๆจะได้โตไวๆนา "
มีเสียงอาม่าคนหนึ่งเอาอาหารปลามาใส่ในตู้ปลา ว่านมองอยู่นานก็ต้องผงะ...
" อาม่าทางนี้ๆ...ยังกินไม่อิ่มเลย...เทมาอีกๆ... "
" ทางนี้อีกอาม่า "
ว่านเห็นปลาในตู้กำลังร้องเรียกอาม่าให้หันมาให้อาหารตนว่านพยายามมองหาว่าใครเป็นคนพูด เธอถามเด็ก 3 คน
" น้องค่ะ...น้องได้ยินเสียงอะไรไหมจ๊ะ "
" ได้ยินครับ... "
ว่านถอนหายใจ นึกว่าเราได้ยินอยู่คนเดียว
" เสียงไอ้นี้มันตดนะครับ... "
เด็กน้อยพูดพลางเอามือปิดจมูก โบกมือปัดไปมา
-*- ว่านเครียดหนัก จึงเดินหนีไป ว่านไปทำงานเป็นบรรณารักษ์อยู่ในห้องสมุดแห่งหนึ่ง ว่านกำลังจัดหนังสือ
"ขอมือคนโสด...ซักคนช่วยผ่อนปลนความเหน็บหนาว...ช่วยมาปัดเป่าความเหงาออกจากหัวใจ...Oh!!! yeah. "
ว่านมองหาต้นเสียง มองไปในกลุ่มคนและกวาดสายตาน่ากลัวไป
" นี่ห้องสมุดค่ะ...กรุณาอย่าส่งเสียงดังค่ะ "
ว่านร้องบอกด้วยเสียงเบา ทุกคนทำหน้างงๆ และก็ไม่สนใจอะไร ว่านจึงเดินไปจัดหนังสือต่อ
" ฉันยังต้องรออีกนานไหม...ต้องรอเธออีกนานไหม...ถึงจะได้เจอกับรักที่เธอเคยบอกฉัน...Oh!!! Yeah. "
เสียงนี้ทำให้ว่านเครียดหนัก จึงกระแทกสันหนังสือ กระเด็นลอยไป
" ปึก !!! โอ้ย ย ย !!!"
" ฉันบอกแล้วไงว่าห้องสมุด...อย่าส่งเสียงดัง "
ว่านตะคอกใส่ทุกคนที่นั่งในห้องสมุดด้วยอารมณ์โกรธ ว่านรู้สึกตัวว่าตัวเองเสียงดังเองจึงค่อยๆ เบาเสียงลง ทุกคนทำถ้างง และมีผู้ชายรูปร่างกำยำดูแข็งแรงเดินถือสุดเล่มที่ว่านทำกระเด็นหายไป
" ใครร้องเพลงในนี่ค่ะ...บอกมานะค่ะ "
ว่านเสียงเข้ม ทำหน้าดุใส่ทุกคน คนอื่นทำหน้างงๆอีกครั้ง ว่านรู้สึกว่ามีใครมายืนอยู่ด้านหลังจึงหันหลังกับไปดู ก็ต้องตกใจ ก็คนที่มายื่นด้านหลังก็คือ นายแทน คนที่เธอไปตะโกนด่าเขาในรถ บ.ข.ส
" คุณหรอที่ร้องเพลงในห้องสมุด "
ว่านทำหน้าเคร่งขรึมใส่แทน ด้วยอารมณ์เสียงที่มาร้องเพลงในห้องสมุด
" จะไม่ให้ร้องได้ไง ก็คุณเล่น... "
" นี่คุณยอมรับแล้วใช้ไหม...ว่าคุณเป็นคนร้องเพลงในห้องสมุด "
ว่านตัดบทแล้วด่าใส่แทนยาวเหยียด ไม่เว้นวักให้ แทนได้อธิบายเลย พอว่านพูดเสร็จก็งงที่ แทนไม่ตอบอะไรกับมาเลยซักคำ
" นี่คุณ...ที่ผมร้อง...ก็คือนี้ต่างหาก "
แทนชูหนังสือเล่มหนาที่ตกโดนหัวเขาจนสันหนังสือยุบอย่างเห็นได้ชัด แทนบอกว่านอย่างเอาเรื่อง
" ออ...ก็ฉัน...ไม่รู้นิ "
" ไม่รู้แล้วทำไหมไม่ให้ผมพูดก่อนหละ...มาถึงก็ใส่เป็นปืนกลเลย "
แทนพูดและยังมองหน้าว่านจิงจัง ทำเอาว่านหน้าแตกหมอไม่รับเย็บเลย
" คือฉัน...ขอโทษก็ได้ "
ว่านทำหน้าหมั่นไส้ใส่แทน ทั้งที่ตนเองผิดแท้ๆ แทนจึงเดินสายหน้าเอาหนังสือให้ว่านแล้วเดินออกจากห้องสมุดไปว่านดูตามและทำถ้าทะเล้นใสแทนจากนั้นว่านก็รู้สึกว่ามีสายตาหลายคู่จับจองมาที่เธอ ว่านให้ไปมองก็รู้ว่าคนในห้องสมุดมองมาที่เธอด้วยสายตาเดียวกันหมด
" มองอะไรกัน !!!......ค่ะ "
ทำเอาทุกคนหันไปที่อื่นกันให้ควักด้วยกลัวเสียงว่าน ว่านเดินมาที่โต๊ะและก็โยนหนังสือไปที่โต๊ะด้วยความโกรธ
" อีตาบ้า...???? "
ซักครู่ว่านก็ได้ยินเสียงอีกแล้ว
" นี่นายเมื่อคืนดูบอลป่ะ...ใครชนะ แมนยูชนะป่ะ ? "
" เมื่อคืนเราหลับอ่ะ...ไม่ไหวจริงๆ เสียดายเลยไม่รู้เลยใครชนะ "
ว่านเดินไปตามเสียงก็ต้องตกใจอย่างมากที่เห็นปลาทองในโหลดแก้วคุยกัน...ว่านตบหน้าตัวเองอย่างไม่เชื่อตา
" ตื่นซิ ตื่น ยายว่านอกหักแค่นี้บ้าไปเลยหรอ "
ว่านบ่นกับตนเองและก็เดินออกจากห้องสมุดไป
.......................................................
ความคิดเห็น