Cordial Distancing: โลกเหวี่ยงเราเป็นเฮาส์เมต - นิยาย Cordial Distancing: โลกเหวี่ยงเราเป็นเฮาส์เมต : Dek-D.com - Writer
×

Cordial Distancing: โลกเหวี่ยงเราเป็นเฮาส์เมต

self-quarantine ในบ้านสาวแปลกหน้า 14 วัน เอนจอยการด่าร้าบานด้วยกัน...ถ้าอย่างนั้นจีบเลยได้ไหม?

ผู้เข้าชมรวม

436

ผู้เข้าชมเดือนนี้

10

ผู้เข้าชมรวม


436

ความคิดเห็น


1

คนติดตาม


13
จำนวนตอน : 2 ตอน
อัปเดตล่าสุด :  21 ต.ค. 65 / 08:25 น.

อีบุ๊กจากนิยาย ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...
ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ


พบกับนิยายโรแมนติกในช่วงวิกฤตโควิด-19

ไม่ได้ romanticize ว่าทำให้โลกสงบสุข ฟื้นคืนธรรมชาติ

แต่เสนอแง่มุมการใช้ชีวิตของประชาชนตาดำๆ
(อ้างอิงจากสภาพจริงแถวบ้านผู้เขียน)

แน่นอนว่าจริงจังในการฉอดด่ารัฐบาลเรื่องการแก้ไขปัญหาโรคระบาด

ถ้าคิดว่ารัฐบาลทำดีแล้ว ดีมากเลย อ่านแล้วอาจหงุดหงิดค่ะ


จะอัพวันเว้นวันเป็นตอนสั้นๆ นะคะ
บทหนึ่งอาจจะมี 3-5 พาร์ทขึ้นไป จะพยายามอัพให้ได้วันเว้นวัน หรือทุกวัน
จะขอบคุณมากๆ ถ้ากด favorite และกด review ให้ค่า




ผู้ที่เพิ่งมาถึงถอนหายใจยาว จากนั้นจึงสาวเท้าเข้าไปยังตัวบ้านด้วยความเร็วของคนที่อ่านข้อมูลการเดินทาง (ในบ้าน) มาจนปรุ เขายกกระเป๋าหนักยี่สิบกว่ากิโลเพื่อไม่ให้พื้นเป็นรอยตรงขึ้นบันได ไปยังห้องที่พักของตนเองในทันที ไม่ได้มีเวลาสำรวจตรวจสอบว่าสภาพแวดล้อมเป็นอย่างไร รู้แต่เพียงตอนนี้ถึงที่หมายของตนเองแล้ว

เขาถอดหน้ากากออก ทิ้งมันลงถุงพลาสติกสีแดงที่ถือติดมาตั้งแต่บนรถ เท้าสะเอว เกาศีรษะดังแกรกพลางถอนหายใจยาว

นี่คือสถานที่กักตัวเอง 14 วัน ของคนเดินทางมาจากกลุ่มประเทศเสี่ยงโรคติดต่อร้ายแรง

ในบ้านของคนแปลกหน้า...ที่เขารู้แค่ว่าเธอชื่อ ‘แรมสิรี’

 

-----------

 

“ถ้าสถานการณ์ดีขึ้นแล้ว พวกเราได้ออกไปเที่ยวด้วยกันบ้างก็คงจะดีนะ”

“นั่นสิคะ ได้ออกไปเที่ยวบ้างก็คงดี”

“แถวนี้มีอะไรน่าเที่ยวบ้าง”

“เขตนี้น่ะเหรอ ใกล้ๆ ก็มีตลาดน้ำ มีสวนสาธารณะ มีห้าง พอลงสะพานข้ามแม่น้ำอันโน้นไปก็เป็นสนามหลวง วัดพระแก้ว ศาลหลักเมือง”

“สนามหลวง! เราไปดูเขาเล่นว่าวได้ใช่ไหม ตอนเด็กๆ ป้าเคยพาพี่ไป”

“เสียใจด้วยจ้า” แรมสิรีหัวเราะ “สนามหลวงตอนนี้ไม่ได้แปลว่าใหญ่ แต่แปลว่าของหลวง เขาล้อมรั้วหมดแล้ว หนูจะขึ้นรถเมล์ยังต้องลงมาเดินไหล่ทางจ้ะ”

“ไหงงั้น”

“ฮู้ย เรื่องยาว เดี๋ยวไว้เมาท์ให้ฟัง ให้กักตัวเสร็จก่อน”

“แรม”

“อะไรพี่”

“ดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้ว แรมว่าเราจะได้ไปเที่ยวเมื่อไหร่”

เธอถอนหายใจยาวกว่าทุกครั้ง “ยากพอๆ กับคำถามที่ว่าเมื่อไหร่พี่จีจะได้กลับบ้านนั่นแหละ”

 

------------

 

“จะไม่ให้กังวลได้ไง แค่แรมดูแลพี่ คอยจัดการเรื่องต่างๆ ให้พี่ ดูแค่นี้ก็น่าจะเครียดแล้ว” จงจิรัฐพูดเรื่องค้างคาในใจ “ถ้าพี่มีเชื้ออยู่ แล้วแรมติดโรคพี่จะทำยังไง”

“ก็เข้าโรงพยาบาลด้วยกัน อยู่ห้องเดียวกันก็ได้ ไหนๆ ก็ไหนๆ”

เขาเลิกคิ้วให้คำตอบของเธอ

“พี่จีอยู่คนเดียวอาจจะยิ่งเครียดไง มีหนูอยู่ด้วยยังมีเพื่อนคุย ถึงเราจะไม่ได้สนิทสนมกันนักแต่ก็คุ้นเคยกันมาหลายวัน ถ้าเราติดกันทั้งคู่พี่จีก็คงทำเหมือนที่หนูทำแหละ เดาเอานะ เพราะพี่จีเป็นคนน่ารักไง คงไม่ทิ้งหนูใช่ไหมล่ะ อย่างน้อยพี่จีก็สอนหนูเล่นกีตาร์ในโรงพยาบาลได้”

แม้เธอจะพูดแกมหัวเราะ แต่ในใจคนฟังไม่ได้รู้สึกขบขันแต่อย่างใด

มันเป็นความรู้สึกอื่น...ที่อ่อนหวานกว่านั้น

“พี่จะหาคนแบบแรมได้ที่ไหนอีก”

“โฮ้ยยย หาไม่มี้” คำยืนยันมาพร้อมเสียงที่สูงกว่าปกติ “หาไม่ได้แล้วแน่นอน โลกนี้มีคุณแรมสิรีคนเดียวเนี่ยแหละ”

“นั่นสิ จะหาที่ไหนได้ คนที่ดูแลคนแปลกหน้าอย่างพี่ดีขนาดนี้” เขายิ้มให้ “ขอบคุณนะครับ”

แรมสิรีเงียบไป “อย่าคิดมากนะ หนูไม่ได้ลำบากเลย อย่ายิ้มแบบนั้นยิ้มกว้างๆ” เธอเอานิ้วจิ้มมุมปากแล้วยิ้มให้ดูเป็นตัวอย่าง

เขาเห็นรอยบุ๋มที่แก้มทั้งสองข้างของเธอ

คนที่ปกติไม่ยิ้มอาจเพราะรู้ตัวว่ายิ้มแล้วจะมีอะไรพิเศษให้ชวนมองหรือเปล่า

“งั้นแรมไปก่อนนะพี่ แรมล็อกบ้านเอาไว้แค่ข้างใน ถ้ามีเหตุสุดวิสัยอะไร อย่างเช่นไฟไหม้ ใส่หน้ากากก่อนออกจากห้อง ฝากเอาแมวสองตัวโยนลงตะกร้าที่อยู่หน้าประตู ฝากหยิบซองใส่ทะเบียนบ้านที่อยู่ในลิ้นชักใต้โต๊ะทำงานข้างล่าง แล้วก็คอมของแรมออกมาด้วย”

คนพูดนิ่งไปพักหนึ่ง

“แรมขอพี่มากไปหรือเปล่านะ เอาเถอะ ถ้านึกไม่ออกเอาชีวิตตัวเองกับแมวสองตัวออกมาก็แล้วกัน” เธอถอนใจ “แรมไปก่อนนะ...”

“แรม”

“อะไรพี่” คนถูกขัดจังหวะพูดลดมือที่ยกค้างอยู่ลง

จงจิรัฐยิ้มน้อยๆ มองสีหน้าประหลาดใจผ่านจอโทรศัพท์

“อันนี้พี่ซีเรียสนะ”

“อื้อ”

“พี่ว่าพี่ชอบแรม”

“คะ? ”



นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...

อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...

คำนิยม Top

ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

คำนิยมล่าสุด

ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้

ความคิดเห็น