ผู้เข้าชมรวม
2,041
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
2.04K
อัปเดตล่าสุด : 12 เม.ย. 54 / 12:07 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
“ยุน สัญญานะว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”
“ยุนขอสัญญานะว่าจะอยู่กับ จูฮยอนตลอดไป”
xiii .T
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
“ยุน สัญญานะว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”
“ยุนขอสัญญานะว่าจะอยู่กับ จูฮยอนตลอดไป”
..............................................................................................................................
เช้าอันแสนสดใสของโรงเรียนประถม ร่างบางของเด็กสาวซอจูฮยอนนั้งเล่นตุ๊กตาเคโระที่พ่อของเธอซื้อมาใช้ใหม่จนเพื่อนสนิทร่างสูงอย่างยุนอาอดที่จะน้อยใจไม่ได้เลยเดินปึงปังออกจากห้องเรียนไป
“เป็นอะไรของยุนนะ แต่ช่างเถอะเดี๋ยวก็คงมา”ร่างบางหันมาให้ของเล่นใหม่ในมือต่อ
“ชิ! ได้ของเล่นใหม่แล้วลืมยุนเลยนะ งอน งอนมากๆด้วย”บ่นพึมพำก่อนจะมานั่งม้านั่งแถวสนามเด็กเล่น
“เป็นไรยุนอา?”เด็กสาวร่างสูงนามซูยองเดินเข้ามาถามเพื่อนซี้อย่างสงสัยเพราะอะไรที่ทำเด็กที่สดใสอย่างยุนอาต้องอารมณ์เสีย
“เปล่า ไม่มีอะไร”ตอบกลับมาอย่างห้วนๆ
“อือ ฉันก็ไม่อยากเซ้าซี้หรอกนะ เข้าเรียนเถอะ”
ทั้งสิงเดินเข้าห้องเรียนมาก็สายปาไปกว่าห้านาที ร่างสูงของซูยองเดินไปนั่งยังโต๊ะเรียนของตัวเองที่อยู่ท้ายห้อง ยุนอาเดินไปยังโต๊ะตัวเองแต่แทนทีจะนั่งลงกลับคว้ากระเป๋าและเดินไปหาซูยองและนั่งลงข้างๆ
“เป็นอะไรของยุนอีกเนี่ย?”ร่างบางมองไปยังหลังห้องมองอีกคนด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ
หลังเลิกเรียน
เด็กน้องซอจูฮยอนออกมาจากห้องเรียนเร็วเลยยืนรอยุนอาที่ตอนนี้ติดคุยกับซูยอง
“ซอนึกว่ายุนจะคุยกับซูยองจนลืมกลับบ้านแล้วซะอีก”ร่างบางบ่นพรางทำแก้มบ๋องให้ร่างสูงนั้นใจสั่นเล่น แต่ต้องทำเป็นนิ่งเมินเดินผ่านหน้าไปโดยไม่มอง และต้องการให้ร่างบางรู้ด้วยว่า งอนๆ งอนเข้าใจไหม!
“ยุน! ยุนรอซอด้วย”
ร่างบางก็ยุงคงเดินตามร่างเพื่อนสนิทที่เดินอย่างรวดเร็ว เลยตัดสินใจวิ่งมาตัดหน้าพร้อมกางแขนขวางร่างสูง
“โกรธอะไร ทำไมไม่บอกกัน...”ร่างบางเอ่ยออกมาตาเริ่มสั่นคลอไปด้วยน้ำตา “เราเพื่อนกันไม่ใช่หรอ?”
“เพื่อนงั้นหรอ...?”ร่างสูงค่อยๆสบตากับร่างตรงหน้า
“ก็ใช่ เราเป็นเพื่อนกัน และจะเป็นตลอดไป”
“เพื่อนที่เอาเวลาไปเล่นกับตุ๊กตา จน...จนลืมฉันนะหรอ!”เผลอตวาดเสียงดังจนร่างของเพื่อนสนิทสั่งเพราะความกลัว
“ถ้ายุนไม่ชอบ...ฉันทิ้งไปก็ได้”ว่าแล้วก็นำตุ๊กตากบเคโระที่อยู่ในเป้ออกมาแล้วปาทิ้งเข้าไปในดงหญ้งข้างทาง ถึงแม้เธอจะรักมันมากแค่ไหน แต่เพื่อนรักคนนี้เธอยอมแรก...
“ซอจู!!! ทำอย่างนั้นทำไม ตุ๊กตานั้นมันสำคัญกับซอมากไม่ใช่หรอ”พูดด้วยเสียงตกใจ เพราะไม่คิดว่าร่างบางนั้นจะทำอย่างนั้น
“ใช่ มันสำคัญ...แต่ยุนไม่ชอบ ฉันก็ไม่อยากมี...”
“เด็กบ้า! รอตรงนี้แหละเดี๋ยวฉันมา”พูดเสร็จ ก็วางเป้ลงและเดินหายเข้าไปในดงนั้น
“ยุน...”พูดเสียงอ่อนพรางวิ่งเข้าไปกอดร่างสูงที่เดิยออกมาจากดงนั้นพร้อมกับ ตุ๊กตาเคโระของเธอ!
“ฉันไม่ชอบที่มันแย่งความสนใจจากซอไป...ที่หลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ รู้ไหม ในดงนั้นหนามเยอะมาก อูยยย! เจ็บมากเลย!”
หลายปีผ่านไปจากเด็กน้อยวัยประถมก็เติบโตเข้ามหาลัยฯสองสาวโตขึ้นจากเด็กน้อยที่น่ารักก็กลายเป็นสาวสวยที่ค่อนข้างป็อปในมหาลัยฯ
“นี่ยุน! เย็นนี้เราไปเที่ยวกันนะช่วงนี้อากาศกำลังดีเลย”ร่างงบางกอดแขนยุนอาย่างโอดอ้อน
“ได้สิ! เดี๋ยวฉันจะพาเที่ยวให้ทั่วเลย”พูดพรางิย้มอย่างอ่อนโยนไปให้
“จิงนะ...รักยุนจัง!...”พูดอย่างดีใจและขโมยหอมแก้มร่างสูงไปเสียฟอดใหญ่
ตกเย็นหลังเลิกเรียน ร่างสูงของอิมยุนอาได้พาร่างบางมายังที่เมืองคิมแฮ เพราะช่วงเดือนมีนาคมจะเป็นฤดูใบไม้ผลิ นับเป็นช่วงที่ผู้คนจะพากันมาชมบรรยากาศที่สวยงาม ซากุระที่เมืองนี้ก็ผลิบาน เหมาะมากกับการที่มากันเป็นคู่
ยุนอาจูงซอฮยอนลงมาจากรถบัด เวลานี้พระอาทิตย์ก็เริ่มตกแล้วด้วย ทั้งคู่เดินไปตามถนนที่เต็มไปด้วยดอกซากุระที่เบ่งบานรับกับแสงจากไฟข้างทางมันทำให้บรรยานั้นโรแมนติกมากๆ
“ยุน...ฉันชอบที่นี่จัง”ร่างบางเปลี่ยนจากการจับมือมาเป็นกอดแขนเพื่อนร่างสูงอย่างแนบชิดพรางซบลงที่ไหล่กว้าง
“ชอบหรอ งั้นวันไหนเราว่างๆเรามากันอีกนะ”
“อือ”
ทั้งคู่เดินชมบรรยากาศยามค่ำคืนของเมืองคิมแฮไปจนถึงสะพานที่ขึ้นชื่อสำหรับคู่รัก โรมังสึทาลี หรือ สะพานโรแมนติก มันสวยงามจนทำให้ทั้งคู่หยุดเดิน
“ยุน...ที่นี่สวยมากเลย”
“อือว่างั้นแหละ ซอถ่ายรูปกันไหม”ร่างสูงเปิกกระเป๋าเป้คว้าเอากล้องโพราลอยด์ออกมา
“อือ”จากนั้นยุนอาก็ค่อยเดินเข้าไปใกล้ๆซอฮยอนร่างสองร่างที่อยู่ใกล้ชิดกัน เพราะว่ากลัวจะหลุดเฟรม ยุนอากดถ่าย
“อ่า รูปคู่ระทึก คิคิๆ”
“บ้า!ยุนอ่ะ ออกจะน่ารักเหมือนคู่รักเลย”
“คู่รงคู่รักอะไรกัน บ้าไปใหญ่แล้วซอจู”ร่างสูงหน้าขึ้นสีเล็กน้อยก่อนจะเก็บรูปถ่ายเข้ากระเป๋าและหันมาจับมือกับร่างบางต่อ “เราไปเดินต่อกันไหม เดี๋ยวสักพักเราค่อยกลับ”
“อือ”ทั้งสองเดินต่อไปตามทางชมบรรยากาศยามค่ำคืนไปหยุดถ่ายรูปมั่ง จนมาถึงเวลาที่ต้องกลับ เด็กสาวทั้งสองได้นั้งรถบัสสายเดิมกลับผู้คนเริ่มบางเบาเพราะตอนนี้ก็ปาเข้าไปจะสามทุ่มแล้ว!
กว่าทั้งสองจะเดินมาถึงบ้านก็กินเวลาไปกว่าครึ่งชั่วโมง ยุนอาเดินมาลงซอฮยอนก่อนเพราะบ้านเธออยู่ถัดออกไปอีกสองหลัง
“พ่อแม่ฉันกลับมาแล้วแหละยุน...ยังไงฝันดีนะ”ร่างบางเอ่ยบอกก่อนจะค่อยๆเดินหายเข้าไปในตัวบ้าน
“ฝันดีนะ ซอ...มาพูดอะไรตอนนี้ว่ะ ซอเข้าบ้านไปแล้ว บอกกะผีรึไง!”บอกกับตัวเองอย่างขำๆ และเดินกับบ้านตนเอง
“พ่อค่ะ”ร่างบางเดินเข้ามากอดผู้เป็นพ่ออย่างคิดถึง
“ว่าไงคนเก่ง ไปเที่ยวไหนมาล่ะเนี่ย? กลับซะดึกเลย”
“ไปเที่ยวเมืองคิมแฮมาค่ะ ที่นั้นสวยมากเลยนะค่ะ”
“ไปกับยุนอาสิ”ร่างสูงของผู้เป็นพ่อเอ่ยอย่างยอกล้อเมื่อเห็นหน้าขึ้นสีของลูกสาว
“ค่ะ แล้วพ่อไม่จะกลับไปทำงานที่ญี่ปุ่นเมื่อไรค่ะ”
“คงไม่แล้วล่ะ...”พูดเสียงอ่อนพรางนั้นลงกุมขมับอย่างเครียด “เศรษฐ์กิจที่นั้นล้มเหลวมากทำให้ธุรกิจที่พ่อทำอยู่เสียหายและขาดทุน จน...จนล้มละลาย”
“แย่แล้ว แล้วยังเรื่องเงินที่เรากู้ไว้ล่ะค่ะ...รายได้ก็หายมันจะ...”
“มันโชคดีที่ว่าบริษัทเพื่อนพ่อช่วยไว้ทัน พ่อเลยมีโอกาสที่จะหาเงินใช้หนี้ทันโดยไม่มีอะไรต้องเสีย”ผู้เป็นพ่อค่อยยิ้มออกมา “แต่มันคงเป็นเวลานานหน่อย ลูกไม่ต้องห่วงหรอก...”
“ค่ะ...ซอเป็นห่วงพ่อนะค่ะ”
“อืม ไว้เจอกันนะยุน”กดวางสายก่อนจะลงมาจากห้องนอนเพื่อไปรอยุนอาหน้าบ้านเพื่อไปตามนัด
“ซอ! ไปไหนหรอลูก”เสียงของผู้เป็นพอเอ่ยเรียก
“ไปห้างกับยุนค่ะ”ร่างบางบอกก่อนจะส่งสายตาสงสัยไปทางคนข้างๆพ่อของเธอ
“อ๋อ นี่เพื่อนพ่อแล้วนี่ยงฮวาลูกชายเพื่อนพ่อ”
“สวัสดีค่ะคุณอา สวัสดีค่ะพี่ยงฮวา”
“หนูซอจะไปห้างหรอจ๊ะ”ผู้ที่ถูกเรียกว่าอาเอ่ยเสียงใสพรางดันลูกชายของเขาจนเกือบที่จะชนร่างบาง “ยงฮวาเขาก็จะไปทำธุระให้อาพอดีไปกับพี่เขาก็ได้นะ”
“เออ...”จะปฏิเสธไปก็ยังไงอยู่ ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นผู้มีพระคุณแก่พ่อของเธอ
“ย๊ง! ไปเตรียมรถสิ!!”
“ครับๆ น้องซอตามพี่มาเลยครับ...”จากนั้นร่างบางก็เดินตามชายหนุ่มไปยังหน้าบ้าน ผู้ใหญ่ทั้งสองมองไปอย่างยิ้มๆก่อนที่บทสนทนาจะเริ่มขึ้น
“นายว่าไหม ว่าทั้งสองดูเหมาะสมกันเหลือเกิน”
“ฉันก็ว่างั้น...ลูกนายหล่อดี”
“จะว่าไรไม่ถ้าฉันจะขอลูกสาวนายให้ลูกชายฉัน...”
“ฉันไม่อยากบังคับลูก...ให้ลูกตัดสินใจเองดีกว่า”
“เดี๋ยวรอซอก่อนนะค่ะพี่ยงฮวา”ร่างบางบอกชายหนุ่มก่อนจะวิ่งไปทางหน้าบ้านที่ดูเหมือนจะมีคนรออยู่ ร่างบางเดินกลับมายังชายหนุ่มซึ่งพ่วงมาอีกร่างหนึ่ง
“ใครหรอครับน้องซอ ??”
“เพื่อนซอเองค่ะ ชื่อยุนอา หรือเรียกยุนก็ได้ค่ะพี่ยงฮวา”ร่างบงตอบเสียงใส
“ยินดีที่รู้จักนะครับ คุณยุนอาผมยงฮวา พี่ชายซอฮยอน ...แต่ไม่แท้นะครับและไม่นานก็จะเป็นสถานะแล้วใช่ไหมครับน้องซอ...”ชายหนุ่มหันไปถามร่างบางที่งุนงงกับคำพูด
“พูดอะไรค่ะ พอเถอะค่ะๆไปห้างกันเถอะ”ร่างบางหัวเราะกลบเกลื่อนพรางมองไปทางร่างสูงที่มองไปทางชายหนุ่มเหมือนไม่พอใจ ในคำพูดที่ชายหนุ่มพูด
“ครับ ผมก็ว่างั้น น้องซอมานั้งข้างหน้านะครับพี่อยากรู้จักน้องซออย่างสนิทๆนะครับ”คำพูดเองเออเองของชายหนุ่มทำเอาร่างบางไปไม่ถูก รู้ตัวอีกทีก็ไปนั้งอยู่เบาะหน้าของรถคันหรูเสียแล้ว ส่วนร่างสูงก็เงียบเดินขึ้นไปนั่งเบาะหลังเป็นที่เรียบร้อย
ตลอดทางที่จะไปห้างสรรพสินค้าก็มีเสียงหัวเราะยอกล้อของชายหนุ่มและร่างบาง โดยลืมว่ามีใครอีกคนนั่งอยู่ภายในรถด้วย
“ฮ่าๆ น้องซอน่ารักจังครับ”
“พี่ยงฮวาก็...ซอไม่ได้น่ารักขนาดนั้นหรอกค่ะ”ร่างบางหน้าขึ้นสีเล็กน้อย
“และเพื่อนน้องซอทำไม...เธอนั้งนิ่งจัง”ชายหนุ่มมองกระจกส่องท้ายรถก่อนจะเอ่ยอย่างสงสัย
“นั่นสิค่ะ ปกติจะซนจะตายแถมพูดมากด้วย”ร่างบางพูดแสดงความคิดเห็น แต่คำพูดไม่กี่ประโยคที่ร่างบางพูดนั้นได้ทำร้ายอีกคนเป็นแน่
“ใช่สิ ฉันมันไม่มีดี ซน พูดมาก”ร่างสูงแอบพูดคนเดียวขณะที่ร่างบางหันมาพอดีเลยทำหน้างง “อ๋อ ! ฉันจะบอกว่าฉันไม่ไปแล้วช่วยจอดด้วยค่ะ”
“ได้ไงยุน!! แล้วนั้นเธอจะไปไหน...”ร่างบางแทบจะลงจากรถแทบไม่ทันเมื่ออยู่ร่างสูงก็เปิดประตูและลงไปอย่างรวดเร็ว และเดินตามร่างสูงนั้นไป
“ยุน!! เธอเป็นอะไรไป บอกฉันหน่อยสิ”ร่างบางวิ่งมาขวางหน้าร่างสูงก่อนจะตะโกนถามด้วยน้ำตา
“.............”
“ฉันทำอะไรผิด บอกฉันหน่อย...ยะ อย่าเอาแต่เงียบ เซ่!!!”
“............”ร่างสูงไม่พูดอะไร เธอพยามเดินต่อแต่ถูกร่างบางรั้ง โดยการกอดเข้าที่ด้านหลัง
“ระ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ...”หยดน้ำตาที่ซึมผ่านเสื้อของร่างสูงทำเอาเธออดที่จะใจอ่อนไม่ได้ ก่อนจะดึงมือที่โอบเธออยู่ออก
“ก็เป็นเพื่อนกันไง...ฉันเลยเปิดโอกาส ดูก็รู้นะ! ว่าพี่คนนั้นนะ เข้าชอบเธอ และเธอ ก็...”
“ฉันไม่ได้ชอบ...”
“เธอ...อย่าโกหกเลย เพื่อนคนนี้อ่านความรู้สึกเธอออกนะ”ร่างสูงแสร้งยิ้ม
“อ่านออกหรอ!! ยุนตาถั่วหรอไง!!! ฉันจะบอกอีกรอบนะ...”ร่างบางยังพูดไม่จบร่างสูงก็สวนขึ้นมา
“เธอจะปฏิเสธทำไมอีก ซอฮยอน!! คนๆนั้นเขารักเธอ เธอก็ควรรักเข้าตอบสิ!”
“ไม่!! ยุน ฟังฉันนะ จูฮยอนของเธอคนนี้รักอิมยุนอาคนเดียว และตลอดไป”
“ไม่!!! มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ...เราเป็นเพื่อนกัน!! และจะเป็นตลอดไป!!”
“ยุน ขอร้องซอรู้ว่ายุนก็คิดไม่ต่างจากซอ อย่าปิดกั้นตัวเองซิ...เรารักกันนะยุน...”ร่างบางเดินมาตรงหน้าร่างสูงก่อนจะจับมือร่างสูงมากุมไว้
“ไม่!! ไม่จริง เราเป็นเพื่อนกัน...”
“ยุน!!! ทำไมเธอไม่ยอมรักซักทีว่าเราคิดเหมือนกัน ยอมรับซะสิ! เราจะได้รักกัน...อย่างมีความสุข...”
“ไม่!!! ยังไงฉันก็ไม่ ถ้าเธอยังคิดยังนี้อยู่อีก เราเลิกเป็นเพื่อนกัน!!!!”
“และจะให้ฉันทำยังไง ในเมื่อฉันรักเธอแล้ว...”ไม่ทันที่ร่างบางจะพูดจบร่างสูงก็ผลักร่างบางนั้นล้มลง
“อย่าพูดคำนั้นอีก ฉันเกลียด!! เกลียดคำว่ารักจากเพื่อนอย่างเธอ!!!”ร่างสูงตรงเข้าไปบีบข้อมือร่างบางที่นั่งเข่าพับอยู่พื้นถนน
“คุณ!!!!”ชายหนุ่มเดินลงมาจากรถ แล้วตรงเข้าไปช่วยร่างบางที่ดูเหมือนจะข้อเท้าแผลง
“ทำไมต้องทำร้ายร่างกายน้องซอด้วย!!”ชายหนุ่มตวาดร่างบางที่มองภาพนั้นอย่างเจ็บปวด ก่นจะเค้นเสียงพูดประโยค
“เห็นไหมซอ...เขารักเธอขนาดนี้ เขาดีขนาดนี้...”ไม่ทันจบประโยคมือบางของซอฮยอนก็ฝาดเข้าที่แก้มใสของร่างสูง
“ก็ได้ยุนอา! ถ้าเธอต้องการยังนั้นก็ได้”ร่างบางเค้นเสียงพูดก่อนจะหันมาทางชายหนุ่มที่ดูจะไม่รู้เรื่อวอะไรเลย “ซอรักพี่ยงฮวานะค่ะ...”
“ครับ พี่ก็รักน้องซอ...”ชายหนุ่มยิ้มรับ
“ค่ะ เราไปกันเถอะ”ร่างบางเดินแนบข้างชายหนุ่มไปที่รถ ก่อนจะหันมาพูดประโยคที่ต้องทำให้ร่างสูงนั้นคิดหนัก
“จำไว้นะยุนอา คนที่ฉันรักคือเธอ แต่เธอ กลับทิ้งความรักของฉันเพื่อคำว่าเพื่อน คำเดียว และหลังจากนี้เธอคิดแล้วงั้นหรอว่ามันจะเหมือนเดิม...” นั้นสิ! มันจะเหมือนเดิมได้ยังไง เมื่อรางสูงคิดได้ดังนั้นเลยมองไปยังรถที่ออกตัวไปไกล ก่อนจะวิ่งตามรถนั้นไป
“ซอ!!! ฉันรักเธอ...”
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!! โครม!!!!!!...
“พี่ยงฮวา ซอขอโทษนะค่ะที่พูดยังนั้น”
“ไม่เป็นไรครับ พี่รักน้องซอจากใจจริง ยังไงการตจัดสินใจซอก็สำคัญกว่า”ชายหนุ่มยิ้มอย่างอบอุ่นไปให้
“ค่ะ” หรือเธอจะต้องรักคนที่ดีพร้อมยังเขาจริงๆซักที
………………………………ต่อ……………………………….
“เตรียมเครื่องมือให้พร้อม!! ตอนนี้คนไข้ชีพจรต่ำมาก...”เสียงหมอหนุ่มดังขึ้นก่อนที่เตียงคนไข้ที่ถูกรถชนเข็นเข้าไปในห้องผ่าตัด...
ร่างสูงนามว่าควอนยูริวิ่งมายังห้องผ่าตัดที่ตอนนี้ขึ้นไฟสีแดงอยู่ ร่างสูงพิงกำแพงอย่างเหนื่อยอ่อน เธอเข้าใจว่าน้องสาวของเธอโดนรถชนได้ยังไง จากการสอบถามของตำรวจ ที่แจ้งว่ามีคนเห็นน้องสาวเธอวิ่งตามรถจนไม่ได้ดูทางจึงเกิดเหตุการณ์เช่นนี้...จะว่าน้องสาวเธอผิดไม่ได้หรอกที่วิ่งไปให้รถชน! มันผิดคนที่อยู่ในรถนั้นตังหาก !!
ไฟหน้าห้องผ่าตัดดับลงทำเอาร่างสูงหยุดคิดและเดินไปหาหมอหนุ่ม
“น้องสาวฉันเป็นยังไงบ้างค่ะ ??”
“ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ แต่หมอไม่ขอรับรองนะครับว่าจะฟื้นเมื่อไร มีอะไรสอบถามได้นะครับ ขอตัวนะครับ”หมอหนุ่มเดินออกไปนานแล้ว แต่ร่างสูงยังคงยืนอยู่ที่เดิม มือกำแน่นจนเล้กนั้นจิกเข้าไป แต่มันก็ไม่อาจสร้างความเจ็บเท่ากับหัวใจที่ตอนนี้กำลังแย่ เมื่อน้องสาวอันเป็นที่รักน้องไม่ได้สติอยู่ในห้องนั้น และไม่รู้ว่าจะฟื้นเมื่อไร...
ร่างบางเดินเข้าห้องเรียนมาอย่างปกติ แต่ที่ผิดปกติไปคงเป็นเพื่อนสนิทตัวสูงที่ตอนนี้หายหน้าไปไหนไม่รู้
“อ้าว!! ซอยุนล่ะ?? ไม่ได้มาด้วยกันหรอ...”ซูยองเอ่ยทัก
“ไม่รู้สิ คนอย่างนั้นเป็นหรือตาย ฉันก็ไม่อยากสนใจ”
“อ้าว! ซะงั้น วันนั้นยังดีๆกันเลย งอนกันหรอไง”
“เปล่า! ไปนั่งที่ไปซูยองครูเข้าแล้ว”ร่างบางเอ่ยเชิงไล่
เวลาก็ล่วงเลยมาจนอาทิตย์กว่า ทวาร่างบางนั้นก็ไม่สามารถอยู่นิ่งได้ เมื่อการหายตัวไปของเพื่อนสนิทนั้นเป็นความกังวลใจอย่างยิ่ง
หลังเลิกเรียนซอฮยอนไม่อาจห้ามใจตัวเองได้เลยได้มาหายุนอาถึงที่บ้าน แต่ก็ไม่มีถ้าทีจะเข้าไปข้างในซักที
“จะเข้าดีไหมนะ...เฮ้อ เราเป็นห่วงเขานี่น่า”มือบางเอื้อมไปเปิดประตูรั่วแต่ต้องชะงักเมื่อมีใครบางคนผลักประตูออกมา
“อ้าว! น้องซอ”ร่างสูงของอีกคนเอ่ยออกมาด้วยความตกใจ
“สวัสดีค่ะพี่ยูล คือยุนอา อยู่ไหมค่ะ ? “
“คือยุนเขา...”
หลังจากที่ได้ยิ่งผู้ที่เป็นพี่สาวของคนที่รักจบ ร่างบางไม่รีรอเลยที่จะมายังที่ๆอีกฝ่ายบอก
ผลักประตูของห้องพักผู้ป่วยเข้าไป เดินมานั่งยังเก้าอี้ข้างคนไข้ ยูริได้เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่ทำให้ร่างสูงเป็นเช่นนี้ เขาถูกรถชนเพราะวิ่งตามเธอกับผู้ชายที่เขายัดเหยียดให้
“น้ำ ...ขอน้ำหน่อย”อยู่เสียงขึ้นทำเอาซอฮยอนตกใจเล็กน้อยก่อนจะตั้งสติ หยิบแก้วน้ำที่วางไว้ข้างๆเสียบหลอดและต่อยๆประคองร่างสูงให้ค่อยๆกินน้ำ
“ค่อยกินซิยุน เดี๋ยวก็สำลักน้ำกันพอดี”ร่างบางเอ็ดเบาๆ
“ซอ...มาได้ยังไง ? “
“มีกฎห้าวไม่ให้ฉันมมาเยี่ยมเธอหรอไง”
“ก็ เปล่า...”
“และไม่คิดจะบอกกันหรือไง ว่าถูกรถชน!”
“...............”
“เห็นแก่ความเป็นเพื่อน...”
“ฉัน...ไม่อยากเป็นเพื่อนกันเธอแล้วซอ...”ร่างสุงพูดแย้งออกมา และก้มหน้าไม่ยอมสบตากับอีกคน “ฉัน...เพิ่งรู้ตัวว่า ฉัน รักเธอ แต่...มันคงสายไปแล้วใช่ไหม”
“ใช่!!! สาย สายไปแล้วยุนอา”
“...............”
“เมื่อวาน...ฉันพึ่งตกลงกับพี่ยงฮวา ว่า เรียนจบ...เราจะแต่งานกัน...”
“...............”
“และฉันก็มาคิดๆดูนะ ว่าคนดีๆอย่างพี่เขา มีอะไรตรงไหนที่ฉันจะไม่รัก”
“...............”
“พูดอะไรมั้งสิ! ยุนอา”
“ยินดีด้วยนะ ขอให้มีความสุขกับคนดีๆอย่างเขาคนนั้น”พูดจบร่างสูงก็หันหลังให้ร่างบางเพื่อต้องการหลบไม่ให้เห็นนำตาที่เริ่มไหล
“รู้อะไรไหมอิมยุนอา”ร่างบางเว้นช่วงถอนหายใจออกมา “ถ้าเธอห้ามฉันตอนนี้ ก็ยังมีหวัง แต่เธอกับปล่อยความหวังนั้นไป...ขอบคุณสำหรับคำอวยพรนะ ฉันจะรักเขาให้มากกว่ารักเธอให้ได้ อิมยุนอา...”
เสียงประตูของห้องปิดลงน้ำตาที่กั้นเอาเอาไหวถูกปล่อยออกมาราวกับเขื่อนแตกพร้อมกับ เสียงสะอื้นที่ดังออกมาจากความรู้สึก...เธอจากไปแล้ว จากไปโดยทมี่คนอย่างฉันไม่คิดจะรั้ง...แกมันโง่จริงๆ อิมยุนอา
หลายปีต่อมา
ซอฮยอนได้เรียนจบ และไม่ได้ติดต่อกับยุนอาอีกเลย และข่าวที่ได้ยินกันทั่วๆกันว่า อิยยุนอานั้นได้ลาออกไปก่อนจะเรียนจบ
“น้องซอครับ! “ชายหนุ่มเอ่ยเรียกคู่หมั้นตัวเองที่นั่งเหม่อลอยอยู่ให้หันมามองเขาที่กำลังแจกการ์ดแต่งงาน
“ค่ะ !!”
“น้องซอ จะไปแจกที่ไหนไหมครับ...”
“ค่ะ ซอของไปแจกบ้านเพื่อนเก่าซอนะค่ะ”
ออดๆ
“พี่ยูลค่ะ เป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ หน้าซีดๆนะค่ะ”ร่างสูงที่อยู่ในชุดสีดำตั้งแต่หัวจรดเท้าใบหน้าคมตอนนี้ดูซีดและเศร้าหม่องมาก จนอดไม่ได้ที่จะถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่มีอะไรหรอก แล้วมานี่มีอะไรงั้นหรอ”แม้จะรู้สึกโกรธร่างตรงหน้าอยู่มาก แต่เพื่อคนที่เธอรักอีกคน เธอพยามกั้นความรู้สึกพูดออกไป
“คือซอเอาการ์ดแต่งงานมาฝากให้ยุนอาค่ะ”
“งั้นหรอ ...”
“ครับ! แล้วคุณก็ไปงานของเราด้วยนะครับ”ชายหนุ่มยิ้มอย่างสดใส
“อือ มีแค่นี้ใช่ไหม งั้นขอตัว”ร่างสูงเดินกลับเขาไปในบ้าน ทิ้งให้อีกสองคนสงสัยในท่าทาง
“สงสัยจะไม่ค่อยสบายมั้งครับน้องซอ...เราไปที่อื่นกันมั้งเถอะ”
วันแต่งงาน
ชายหนุมตอนนี้จะดูตื่นเต้นกับงานนี้เป็นพิเศษ ออกไปต้อนรับแขกที่มาเข้างานด้วยรอยยิ้ม หากแต่ร่างบางที่ยื่นเคียงข้างกลับมีใบหน้าที่เศร้าอย่างเห็นได้ชัด ตื้นยิ้มทุกทีที่ชายหนุ่มหันมามอง สายตาทอดมองไปยังแขกที่เดินเข้ามายังประตูงานคนที่เทอจำได้ดีว่าคนนั้นเป็นใคร เขามางานแต่งของเธอ
“ยุน...”ร่างบางมองใบหน้าของคนตรงหน้าและเพ้อออกมาเบาๆ
“ซอ...นี่พี่เอง”
“พี่ยูล...”ยอมรับว่าผิดหวังที่รู้ว่าคนที่หวังกลับไม่ใช่
“ยุนเขามาไม่ได้ เลยฝากของสิ่งนี้มาให้”ร่างสูงยื้นช่อคอกทานตะวันแต่แผ่นซีดีมาให้ ร่างบางรับมันมาอย่างงง
“พี่ทำความต้องการของไอ้ยุนครั้งสุด้ทายของมันเสร็จแล้ว จากนี้มันคงหายห่วงแล้วแหละ...”
แผ่นซีดีที่กำลังเล่นอยู่ในจอโน็ตบุ๊คภาพที่อิมยุนอากำลังพยามตั้งกล้องวีดีโอให้ตรงๆ และยิ้มกว้างทันทีที่มันตรง
“สวัสดีจูฮยอนของออิมยุน... ฉันรู้สึกผิดจัง ที่ไม่ได้ไปงานแต่งของเธอ ...เพราะว่าฉันคงอยู่ไม่ถึงวันนั้น”
“ฉันพึ่งรู้ว่าฉันเป็นโรคแทรกซ้อนจากอุบัติเหตุนั้น มันยากเกินจะรักษา แต่ไม่ต้องห่วงนะ ยังไงฉันก็ต้องมีของขวัญไปให้เธอให้ได้”
“และขอโทษนะที่ ฉันทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเธอไม่ได้ ฉันคงต้องผิดสัญญากับเธอแล้วแหละจูฮยอน ฉันคงอยู่กับเธอไม่ได้อีกแล้ว”
“ยังไงก็นะ ขอให้มีความสุขกับคนที่ดีพร้อมอย่างเขาและมีความสุขมากล่ะ อย่าปาตุ๊กตาลงไปในดงหญ้าล่ะ ไม่มีฉันไปเก็บให้แล้วนะ และอย่าอ้อนเขาอย่างที่อ้อนฉันล่ะ พูดตรงๆฉันไม่ชอบ และฉันจะบอกเธอครั้งสุดท้ายนะ ยุนรักซอนะ และอย่าโทษตัวเองเลยว่าผิด ซอไม่ผิดหรอก คงเป็นฉันเองตั้งหากที่รู้ตัวช้า ขอโทษนะ”ภาพในโน็ตบุ๊ก ตัดไปจนเป็นสีดำ ร่างบางยังคงจ้องอยู่อย่างไม่ละ น้ำตาที่ไหลออกมาตั้งแต่เห็นคนที่รักพูดจนตอนนี้ไม่มีท่าทีที่จะหยุดเลย
“คนผิดสัญญา !! ฮือๆ ฉันรักเธอ อิมยุนอา !!”
THE END .
........................................................................................
สวัสดีปีใหม่ไทย ครับผม !!
มาต่อจนจบเเล้วนะ
ไรเตอร์ไม่รับร้องเท้าเเม่ยกยุนซอ นะคร๊าบบบบบบ !
ปล. เจอกกันวันเกิด สิกก้า !!
ผลงานอื่นๆ ของ "ไอ่เหมียว2PM" ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ "ไอ่เหมียว2PM"
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น