คำสัญญา.....และการรอคอย

ลำดับตอนที่ #4 : คำสัญญา.....และการรอคอย

              "ถูกแล้ว"

              "บานเช้าแกคุยกะใครวะ"

              "ฉัน"

              "คุณเป็นใครเข้ามาในวันนี้ได้ไง"

              "พี่ภูมิช่วยข้าไว้"
 
              "นี่คุณภาคไม่ใช่พี่ภูมิอะไรทั้งนั้น คุณภาค คุณภาค"

        เขาเขย่าตัว

               "ข้าสงสัยว่าพี่ภูมิคงสลบไป"

               "คุณภาคไม่ใช่พี่ภูมิ คุณนี่แปลกนะ ทำไมพูดเอ็งๆข้า"

               "ข้า"

               "อีกแล้ว"

         อยู่ๆปฎิภาคก็ฟื้นขึ้นมา

         เอื้อมรีบเข้าไปดู

                "คุณนั้นเอง"

                "พี่ภูมิเห็นฉันแล้ว"

         เขารีบลุกขึ้น

                "ผมเคยเจอคุณในฝัน แต่ในฝันคุณตายไปแล้ว"

                "นั่นมันแค่ในฝัน"

         เขาค่อยๆเขยิบมาใกล้ๆ

                "ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณมีตัวตนจริงๆ แล้วคุณชื่ออะไร คงไม่ใช่เอื้อมหรอกนะ"

                "ใช่ ฉันชื่อเอื้อม"

         เขาผละถอย

                "แล้วผมโดนแทงไม่ใช่เหรอ"
 
                "พี่ภูมิตาฟาดแล้ว2คนนั้นใช้ไม้ตีจนพี่สลบไป" 

                "แล้วคุณรอดมาได้ไง"

                "มีคนมาช่วยไว้"

                "แล้วนี่คุณจะกลับบ้านยังไง"

                "ฉันไม่มีเรือนหรอกจ๊ะพี่ภูมิ เพราะเรือนฉันอีกหน่อยคงจะโดนขายให้กับพวกฝรั่ง"

                "งั้นเธอก็มาพักอยู่ที่นี่ก่อนสิจนกว่าจะหาที่อยู่ได้"

                "ขอบใจมากจ้ะ"

                "ผมสงสัยจังทำไมคุณชอบเรียกผมว่าพี่ภูมิ"

                "ถ้าไม่ชอบฉันเรียกแบบพวกนี้ก็ได้"

                "ไม่เป็นไรผมอนุญาติเฉพาะคุณคนเดียวเท่านั้น"

        วันรุ่งขึ้นที่บ้านเรือนไทย

                "ภาคคะ"

                "อ้าว!รัตน์ไม่ไปถ่ายแบบหรือครับ"

                "วันนี้ว่างค่ะ แล้วภาคละคะไม่ไปทำงานเหรอคะ"

                "ผมกะว่าจะเขียนเกี่ยวกับเรือนไทยสยองขวัญให้เสร็จก่อน"

                "ที่นี่ก็ดีนะคะวังเวงดีรัตน์คิดว่าภาคต้องได้แรงบันดาลใจอย่างมากและทำให้หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่ได้รับความนิยมเป็นอย่างมากแน่ค่ะ"

                "ขอบใจมากรัตน์ที่ปลอบใจผม"

                "ทำไมพูดอย่างงั้นละคะ"

                "พักนี้หนังสือของผมนอกจากจะไม่ได้รับความนิยม ยังเหลือล้นเต็มตลาด ไปขายที่ไหนก็แทบไม่มีใครอยากซื้อ"

         เอื้อมแอบได้ยินจึงสงสารภาคเป็นอย่างมากและคิดที่จะช่วย

                "อย่าพึ่งท้อสิคะ"
 
        มณีรัตน์จับมือปฎิภาค

                "ขอบคุรมากครับ รัตน์ดีกับผมจริงๆ"

       ปฎิภาคกอดมณีรัตน์ทำให้เอื้อมรู้สึกน้อยใจเป็นอย่างมาก

                "พี่รักหญิงนั้นนักข้าคงจักไม่มีทางได้พี่ภูมิอกลับมา"

       เจ้าที่ปรากฎตัวขึ้น

                "อย่าฟื้นชะตาฟ้าลิขิตอีกเลย เวลานี้เจ้าก็ได้รู้แล้วว่าเขารักใคร เจ้าก็ควรตัดใจไปเกิดเถิด"

                "ไม่ข้าจักพิสูจน์ก่อนว่าพี่ภูมิไม่ได้รักข้าจริงๆแล้ว ข้าถึงจักไป"

                "อย่าพิสูจน์เลยเจ้าก็เห็นแล้วว่าเขารักนางผู้นั้นแค่ไหน"

                "นั่นเสียงใครอ่ะ"

       มณีรัตน์ทักพร้อมเดินเข้าไปดู ปฎิภาคเดินตามไป

                "อ๋อ!เขาเป็นผู้ช่วยชีวิตผมไว้ ชื่อเอื้อม"

                "แล้วทำไม"

                "อ๋อ!เขาไม่มีที่พัก ผมกะว่าถ้าเขาหาที่พักได้ผมก้จะให้เขาย้ายไป"

                "พี่ภูมิพูดเหมือนฉันมาขออาศัยพี่"

       เอื้อมเดินจากไป

                "เดี๋ยวสิเอื้อม"

       ปฎิภาคเดินตามไปแต่กลับไม่พบ

                "หายไปไหนเร็วจริงๆ"

                "ชั่งเถอะค่ะ เดี๋ยวก็คงมา"

                "ผม"

                "ดูเหมือนภาคเป็นห่วงเอื้อมจังเลยนะคะ"

                "เปล่าหนิครับ แค่เขามีบุญคุณกับผม ผมก็อยากตอบแทนบุญคุณเขา"

                "พี่ภูมิไม่ได้เป็นห่วงฉัน พี่ภูมิแค่ต้องการตอบแทนบุญคุณ"

       ที่บริษัทน้ำหอมชื่อดัง

                "ว่าไงที่ฉันสั่งให้พวกแกทำ จัดการเรียบร้อยหรือยัง"

                "กำลังดำเนินการอยู่ครับรับรองสำเร็จแน่"

               "ดี ฉันจะทำลายทั้งหน้าที่การงานมันและคนที่มันรัก"

               "ท่านครับผมสงสัยว่าทำไมท่านถึงแค้นมันขนาดนั้นล่ะครับ"

       พิชิตชัยไม่ตอบกลับวางสายโทรศัพท์ลง
 
               "ท่านครับ"

       พิชิตชัยคิดถึงเรื่องราวในอดีต

               "ฉันจะชอบคนที่มีชื่อเสียงเกียรติยศและเงินทองเท่านั้น คนที่มีแต่ตัวอย่างนายฉันไม่สนหรอก"

               "รุ่นพี่คะรุ่นพี่"

               "พี่ชื่อภาค ครับ"

               "ค่ะพี่ภาค คือดิฉันชื่อดาว ดิฉันอยากจะสัมภาษณ์รุ่นพี่เพื่อส่งฉบับหนังสือพิมพ์ของชมรมสิ่งพิมพ์ค่ะ"

               "มีอะไรจะถามพี่ก็ถามมาเลยครับ"

               "คำถามแรกเลยนะคะรู้สึกอย่างไรบ้างค่ะที่เป็นลูกของนักธุรกิจหมื่นล้านแถมเป็นเจ้าของสนามกอล์ฟที่ใหญ่ที่สุดในเมืองไทยด้วย"

               "ก็ดี แต่ถ้าเป็นไปได้ผมอยากสร้างธุรกิจเป็นของตนเอง โดยเฉพาะสิ่งที่ผมชอบ รับรองครับสักวันผมจะต้องมีกองบรรณาธิการเกี่ยวกับหนังสือที่ใหญ่ที่สุดในเมืองไทยให้ได้"

               "ฟังจากที่เล่ามาแล้วรุ่นพี่คงชอบอ่านหนังสือมากนะคะ"

               "ก็ใช่ครับ แต่ส่วนมากเป็นนวนิยายมากกว่าครับ"

               "ถึงกะนั้นก็เหอะค่ะ รุ่นพี่ก็ยังเรียนดีเสมอมาคาดว่าเกียรตินิยมอันดับ1ปีนี้ต้องเป็ของรุ่นพี่แน่คะ"