ทะเลทรายแห่งมนตรา

ลำดับตอนที่ #6 : ปริศนา

     

       ณ ป่าใหญ่ทึบที่อุดมสมบูรณ์ของเมืองบาร์มีน็อต เจ้าชายซาลีโอทรงบรรทมภายใต้ต้นไม่ใหญ่อย่างสบายพระองค์ในขณะที่องค์ราชินีมิเซลเอร่าทรงตื่นบรรทมและกำลังจะเสด็จออกไปจากบริเวณนั้นอย่างระมัดระวังแต่ก็มิวายพลาดพระบาทของพระองค์ราชินีไปเหยียบถูกกิ่งไม้ที่อยู่เบื้องหน้าทำให้เจ้าชายซาลีโอสะดุ้งตื่นจากบรรทม

           “นั่นเจ้าจะไปไหน” เจ้าชายซาลีโอเปล่งพระสุรเสียงดังกึกก้องจนราชินีมิเซลเอร่าต้องหันพระพักตร์มามอง

           “นั่นมันก็เรื่องของข้า”

           “งั้นเราจะไปกับเจ้าด้วย” เจ้าชายซาลีโอพยุงพระวรกายลุกขึ้นเสด็จไปหยุดยืนข้างกายหญิงงาม

           “ไม่” องค์ราชินีเปล่งพระสุรเสียงดังก้องน่ากลัวราวกับมีพลังบางอย่างแฝงอยู่

       เจ้าชายซาลีโอทรงผละถอยไปเล็กน้อยก่อนจะตั้งสติทอดพระเนตรนางกลับไปด้วยสายพระเนตรอันอ่อนโยน

           “เจ้าจะไม่ให้ข้าไปก็มิเป็นไรดอก แต่ข้าคงต้องขอขัดคำเจ้าสักครั้งเพราะข้าเป็นห่วงเจ้านัก ผู้หญิงคนเดียวเดินทางกลางป่าคงมิเหมาะนัก”

       คำตรัสอันอ่อนโยนผสมกับสายพระเนตรที่เจ้าชายซาลีโอทอดมายังองค์ราชินีถึงกับทำให้พระทัยของนางอ่อนลงอย่างมิเคยเป็นมาก่อน นางถึงกับก้าวพระบาทเพื่อจะเสด็จต่อไปไม่ไหวราวกับนางกำลังต้องมนต์สะกดชายหนุ่มเบื้องหน้าอยู่ แต่พลันได้สักพักพระราชินีมิเซลเอร่าก็ทรงได้สติเบื้องพระเนตรไปยังทางเบื้องหน้าโดยมิสนพระทัยสายพระเนตรอันวิงวอนที่เจ้าชายซาลีโอส่งมาให้

       เมื่อจ้าชายซาลีโอทรงเห็นว่ามิอาจหยุดนางได้จึงเพียงได้แต่เสด็จตามนางไปห่างๆด้วยความเป็นห่วง

       ณ อาณาจักร กีราโรส องค์ราชาทรงเสด็จมาส่งองค์หญิงแคทเธอร์รีนพระธิดาของพระองค์ท่ามกลางเหล่าพลทหารและนางกำนัลมากมายที่ยืนตระเตรียมเคลื่อนขบวนเพียงแค่ทหารออกคำสั่ง

       องค์หญิงแคทเธอร์รีนทรงเข้าสวมกอดพระบิดาก่อนจะเสด็จลาพระบิดาไปยังเมืองบาร์มีน็อตที่พระคู่หมั้นของพระองค์ทรงประทับอยู่

       เมื่อองค์หญิงแคทเธอร์รีนเสด็จมาถึงราชรถนางกำนัลก็เปิดภูษาที่ปกปิดพระที่นั่งขององค์หญิงไว้เผยให้เห็นที่ประทับข้างใน

       องค์หญิงทรงก้าวพระบาทขึ้นไปประทับบนราชรถ โดยนางกำนัล 2- 3 คน เข้าไปดูแลรับใช้พระองค์อย่างใกล้ชิดภายในราชรถ

       องค์หญิงแคทเธอร์รีนทรงดีพระทัยที่กำลังจะได้พบพระคู่หมั้นแต่อีกพระทัยหนึ่งก็ทรงเศร้ายิ่งนักเมื่อต้องจากพระราชบิดาอันเป็นที่รักมายังต่างเมืองที่มิเคยเสด็จ ถึงแม้จะเป็นเมืองของพระคู่หมั้นก็ตาม ฉะนั้นนี่จึงถือเป็นการเสด็จครั้งแรกไปยังต่างเมือง

       หนทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไรองค์หญิงแคทเธอร์รีนจึงทรงมิอาจรู้ได้แต่สิ่งที่ทำให้องค์หญิงมีความหวังและกำลังใจที่จะทรงเสด็จต่อไปเบื้องหน้าอย่างมิหวาดหวั่นก็คือเจ้าชายซาลีโอบุรุษหนุ่มผู้ซึ่งเป็นที่รักยิ่งของพระองค์

       ณ ป่าใหญ่ทึบแห่งหนึ่งเหล่าทหารมากมายกำลังทำหน้าที่ที่ตนได้รับมอบหมายไว้เป็นอย่างดี ทหารส่วนหนึ่งก็ซ้อมรบกันอยู่ ทหารบางส่วนบ้างก็ขนไม้ไปตุนเพื่อนำไว้ใช้ยามค่ำคืนอันเหน็บหนาว บ้างก็หิ้วน้ำมาจากลำน้ำเพื่อนำไว้ใช้อาบกิน บ้างก็เดินตรวจยามป้องกันภัยตลอดเวลา

       ทหารกล้าผู้หนึ่งเดินเข้าไปในแหล่งกองทัพนั้น ทหารที่กำลังซ้อมรบต่างพากันหยุดและหันมาทำความเคารพทหารกล้าผู้นั้น

           “องค์ราชินีล่ะท่านแม่ทัพ”

           “พระองค์ทรงกำลังเตรียมการณ์บุกเข้าชิงเมือง ขอให้เหล่าทหารทุกคนลงวางใจ และหมั่นฝึกฝนการรบต่อไป มิช้าก็จะได้สำแดงฝีมือเป็นแน่”

           “เฮ้” เสียงเหล่าทหารดังกึกก้องทั่วผืนป่าราวกับจะประกาศศักดากับชัยชนะที่กำลังจะมาถึงอีกไม่กี่เพลาข้างหน้า

       ราชองค์รักษ์ของเจ้าชายซาลีโอที่ตามติดทหารกล้าผู้นั้นมาตลอดได้แอบอยู่ตรงพุ่มไม้เพื่อดูเหตุการณ์ต่างๆที่อยู่เบื้องหน้า

           “แท้จริงแล้วมันคือทรราชหาใช่พี่ชายหญิงงามเลย แล้วถ้ามันเป็นแม่ทัพ หญิงผู้นั้นก็ต้องเป็น.... ไม่ได้ข้าต้องนความกลับไปทูลราชาโดยเร็วที่สุด”

       มีดดาบฟัดฉับไปยังพุ่มไม้ที่ราชองค์รักษ์หลบอยู่ทำให้ราชองค์รักษ์ต้องพลิกกายหลบอย่างรวดเร็ว

           “เจ้าเป็นใคร” ทหารรักษาการณ์เอ่ยถาม

           “ข้าๆเป็นทหารที่องค์ราชินีทรงส่งมา”

           “ไย ข้าถึงมิรู้”

       ทหารราชองค์รักษ์รีบลุกขึ้นและวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

       ทหารรักษาการณ์พอจะรู้ตนว่าถูกหลอกจึงวิ่งตามไปจับพร้อมกับป่าวประกาศ

           “จับมัน มันมาล้วงความลับขององค์ราชินี จับมัน มันเป็นไส้ศึก”

       ทหารกลุ่มใหญ่พากันวิ่งกรู่เข้ามาหาทหารราชองค์รักษ์

       ทหารราชองค์รักษ์วิ่งมาจนสุดทางมิเห็นทางหนี เหลือบไปเห็นต้นไม้ใหญ่เบื้องหน้าจึงปืนขึ้นไปหลบซ่อนพร้อมกับภาวนาในใจว่าอย่าให้ทหารพวกนั้นมองมายังด้านบนของต้นไม้เลย

           “จับไอ้ไส้ศึกได้หรือยัง” แม่ทัพเอ่ยถามทหารกล้าที่พากันเดินกลับมายังค่าย

           “ไม่”

           “พวกเจ้าต้องกลับไปตามมันมาให้ได้ไม่ว่าเป็นหรือตายมิเช่นนั้นแผนการที่องค์ราชินีวางไว้จะล้มอย่างมิเป็นท่าและองค์ราชินีเองก็คงมิพอพระทัยเป็นอย่างมากเมื่อถึงเวลานั้นพวกเจ้าคงรู้ดีนะว่าจะเป็นเช่นไร”

           “พวกข้าทราบแล้ว” เหล่าทหารพากันย้อนกลับเพื่อไปตามหาราชองค์รักษ์ของเจ้าชายซาลีโอมาให้พบ

       ณ อาณาจักร บาร์มีน็อตอาณาจักรซึ่งมีความอุดมสมบูรณ์และแห้งแล้งอยู่ในดินแดนเดียวกัน องค์จักรพรรดิแอนท์ดิสทรงคิดแผนการอย่างว้าวุ่นในพระทัยภายใต้สีหน้าอันนิ่งเฉยทหารราชองค์รักษ์ประจำพระองค์เดินเข้ามาทูลถามองค์จักรพรรดิว่าจะทรงทำประการใดต่อไป

           “เราคิดว่านายทหารผู้นั้นคงมิสามารถนำอนุชาเรากลับมาได้หรอก เราจึงขอส่งเจ้าในนามทหารเอกของข้าไปอีกคน จงนำความไปทูลพระอนุชาว่าเราประชวรหนักให้กลับมาดูใจเราด่วน”

           “จะดีหรือพะยะคะที่ทำประการนี้”

           “มันเป็นเพียงหนทางเดียวที่จะนำอนุชาเรากลับมา”

           “รับบัญชาพะยะคะ” ทหารราชองค์รักษ์ทำความเคารพแล้วเดินออกไปจากห้องราชกิจ

       ณ ป่าใหญ่แห่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยสัตว์ป่านานาชนิด มีทั้งสัตว์ใหญ่ที่ทรงความน่ากลัว สัตว์น้อยที่ดูจะน่ารักแต่แฝงไปด้วยความแข็งกร้าวหากผู้ใดเข้าไปทำร้ายมัน

       องค์ราชินีมิเซลเอร่าทรงเสด็จบุกป่าฝ่าดงด้วยพระวรกายอันอ่อนล้าเพราะตั้งแต่เข้ามาพระองค์ยังมิได้เสวยพระกระยาหารหรือผลไม้เลยเพียงสักคำ

       เสือตัวหนึ่งเดินตรงเข้ามายังองค์ราชินีมิเซลเอร่าแต่แทนที่พระองค์จะผละถอยพระองค์กลับยืนเผชิญหน้ากับมัน

       เสือตัวนั้นไม่รอช้ากระโดดหวังจะเข้าไปขย้ำองค์ราชินี

       องค์ราชินีมิเซลเอร่าถึงกับเซด้วยความอ่อนแรง

       องค์ราชินีพยายามรวบรวมกำลังที่มีใช้กริชที่บกติดตัวแทงไปยังตัวเสือ

       เสือตัวนั้นถึงกับทรุดแต่ก็ไม่วายลุกขึ้นมาต่อสู้โดยสัญชาติญาณ

       องค์ราชินีมิเซลเอร่าทรงหลบอย่างว่องไวถึงแม้จะเซนิดๆด้วยความอ่อนล้า

       เสือเริ่มดินเซไปมาราวกับว่ามิอาจมีกำลังต่อกรกับองค์ราชินีต่อไปแล้ว จังหวะนี้เององค์ราชินีมิเซลเอร่าทรงตรงเข้าต่อกรกับเสือด้วยมีดสั้นอีกเล่มหนึ่ง

       องค์ราชินีมิเซลเอร่าทรงแทงซ้ำไปทั้งตัวเสืออย่างรุนแรงและหามีความปรานีไม่แม้เสือตัวนั้นจะทำท่าราวกับว่ายอมแพ้ขอเพียงไว้ชีวิตมัน

       เลือดที่ไหลท่วมตัวเลือดยิ่งทำให้องค์ราชินีทรงพอพระทัยพร้อมสรวลออกมาด้วยความสะใจอย่างล้นพ้น

       เสียงครวญครางของเสือตัวนั้นดังก้องไปรอบป่าพาให้สัตว์อื่นหวาดผวาและหาที่หลบภัยอย่างไม่คิดชีวิต

       เจ้าชายซาลีโอทรงตรงเข้าไปหาองค์ราชินีมิเซลเอร่าพร้อมกับดึงมีดที่เปื้อนเลือดแดงฉาดออกจากพระหัตถ์ขององค์ราชินี

           “เจ้าทำได้อย่างไรช่างป่าเถื่อนยิ่งนัก”

           “ถ้าข้าไม่ฆ่าเสือตัวนั้นก็จะเป็นฝ่ายกินข้าลงไปในกระเพาะมันเยียเอง”

           “แต่ก็มิควรรุนแรงถึงเพียงนี้”

           “หยุดปากของท่านซะ ไปก่อไฟ ข้าหิว”

           “เจ้าจะกินเสือตัวนี้เป็นอาหารหรือ”

           “หรือท่านอยากอดตายหรือท่านไม่หิว” องค์ราชินีมิเซลเอร่าสั่งด้วยเสียงอันแข็งกร้าวราวกับจะทำให้อีกฝ่ายหลอมละลายไปต่อพระพักตร์หากขัดพระทัยพระองค์อีกเพียงนิดเดียว

       เจ้าชายซาลีโอจึงเสด็จไปหาฟื้นเพื่อมาก่อกองไฟย่างเนื้อให้สาวงามผู้มีใจคอโหดเหี้ยมทาน

       ระหว่างทางเจ้าชายซาลีโอก็ทรงมีดำริในพระทัยคิดถึงเจ้าหญิงผู้หนึ่งผู้มีทั้งรูปโฉมที่งดงามมีน้ำพระทัยอันหมดจดหาผู้ใดเปรียบได้แต่เรื่องความงามบัดนี้เจ้าหญิงน้อยคงมีคู่แข่งเสียแล้วกระมั้ง หากแต่เทียบไม่ได้เลยเพียงสิ่งเดียวนั่นก็คือนางผู้นั้นหามีน้ำใจอันบริสุทธิ์ดั่งเช่นเจ้าหญิงน้อยที่มีรูปสมบัติครบทุกนานัปการแต่หาใดเล่าพระทัยของพระองค์จึงเฝ้าแต่จะครวญหาหญิงผู้มีใจคอโหดร้ายเยี่ยงนั้น

       เสียงพุ่มไม้ที่สั่นไหวทำให้เจ้าชายซาลีโอทรงได้สติตื่นจากภวังค์พร้อมกับหยิบกริชขึ้นมาอย่างระวังพระองค์ สายพระเนตรจับจ้องไปยังพุ่มไม้นั้น

           “หม่อมฉันเองพะยะคะ” ทหารราชองค์รักษ์โผล่ออกมาจากพุ่มไม้

           “เจ้านั่นเองหายไปเสียหาย”

           “เรื่องนั่นชั่งเถอะพะยะคะ ข้ามีเรื่องจะทูลพระองค์ทีแรกว่าจะไปทูลเสด็จพระราชาเสียก่อน แต่ในเมื่อเพลานี้กระหม่อมพบเจ้าชายก็ควรจะทูลเจ้าชายเสียก่อนเพื่อให้ทรงระวังตน”

           “เรื่องอะไรหรือ”

           “คือสาวงามผู้นั้นคือ.....”

       ทหารราชองค์รักษ์ยังมิทันได้พูดจบก็โดนธนูแผลงเข้าสู่หัวใจจนแน่นิ่ง

       เจ้าชายซาลีโอทรงทอดพระเนตรหาแหล่งทิศทางมาของธนูดอกนั้นแต่ก็หาพบผู้ใดรอบบริเวณ มีเพียงป่าและป่าเท่านั้นที่อยู่รอบบริเวณหามีแม้แต่เสียงเท้าย้ำเข้ามาในบริเวณนั้น แล้วธนูดอกนั้นมาได้อย่างไรกัน