สักครั้งได้ไหม...ให้หัวใจเราใกล้กัน

ลำดับตอนที่ #6 : ประมูลจ้า ^_^

   
     

วันต่อมา สุมิตแวะมาหาภูวรินน์แต่เช้าก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบงานของภูวรินน์ดูลงตัวมากขึ้นไม่วุ่นวายเหมือนแต่ก่อนจึงสงสัยและถามภูวรินน์ว่าเกิดอะไรขึ้น

       ภูวรินน์ยังไม่ทันตอบก็มีเสียงแทรกเข้ามา

           “ก็เพราะว่ามยุรีมาเป็นเลขาคนใหม่ให้กับภูไงคะ”

       สุมิตมองหน้าที่ดูเซ็งๆของภูวรินน์ก็อดถามไม่ได้ว่าเป็นอะไร

       ภูวรินน์ยังไม่ทันตอบมยุรีก็พูดแทรกขึ้นมา

           “ไม่สบายหรือเปล่าคะ”

       ภูวรินน์ลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินออกไปนอกห้องโดยมีมยุรีค่อยเดินตาม

       สุมิตมองตามไปและบ่นพึมพำ

           “นี่หรอวะเลขาที่แกชอบ”

       สุมิตลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินออกไปจากห้องทันที

       ณ สมาคมคนจน สมาชิกหลายคนมีความเห็นพรองต้องกันว่าจะจัดงานการกุศลและเชิญบรรดาคนรวยมาแจกจ่ายเงินให้ผู้ยากไร้ โดยที่ทีเด็ดงานนี้อยู่ที่การประมูลธารธิณีเป็นคู่เต้นรำ

       สายใจถึงแม้จะไม่ค่อยเห็นด้วยแต่ก็ไม่อยากคัดค้านเพราะสมาชิกทุกคนต่างมีความแห็นเช่นนั้น

       สายใจมีความหวั่นใจอยู่ไม่น้อยด้วยกลัวว่าธารธิณีจะทำงานพังแต่คิดในแง่ดีอาจได้ลุกเขยรวยๆติดมือมาก็พลอยให้สายใจดูมีกำลังใจขึ้นบ้าง

       นับวันธารธิณีกับนภดลก็ยิ่งสนิทสนมกันมากขึ้นจนทำให้พนักงานในบริษัทหลายคนพากันคิดว่าธารธิณีเป็นแฟนของนพดล

       นพดลรู้สึกว่าธารธิณีเป็นผู้หญิงที่เก่งมาก มาทำงานได้ไม่นานก็ทำให้บริษัทของเขาเจริญก้าวหน้าได้อย่างรวดเร็ว ขณะเดียวกันบริษัทของภูวรินน์ก็กำลังประสบกับปัญหา ภูวรินน์จึงอดคิดไม่ได้ว่าธารธิณีเป็นคนเอาความลับของบริษัทไปแพ่งพรายจากทุนเดิมที่ไม่ชอบธารธิณีอยู่แล้วก็เลยพาลให้ตอนนี้กลายเป็นเกลียดเข้าไปใหญ่

       สายใจกับสมาชิกเตรียมจัดงานกันอย่างยิ่งใหญ่เพื่อให้สมกับการรอคอยของแขกผู้มีเกียรติ

       สายใจหาชุดราตรีสมัยสาวๆมากองไว้บนเตียงให้ธารธิณีเลือกซึ่งธารธิณีเอาแต่ส่ายหน้าพร้อมกับบอกแม่ว่า

           “นี่มัน 2005 แล้วนะคะ แม่ไม่ใช่สมัยกรุงเก่า”

       ธารธิณีปิดประตูห้องแล้วเดินลงบันไดไปทันที

       ใกล้ถึงกำหนดเวลางานธารธิณีนั่งทำงานอย่างไม่เป็นสุขในใจก็ว้าวุ่นว่าจะใส่ชุดอะไรไปงานดี

       นพดลเห็นธารธิณีดูผิดปรกติจึงถาม

           “ 5 โมงแล้วกลับบ้านได้แล้วครับ เป็นอะไรหรือเปล่าดูธารเหม่อนะครับ”

           “เออ!คือธารกำลังเรื่องชุดที่จะใส่ไปงานการกุศลน่ะคะ”

           “งานเริ่มตอนกี่โมงครับ”

           “ 1 ทุ่มค่ะ”

           “ยังพอมีเวลาไปกับผม”

       นพดลเดินจูงมือธารธิณีไปท่ามกลางสายตาของพนักงาน

       ที่งาน การกุศล พิธีกรเดินไปบนเวทีเพื่อเอ่ยรายชื่อของที่จะประมูลชิ้นแรกในวันนี้

           “เริ่มประมูลชิ้นแรกด้วยภาพเขียนจาก L.A.ค่ะ”

           “ลอนดอนเลยเหรอเนี่ย”

           “เปล่าค่ะท่านประธาน คนเขียนอยู่ร้อยเอ็ด”

           “เริ่มประมูลด้วยราคา 10,000”

       ภูวรินน์กำลังนั่งเหม่อที่สวนสาธารณะก็โดนใบปลิวลอยมาแปะตรงหน้าจึงได้สติและหยิบมาดู

       ฝ่ายสินิซาก็เดินไปมาอย่างเป็นกังวลเมื่อเห็นดึกป่านนี้ลูกชายยังไม่กลับมา ในที่สุดสินิทราก็ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

       ภูวเรศรีบวิ่งเข้าไปห้ามก่อนที่สินิทราจะโทรไปแจ้งความ

           “คงติดนัดทานข้าวกับลูกค้ามั้ง”

           “ไม่ค่ะ บางทีลุกภูอาจโดนลักพาตัวหรือโดนดักตีหัวกะบาลหรือรถคว่ำ โอ้!ไม่แย่แล้วต้องโทร”

       ภูวเรศรีบดึงโทรศัพท์กลับมา

           “ไม่หรอกคุณ”

       ที่งานประมูลการกุศล การประมูลเต็มไปด้วยความสนุกสนานในการขับเขี้ยวที่จะได้ของประมูลมาครอบครอง จนมาถึงช่วงสุดท้ายของงานแขกทุกคนต่างรอลุ้นว่าของชิ้นสุดท้ายที่มีค่าที่สุดในวันนี้คืออะไร

           “มาถึงไฮไลท์ของงานนั่นก็คือ”

       สายใจสะกิดสมาชิกว่าอย่าพึ่งประกาศเพราะเจนจิรายังไม่มา

       อ้วมไม่สนยังคงพูดต่อไป

           “เริ่มต้นด้วยราคา 50,000 ค่ะ”

       ชายวัยกลางคนตะโกนขึ้นมา

           “ไหนล่ะคู่เต้นรำ”

           “อันแน่ะ ก็ต้องใจเย็นๆก่อนนะคะ”

       สายใจไปรอหลังเวทีอย่างกะวนกระวาย พอธารธิณีมาถึงสายใจก็ทีบลูกส่งขึ้นเวทีอย่างไม่รีรอ

       ธารธิณีลงมานั่งกองหน้าเวทีก่อนที่จะค่อยๆลุกขึ้นอย่างรักษาภาพพจน์

       กระประมูลเริ่มขึ้นอย่างเมามัน ไม่มีชายหนุ่ม แก่ คนไหน จะยอมแพ้การประมูลครั้งนี้เลยจนในที่สุด

           “10,000,000 แล้วนะคะมีใครให้มากกว่านี้ไหมคะ”

       เสียงทั้งห้องส่งเงียบ

       ไฮโซหนุ่มยิ้มอย่างดีใจที่ไม่มีใครมากล้าประมูลอีกแล้ว

       อ้วมเริ่มนับ

           “10,000,000 ครั้งที่ 1 10,000,000 ครั้งที่ 2 10,000,000 ครั้งที่....”

           “30,000,000”

       ทุกคนหันไปมองที่ต้นเสียงอย่างตะลึง

       ธารธิณีเองก็ตะลึงไม่ใช่น้อยเช่นกันเธอถึงกับอุทาน

           “คุณภู”

           “30,000,000 ครั้งที่ 1 30,000,000 ครั้งที่ 2”

           “50,000,000”

       เสียงซุบซิบเสียงตื่นเต้นดังกึกก้อง

       ธารธิณีหันไปมองทางต้นเสียง

           “คงไม่มีใครประมูลมากกว่านี้แล้วใช่ไหมคะ”

       ทุกเสียงต่างเงียบ

       นพดลเดินขึ้นเวทีไปขอธารธิณีมาเต้นรำ

       ธารธิณีส่งมือมาให้นพดล

       ทั้งสองเดินลงบันไดมาด้วยกันอย่างสง่างาม

       ขณะที่นภดลกำลังจะเต้นรำกับธารธิณีภูวรินน์ก็วิ่งเข้ามาขวางไว้

           “เธอเต้นรำไม่เป็นครับพี่”

           “พี่สอนเธอเอง”

       ธารธิณีเต้นรำคู่กับนภดลอย่างสง่างามจนภูวรินน์ถึงกับเพ้อเห็นธารธิณีเป็นซินเดอร์เรล่า

       ทุกคนในงานพากันพูดว่าทั้งสองดูสมกันจริงๆ

       หลังงานเสร็จนภดลก็รับธารธิณีและสายใจไปส่งถึงที่บ้าน

       อ้วม แดง สน วาด จิต สมใจพากันเเซวสายใจ

           “ว่าที่ลุกเขยหรอคะ หล่อรวยเหมาะกับลุกท่านประธานดีนะคะ”

           “เออคือว่า” ธารธิณีกำลังจะขัดสายใจก็พูดขึ้น

           “ก็แค่กำลังดูใจกันอยู่น่ะ”

       ธารธิณีมองไปทางนภดลอย่างหวั่นๆแต่แทนที่นภดลจะแสดงท่าทีโกรธกลับยิ่มรับอย่างไม่ถือสา

           “ก็แล้วแต่ธารล่ะครับว่าเมื่อไหร่”

       ธารธิณีมองไปทางนภดลอย่างงงๆ

       สายใจเลยได้ทีโม้ใหญ่ ทำให้อ้วม สน แดง จิต วาด สมใจ พากันอิจาฉาสายใจกันใหญ่ที่มีว่าที่ลูกเขยหล่อรวย นิสัยดี

       พอถึงบ้าน สายใจก็รีบเข้าบ้านเพื่อเปิดโอกาสให้ธารธิณีและนภดลได้พูดกัน

       ธารธิณีนั่งบิดตัวไปมาอย่างเขินอายเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆถามถึงสิ่งที่นภดลพูด

       นพดลมองไปทางธารธิณีด้วยสายตาหวานซึ้งทำให้ธารธิณีเขินจนกัดนิ้วตัวเองเลือดออก

           “โอ๊ย!”

           “เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ”

           “ไม่ค่ะ”

           “พรุ่งนี้เจอกันนะครับ”

           “ค่ะ”

       นพดลก้าวขึ้นรถ ส่วนธารธิณีก็เดินยิ้มเข้าบ้าน

       ธานินกำลังส่องพระอยู่ก็ต้องเงยหน้าขึ้นมามองเมื่อเห็นธารธิณีเดินสะดุดขอบประตูบ้านหน้าทิ่ม

       ธานินรีบลุกขึ้นไปดูลุกด้วยความเป็นห่วงใยแต่ธารธิณีกลับลุกขึ้นมาและเดินยิ้มขึ้นบันไดบ้านไป ทำให้ธานินมองด้วยความประหลาดใจ

       สายใจเดินผ่านมาธานินจึงเรียกไว้

           “แม่ ลุกเราเข้าโรงบาลครั้งสุดท้าย เมื่อไร”

           “ตอนอนุบาลสาม”

           “แม่พ่อว่าพาลุกเราไปเช็คสุขภาพที่โรงบาลอีกรอบดีกว่านะ โดยเฉพาะที่สมองน่ะต้องตรวจอย่างละเอียดเลยนะ”

           “แม่เห็นด้วยนะ พ่อควรไปเช็คสมองบ้างนะ”

       ธานินกลับไปนั่งนึกอย่างงงๆว่าตนทำอะไรผิด