ทะเลทรายแห่งมนตรา

ลำดับตอนที่ #4 : มาแล้วจ๊ะ ดองอีกแล้ว

       ณ อาณาจักร ดินแดนอันไกลโพ้นมีพระราชาผู้ปกครองเปี่ยมไปด้วยคุณธรรมเพียงผู้เดียวเพราะองค์ราชินีผู้เป็นคู่บุญบารมีได้สิ้นสวรรคตเมื่อได้ทรงครรภ์องค์หญิงน้อยออกมา

       พระราชาจึงทรงรักและตามพระราชหฤทัยองค์หญิงเป็นอย่างมากเพราะองค์หญิงเปรียบเสมือนตัวแทนแห่งราชินีมิปาน ไม่ว่าจะเป็นดวงพระพักตร์ของพระองค์ที่ถอดแบบมาจากพระมารดาของพระองค์มิปาน ทรงมีพระพักตร์ชมพูระเรื่อราวกับผลของผลไม้ต่างเมืองที่ส่งมาบรรณาการต่อเมืองขึ้นขององค์พระราชา

       องค์หญิงทรงมีดวงเนตรที่หวานจับฤทัย มีพระโอษฐ์ที่งดงามรับกับใบพระพักตร์ มีพระเกศาสีน้ำตาลแดงอ่อนทำให้รับกับพระพักตร์ของพระองค์ทำให้ดูพระพักตร์ของพระองค์ดูอ่อนหวานยิ่งนัก

       องค์หญิงทรงมีพระนามว่า แคทเธอร์รีน ทรงเปี่ยมไปด้วยพระเมตตาเหมือนพระราชบิดามิปาน ทรงมีพระทัยโอบอ้อมอารีเหมือนพระราชมารดามิผิดเพี้ยน

       ทรงเป็นองค์หญิงผู้เป็นที่รักและบูชาแก่ราษฎร์ผู้พบเห็นมิว่าจะเสด็จไปอยู่แห่งหนตำบลใดก็จะมีแต่ผู้คนรักและชื่นชม

       พระราชาเสด็จมาสู่ห้องพระบรรทมขององค์หญิงแคทเธอร์รีนผู้ทรงเป็นสายเลือดแห่งพระองค์

       พระราชาทรงทอดพระเนตรเห็นเหล่านางกำนัลกำลังจัดเตรียมของอย่างวุ่นวายก็ทรงตรัสกับองค์หญิงแคทเธอร์รีนว่า

           “ลูกจะไปแห่งใดหรือ ถึงได้สั่งให้นางกำนัลพากันให้เตรียมออกให้วุ่นวายอย่างนี้”

       องค์หญิงทรงละพระเนตรจากเหล่านางกำนัลหันมาพระพักตร์ของพระบิดาก่อนแย้มพระโอษฐ์ออกมาด้วยรอยยิ้ม

           “ลูกจะไปเยี่ยมซาลีโอเพคะ”

           “จริงสินะลูกมิได้พบซาลีโอมาเนิ่นนานแล้วหลังจากที่ซาลีโอมาเยี่ยมลูกคราวนั้นใครๆก็ต่างพากันเห็นพรองต้องกันว่าลูกทั้งสองเหมาะกันยิ่งนัก”

       องค์หญิงแคทเธอร์รีนทรงหลบพระพักตร์ของพระบิดาอย่างเขินอาย

           “ท่านพ่อก็ทรงตรัสเกินไป”

       นางกำนัลจัดข้าวของเสร็จก็มาทูลถวายต่อองค์หญิงแคทเธอร์รีนว่าจะทรงเสด็จเพลาไหน

       องค์หญิงทรงตรัสว่าพรุ่งนี้เมื่อตะวันขึ้นจะเริ่มออกเดินทางทันทีเพราะเพลานี้ก็ใกล้ค่ำเต็มที่แล้ว

       ณ อาณาจักร บาร์มีน็อต ซึ่งปกครองด้วยจักรพรรดิ์หนุ่มรูปงามนามว่าแอนท์ดิส

       ภายใต้ห้องโถงอันโองอ่าพื้นถูกปูด้วยพรมชั้นดีจากต่างเมือง ฝาผนังหินอ่อนถูกแกะสลักด้วยช่างฝีมือดีจากต่างเมืองทำให้ดูสวยงามยิ่งนัก ไฟถูกออกแบบให้มีลักษณะพิเศษคือเมื่อมีคนเดินเข้ามาห้องนั้นก็จะสว่างเองโดยอัตโนมัติ

       จักรพรรดิ์แอนท์ดิสทรงเสด็จไปมาอย่างร้อนพระทัยที่เห็นอยุชาอันเป็นที่รักของพระองค์ทรงเสด็จหายไปนาน ไหนจะมีราชกิจต่อบ้านเมืองที่ต้องสะสางอีก

       อนุชาของพระองค์มิเคยทำองค์เหลวไหลเยี่ยงนี้และมิเคยเสด็จออกไปนานเป็นวันๆแบบข้ามวันข้ามคืนท่าจะมีเหตุร้ายเกิดขึ้นกับอนุชาเป็นแน่ เมื่อดำริได้ดังนั้นก็ทรงตรัสสั่งทหารทั้งสองนายซ้ายขวาออกไปตามหาพระอนุชาของพระองค์กลับมาโดยเร่งด่วน

       ทหารทั้งสองนายเมื่อได้รับคำสั่งก็รีบออกนอกราชวังเพื่อตามหาเจ้าชายซาลีโอพระอนุชาของพระองค์จักรพรรดิ์แอนท์ดิส

       ภายใต้ร่มไม้อันมืดครึ้มและบรรยากาศหนาวเย็นยามค่ำคืนมีเพียงกองไฟตรงหน้าเท่านั้นที่ให้ความสว่างและอบอุ่นได้

       เจ้าชายซาลีโอทรงสุ่มกองไฟให้สูงกองเข้าไว้เพื่อให้ความอบอุ่นแก่พระองค์และเพื่อป้องกันสัตว์ร้ายที่มาเยี่ยมในยามวิกาลก่อนที่พระองค์จะทรงเสด็จไปยังลำธารเล็กๆไม่ไกลจากที่ประทับของพระองค์เพื่อนำพระภูษาของพระองค์ลงไปซักก่อนจะบิดให้แห้งแล้วจึงทรงนำมาซับใบหน้าของนางผู้เลอโฉมที่พระองค์ทรงช่วยชีวิตมาจากดินแดนทะเลทรายที่ร้อนระอุและเต็มไปด้วยมนต์ดำต่างๆ

       ยิ่งเจ้าชายซาลีโอได้พิศดวงหน้าของนางใกล้ๆก็ยิ่งหลงใหลเป็นยิ่งนักถึงขนาดที่พระองค์จะทรงโน้มองค์ลงไปพิศนางแต่นางนั้นก็ได้ตกใจตื่นขึ้นมาซะก่อนพร้อมกับชักมีดขึ้นมาเพื่อป้องกันตน

       เจ้าชายซาลีโอทรงหลบได้อย่างว่องไวก่อนตรัสออกมาด้วยรอยยิ้ม

           “ข้าคิดว่าแม่ของเจ้าคงดุยิ่งนัก ขนาดลูกสาวยังใจเด็ดขนาดนี้ ถ้าข้าหลบไม่ทัน ไส้ของข้าได้ลงไปกองบนพื้นเป็นแน่”

           “ท่านนั่นเอง ข้าก็คงว่าใคร แล้วข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แล้วพี่ชายของข้าล่ะ”

           “เราคิดว่าท่านคงจะเดินหลงทางจึงพลัดพรากจากพี่ชายของท่าน ดังนั้นเราจึงอาสาจะไปส่งท่าน ขอเพียงท่านบอกมาว่าญาติของท่านอาศัยอยู่ที่ใด”

           “ท่านพูดกับว่าท่านชำนาญพื้นที่ในเมืองเป็นอย่างดี”

       ราชินีมิเซลเอร่าทรงเอ่ยอย่างสงสัยในพระทัย

       เจ้าชายซาลีโอเริ่มรู้พระองค์ว่านางคงสงสัยเป็นแน่จึงแกล้งพูดกลบเกลื่อนไป

           “อย่าลืมสิว่าข้าอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิด พ่อแม่ ข้าก็เป็นคนที่นี่ แล้วมันจะแปลกอะไรท่าข้าจะชำนาญที่ทางนี้เป็นอย่างดี”

      ราชินีมิเซลเอร่าทอดพระเนตรไปยังใบหน้าของชายหนุ่มที่นั่งอยู่เบื้องหน้าของพระพักตร์ของพระองค์อย่างใช้พระดำริแล้วก็ทรงอดดำริในพระหฤทัยไม่ได้ว่าชายหนุ่มผู้นี้ดูสง่างามมากกว่าจะเป็นแค่ชาวเมืองทั่วๆไป อีกทั้งการพูดจาก็ฉะฉานดูเป็นผู้มีภูมิความรู้มากกว่าจะเป็นแค่ชาวเมืองธรรมดาคนหนึ่ง

       เจ้าชายซาลีโอก็ทรงดำริในพระทัยเช่นกันว่านางนั้นคงสงสัยพระองค์เป็นแน่แท้เพราะดูจากท่าทางนางก็มิใช่ผู้ที่ผู้ใดจะมาหลอกลวงเสียง่ายๆ ท่าทางจะได้รับการเรียนรู้จากพ่อแม่ของนางมาอย่างดีถึงได้ดูฉลาดเป็นกรดยิ่งนัก

           “ท่านหิวหรือยังข้าจะไปจับปลามาให้ท่าน”

           “ข้าหิวแล้ว แต่ท่านจะลงไปจับปลายามวิกาลเช่นนี้คงได้ซักตัวกระมัง”

           “นั่นน่ะสิ งั้นข้าแกล้งลงไปนอนตายให้ปลาตอดดีมั้ย”

           “ท่านนี่ท่าจะเพี้ยน เอาอย่างงี้แถวนี้มีผลไม้มั้ย”

           “มี แต่ไม่รู้ว่าจะกินได้มั้ยกลัวเป็นผลไม้มีพิษ งั้นข้าจะหามาแล้วทานให้ท่านดูก่อนดีมั้ย ถ้าอันไหนมีพิษข้าก็คงจักตาย”

           “ข้าว่าท่านน่าจะหาวิธีอื่นมากกว่า”

       องค์ราชินีมิเซลเอร่าอดดำริในพระทัยไม่ได้ระแวงชายหนุ่มผู้นี้มากเกินไป เพราะเจ้าหนุ่มคนนี้ก็เป็นเพียงชายหนุ่มซื่อๆบื่อๆคนหนึ่งหาได้ทำร้ายอะไรพระองค์ได้เลย

           “งั้นท่านไปจับสัตว์มาตัวนึง พร้อมกับผลไม้มาจำนวนหนึ่งเอามาต่างชนิดกัน”

           “จะจับมาให้สัตว์กินผลไม้แทนเราก็อดสิ”

           “ท่านนี่จริงๆไปทำตามที่เราบอกเถอะ”

       เจ้าชายซาลีโอทรงทำเป็นรีบร้อนสะดุดกิ่งไม้ตรงหน้าไปล้มทับหญิงสาวผู้อยู่ตรงหน้า

       เจ้าชายซาลีโอทรงพระเนตรไปยังดวงหน้าของนางที่งามหาผู้ใดเปรียบได้

       องค์ราชินีมิเซลเอร่าทรงจ้องพระเนตรตอบไปยังดวงเนตรที่อยู่เบื้องหน้าพระองค์ด้วยใจหวั่นไหวอย่างมิเคยรู้สึกเป็นกับผู้ใดมาก่อน

       เจ้าชายซาลีโอทรงเลื่อนพระพักตร์ไปใกล้ใบหน้าของนางผู้ที่อยู่ตรงพระพักตร์ของพระองค์เรื่อยๆจนมาถึงปากของนางที่เอิบอิ่มงดงามหาผู้ใดเปรียบเสมือนได้