คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : การกลับมาของพี่ชาย
ในตอนดึกเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นสายน้ำเดินไปรับด้วยสีหน้าเศร้าๆ
“น้ำพูดค่ะ”
“พี่เอง”
“พี่ชาย”
สายจิตมาเห็นเข้าก็รีบดึงโทรศัพท์ออกจากมือสายน้ำแล้วก็มาพูดเอง
“นทีลูกไม่ควรโทรศัพท์มาที่นี่นะ ลูกควรจะตั้งใจเรียนให้มากๆดีกว่า ส่วนเรื่องน้องไม่ต้องห่วงทุกคนจะดูแลเป็นอย่างดี”
สายน้ำพยายามจะเอากลับมาคุยแต่แม่เธอดันวางสาย
“ลูกน้ำจ๊ะทีหลังพี่เขาโทรมาอย่ารับนะ แม่กลัวว่าพี่ของลูกจะไม่มีกระจิตกระใจเพราะมัวแต่ห่วงทางบ้าน”
สายน้ำพยักหน้ารับคำ
วันรุ่งขึ้นมีจดหมายของนทีส่งมาให้สายน้ำ
สายน้ำรับมาอ่านไปก็นั่งยิ้มไป ในจดหมายมีข้อความว่า
“น้องรักของพี่ พอพี่มาถึงก็รีบเขียนจดหมายมาหาน้องเลยนะพี่เป็นห่วงและคิดถึงน้องมาก นี่ขนาดแค่วันเดียวเอง อากาศที่นี่หนาวมากไม่เมืองไทยของเรา น้องอยู่ที่บ้านสบายดีไหม พ่อกับแม่ดูแลน้องดีหรือเปล่า อย่าทำตัวขี้แยต่อไปรู้ไหม เพราะสักวันน้องก็ต้องออกไปเผชิญโลกภายนอกเอง แต่ไม่เพียงลำพังเพราะพี่ชายคนนี้จะอยู่ข้างๆ เข้มแข็งไว้นะน้องรักของพี่ รักเสมอจากพี่ชาย”
ทุกๆวันก็จะเป็นอย่างงี้ตลอดไปก็คือมีจดหมายของนทีส่งมาให้สายน้ำ
วันหนึ่งแม่ของสายน้ำกลับจับได้ขึ้นมา
“จดหมายของลูกนทีส่งมานานหรือยัง”
“หลายครั้งแล้วค่ะ”
“แล้วทำไมฉันถึงไม่รู้”
“ก็จ่าหน้าซองถึงแต่คุณหนูหนิค่ะ”
สายจิตฉีกจดหมายออกเป็นเสี่ยงๆแล้วปาลงถังขยะ
“ทีหลังถ้าจดหมายลูกนทีมาให้เอามาให้ฉันแต่ผู้เดียว”
“ค่ะ แล้วคุณหนูล่ะค่ะ”
“อีกหน่อยก็ลืมไปเอง”
พอสายจิตพ้นประตูบ้านไปสายน้ำก็ออกมารอรับจดหมาย
“จดหมายคงไม่มาแล้วล่ะค่ะ คุณหนู”
“ต้องมาสิค่ะ”
สายน้ำนั่งรอตั้งแต่เช้าจนดึก จนเผลอหลับไป พี่เลี้ยงจึงปลุกให้ขึ้นไปนอนแต่สายน้ำก็ไม่ยอมไป
“นี่มันก็ดึกแล้วค่ะ คุณหนูจดหมายคงไม่มาหรอก”
“ต้องมาสิค่ะก็พี่ชายสัญญากับน้ำไว้ว่าจะเขียนจดหมายมาทุกวัน”
สายน้ำพูดไปก็ร้องไห้ไปแล้วสุดท้ายก็วิ่งขึ้นบันไดเข้าห้องนอนไป
พอเห็นสายน้ำร้องไห้มากขึ้นทุกๆวันพี่เลี้ยงก็ทนไม่ไหวจึงตัดสินใจเอากระดาษในซองออกมาและปิดผนึกแล้วนำไปให้สายจิตทำลาย
บุญตารีบเอาจดหมายไปให้สายน้ำ
“เจอแล้วค่ะคุณหนูมันตกอยู่แถวๆหน้าบ้าน”
สายน้ำรีบรับมาอ่าน
บุญตาเฝ้าหลอกสายจิตมาอย่างงี้ทุกวันจนกระทั่ง 3 ปีต่อมา สายจิตรับโทรศัพท์ขึ้นมา
“สำเร็จแล้วเหรอลูกแม่ดีใจจริงๆ จะกลับมาเหรอ”
สายน้ำที่กำลังอ่านหนังสือเงยหน้าขึ้นมามองแม่ด้วยความดีใจ
“ต่อโทอีกสักใบให้แม่ได้ไหมจ๊ะ อะไรแค่นี้ก็ไม่ได้ลูกไม่รักแม่แล้วใช่ไหมถึงไม่เชื่อฟังแม่”
“ก็ได้ครับ”
“ดีมากจ๊ะ”
สายน้ำหน้าเศร้าหันกลับมาอ่านหนังสือต่อ
เลขาส่วนตัวของสายจิตเดินเข้ามา
“เร็วเข้าเถอะคะคุณสายจิตใกล้เวลาประชุมแล้ว”
สายจิตรีบเดินออกไปจากบ้าน
อีก 6 ปีต่อมา ที่มหาวิทยาลัย ณ งานรับปริญญา
“ผมดีใจด้วยนะครับ”
“นายก็เหมือนกันนะ”
“เดี๋ยวสิครับจะรีบไปไหน”
“ไปหาคุณพ่อคุณแม่ค่ะ”
สายน้ำเดินจากไป
“ตัดใจเถอะวะจีบเขามาตั้งหลายปีแล้วไม่ใช่เหรอ”
ชายคนนั้นพยักหน้า
“ก็มัวแต่เงอะๆงะๆอยู่อย่างนี้แล้วเมื่อไรจะสำเร็จลุยหน้าเข้าไปเลย”
“จะดีหรือครับ”
“ดีสิวะ”
ดนัยสูบลมเข้าปอดทีหนึ่งและเดินไปยังสายน้ำ
“ท่านครับประชุมด่วน”
“เออ!รู้แล้ว”
“ไปเถอะคุณพ่อ”
“คุณสายจิตค่ะ นัดทานข้าวกับลูกค้าค่ะ”
“แม่ไปก่อนนะจ๊ะ”
สายน้ำพยักหน้าและทำหน้าเซ็งๆ
“ไงจ๊ะบันฑิตใหม่ของพี่”
“พี่ชาย”
สายน้ำโผล่เข้ากอดนที
ดนัยถึงกับชะงักถอย
“นี่จ๊ะดอกไม้สำหรับคนเก่ง”
“พี่ชายกลับมาตั้งแต่เมื่อไรค่ะ แล้วจำน้องคนนี้ได้ไง”
“นี่ไงล่ะจ๊ะ”
นทีจับมือสายน้ำขึ้นมา
“เออ! สร้อยนี่เอง”
“กลับกันเถอะจ๊ะ”
“ค่ะ”
“เฮ้ย!กลับมาทำไม”
“คุณน้ำมีแฟนแล้วล่ะครับ ผมเห็นกอดกันกลมเลย”
“พี่น้อง กันมั้งคิดมาก”
ดุสิตเอามือแตะบ่าดนัย
ที่บ้านของเมฆาและสายจิต
“จัดซะใหญ่เลยนะคะคุณ”
“แหม!ก็ลุกผมทั้งคนหนิ”
“ท่านครับคุณบรรเจิดขอเรียนสายด้วยครับ”
เมฆารับโทรศัพท์มา
“เออๆ ว่าไง ได้ ไปเดี๋ยวนี้แหละ”
“คุณสายจิตค่ะได้เวลาเคลียร์งานแล้วนะคะ”
สายจิตพยักหน้ารับรู้
“เดี๋ยวช่วยจัดการให้ลุกของฉันทั้งสองคนให้ดูดีที่สุดในงานเลยนะ”
“ค่ะ”
ที่บ้าน สุดาและณรงค์ กำลังวุ่นวายกับการเลือกชุดให้ลุกไปงาน
“ไปเปลี่ยนเถอะค่ะลุก”
ไม่ว่ากี่ชุดสุดาก็ส่วยหน้าจนลูกสาวทนไม่ไหว
“ไม่เอาแล้วค่ะ ดาวไม่ใช่ตุ๊กตานะคะถึงจะจับให้ใส่ชุดไหนได้”
คุณหญิงสุดาจึงแกล้งทำเป็นบีบน้ำตา
“แม่คงบังคับลูกมากเกินไป”
“ก็ได้ค่ะ”
“ดีแล้วจ๊ะ ลูกจะได้ดูดีและเหมาะกับพี่นทีที่สุดในงาน”
“หมายความว่าไงค่ะ”
“เออ!”
“อย่าบอกนะคะว่าแม่จะให้ดาวไปคบผู้ชายคนนั้น”
“ก็ไม่เชิงหรอกจ๊ะ”
“ก็บอกลุกเขาไปสิว่านายคนนั้น คู่หมั้นลูกเรา”
คุณหญิงสุดารีบหลบหน้าลุก
“ไม่จริงใช่มั้ยค่ะ”
“จริงจ๊ะ”
“ไม่มีทางเด็ดขาด”
“ลูกยังไม่ลองคบเขาดูจะรู้ได้ไงว่าเขาเป็นคนยังไง”
“ก็ได้ค่ะ ดาวจะลองคบดู”
สุดากับณรงค์ยิ้มอย่างพอใจ
“แต่ถ้าหากลูกไปกับเขาไม่ได้ ทุกอย่างต้องยกเลิก”
“จะเป็นอย่างงั้นก็ได้จ๊ะ”
“เลือกชุดต่อดีกว่าลูก”
ในตอนดึก ที่งานต้อนรับนที
“แต่งตัวสวยเชียวนะน้องพี่ นัดแฟนไว้ล่ะสิ”
“ค่ะ”
“ไปลงไปข้องล่างกันดีกว่า”
สายน้ำลงไปนั่งรอแฟนจดหมดหวัง
“เป็นอะไรไป”
“เขาไม่มาแล้วล่ะคะพี่ชาย”
ชายชุดสูทสีดำแน็ทไทแดงก้าวลงมาจากรถเดินมาสู่ในงาน
“นั่นใช่มั้ย”
“ค่ะ”
สายน้ำรีบเดินไป
บนเวทีประกาศให้นทีขึ้นไปบนเวที
“เชิญคุณนที บนเวทีครับ”
นทีเดินขึ้นไปบนเวทีแต่ก่อนจะขึ้นไปแม่ก็ดึงตัวนทีไว้ก่อน
“กราบสวัสดีคุณป้าและพี่เขาสิลูก”
ประกายดาวสวัสดีด้วยหน้าตาที่บึ้งตึงโดยที่สายตามองไปทางอื่นไม่ได้สนใจ แม่กับนทีเลย
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“เรียกน้องเขาว่าดาวสิจ๊ะ”
“ครับน้องดาว ทำไมหน้าบึ้งอย่างงั้นล่ะครับไม่สนุกหรือไง”
“เปล่าค่ะ”
ประกายดาวตอบพร้อมหันมามองหน้านที สีหน้าเธอเริ่มเปลี่ยนเป็นยิ้ม
“พี่นที” ประกายดาวเรียกเสียงหวาน
“เชิญคุณนทีครับ”
คุณหญิงสุดากระซิบใส่ลูกสาว
“ว่าไงโอเคมั้ยจ๊ะ”
“ค่ะคุณแม่”
บนเวที นทีกล่าวขอบคุณทุกคนที่มาในงาน
“ขอขอบคุณ คุณพ่อ คุณแม่ที่สนับสนุนผมมาตลอด น้องซึ่งเป็นกำลังใจให้ผม ขอขอบคุณทุกคนด้วยครับที่มางานผมวันนี้”
สายจิตรีบเดินขึ้นไปบนเวทีพร้อมประกายดาว
ความคิดเห็น