รักนี้ขอทำเพื่อเธอ

ลำดับตอนที่ #2 : พี่ชายที่แสนดี

      ภายใต้ชายคาบ้านหลังใหญ่ที่เต็มไปด้วยทรัพย์สมบัติที่มหาศาลแต่กลับหาความอบอุ่นไม่ได้เลย เด็กน้อยนั่งเล่นอยู่เพียงลำพังไร้ผู้คนรอบข้างปลอบใจ

      เด็กชายวัย 12 ขวบเดินมาหาน้องสาวที่นั่งนิ่งอยู่เพียงลำเพียงด้วยแววตาเศร้าสร้อย

          "เป็นไรไปอ่ะ" ผู้เป็นพี่ชายถามน้องสาวด้วยแววตาขี้เล่น

          "วันนี้เป็นวันอะไร" ผู้เป็นน้องถามพี่ชายเพื่อหวังคำตอบที่ดี

          "วันเสาร์ไง มีไรเหรอ" ผู้เป็นพี่ชายตอบแบบกวนๆ

          "เปล่าค่ะ" เด็กน้อยตอบด้วยแววตาเศร้าๆ

      ผู้เป็นพี่ชายลุกขึ้นเดินจากไปปล่อยให้น้องสาวเด็กอย่างโดดเดี่ยวเพียงลำพัง

      สายน้ำนั่งมองไปยังท้องฟ้าแล้วก็พูดออกมาว่า

           "เจ้านกน้อย มาอยู่เป็นเพื่อนน้ำหน่อยสิค่ะ น้ำเหงาเหลือเกิน"

      ที่บริษัทสายจิตและเฆคาซึ่งเป็นพ่อแม่ของสายน้ำและนทีกำลังประชุมกับบรรดาผู้บริหารอย่างไม่ลดละเมื่อยังไม่ได้ข้อสรุปว่าจะอนุมัติโครงการนี้เพื่ออะไร จนลืมไปว่าวันนี้เป็นวันที่สำคัญวันหนึ่งของลูกพวกเขา

      พระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า นกพากันบินกลับรัง แต่สายน้ำยังคงนั่งอยู่ที่สนามหน้าบ้านเพียงลำพังไม่ว่าใครจะชวนไปไหนเธอก็ไม่ไป

      นทีพี่ชายของสายน้ำเดินมาหาน้องสาวพร้อมกับขยี้หัว

         "เป็นอะไรไปยัยเด็กขี้แย ขี้มูกโป่งเดี๋ยวก็ไม่น่ารักหรอก"

         "ไม่มีใครักน้ำแย่แล้ว พ่อแม่ก็ไม่รักพี่ชายก็ไม่รัก"

         "เฮ้อ อีกแล้วนะเรา" พี่ชายพูดพร้อมถอนหายใจ

      นทีลุกขึ้นแล้วเดินลับหายเข้าไปภายในตัวบ้าน

       สายน้ำมองตามไปแต่สักพักก็หันกลับมาท้องฟ้ายามค่ำคืนเมื่อเดิม

       เสียงเพลงวันเกิดดังขึ้นพร้อมกับเค้กที่พี่ชายของเธอถือมา

       สายน้ำหันมามองตามเสียงพร้อมปาดน้ำตา

          "ยัยเด็กขี้แยหยุดร้องแล้วมาเป่าเค้กได้แล้ว"

          "พี่ชายจำได้"

          "วันเกิดน้องพี่ทั้งที่ใครจะไปลืม"

       สายน้ำเป่าเทียนที่เค้กเมื่อพี่ชายย่อตัวลงมาเพื่อยืนเค้กมาไว้ตรงหน้า

       นทียิ้มเมื่อเห็นน้องสาวของเขาหยุดร้องไห้แล้วปาดน้ำตาทิ้ง

          "น้ำนึกว่าพี่ชายจะลืมแล้ว"

          "ไม่หรอก พี่มีของขวัญให้เราด้วยนะ"

       นทีหยิบสร้อยข้อมือรูปหัวใจออกมาใส่ให้น้องสาว

          "น่ารักจัง" สายน้ำยิ้มพร้อมมองสร้อยที่ใส่อยู่ที่มือ

          "พี่มีเซอร์ไพร์สเราอีกด้วยนะ"

          "อะไรเหรอค่ะพี่ชาย" สายน้ำถามด้วยความแปลกใจ

          "ตามมาสิ"

       นทีพูดพร้อมกับจูงน้องสาวเดินไปยังดาดฟ้าของบ้าน

          "ไม่เห็นมีไรเลย"

        สายน้ำพูดพร้อมกับมองรอบๆดาดฟ้า

        เสียงพุ่งดังขึ้นทำให้สายน้ำต้องเงยหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้า

           "สวยจัง" สายน้ำเอ่ยอย่างตื่นเต้น

           "ชอบมั้ย" พี่ชายถามพร้อมกับจุดพุ่งขึ้นมาอีก

           "ค่ะ ขอบคุณพี่ชายมากนะคะ" 

           "ไม่เป็นไรยัยเด็กขี้แย" นทีพูดพร้อมกับขยี้หัวน้องสาวเบาๆ

       สายจิตกับเฆคาได้ยินเสียงจุดพุ่งดังมาจากดาดฟ้าก็ขึ้นมา

           "คุณค่ะฉันว่ามันชักจะยังไงแล้วนะคะ"
 
           "ไม่หรอกคุณ เขาเป็นพี่น้องกัน"

           "แต่ฉันว่า"

           "ไม่หรอกน่ะ กังวลมากไปแล้ว"

           "งั้นก็ตามใจคุณเถอะคะ"

       สายจิตพูดพร้อมเดินจากไปอีกทางอย่างไม่สมอารมณ์

       6ปีต่อมา สายน้ำเริ่มเติบโตเป็นเด็กสาววัยรุ่น ส่วนนทีก็เริ่มเติบโตเป็นหนุ่ม แต่สิ่งเดียวที่ไม่เปลี่ยนไปตามกาลเวลาก็คือความรักความห่วงใยที่พี่ชายคนนี้มีให้น้องสาวตลอดมา

           "เธอปล่อยให้นทีเดินจูงมือน้องเดินอีกแล้วนะ"

       เพื่อนสาวหันไปบอกเนตรดาว

           "ไม่มีไรหรอกเขาก็แค่พี่น้องกัน"

           "พี่น้องก็พี่น้องล่ะ ฉันเห็นมาหลายรายแล้วนะ"

           "ไม่หรอกเธอคิดมากไปได้"

        เนตรดาวไม่ฟังเสียงเพื่อนสาวที่ยุแยอีกต่อไปเธอเดินเข้าไปหานที

            "นทีจ๊ะ"

            "วันนี้เราไม่ว่างอ่ะ วันเกิดน้อง เอาไว้วันนั้นแล้วกันนะ"

            "จ๊ะ" เด็กสาวถามด้วยสีหน้าเจื่อนๆ

        นทีเดินจูงมือน้องสาวจากไปต่อหน้าเนตรดาว

            "เห็นมั้ยฉันบอกแกแล้ว"

            "แกก็คิดมากไปได้"

         เนตรดาวเดินไปขึ้นรถที่ทางบ้านส่งมาโดยไม่รอเพื่อนสาวที่วิ่งตามมา

             "อย่าพึ่งดิแก ฉันขอติดรถกลับไปด้วย"

             "จ๊ะขึ้นมาสิ" 

          เนตรดาวพูดพร้อมเปิดประตูรถ

          เด็กสาวเพื่อนของเนตรดาวรีบโดดขึ้นรถ

          ณ บ้านสายจิตและเฆคา ได้ถูกตกแต่งอย่างยิ่งใหญ่เพื่อเป็นการฉลองวันเกิดให้กับสายน้ำ

          สายจิตกับเฆคาพอดูว่างานถูกตกแต่งเสร็จเรียบร้อยแล้วแทนที่จะอยู่ฉลองวันเกิดกับลูกก็กลับนั่งรถไปยังสนามบินต่อเพื่อไปประชุมที่ปารีส

          สายน้ำแต่งตัวสวยเป็นพิเศษในคืนนี้ เธอหวังนี้จะเป็นวันที่เธอมีความสุขที่สุข จะมีพ่อแม่คอยยืนเป็นโอบเธออยู่ข้างๆ มีพี่ชายร้องเพลงวันเกิดร้องเพลงวันเกิดพร้อมกับเพื่อนๆของเธอ

          สายน้ำแต่งตัวเสร็จก็ลงมารอรับเพื่อนๆข้างล่าง

          เพื่อนๆพากันมาแสดงความยินดีพร้อมมอบของขวัญวันเกิดให้

          สายน้ำรับของขวัญมาพร้อมกับรอยยิ้ม

          เวลาเริ่มใกล้เข้ามาทุกที ทุกคนรอลุ้นอย่างใจจดจ่อที่จะเห็นพ่อแม่ของสายน้ำเพราะเธอรอเพียงพ่อแม่เท่านั้นที่จะมาฉลองวันเกิดให้เธออีกสองคนเท่านั้น

             "น้ำเราว่าเธอเป่าเด็กเถอะมันานแล้วนะ"

             "เดี๋ยวสิเดี๋ยวพ่อแม่เราก็มาแล้ว"

             "คุณหนูค่ะไม่ต้องรอหรอกค่ะ คุณท่านไปประชุมแล้ว"

         สาวใช้เอ่ยขึ้นขณะยกน้ำเสริฟ์เพื่อนๆสายน้ำในงาน

             "งั้นก็เป่าเลยสิ"

         เพื่อนๆพากันเรียกร้อง

              "เดี๋ยวรอพี่ชายอีกคน"

              "ไม่ต้องรอหรอกค่ะ คุณนทีออกไปกับเพื่อนๆค่ะ กว่าจะกลับคงอีกนาน"

         สาวใช้เอ่ยขึ้นอีกครั้ง 

         สายน้ำยืนหน้าเศร้าก่อนจะหันไปเป่าเทียนวันเกิดท่ามกลางความดีใจของเพื่อนๆ

         เมื่องานสิ้นสุดลงทุกคนต่างก็พากันแยกย้ายกลับบ้านเหลือเพียงสายน้ำที่นั่งซึมอยู่ที่สนามหน้าบ้านเพียงลำพัง

             "พี่ชายใจร้ายที่สุด รู้ทั้งรู้ว่าวันนนี้เป็นวันเกิดน้ำยังทิ้งน้ำไว้ในงานวันเกิดคนเดียวอีก"

             "ไหนใครว่าพี่ชายใจร้ายนะ"

          สายน้ำหันมามองตามเสียง

              "พี่ชาย"

          สายน้ำยิ้มออกมาแล้วสักพักก็สบัดหน้าหนีไป

              "ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะเราขี้แยตั้งแต่เด็กยันโต"

              "ไรเค้ายังเป็นเด็กอยู่นะ"

              "จ๊ะ แม่น้องสาวตัวดี"

              "ไม่ต้องมาพูดเลยเค้างอนแล้ว"

         นทีเดินเข้าไปใกล้น้องสาวพร้อมกับขยี้หัวน้องสาวอย่างหมั้นไส้

              "ไรแค่นี้ทำเป็นงอน เดี๋ยวลงโทษซะเลย"

          นทีกำหมัดจะเข้กหัวสายน้ำ

          สายน้ำหลับตาอย่างหวาดเสียว

          นทีแบมือออกมา

              "อ่ะพี่ให้"

              "สร้อยข้อมือ สวยจัง"

              "เราทำอันเก่าหายไปพี่เลยซื้อให้ใหม่ หวังว่าจะพอดีนะ"

          นทีแกะตะข้อออกมาแล้วนำสร้อยใส่ไปที่ข้อมือสายน้ำ

               "พอดีเลย"

               "พี่ชายเป็นพี่ชายที่แสนดีที่สุดค่ะ น้ำรักพี่ชายจังเลย"

               "จ๊ะ แล้วที่นี่จะหายงอนได้หรือยัง"

               "ก็ได้"

           สายน้ำยกนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยวเข้าที่นิ้วก้อยของนที

           นทีจับหัวสายน้ำขยี้เบาๆอย่างเอ็นดูพร้อมด้วยรอยยิ้ม

           สามวันต่อมาสายจิตและเฆคาก็เดินทางกลับมาจากต่างประเทศพร้อมกับข่าวร้ายที่สายน้ำไม่อยากได้ยิน

               "นทีแม่จะส่งลูกไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ทันทีที่ลูกเรียนจบม.6"

               "แม่ครับ ผมไม่อยากไป ผมอยากดูแลน้อง"

               "ไม่ต้องห่วงน้องหรอกอยู่ทางนี้ก็มีทั้งพ่อทั้งแม่ และแม่นมค่อยดูแลอยู่แล้ว"

               "ทำตามที่แม่เขาสั่งเถอะ เขาหวังดีกับลูกนะ"

          ผู้เป็นพ่อเอ่ยสนับความคิดแม่อีกแรง

               "ครับ"

               "แต่น้ำไม่อยากให้พี่ชายไป"

               "เราก็ไม่ใช่เด็กแล้วนะอย่างอแง้สิ"

           สายจิตตวาดลุกเล็กน้อย

               "พี่ไปแค่ไม่กี่ปีก็กลับมาแล้วน่ะ"

           สายน้ำปาดน้ำตาทิ้งแล้วก็เอาแต่สะอื้นจนผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้นอย่างไม่สมอารมณ์

                "พี่เขาไม่ได้ไปวันนี้ซะหน่อยจะร้องทำไม ไม่ดีเลยนะเรายัยน้ำ แช่งพี่เค้าหรือไง"

                 "ไม่หรอกครับคุณแม่ น้องน้ำคงไม่รู้ โอ๋ๆอย่าร้องนะ"

           นทีลุกขึ้นพร้อมกับเดินไปกอดปลอบน้องสาวเอาไว้

           สายจิตกระซิบเฆคา

                 "เห็นมั้ยค่ะที่ฉันบอกผิดซะที่ไหน ดีนะที่เราตัดไฟแต่ต้นลม"

                 "อืมๆ แต่ยังเขาก็พี่น้องกัน"

                 "ฉันจะไม่วางใจเด็ดขาดจนกว่าตานทีจะไปเรียนต่อเมื่อนอก"

          วันเวลาผ่านไปจนมาถึงวันที่นทีเรียนจบม.6 

          สายจิต เฆคา สายน้ำยืนส่งนทีที่สนามบิน

          สายจิตกับเฆคายิ้มแย้มที่ลูกจะไปเรียนต่อที่ดีๆเพื่อจะได้กลับมาพัฒนาธุรกิจของบ้านต่อไป

          สายน้ำยืนหน้าเศร้าเพราะจะต้องจากกับพี่ชายไปอีกไม่กี่นาทีแล้ว

          นทีมองหน้าสายน้ำก่อนจะยิ้มออก

             "พี่ไปแค่แปบเดี๋ยวเองยัยเด็กขี้แย เดี๋ยวพี่ก็กลับมาแล้ว"

             "สัญญาน่ะคะว่าพี่ชายจะเขียนจดหมายมาหาทุกวัน"

             "จ๊ะ"

             "พี่จะเขียนมาทุกวันเลย เอางี้ไปถึงพี่เขียนหาเราเลยดีมั้ย"

             "ดีๆค่ะ ถ้าพี่ชายผิดสัญญาน้ำโกรธจริงๆด้วย"

        สายน้ำพูดด้วยดวงตาแดงก่ำเหมือนกับจะร้องไห้

        นทีขยี้หัวน้องสาวเบาๆ

             "เลิกขี้แยได้แล้ว พี่เรียนจบก็จะกลับมาหาเรานะ"

             "สัญญาแล้วนะห้ามผิดสัญญาด้วย"

             "จ้า พี่ไปแล้วนะ คุณพ่อครับ คุณแม่ครับ"

         นทีเรียกพร้อมหันไปกราบสวัสดี

         สายจิตและเฆคากอดลูกชายแน่นก่อนจะด้วยพรและปล่อยอ้อมกอดจากลูกชาย

         นทีหันมามองทุกคนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะก้าวเดินจากไป

         สายน้ำรีบวิ่งเข้ามากอดพี่ชายไว้

             "ไม่เอาน้ำไม่ให้พี่ชายไป"

         สายจิตรีบเข้าไปดึงสายน้ำออกมาจากนที

             "ไปเถอะลูกเดี๋ยวแม่ดูน้องเอง"

             "ครับ"

         นทีหันมามองสายน้ำเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะก้าวไปสู่บริเวณทางเข้าเครื่องบิน

              "พี่ชาย"

         สายน้ำตะโกนลั่นสนามบินด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น