คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : คำสัญญา.....และการรอคอย....หนี้สิน
“พ่อกับแม่คุณติดหนี้พนันผมอยู่”
“เท่าไรคะ ฉันจะใช้ให้”
“จะไว้เหรอ”
“บอกมาเถอะค่ะ”
“20,000,000”
เธอกดโทรศัพท์ไปหาปฎิภาค
“ภาคคะ”
“มีอะไรหรือครับ”
“คือตอนนี้กิจการภาคเป็นไงบ้าง”
“ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมคิดว่าไม่มีปัญหา”
“งั้นรัตน์มีเรื่องจะขอร้องค่ะ”
“อะไรครับ”
“รัตน์จะขอยืมเงินสัก20,000,000 เพื่อใช้หนี้ให้พ่อ แม่ค่ะ”
“ยี่สิบล้าน ผมมีไม่ถึงหรอกครับเวลานี้”
“ภาคไม่อยากช่วยก็บอกมาเถอะค่ะ”
มณีรัตน์รีบวางสาย
“เดี๋ยวสิครับ”
ฝ่ายเอื้อม
“นี่พี่ภูมิรักรัตน์มากขนาดไม่ยอมบอกความจริงว่าธุระกิจ พี่ภูมิกำลังล้มละลาย”
ที่บ้านมณีรัตน์
“โยนพวกมันออกไป”
“โอ๊ย!”
พิชิตชัยจอดรถ
“นี่พวกคุณทำอะไร”
“อย่าเสือก”
“มึงกล้าด่าเจ้านายกู”
“หยุดอย่าหาเรื่องพวกเขา เอางี้ผู้หญิงคนนี้ไปทำอะไรให้พวกคุณ”
“พ่อแม่เธอติดหนี้เรา”
“เท่าไหร่”
“ยี่สิบล้าน”
พิชิตชัยเซ็นเช็คให้
“จะเด้งหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“เอานามบัตรผมไป”
“ค่อยยังชั่วไป”
“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยฉันไว้”
“ไม่เป็นไรครับ”
“เอาไว้ฉันมีเมื่อไรจะรีบใช้ให้”
“ไม่ต้องใช้ก็ได้ครับเพียงแค่คุณเป็นนางแบบโฆษณาน้ำหอมให้ผมก็พอ”
ที่บ้านเรือนไทย
“เอื้อม หายไปไหน”
“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ คุณเอื้อมหน่ะชอบแว็บไป แว็บมา”
“เหมือนผีเลยครับ”
บานเช้าหยิกแขนชุ่ม
“โอ๊ย!อะไรอีกเล่า”
“อย่าซี้ซั่วพูดสิ”
ที่บ้านมือวางระเบิด มือวางระเบิดนอนเหงื่อแตกโชกเพราะเขาฝันถึงใครบ้างคน
“อย่าอย่าฆ่าผม”
เอื้อมบีบคอมือวางระเบิด
“ไปมอบตัวซะแล้วข้าจะไม่ฆ่าเอ็ง”
“ไม่ผมทำไม่ได้”
เอื้อมบีบคอแรงกว่าเก่า
มือวางระเบิดสะดุ้งตัวตื่นขึ้น
“แค่ฝัน”
กระดาษแผ่นหนึ่งตกลงมาใส่หน้ามือวางระเบิด
“ถ้าเอ็งไม่อยากตายเหมือนในฝันก็จงไปมอบตัวซะ”
“ไม่จริงต้องมีใครแกล้งกูแน่”
พลันใดนั้นข้าวของก็พากันหล่นวุ่นวาย
“กูไม่อยู่แล้ว”
มือวางระเบิดพยายามเปิดประตูแต่ก็เปิดไม่ได้แถมไฟยังติดๆดับๆอีกด้วย มือวางระเบิดรีบกดโทรศัพท์
“ตำรวจหรือครับมาจับผมที ผมเป็นคนวางระเบิดที่สนามกอล์ฟโสพลพิมุขขจรกุลครับ มารับเร็วๆนะครับ ตามที่อยู่นี้”
ที่บ้านเรือนไทย
“คุณภาคมีข่าวดีแจ้งให้ทราบ”
“มีอะไรหรือ”
“เปิดโทรทัศน์ดูสิครับ”
“ขณะนี้ดิฉันกำลังอยู่ในบ้านคนร้ายที่ระเบิด เราไปดูเหตุการณ์ข้างในดีกว่าค่ะ”
มือวางระเบิดนั่งหัวตั้งฟูฟ่อ
“ครับๆ ผมทำคนเดียวรีบจับผมไป เร็วๆสิครับ”
“นายแน่ใจนะ”
“ครับๆ”ผมทำคนเดียว รีบจับผมไปเร็วๆสิครับ”
“สงสัยแทนที่จะจับเข้าคุกต้องเข้าโรงบาลไปเช็คสมองหน่อยแล้ว”
“ครับๆผมทำคนเดียว รีบจับผมไปเร็วๆสิครับ”
“ก็คงจะเห็นเหตุการณ์กันแล้วค่ะ ตอนนี้เราไปสัมภาษณ์คุณตำรวจดีกว่า คุณตำรวจคะ”
“ครับๆผมทำคนเดียวรีบจับผมไปเร็วๆสิครับ”
“จ่า”
“โทษทีครับ มันติดมา”
ปฎิภาคปิดทีวี
“ขอบใจมากนายสน”
ที่สนามกอล์ฟลุกค้าเริ่มทยอยเข้ามา
ที่กองบรรณาธิการ
“ไม่ไหวแล้วนะเว้ย ถ้าเป็นอย่างงี้อีกต่อไป แทบยอดขายยังไม่กระเตื้องขึ้นอีก เห็นทีฉันคงต้องลงออกจากงาน”
พนักงานคนหนึ่งพูดขึ้น
“งั้นเราก็ลาออกกันสิ”
“ใช่ลาออก”
พนักงานทุกคนส่งเสียงพูดกันว่าจะลาออกดังลั่น
“ไม่ได้นะทุกคน”
นายเป็ดทวงขึ้น
“ไม่สนเว้ย พวกเราจะออก”
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นนายเป็ดรีบรับ
“บอกพนักงานทุกคนด้วยนะฉันจะใช้หนี้ให้และเพิ่มโบนัสให้ทุกคน เพื่อตอบแทนที่อยู่เคียงข้างกันตลอด ไม่ทิ้งกันในวันที่ฉันล้ม”
“ครับแล้วผมจะบอกทุกคนให้”
เป็ดวางสาย
“หยุด บ.กบอกจะใช้หนี้ทุกคนพร้อมเพิ่มโบนัสให้ด้วย เอ้า!ที่นี้ใครจะลาออกก็ตามใจ”
พนักงานทุกคนกลับมานั่งที่ทำงาน
“เราไม่สนหรอกใช่ไหม ทุกคนเราจะลาออก ลาออก อ้าว1ไม่ลาออกกันแล้วเหรอทุกคน”
ทุกคนตอบพร้อมกัน
“ไม่”
พนักงานคนนั้นกลับมานั่งที่เดิม
ที่ร้านขายหนังสือแห่งหนึ่ง เอื้อมเสกคนขึ้นให้พูดตามที่เธอสั่ง
คนที่เอื้อมเสกขึ้นเข้าไปในร้านขายหนังสือ เปิดหนังสือของบริษัทปฎิภาคอ่าน
“สนุกจังเลยเห็นทีต้องซื้อไปอ่านแล้วล่ะ”
คนที่เอื้อมเสกมาหยิบเป็นสิบๆเล่ม
“สนุกขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
“ค่ะ”
“แล้วนี่ซื้อไปทำไมต้องเยอะคะ”
ความคิดเห็น