คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : คำสัญญา.....และการรอคอย.....ความหลังที่ฝั่งใจ
"อันนี้มันก็ไม่แน่หรอกครับมีคนเก่งกว่าผมต้องหลายคน"
"รุ่นพี่เป็นถึงเดือนมหาลัย4ปีซ้อนเชื่อว่าต้องมีเรื่องสาวๆมาพัวพันแน่ค่ะ จึงขอถามว่าตอนนี้มีแฟนเป็นตัวเป็นตนหรือยังคะ"
"ยังหรอกครับ ผมเป็นคนชั่งเลือกหน่ะครับมันก็เลยยังไม่มีแฟนสักที"
"แล้วสเปกผู้หญิงในฝันของรุ่นพี่ล่ะคะ"
"ผมยาว ในตาดำเป็นประกาย เป็นคนมีจิตใจที่ดีงาม เก่งแต่ไม่แข็งกล้าและไม่เกินตัว ที่สำคัญต้องเก่งงานบ้านงานเรือนครับ เพราะผมเป็นคนที่ดูแลตัวเองไม่ค่อยเป็น บางทีอาหารที่ผมกินตอนเช้าแค่ขนมปังคู่เดียวก็รีบออกจากบ้านมาเรียนแล้ว"
"ยั่งงี้รุ่นพี่ก็ผอมแย่สิคะ ระวังจะไม่สบายนะคะดาวเป็นห่วงแย่"
"อะไรนะครับ"
"ดาวหมายถึงทุกคนเป็นห่วงแย่ แล้วสเปกของรุ่นพี่หมดแล้วเหรอคะ"
"ยังครับมีอีกข้อนึงถ้าขี้หึงสักนิดก็ดีเราจะได้รู้รู้สึกว่าเราสำคัญกับเขาเสมอแต่อย่ามากไปนะผมไม่ชอบ มันน่ากลัว และอีกข้อนึงเขาต้องรักผมจริงไม่ใช่มารักผมเพราะชื่อเสียงเงินทองของผม"
"รุ่นพี่ดูจริงจังจังเลยนะคะ เออ!แล้วถ้าจบไปแล้วจะไปเรียนต่อที่ไหน แล้วเมื่อเรียนจบแล้วจะสืบทอดกิจการของคุณพ่อต่อหรือเปล่า"
"ผมคิดว่าผมจะไปต่อโทที่ออสเตเลียเพราะคนที่นั่นอัธยาศัยดีและถ้าจบเร้วผมอาจจะต่อเอกด้วยก็ได้ ส่วนกิจการของคุณพ่อก็คงจะดำเนินต่อไป"
เสียงอ็อดดังขึ้น
"ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว"
"ครับ งั้นน้องดาวก็ไปเรียนก่อนเอถะครับขาดเหลือคำถามอะไรเอาไว้ค่อยถามพี่ต่อเวลาที่น้องดาวว่างแล้วกัน"
"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะรุ่นพี่"
"ไม่เป็นไรครับ"
เขาเดินจากไป
ดาวสินีกำลังจะเดินไปที่ตึกเรียนก็มีมือหนึ่งมาฉุดเธอไว้
"ปล่อย"
"ไม่ พี่ชอบน้องดาวจริงๆนะ"
"ถึงชอบแล้วไง"
"ดาวไม่ชอบพี่หรือไง"
"ไม่ ดาวชอบพี่ภาคตะหาก"
"ดาวชอบคนมีเกียรติไม่ใช่เหรอขอเวลาพี่หน่อยนะสักวันพี่จะเป็นดั่งที่ดาวหวัง"
"ไม่ ตอนนี้ดาวชอบพี่ภาคเขาจริงๆโดยไม่หวังลาภ ยศ เงินทองหรือชื่อเสียงอะไรทั้งนั้น"
ดาวสินีเดินจากไป โยปล่อยให้พิชิตชัยยืนอยู่ด้วยอาการอึ้งปนเศร้า
ตกตอนเย็นปฎิภาคเดินไปขึ้นรถพร้อมขับออกไปอย่างรวดเร็ว อยู่ๆก็มีผู้หญิงมาขวางหน้ารถไว้ เขาเบรกดังเอี๊ยด
ปฎิภาครีบลงมาจากรถ
"คุณอยากตายหรือไงมายืนขวางหน้ารถอย่างงั้น"
ผู้หญิงคนนั้นไม่สนเก็บลูกบอลขึ้นมาให้เด็กคนหนึ่ง
"ขอบคุณครับ"
"ไม่เป็นไรจ๊ะ คราวหน้าก็เล่นดีๆหน่อยแล้วกัน"
เด็กคนนั้นพยักหน้าแล้วเดินจากไป
ปฎิภาคมองด้วยความประทับใจ
ผู้หญิงคนนั้นลุกขึ้นมอง ทำเอาปฎิภาคมองอย่างตะลึง
"ทีนี้นายมีอะไรก็ว่ามา นาย นี่นาย"
"ผมชื่อภาคครับ"
"นี่นายภาคมีอะไรก็ว่ามา"
"ผมขอโทษจริงๆครับไม่รู้จริงๆว่าคุณเป็นคนที่มีจิตใจดีงามอย่างงี้ เพื่อขอขมาในสิ่งที่ผมผิด ผมจะไปส่งคุณที่บ้าน"
"ดูจากท่าทางไว้ใจได้ อีกอย่างนายก็เรียนที่เดียวกับฉัน"
ปฎิภาคเปิดประตูรถให้หญิงสาวผู้นั้นเดินเข้าไปนั่ง
ช่วงเวลานั้นดาวสินีก็นั่งรถแท็กซี่ผ่านมาเห็นพอดีจึงเสียใจเป็นอย่างมาก
ยิ่งนานวันเข้ามณีรัตน์ก็สนิทกับปฎิภาคมากขึ้น ทุกในที่สุดปฎิภาคก็ขอมณีรัตน์เป็นแฟน
ดาวสินีได้ยินข่าวนี้จนหนาหูเข้าก็ทนไม่ไหวจึงมาถามปฎิภาคด้วยตนเอง ขนาดนั้นพิชิตชัยก็แอบสะกดรอยตามไปจนเห็นว่าดาวสินีคุยเรื่องอะไรกับปฎิภาค
"รุ่นพี่เป็นแฟนกับคนที่ชื่อมณีรัตน์จริงเหรอคะ"
"ครับ"
"ขอตัวก่อนนะคะ"
ดาวสินีรีบลุกขึ้นวิ่งไปอย่างรวดเร็ว
พิชิตชัยรีบวิ่งตามไป
"รอพี่ด้วย"
ดาววิ่งไปอย่างรวดเร็ว
รถคันหนึ่งขับมาอย่างรวดเร็ว คนในรถพยายามที่จะเบรกรถแต่ยังไงก็เบรกไม่อยู่ ดาวสินีจึงโดนชนเต็มๆ
"ไม่"
รถคันนั้นขับหนีไปอย่างรวดเร็ว
“ดาวๆๆ”
ดาวสินีนอนเลือดอาบโดยมีพิชิตชัยประคอง
“ดาวขอโทษ พี่ดีกับดาวมากแต่ดาวไม่เห็นค่า ดาวรู้สึกว่าพี่เป็นพี่ดาวเสมอ”
ดาวเสียชีวิตในอ้อมกอดของเขา
“ไม่ดาว ดาว ดาว ไอ้ภาคมึง”
เขากัดกรามแน่นด้วยความแค้น
“ความแค้นในวันนั้นฉันไม่มีวันลืมและวันนี้ก็เป็นวันที่แกต้องชดใช้”
ที่สนามกอล์ฟ เสียงระเบิดดังทั่วบริเวณ แขกที่มาใช้บริการทุกคนต่างวิ่งหนีกันวุ่นวาย
“ระเบิด ว้าย!”
คนที่วางระเบิดโทรมารายงานพิชิตชัย
“เรียบร้อยครับท่าน”
ทั้งตำรวจและนักข่าว นักกู้ระเบิดมากันให้วุ่น
ที่บ้านเรือนไทย เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นปฎิภาครีบเดินไปโทรศัพท์
“ฮัลโล”
“ท่านครับผมมีเรื่องจะบอก”
“อะไรว่ามาสิ”
“ผมทำใจไม่ได้ เอาเป็นว่าท่านเปิดโทรทัศน์ดูเอาเองแล้วกันครับ รับรองมีทุกช่อง”
พูดจบก็รีบวางสาย
“เดี๋ยวสิ”
เขาเปิดโทรทัศน์ดู
“ขณะนี้ดิฉันกำลังอยู่ที่ที่เกิดเหตุนะคะ ขอสัมภาษณ์คุณตำรวจเลยนะคะไม่ทราบว่าสาเหตุเกิดจากอะไรคะ”
“ทางเราคาดว่าน่าจะเกิดจากการขัดผลประโยชน์ทางธุรกิจเพราะสนามกอล์ฟแห่งนี้เป็นที่นิยมมากเป็นอันดับหนึ่งในเมืองไทย”
“แล้วตอนนี้ทางตำรวจได้กู้ระเบิดหมดยังคะ”
“ทางเรายังไม่แน่ใจจึงขอเคลียร์ทุกคนออกจากพื้นที่นี้ให้หมดก่อนครับ จ่าเอานักข่าวออกไปด้วย”
“นี่คือสถานการณ์ในช่วงนี้ค่ะ แล้วถ้ามีอะไรคีบหน้าไปกว่านี้ทางเราจะรายงานกลับไปให้ท่านผู้ชมได้ชมกันค่ะ ฤดีรัตน์ ม่วงแก้ว รายงานจากสนามกอล์ฟโสพลพิมุขขจรกุล”
ปฎิภาคล้มตัวลงบนโซฟา
เอื้อมเห็นก็อดเป็นห่วงไม่ได้จึงจะเดินเข้าไปหาแต่มณีรัตน์ดันเดินผ่านตัวเธอไปซะก่อน
“เอ๊ะ!นี่รัตน์ไม่เห็นฉันแล้วหรือนี่”
“ภาคคะ ไม่ต้องเสียใจรัตน์จะอยู่เป็นกำลังใจ ปลอบใจภาคทุกเวลาเอง”
มณีรัตน์กอดปลอบภาค
เอื้อมยืนมองอย่างน้อยใจ
“พี่ภูมิ ฉันไม่นึกเลยว่าพี่จะ”
พระภูมิปรากฏตัวขึ้น
“เจ้าก็เห็นแล้วตอนนี้ก็คงตัดสินใจได้แล้วใช่ไหมว่าจะไปเกิด”
เอื้อมไม่ตอบกลับหายตัวไป
วันรุ่งขึ้น ที่บ้านเรือนไทยเสียงมือถือดังขึ้นปฎิภาคดังขึ้น ปฎิภาคจึงรับ
“ฮัลโล”
“คุณภาคครับ”
“มีอะไรก็ว่ามาไม่ต้องเกรงใจฉัน”
“คือวันนี้ไม่มีคนมาที่สนามกอล์ฟเลยครับ ผมเกรงว่าถ้าเป็นอย่างงี้ต่อไปอีกหลายวัน สนามกอล์ฟของคุณภาคอาจต้องปิดกิจการ”
“ฉันรู้”
“คุณภาคก็ควรหาทางแก้ไขให้เร็วที่สุด ส่วนผมจะทำทุกวิถีทางให้สนามกอล์ฟยังคงอยู่”
“ขอบใจมาก”
ปฎิภาคกดวางมือถือ
เอื้อมมองเห็นแล้วอดสงสารไม่ได้
“โธ่!พี่ภูมิ”
สักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก
“บ.ก ครับตอนนี้มีทั้งบิท ค่าน้ำ ค่าไฟลงมาเพรียบเลยครับ เขาบอกว่าถ้าบ.ก ยังไม่ไปจ่ายภายในวันพรุ่งนี้เขาจะตัดน้ำ ตัดไฟให้หมด”
“ฉันเข้าใจ”
“บ.ก ไม่ต้องห่วงนะครับ ถ้าบ.ก ไม่มีจริงๆผมจะเฉลี่ยกับเพื่อนๆออกให้”
“ขอบใจนายมาก”
“ไม่เป็นไร บ.ก ช่วยพวกเรามามากแล้วถึงเวลาแล้วที่พวกเราจะตอบแทน”
อีกฝั่งหนึ่ง
“พี่ภูมิฉันจะช่วยพี่เอง”
ที่บ้านมณีรัตน์คนทวงหนี้เข้ามาพร้อมนักเลง สองผัวเมียถอยหนี
“อย่าทำฉันเลย ฉันสัญญาฉันจะหาเงินมาใช้ให้ถึงจะช้าหน่อยก็ตาม”
“ไม่ได้จะเอาวันนี้ และเดี๋ยวนี้เท่านั้น”
“ผมไม่มี”
“อัดมันแล้วโยนมันออกไป ข้าจะยึดบ้านหลังนี้”
“ไม่ได้นะ”
มณีรัตน์เดินลงมา
“พ่อ แม่นี่มันอะไรกัน”
รถคันนั้นขับหนีไปอย่างรวดเร็ว
“ดาวๆๆ”
ดาวสินีนอนเลือดอาบโดยมีพิชิตชัยประคอง
“ดาวขอโทษ พี่ดีกับดาวมากแต่ดาวไม่เห็นค่า ดาวรู้สึกว่าพี่เป็นพี่ดาวเสมอ”
ดาวเสียชีวิตในอ้อมกอดของเขา
“ไม่ดาว ดาว ดาว ไอ้ภาคมึง”
เขากัดกรามแน่นด้วยความแค้น
“ความแค้นในวันนั้นฉันไม่มีวันลืมและวันนี้ก็เป็นวันที่แกต้องชดใช้”
ที่สนามกอล์ฟ เสียงระเบิดดังทั่วบริเวณ แขกที่มาใช้บริการทุกคนต่างวิ่งหนีกันวุ่นวาย
“ระเบิด ว้าย!”
คนที่วางระเบิดโทรมารายงานพิชิตชัย
“เรียบร้อยครับท่าน”
ทั้งตำรวจและนักข่าว นักกู้ระเบิดมากันให้วุ่น
ที่บ้านเรือนไทย เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นปฎิภาครีบเดินไปโทรศัพท์
“ฮัลโล”
“ท่านครับผมมีเรื่องจะบอก”
“อะไรว่ามาสิ”
“ผมทำใจไม่ได้ เอาเป็นว่าท่านเปิดโทรทัศน์ดูเอาเองแล้วกันครับ รับรองมีทุกช่อง”
พูดจบก็รีบวางสาย
“เดี๋ยวสิ”
เขาเปิดโทรทัศน์ดู
“ขณะนี้ดิฉันกำลังอยู่ที่ที่เกิดเหตุนะคะ ขอสัมภาษณ์คุณตำรวจเลยนะคะไม่ทราบว่าสาเหตุเกิดจากอะไรคะ”
“ทางเราคาดว่าน่าจะเกิดจากการขัดผลประโยชน์ทางธุรกิจเพราะสนามกอล์ฟแห่งนี้เป็นที่นิยมมากเป็นอันดับหนึ่งในเมืองไทย”
“แล้วตอนนี้ทางตำรวจได้กู้ระเบิดหมดยังคะ”
“ทางเรายังไม่แน่ใจจึงขอเคลียร์ทุกคนออกจากพื้นที่นี้ให้หมดก่อนครับ จ่าเอานักข่าวออกไปด้วย”
“นี่คือสถานการณ์ในช่วงนี้ค่ะ แล้วถ้ามีอะไรคีบหน้าไปกว่านี้ทางเราจะรายงานกลับไปให้ท่านผู้ชมได้ชมกันค่ะ ฤดีรัตน์ ม่วงแก้ว รายงานจากสนามกอล์ฟโสพลพิมุขขจรกุล”
ปฎิภาคล้มตัวลงบนโซฟา
เอื้อมเห็นก็อดเป็นห่วงไม่ได้จึงจะเดินเข้าไปหาแต่มณีรัตน์ดันเดินผ่านตัวเธอไปซะก่อน
“เอ๊ะ!นี่รัตน์ไม่เห็นฉันแล้วหรือนี่”
“ภาคคะ ไม่ต้องเสียใจรัตน์จะอยู่เป็นกำลังใจ ปลอบใจภาคทุกเวลาเอง”
มณีรัตน์กอดปลอบภาค
เอื้อมยืนมองอย่างน้อยใจ
“พี่ภูมิ ฉันไม่นึกเลยว่าพี่จะ”
พระภูมิปรากฏตัวขึ้น
“เจ้าก็เห็นแล้วตอนนี้ก็คงตัดสินใจได้แล้วใช่ไหมว่าจะไปเกิด”
เอื้อมไม่ตอบกลับหายตัวไป
วันรุ่งขึ้น ที่บ้านเรือนไทยเสียงมือถือดังขึ้นปฎิภาคดังขึ้น ปฎิภาคจึงรับ
“ฮัลโล”
“คุณภาคครับ”
“มีอะไรก็ว่ามาไม่ต้องเกรงใจฉัน”
“คือวันนี้ไม่มีคนมาที่สนามกอล์ฟเลยครับ ผมเกรงว่าถ้าเป็นอย่างงี้ต่อไปอีกหลายวัน สนามกอล์ฟของคุณภาคอาจต้องปิดกิจการ”
“ฉันรู้”
“คุณภาคก็ควรหาทางแก้ไขให้เร็วที่สุด ส่วนผมจะทำทุกวิถีทางให้สนามกอล์ฟยังคงอยู่”
“ขอบใจมาก”
ปฎิภาคกดวางมือถือ
เอื้อมมองเห็นแล้วอดสงสารไม่ได้
“โธ่!พี่ภูมิ”
สักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก
“บ.ก ครับตอนนี้มีทั้งบิท ค่าน้ำ ค่าไฟลงมาเพรียบเลยครับ เขาบอกว่าถ้าบ.ก ยังไม่ไปจ่ายภายในวันพรุ่งนี้เขาจะตัดน้ำ ตัดไฟให้หมด”
“ฉันเข้าใจ”
“บ.ก ไม่ต้องห่วงนะครับ ถ้าบ.ก ไม่มีจริงๆผมจะเฉลี่ยกับเพื่อนๆออกให้”
“ขอบใจนายมาก”
“ไม่เป็นไร บ.ก ช่วยพวกเรามามากแล้วถึงเวลาแล้วที่พวกเราจะตอบแทน”
อีกฝั่งหนึ่ง
“พี่ภูมิฉันจะช่วยพี่เอง”
ที่บ้านมณีรัตน์คนทวงหนี้เข้ามาพร้อมนักเลง สองผัวเมียถอยหนี
“อย่าทำฉันเลย ฉันสัญญาฉันจะหาเงินมาใช้ให้ถึงจะช้าหน่อยก็ตาม”
“ไม่ได้จะเอาวันนี้ และเดี๋ยวนี้เท่านั้น”
“ผมไม่มี”
“อัดมันแล้วโยนมันออกไป ข้าจะยึดบ้านหลังนี้”
“ไม่ได้นะ”
มณีรัตน์เดินลงมา
“พ่อ แม่นี่มันอะไรกัน”
ความคิดเห็น