คำสัญญา.....และการรอคอย

ลำดับตอนที่ #2 : คำสัญญา.....และการรอคอย

   หญิงสาวพาปฎิภาคเข้าบ้านและเสกเสื้อผ้าชุดใหม่เปลี่ยนให้เขา เสกที่นอนนุ่มๆให้เขานอนหญิงสาวห่มผ้าห่มให้ปฎิภาค

                 "ในที่สุดพี่ก็กลับมาหาฉัน พี่ภูมิ"

       วันรุ่งขึ้น ที่บ้านเรือนไทย ปฎิภาคตื่นขึ้นมาด้วยท่าทางงงๆ

                  "เรามาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย"

       ปฎิภาคค่อยๆเดินดูรอบๆบ้าน

                   "คุ้นๆแหะ เฮ้ย!เมื่อคืนไม่ได้ใส่ชุดนี้หนิ หรือว่าเจ้าของบ้านเปลี่ยนให้"

       ปฎิภาคเดินออกมาจากบ้านเรือนไทย 

       เจ้าของบ้านเช่าเห็นเข้าก็ทักปฎิภาค

                    "เมื่อคืนนอนที่นี่หรือคุณ"

                    "ครับ" 

                    "แล้วไม่รู้สึกแปลกๆอะไรบ้างเลยเหรอ"

                    "ไม่หนิครับ หรือว่าบ้านนี้มีอะไรผิดปกติ"

                    "ไม่มี ไม่มี ว่าแต่คุณอยากจะซื้อบ้านหลังนี้มั้ย ป้าคิดให้ราคาถูกๆ"

                    "อ้าว!ไม่มีคนอยู่เหรอครับ"

                    "ใช่จ้ะ ทำไมหรือจ๊ะ"

                    "ผม"

                    "ไม่ซื้อก็ไม่เป็นไรนะจ๊ะ ป้าจะได้ขายให้คนอื่น คิวเนี่ยยาวเป็นแผงเลยไม่ซื้อก็น่าเสียดายนะ เพราะบ้านเรือนไทยสมัยนี้หายาก"

       เจ้าของบ้านเช่าทำท่าจะหันหลังเดินจากไป

                     "เดี๋ยวครับ"

                     "ไชโย"

                     "เป็นอะไรหรือเปล่าครับ"

                     "เปล่าจ๊ะ แล้วตกลงคุณจะซื้อใช่ไหม"

        ที่บ้านปฎิภาค

                     "ไม่กลับทั้งคืน เลยจ๊ะป้าก็ชักเป็นห่วงเหมือนกันแล้ว"

                     "เดี๋ยวรัตน์จะช่วยตามหาอีกคนนะคะ"

                     "จ๊ะ ขอบใจมาก"

         ที่บ้านเรือนไทย

                     "นี่ครับน้ำมัน ขอบใจมากนี่เงิน"

                     "ขอบคุณครับ คุณซื้อบ้านหลังนี้จริงเหรอ"

                     "มันมีอะไรหรือครับ"

                     "ผมก็ไม่อยากพูดมาก หรอกนะ แต่ผมขอเตือนคืนเจ้าของบ้านเดิมไปเถอะคุณจะได้ไม่ต้องมานั่งกลุ้มใจตอนหลัง"

                     "บอกผมได้ไหมครับว่าบ้านหลังนี้มีอะไร"

                     "คือว่า"

         อยู่ๆลมก็พดเย็นดังวูบ

                     "ไม่มีอะไรหรอกครับ"

        ชายวัยกลางคนรีบขับรถออกไป

        ปฎิภาคเติมน้ำมันเสร็จก็รีบขับรถออกไป

                    "พี่ภูมิอย่าไป พี่ทิ้งฉันไปอีกแล้วรึ"

        ที่บ้านปฎิภาค

                    "หาทั่วแล้วก็ไม่เจอคะ ไม่รู้เหมือนกันว่าภาคไปอยู่ที่ไหนกันแน่"

                    "ภาคนะภาค กลับมาแม่ต้องเทศสั่งสอนหน่อยละ เออ! ป้าลืมถามไปว่าที่บริษัทหนังสือของเขาล่ะ"

                    "ไม่อยู่ค่ะ พนักงานบอกว่ายังไม่เห็นเลยตั้งแต่เช้า"

        เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

                    "สวัสดีค่ะ มณีรัตน์พูดค่ะ"

                    "คุณรัตน์เหรอคะ ตอนนี้บ.กกลับมาแล้วนะคะ แต่ดูท่าทางแปลกๆไปตั้งแต่กลับมาเอาแต่พูดว่าไม่มีใครอยู่จริงหรือ ไม่ก็ ไม่อยากจะเชื่อเลย"

                    "ขอบใจมากแค่นี้นะ"

                    "ค่ะ"

                    "คุณป้าคะ ภาคกลับมาแล้วค่ะ"

                    "ค่อยยังชั่วหน่อย"

         ที่บริษัท

                    "เป็ดที่นายพูดถึงบ้านเรือนไทย ใช่หลังนี้หรือเปล่า"

         ปฎิภาคหยิบรูปส่งไปให้ดู

                    "ใช่ครับหลังนี้แหละ เอ๊ะ!ว่าแต่บ.กได้รูปมาได้ยังไงครับ"

                    "เมื่อคืนฝนตกหนักมาก ฉันขับรถอยู่ดีๆรถก็สตารท์ไม่ติด ฉันจึงหาที่พักแถวนั้น"

                    "แล้วบ.กก็ได้เจอบ้านเรือนไทยแถวนั้น"

                    "ถูกต้อง แล้วฉันก็ซื้อไว้แล้วด้วย"

                    "หา...บ.กซื้อไว้แล้ว"

                    "ทำไมนายต้องร้องตกใจอย่างงั้นด้วย"

                    "บ.กไม่รู้อะไรที่บ้านหลังนั้นน่ะมี"

                    "ภาคคะ"

                    "อ้าว!รัตน์มาได้ไงครับ"

         เป็ดเดินออกมาจากห้องอย่างอึดอัดใจที่ไม่ได้บอกไป
 
         ที่บ้านเจ้าของบ้านเช่า

                    "จริงเหรอคะ คุณนาย"

                    "จริงสิพ่อหนุ่มคนนั้นซื้อฉันสดๆเลย"

                    "น่าดีใจกับคุณนาย แต่น่าเศร้าใจแทนพ่อหนุ่มคนนั้น"

                    "หนิเขาซื้อเองโทษฉันไม่ได้นะ" 

           ตกดึกคืนนั้นปฎิภาคก็ฝันถึงเอื้อมอีกเหมือนเช่นเคย แล้วเขาก็ละเมอลุกตื่นขึ้นมาอีก

                    "เอื้อม"

           แม่ของปฎิภาคเดินเข้ามา

                    "ฝันถึงอีกแล้วเหรอลูก"

                    "ครับ แต่ชั่งเถอะครับ แม่ไปนอนเถอะ"

                    "จ๊ะ"

           พ่อแม่เดินออกไป ส่วนปฎิภาคก็ล้มตัวลงนอน

                    "เธอเป็นใครกันนะ คอยดูนะสักวันฉันจะพบเธอให้ได้"

           วันรุ่งขึ้น ที่สนามกอล์ฟ

                    "มาแต่เช้าเลยนะครับคุณภาค"
 
                    "ฮึม แล้วลูกค้าที่นี่เป็นไง"

                    "ก็เยอะทุกวันละครับ"

                    "ฉันไปก่อนนะ"

                    "อ้าว! มาดูงานแค่นี้ก็จะกลับแล้วเหรอครับ"

           ปฎิภาคไม่สนเดินต่อไป

           ที่บ้านเรือนไทย

           สองผัวเมียเดินเข้ามาในบ้านเรือนไทย

                    "ฉันไม่เห็นว่ามันจำเป็นตรงไหนเลยที่จะต้องมาขอหวยที่นี่"

                    "ที่นี่แหละ เฮี้ยนคงให้แม่น" 

           เสียงของหล่นจากโต๊ะดังปั่ง

           สองผัวเมียสะดุ้งตัวโหยง สามีตกใจวิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็ว

                    "พี่คิดจะขออีกไหม"

           พูดพร้อมหันไปมอง
 
                    "รอฉันด้วย"

           ภรรยารีบวิ่งตามไป

                    "เหนื่อยจริงๆ"

                    "ไหนเลขเด็ดของพี่"

                    "ของหล่นดังปั่งๆ ก็ต้อง88"

                   "มั่วอย่างงี้แล้วจะถูกมั้ยเนี่ย"

          วันรุ่งขึ้น

                   "ออกไปตั้งแต่เช้าแล้วจ๊ะ"

                   "ไปไหนคะ"

                   "ก็คงอยู่ที่โรงพิมพ์มั้งจ๊ะ"

                   "ไม่มีหนิคะ"

           ที่บ้านเรือนไทย

                   "พี่ภูมิ"

           ปฎิภาคหันไปมองแต่ก็ไม่พบอะไร

                   "บานเช้า ทำความสะอาดเสร็จแล้วใช่ไหม"

                   "ใช่ค่ะ คุณภาค"

                   "ดีๆ เดี๋ยวให้ชุ่มเอากระเป๋าไปเก็บให้ด้วย"

                   "ค่ะ  พี่ชุ่ม"    

            ปฎิภาคเดินดูรอบๆบ้าน ปฎิภาคเดินมานั่งที่ริมน้ำ

            เอื้อมปรากฏตัวขึ้นเดินไปหาปฎิภาค