คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : คำสัญญา.....และการอรคอย....แต่ปางก่อน
วันรุ่งขึ้น ที่บ้านเรือนไทย มณีรัตน์มาพร้อมพิชิตชัย
"รัตน์"
ปฎิภาคเดินเข้าไปจับมือรัตน์
พิชิตชัยไอกระแอ้มๆ
ปฎิภาคปล่อยมือ
"รัตน์มาวันนี้เพื่อจะเชิญคุณไปงานหมั้นของเรา"
"งานหมั้นของเรา"
ปฎิภาคพูดอย่างอ่อนใจ
"อย่าลืมไปนะ"
พิชิตชัยกับมณีรัตน์เดินออกจากบ้าน
เอื้อมปรากฏตัวขึ้นเพื่อจะไปคุยกับรัตน์
ปฎิภาคตามไปจะไปคุยกับมณีรัตน์
"คุณรัตน์คะ"
"เธอนี่เอง"
ตั้งแต่ครั้งแรกที่พิชิตชัยได้พบเอื้อมก็ตกหลุมรักเข้าอย่างจัง
"พี่เชิด"
เอื้อมอุทาน
"ว่าไงมีอะไรก็ว่ามา"
"ฉันขอคุยกับเธอ2คน"
พิชิตชัยเดินออกไป
"คงไม่ได้ขอให้กลับไปคืนดีกับภาคหรอกนะ"
"ถูกแล้ว เขารักเธอมากนะ"
"แต่ทุกอย่างมันเป็นอดีตแล้ว"
เอื้อมเริ่มอ่อนเพลีย
มณีรัตน์เดินออกไป
เอื้อมล้มลง
"เอื้อม"
ปฎิภาครีบเข้าไปอุ้มมาวางไว้ที่โซฟา
ร่างของเอื้อมเริ่มทำท่าจะจางหาย
ปฎิภาคจับมือเอื้อมที่เห็นเพียงลางๆ
"คุณดีกับผมทุกอย่าง แต่ผมกลับทำให้คุณเสียใจเสมอ ผมสัญญาต่อไปนี้ผมจะดีกับคุณ ทำทุกอย่างที่คุรเคยทำให้ผมเสมอมา"
"อย่าสัญญาเลยพี่ภูมิ ฉันไม่อยากตั้งความหวังมากเกินไป"
ร่างเอื้อมหายไป
ปฎิภาคตะโกนลั่น
"เอื้อม"
พระภูมิปรากฎตัวขึ้น
"เอื้อมอยู่ไหน"
"ถึงเวลาก็จะรู้เอง"
"เดี๋ยวสิอย่าพึ่งไป"
ที่สนามกอล์ฟ
"คุณภาคล่ะ"
"หมู่นี้ไม่เห็นเลยครับ"
"ไปไหนของเขานะ หมู่นี้ก็ไม่ค่อยกลับบ้าน"
"ลองถามที่กองบรรณาธิการดูสิครับ"
ที่กองบรรณาธิการ
"อยู่ที่บ้านเรือนไทยครับ"
"รู้แล้ว แถวไหนล่ะ"
"คือจะดีเหรอครับ"
"ฉันเป็นแม่เขานะ"
"คือ"
"จะบอกไหมเนี่ย"
ตกดึก ที่บ้านเรือนไทย
"เอื้อม"
"มาอยู่ที่นี่เอง"
"แม่มาได้ไง"
วันรุ่งขึ้น พิชิตชัยมาหาเอื้อมที่บ้านเรือนไทยแต่เช้า พิชิตชัยเดินเข้ามาใกล้เอื้อมเรื่อยๆ
เอื้อมหันมาเห็นก็ตกใจ
ปฎิภาครีบเข้ามาขวาง
"จะทำอะไร"
"หวงเหมือนกันหนิหว้า แล้วรัตน์ล่ะไม่รักแล้วเหรอ"
"เธอรักแกไม่ใช่ฉัน"
"แต่ฉันไม่ได้รักเขา"
"ไอ้เลวเอ๊ย"
ปฎิภาคชกพิชิตชัยลงไปกองกับพื้น
"อย่าทำให้รัตน์เสียใจ และห้ามมายุ่งกับเอื้อมอีกเธอดีเกินกว่าจะคู่ควรกับแก"
ปฎิภาคจูงมือเอื้อมไป
"งั้นก็คู่ควรกับแกเหรอ"
ปฎิภาคไม่สนกลับเดินต่อไป
"เอื้อม เธอเป็นของฉัน ฉันจะไม่ยอมสูญเสียเธอไปเหมือนครั้งดาวเด็ดขาด"
ที่กองบรรณาธิการ
"มีหวัง book like ของพวกเราทุกคนไม่รู้จะไปรอดหรือเปล่า"
"ทำไมอ่ะ"
"พักนี้หนังสือที่ขายดีก็คือที่ บ.ก เขียน และถ้าฉบับ2ไม่รีบลงเร็วๆนี้อาจจะ"
"ทำไมแกไม่บอก บ.ก วะ"
"ก็บอกแล้วไงว่า บ.ก ไม่ต้องการใครไปรบกวน"
ที่งานหมั้น
"ผมขอถอนหมั้นครับ"
นักข่าว แขกที่มาในงานต่างแตกตื่น นักข่าวต่างถาม
"ทำไมล่ะคะ"
"เธอไม่มีคุณสมบัติพอและที่สำคัญผมไม่ได้รักเธอ เธอตะหากที่มาเกาะผมมากเกินไปจนน่ารำคาญ ขอโทษทุกคนด้วยนะครับที่รบกวน"
พิชิตชัยเดินออกมาจากงาน
มณีรัตน์รีบเดินตามออกมาด้วย
"ทำไมคุณพูดแบบนั้น"
"ก็เพราะผมรู้สึกอย่างงั้น"
"งั้นที่ภาคเคยบอกว่าคุณหลอกใช้ฉัน"
"ใช่ มันเป็นความจริง แต่ถ้าตอนนี้เธอจะไปขอคืนดีคงหมดความหมายแล้วล่ะ"
"ทำไม"
"ไปดูเอาเองแล้วกัน"
มณีรัตน์ขึ้นรถขับตรงไปยังบ้านเรือนไทย
"รัตน์ไม่นึกเลยว่าเขาจะทำกับคุณได้"
ปฎิภาคปิดโทรทัศน์ลง
เอื้อมปรากฎตัวขึ้น
"พี่ภูมิเป็นห่วงรัตน์"
"ในฐานะเพื่อน ห่วงไม่ได้หรือครับ"
"ถ้าพี่ภูมิจะห่วงไม่ว่าในฐานะอะไรฉันก็ห้ามไม่ได้"
"ผมจำเหตุการณ์ในอดีตได้ และผมก็รู้ด้วยว่าผมรักคุณมากแค่ไหน"
"นี่คืออนาคตพี่ภูมิ กำหนดเองได้ ไม่ต้องมาฝืนใจเพราะสงสารฉัน"
เอื้อมหายตัวไป
"ภาคคะ"
"รัตน์คุณมาได้ไงแล้วพิชิตล่ะ"
"เขาไม่มาหรอกค่ะ"
"ขอโทษผมลืมไป"
"รัตน์ยังรักคุณอยู่นะ เรากลับมาเหมือนเดิมได้ไหม"
"เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเถอะนะ"
ปฎิภาคเดินจากไป
มณีรัตน์รู้สึกเสียดายมากที่ทิ้งปฎิภาคไปคราวนั้น
ช.รอ คอย เธอมา แสน นาน
ทรมาน วิญญาณ หนักหนา
ระ ทม อยู่ใน อุ รา แก้วกานดา ฉันปองเธอผู้ เดียว
ญ.เธอเอย แม้เราห่างกันแสนไกล
ชาย ใด ดวงใจฉันไม่แลเหลียว รัก เธอ แน่ใจจริงเชียว
รัก เธอ รักเดียว นิรันดร์
ช.แม้ มี อุปสรรค ขวาก หนาม
ญ.ขอ ตาม มิยอมพลัดพรากจากกัน
ช.จะชาติไหน ไหน ไม่ยอมห่างไกล กัน
ญ.ดวงจิตผูกพัน รักมั่นมีไว้เพียงเธอ
ช-ญ.คง เป็น รอยบุญมาหนุน นำ
รอย
ความคิดเห็น