ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 2 - หนี?
หากผมย้อนเวลาได้ ผมจะไม่หนี....
�
ณ สนามบินอินชอน
� � � � � � � � � � � � � � � �
� � � � � � � � � � � � � � � �หนุ่มน้อยร่างอวบที่มีโครงหน้าที่หวานสวยไม่แพ้ผู้หญิงเลยทีเดียว ผมสีบรอนด์ทองที่ตัดกับหน้าหวานที่ขาวใส ดวงตาที่กลมโตสีดำสนิท จมูกที่ขมสัน และริมฝีปากบางสีชมพู เดินออกมาจากเกทที่เครื่องเพิ่งแลนดิ้งมาจากนิวยอร์ค ประเทศสหรัฐอเมริกา....�
� � � � � � � � � � � � � � � �"พี่ซองมิน!!! ทางนี้ฮะ" เสียงใสๆของร่างบางอีกคนที่ยืนรอพี่ชายของตัวเองอยู่ที่หน้าเกท พร้อมกับเด็กหนุ่มอีกคน
� � � � � � � � � � � � � � � �"ทงเฮ!! พี่คิดถึงจังเลยย" ร่างอวบโผเข้ากอดร่างบางของน้องชายตัวเองทันทีด้วยความคิดถึงเพราะไม่ได้เจอกันถึง 3 ปี...
� � � � � � � � � � � � � � � �"แหม่ๆ คิดถึงแต่ด๊องหล่ะสิ ใช่ซี๊~~ ผมมันคนไม่สำคัญนิ เชอะ!" ใส่เล็กแทรกขึ้นระหว่างที่ทั้งคู่กำลังกอดกันอยู่
� � � � � � � � � � � � � � � "โอ๋ๆ อย่างอนกันนะ พี่ก็คิดถึงเราเหมือนกันและอุคกี้" ร่างอวบเริ่มหันไปสนใจอีกคนที่ตอนนี้เริ่มงอนเข้าแล้ว
� � � � � � � � � � � � � � � "ฮ่าๆ พี่ฮะเลิกทำหน้าแบบนั้นเหอะมันไม่ใช่พี่อ่ะ อย่างพี่ต้อง �สวย เริ่ด เชิด หยิ่ง เข้าไว้ ตามฉบับคูณหนูอี ซองมินนะ"
� � � � � � � � � � � � � � � "ฮ่าๆ โอเคๆ"
� � � � � � � � � � � � � � � "พี่ฮะ เราไปหาอะไรทานกันดีกว่านะ"
� � � � � � � � � � � � � � � "อ่า ดีเหมือนกัน พี่คิดถึงอาหารเกาหลีมากเลย"
� � � � � � � � � � � � � � � "งั้นไปร้านที่ไปใหม่แถวเมียงดงแล้วกันเนอะ ร้านนั้นดังมากเลยหล่ะตอนนี้"
� � � � � � � � � � � � � � � "โอเคๆ ป่ะอุคกี้ ด๊อง"
� � � � � � � � � � � � � � � "ฮะ!"
เมื่อทั้งสามไปถึงร้านอาหารย่างเมียงดง ซองมินก็จัดการสั่งซุปฟักทองทันที ซึ่งร้านนี้มันอร่อยมาก ! เขาจำได้ตอนที่แม่พามา
ทั้งสี่คนทานข้าวเสร็จก็ชวนกันไปเที่ยว เดินเล่นกันที่ห้างย่านแถวนั่นเลย .�
� � � � � � � � � � � � � � �" นี่ ... ฮยอกล่ะ ? " ซองมินเอ่ยถามหาน้องสาว(?)ที่ไม่ได้มาด้วย (เพิ่งนึกออกเนอะ -v-)
� � � � � � � � � � � � � � �"ก็คงไปทำงานแถวมหาลัยนั่นแหละฮะ" อุคกี้เอ่ยขึ้นพลางเคี้ยวขนมต็อกอย่างเอร็ดอร่อย
� � � � � � � � � � � � � � �"ใกล้สอบแล้วนี่ฮะ" ทงเฮพูดต่อ (ฮยอกมินเป็นญาติกันค่ะ)
� � � � � � � � � � � � � � �"อ่อๆ"�
เมื่อทั้งสามเดินไปได้สักพักซองมินก็หยุดเดิน เพราะเจอคนที่ตัวเองหนีมาตลอดระยะเวลา3ปี...
� � � � � � � � � � � � � � �"นะ...นี้ พี่ว่าเรากลับกันเถอะ"
� � � � � � � � � � � � � � �"อ้าวทำไมหล่ะฮะ อุคกี้ยังเดินไม่ทั่วเลยนะ"
� � � � � � � � � � � � � � �"เถอะน๊า กลับกันนะ"
เมื่อทั้งสามออกจากห้างไปก็มีสายตาคู่หนึ่งที่ยังจับจ้องพวกเค้าอยู่นานแล้ว
� � � � � � � � � � � � � � �"พี่จะหนีผมไปถึงเมื่อไร....."
ณ คฤหาสน์ตระกูลชเว
� � � � � � � � � � � � � � �
� � � � � � � � � � � � � � �"แหม เดินยิ้มน้อยยิ้มใหย่มาเชียว ไปเจออะไรดีๆมาหล่ะสิ" �เสียงแหลมๆของน่มหน้าสวยพี่ของซีวอนที่ไม่ยอมรับตำแหน่งรองประธานแล้วไปเปิดห้องเสื้อแทน
� � � � � � � � � � � � � � �"หึ แค่ไปเจอคนเก่าๆมานะ"
� � � � � � � � � � � � � � �"ห๊ะ! ไปเจอฮยอกแจมาหรอ"
� � � � � � � � � � � � � � �"ใช่ สวยกว่าแต่ก่อนมากเลยหล่ะ"
� � � � � � � � � � � � � � �"กรี๊ดดดๆๆ แกไปตอนไหนทำไมไม่ชวนฉนไปด้วย นั้นน้องรักฉันเลยนะ กรี๊ดๆๆ"
� � � � � � � � � � � � � � �"โอ้ยย พี่หยุดก่อนๆ ไปเจอโดยบังเอิญที่สนามบินนะ"
� � � � � � � � � � � � � � �"งั้นแกรีบไปง้อฮยอกเดี๋ยวนี้เลยยย "
� � � � � � � � � � � � � � �"ผมมีฟานี่อยู่นะ"
� � � � � � � � � � � � � � �"ยายฟานี่อะไรของแกนะก็ไม่ได้คบกันจริงๆซะหน่อยแล้วฉันก็ไม่ปลื้มด้วย"
� � � � � � � � � � � � � � �"โถ่พี่" � �
� � � � � � � � � � � � � � �"ไม่ต้องเลย ยังไงแกก็ต้องไปง้อฮยอกแจมาให้ได้ เข้าใจมั๊ย!!"
� � � � � � � � � � � � � � �"แต่...." ซีวอนยังไม่ทันได้พูดอะไรฮีซอลก็เดินออกไปก่อนซะแล้ว
� � � � � � � � � � � � � � �"เฮ้อออ ฮยอกแจ....."
ณ คฤหาสน์ตระกูลอี ฝั่งของซองมิน
� � � � � � � � � � � � � � �
� � � � � � � � � � � � � � �เมื่อทั้งสามถึึึึึึึงบ้านซองมินก็รีบวิ่งขึ้นห้องทันทีโดยที่ไม่สนใจของตัวเองเลยสักนิด
� � � � � � � � � � � � � � �"พี่ซองมิน!!!!"
� � � � � � � � � � � � � � �"อะไรฮะพี่ด๊อง"
� � � � � � � � � � � � � � �"ก็พี่มินนะสิ มาถึงก็รีบวิ่งขึ้นห้องของก็ไม่เอาไปเก็บเนี่ย"
� � � � � � � � � � � � � � �"อ้าว แล้วพี่มินเค้าเป็นไรหล่ะฮะ"
� � � � � � � � � � � � � � �"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน เฮ้อออออออ"
� � � � � � � � � � � � � � �ด้านซองมิน....
� � � � � � � � � � � � � � �"ฮึก นายมาทำไม มาทำไม มาให้ฉันเห็นหน้าทำไม ฉันกำลังจะลืมนายได้แล้วนะ ฮึก นายมาทำไม ฮึก ฮือออออออออออออออ........"
� � � � � � � � � � � � � � � �
� � � � � � � � � � � � � � � �หนุ่มน้อยร่างอวบที่มีโครงหน้าที่หวานสวยไม่แพ้ผู้หญิงเลยทีเดียว ผมสีบรอนด์ทองที่ตัดกับหน้าหวานที่ขาวใส ดวงตาที่กลมโตสีดำสนิท จมูกที่ขมสัน และริมฝีปากบางสีชมพู เดินออกมาจากเกทที่เครื่องเพิ่งแลนดิ้งมาจากนิวยอร์ค ประเทศสหรัฐอเมริกา....�
� � � � � � � � � � � � � � � �"พี่ซองมิน!!! ทางนี้ฮะ" เสียงใสๆของร่างบางอีกคนที่ยืนรอพี่ชายของตัวเองอยู่ที่หน้าเกท พร้อมกับเด็กหนุ่มอีกคน
� � � � � � � � � � � � � � � �"ทงเฮ!! พี่คิดถึงจังเลยย" ร่างอวบโผเข้ากอดร่างบางของน้องชายตัวเองทันทีด้วยความคิดถึงเพราะไม่ได้เจอกันถึง 3 ปี...
� � � � � � � � � � � � � � � �"แหม่ๆ คิดถึงแต่ด๊องหล่ะสิ ใช่ซี๊~~ ผมมันคนไม่สำคัญนิ เชอะ!" ใส่เล็กแทรกขึ้นระหว่างที่ทั้งคู่กำลังกอดกันอยู่
� � � � � � � � � � � � � � � "โอ๋ๆ อย่างอนกันนะ พี่ก็คิดถึงเราเหมือนกันและอุคกี้" ร่างอวบเริ่มหันไปสนใจอีกคนที่ตอนนี้เริ่มงอนเข้าแล้ว
� � � � � � � � � � � � � � � "ฮ่าๆ พี่ฮะเลิกทำหน้าแบบนั้นเหอะมันไม่ใช่พี่อ่ะ อย่างพี่ต้อง �สวย เริ่ด เชิด หยิ่ง เข้าไว้ ตามฉบับคูณหนูอี ซองมินนะ"
� � � � � � � � � � � � � � � "ฮ่าๆ โอเคๆ"
� � � � � � � � � � � � � � � "พี่ฮะ เราไปหาอะไรทานกันดีกว่านะ"
� � � � � � � � � � � � � � � "อ่า ดีเหมือนกัน พี่คิดถึงอาหารเกาหลีมากเลย"
� � � � � � � � � � � � � � � "งั้นไปร้านที่ไปใหม่แถวเมียงดงแล้วกันเนอะ ร้านนั้นดังมากเลยหล่ะตอนนี้"
� � � � � � � � � � � � � � � "โอเคๆ ป่ะอุคกี้ ด๊อง"
� � � � � � � � � � � � � � � "ฮะ!"
เมื่อทั้งสามไปถึงร้านอาหารย่างเมียงดง ซองมินก็จัดการสั่งซุปฟักทองทันที ซึ่งร้านนี้มันอร่อยมาก ! เขาจำได้ตอนที่แม่พามา
ทั้งสี่คนทานข้าวเสร็จก็ชวนกันไปเที่ยว เดินเล่นกันที่ห้างย่านแถวนั่นเลย .�
� � � � � � � � � � � � � � �" นี่ ... ฮยอกล่ะ ? " ซองมินเอ่ยถามหาน้องสาว(?)ที่ไม่ได้มาด้วย (เพิ่งนึกออกเนอะ -v-)
� � � � � � � � � � � � � � �"ก็คงไปทำงานแถวมหาลัยนั่นแหละฮะ" อุคกี้เอ่ยขึ้นพลางเคี้ยวขนมต็อกอย่างเอร็ดอร่อย
� � � � � � � � � � � � � � �"ใกล้สอบแล้วนี่ฮะ" ทงเฮพูดต่อ (ฮยอกมินเป็นญาติกันค่ะ)
� � � � � � � � � � � � � � �"อ่อๆ"�
เมื่อทั้งสามเดินไปได้สักพักซองมินก็หยุดเดิน เพราะเจอคนที่ตัวเองหนีมาตลอดระยะเวลา3ปี...
� � � � � � � � � � � � � � �"นะ...นี้ พี่ว่าเรากลับกันเถอะ"
� � � � � � � � � � � � � � �"อ้าวทำไมหล่ะฮะ อุคกี้ยังเดินไม่ทั่วเลยนะ"
� � � � � � � � � � � � � � �"เถอะน๊า กลับกันนะ"
เมื่อทั้งสามออกจากห้างไปก็มีสายตาคู่หนึ่งที่ยังจับจ้องพวกเค้าอยู่นานแล้ว
� � � � � � � � � � � � � � �"พี่จะหนีผมไปถึงเมื่อไร....."
ณ คฤหาสน์ตระกูลชเว
� � � � � � � � � � � � � � �
� � � � � � � � � � � � � � �"แหม เดินยิ้มน้อยยิ้มใหย่มาเชียว ไปเจออะไรดีๆมาหล่ะสิ" �เสียงแหลมๆของน่มหน้าสวยพี่ของซีวอนที่ไม่ยอมรับตำแหน่งรองประธานแล้วไปเปิดห้องเสื้อแทน
� � � � � � � � � � � � � � �"หึ แค่ไปเจอคนเก่าๆมานะ"
� � � � � � � � � � � � � � �"ห๊ะ! ไปเจอฮยอกแจมาหรอ"
� � � � � � � � � � � � � � �"ใช่ สวยกว่าแต่ก่อนมากเลยหล่ะ"
� � � � � � � � � � � � � � �"กรี๊ดดดๆๆ แกไปตอนไหนทำไมไม่ชวนฉนไปด้วย นั้นน้องรักฉันเลยนะ กรี๊ดๆๆ"
� � � � � � � � � � � � � � �"โอ้ยย พี่หยุดก่อนๆ ไปเจอโดยบังเอิญที่สนามบินนะ"
� � � � � � � � � � � � � � �"งั้นแกรีบไปง้อฮยอกเดี๋ยวนี้เลยยย "
� � � � � � � � � � � � � � �"ผมมีฟานี่อยู่นะ"
� � � � � � � � � � � � � � �"ยายฟานี่อะไรของแกนะก็ไม่ได้คบกันจริงๆซะหน่อยแล้วฉันก็ไม่ปลื้มด้วย"
� � � � � � � � � � � � � � �"โถ่พี่" � �
� � � � � � � � � � � � � � �"ไม่ต้องเลย ยังไงแกก็ต้องไปง้อฮยอกแจมาให้ได้ เข้าใจมั๊ย!!"
� � � � � � � � � � � � � � �"แต่...." ซีวอนยังไม่ทันได้พูดอะไรฮีซอลก็เดินออกไปก่อนซะแล้ว
� � � � � � � � � � � � � � �"เฮ้อออ ฮยอกแจ....."
ณ คฤหาสน์ตระกูลอี ฝั่งของซองมิน
� � � � � � � � � � � � � � �
� � � � � � � � � � � � � � �เมื่อทั้งสามถึึึึึึึงบ้านซองมินก็รีบวิ่งขึ้นห้องทันทีโดยที่ไม่สนใจของตัวเองเลยสักนิด
� � � � � � � � � � � � � � �"พี่ซองมิน!!!!"
� � � � � � � � � � � � � � �"อะไรฮะพี่ด๊อง"
� � � � � � � � � � � � � � �"ก็พี่มินนะสิ มาถึงก็รีบวิ่งขึ้นห้องของก็ไม่เอาไปเก็บเนี่ย"
� � � � � � � � � � � � � � �"อ้าว แล้วพี่มินเค้าเป็นไรหล่ะฮะ"
� � � � � � � � � � � � � � �"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน เฮ้อออออออ"
� � � � � � � � � � � � � � �ด้านซองมิน....
� � � � � � � � � � � � � � �"ฮึก นายมาทำไม มาทำไม มาให้ฉันเห็นหน้าทำไม ฉันกำลังจะลืมนายได้แล้วนะ ฮึก นายมาทำไม ฮึก ฮือออออออออออออออ........"
-
-
-
-
-
-
-
-
-
ถ้าผมย้อนเวลาได้ ผมจะไม่หนี.....
ผมจะไม่หนีความรู้สึกของผม........
�
-
-
-
-
-
-
-
-
ถ้าผมย้อนเวลาได้ ผมจะไม่หนี.....
ผมจะไม่หนีความรู้สึกของผม........
�
�
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น