Pokemon Ruby and Sapphire Special II The Ravages of Time

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 7 เจ้างั้งสองคน

เอาไปเลยสองตอน เดี๋ยวจะไม่ว่างพักใหญ่ต้องทิ้งไว้เยอะๆ อย่าลืมเม้นกันบ้างไม่งั้นได้ไปพบยมบาลแน่

"กลับมาแล้วหรอ?"ตัวตลกมองหญิงสาวสองคน
"เอาเถอะกลับไปห้องพวกเจ้าได้ละ"ตัวตลกไล่ทั้งสองแล้วหันมาสนุกกับงานของตนต่อ
"เอาละเรียบร้อย ทางฝากทางนี้ด้วยละโคเทงาว่าจัง"มานามิปีนหน้าต่างออก ยุยพยักหน้า มานามิออกจากวัง
"เอาละ ส่งสาสน์ก่อนละ"โคเทงาว่าหยิบลูกธนูใส่ข้อความด้านใน แล้วยิงออกไปทางตะวันตก
"เอาละ ทุกท่านวันนี้พอแค่นี้มีอะไรมั้ย?"รูบี้กำลังแสดงบทบาทนายกองให้ทหารดู
"มีข้าว่าเจ้านะ เป็นนายกองเพราะเส้นสายและสมองมากกว่า ถ้าสู้ไม่เป็นก็หมดความหมายละสิ"นายกองคนหนึ่งพูดขึ้น
"แล้วท่านต้องการอย่างไร?"รูบี้ถามทั้งๆที่รู้
"ข้าแค่ต้องการขอประ..."ไม่ทันไรลูกธนูก็พุ่งมาทะลุหมวดนายกองเข้าเต็มๆหน้ารูบี้
"ใต้เหยียนหยวนตายแล้ว!!"ลูกน้องหลายคนรวน นายกองเมื้อกี้ล้มเซ
"เงียบ!!"เสียงรูบี้ดัง เขาหันมาโดนที่คาบธนูในปาก
"เอาละ เมื้อกี้ท่านว่าไงนะ"รูบี้หันมานายกองอีกคน
"เปล่า ข้าว่าแค่คนหนุ่มสมัยนี้ เก่งจัง"อีกฝ่ายไม่กล้าตอแย
"แม่นจังนะ(ถึงจะตรงตัวไปหน่อย)"รูบี้พึมพำหลังจากแย่งตัว
"ใต้เท้า มีคำสั่งให้พวกท่านไปเฝ้าตัวประกันคับ"
"เออ โธเว้ยนี้ฉันยังไม่ได้พักเลยนะนี้"รูบี้ปวดหัวเดินไปบ่นไป

"ทุกอย่างเรียบร้อย"ยุยเก็บธนู แล้วทันใดประตูก็พัง
โครม!! ทหารกลุ่มหนึ่งเข้าจับตัวเธอไว้
"(อะไรกัน แผนแตกหรอ?)"ยุยตกใจเธอไม่น่าพลาดนี้
"แบบนี้แหละที่ฉันชอบ ฉันอุตสาจ้องมานาน"คนหนึ่งพูด คนนั้นดูท่าทางมีฐานะ สั่งทหารได้
"(หมอนี้..)"ยุยเคยเห็นเค้าในห้องประชุมเวลาเครก้าเรียกประชุม เขาคือหลานของเครก้า ซึ่งใบหน้าดูไม่ค่อยสู่ใครเท่าไร ไม่เหมือนเครก้า
"ของๆลุงก็เหมือนของๆฉัน"ชายหนุ่มเอามาใต้คาง ยุยถือโอกาสกัดนิ้ว
"หน็อย กล้ากัดนิ้วฉันหรอ?"ชายหนุ่มตบ
"ดี ลากขึ้นไป"ชายหนุ่มสั่งทหาร เห็นได้ชัดว่าพยายามข่มขืน
"แบบนี้สิฉันยิ่งชอบ "ชายหนุ่มแสดงสีหน้าจริง เขาไม่เหมือนลุงตน เครก้าสนใจแต่อำนาจ ไม่สนผู้หญิง ยุยกำลำงดิ้นให้หลุดภาพอดีตขึ้นมา

"นี้คืออาวุธลับ พกไว้เข้า"ยุยมองอาวุธลับที่วางบนโต๊ะ มีมีดซัด เข็มจากปิ่นปัดผม เข็มเล็กขนาดที่ซ่อนในปากได้
"นี้เหรอ ฉันใช่ไม่เป็น"ยุยจ้องมีดซัด
"ไม่ต้องห่วงฉันว่าเธอยิงธนูแม่นแค่มีดซัดคงทำได้.."
"ถ้าระยะประชิดต้องเข็มนี้ มันคงทานมาก"รูบี้ยืนเข็มปิ่นปัดผมให้
"แล้วอันสุดท้ายละ?"ยุยมองเข็มอีกเล่ม
"อันนั้นไม่จำเป็นอย่าใช้ละ เพราะถึงชีวิต"

"(ชิ ช่วยไม่ได้ละ )"โคเทงาว่าไม่มีทางเลือก เธอเข็มปิ่นปักผมที่ซ่อนออกมา สิ่งพวกนี้รูบี้มอบไว้ให้ เขารู้ว่าอาจต้องเจอแบบนี้
"กรุณาอย่าแตะนะขอรับ นายท่านห้ามไว้"ชายหนุ่มคนหน่งเข้ามาห้าม ยุยรีบเก็ยอาวุธลับก่อน
"ปล่อยนะ"หลานเครก้าศอกใส่คนห้าม
"นายท่านนี้มันหัวหน้าพลทหารม้านะคับ"ทหารมองผู้ที่โดนศอก
"แล้วไง  นาโต้ มันก็แค่สุนัขของท่านลุงเท่านั้น"ชายหนุ่มชี้ใส่แบบไม่เกรงใจ
"กล้าขวางฉันเหรอ"ชายหนุ่มเข้ามาระบายอารมณืที่นาโต้แทน
"เอาเหรอ?"นาโต้ไม่ตอบโต้
"อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าซัดแกนะ"นาโต้ยังคงเงียบ
"ไปตายซะ"หมัดสุดท้ายเข้าเต็ม นาโต้ปลิ้วไปไกล
"น.นายท่านบอกให้ข้าเฝ้าที่นี้อย่าให้ใครยุ่ง"นาโต้ไม่ล้ม แล้วพูด ยุยมองอย่างตะลึง เธอไม่คิดว่าจะมีนซือ(บื้อ)แบบนี้เท่ากับหมอนั้นแล้ว
"ก็ได้ไป!!"ชายหนุ่มหัวเสียเดินออก
"ที่จริงเจ้าไม่ต้องมาก็ได้ฉันจะฆ่ามันอยู่แล้ว"ยุยพูดเปิดใจ หลังจากพวกนั้นไปไกล
"ไม่ได้หรอคับ นายท่านสั่งไว้ ตอนนี้ข้าของตัวไปกันด้านหน้าก่อน"นาโต้พาร่างโซเซเดินออก แล้วปิดประตูยืนขวาง คนที่มาเข้าไม่ได้ก็ซ้อมกันไปคนละหมัดสองหมัด จนกระทั้งไม่มีคน นาโต้ล้มลง
"...."ยุยมองผ่านช่องตลอด พลั่งนึกภาพรูบี้ตอนช่วยตนครั้งแรกขึ้น แล้วไหงจะภาพก่อนจะเข้ามาวังนี้อีก
เธอยิ้มกับภาพนั้น แล้วพูดประโยคหนึ่งขึ้น
"เจ้างั้งเอ่ย.."
"ใช่แล้วหมอนี้มันงั้งจริงๆ"เสียงคนหนึ่งดังขึ้น พร้อมทหารหลายคน เขาคือ ยามาโต้
 

จบตอน
"นั้น ป้ายนายกองเราทีโดนยึดไป ตอนถูกตะกูลเซียงจับนี้!?"
"ลาก่อน สามีฉัน"
"อั๊กก!!!"
ตอนหน้า แผนชิงตัวประกัน รูบี้ถูกรัดคอตาย!? หมากสงครามเดินแล้ว!!