คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #48 : บทที่ 47 รักนี้เกินห้ามใจ
"รูบี้กลับกันเถอะ"คาซึเดินมาตบหลังรูบี้
"อะ โนโดกะจังนี้"แซฟไฟรยกมือทักโนโดกะที่กำลังเดินกลับบ้าน
"อะ.ว..ว๊าย!!"โนโดกะเห็นหน้ารูบี้ก็รีบวิ่งหนี
"หืม?"
"อะไรของเขานะ?"คาซึมองหญิงสาวที่วิ่งไป
"ไม่รู้สิ..."รูบี้ยืนด้วนท่าทีงุนงง
-วันต่อมา-
"คาซึ นี้แกจะมาเล่นบ้านฉันจนถึงเมื่อไรนี้"รูบี้บ่น วันนี้เป็นวันหยุด
"เอาน่า อะ!?มิคังจังอย่าขี้โกงสิ"คาซึหันมาคุยแล้วหันกลับไปเล่น
"ขี้โกงไร ประมาทคือหนทางแห่งความตายนะ"มิคังกดปุ่มรั่ว
"...เลิกได้แล้ว"รูบี้เข้ามาโข็กหัวสองคน
"ว่าแต่ ช่วงนี้เหมือนโดนโนโดกะจังหลบหน้ายังไงไม่รุ้แฮะ"รูบี้เอ่ย
"สงสัย คุณหนูเขายังอายเรื่องที่ทัศนศึกษาอยู่มั้ยขอรับ"พลัสเซิลขึ้นเกาะไหล่รูบี้
"พรวดดด!! คงไม่มั้ย?"รูบี้พ่นน้ำชาใส่หน้าคาซึ
"ฉันว่าแกสมควรทำให้เธอร่าเริงหน่อยนะ"คาซึบอกพร้อมเช็ดหน้า
"ทำไงวะ"รูบี้ถาม
"ก็ คบกันเลยสิขอรับ"พลัสเซิลตอบแทน
"ไม่ดีๆ แล้วแซฟไฟรจังละ"คาซึสุมหัวกับพลัสเซิล
"เรื่องนั้น ไม่เป็นไรอยู่ลูกพี่เราแค่ควบสองก็จบ"
"เฮ้ย!! เดี๋ยวสิฟะ"รูบี้วีนแตก
"เฮ่อ ให้ตายสิปรึกษาไม่ได้เรื่องละเลย"รูบี้จ้องหน้าพลัสเซิลที่อยูบนไหล่ ขณะเดินเล่นอยู่ด้านนอก
"เอาไงดีน่าา..."รูบี้คิดเหม่อจนไปชนหญิงสาวที่เดินสวนมา
"อะ ขอโทษครับ..."รูบี้รีบก้มไปพยุงตัวคนที่ล้ม
"อะ คุณยูเอะ"รูบี้มองหญิงสาวผมน้ำเงินอมม่วง ผมด้านหน้าถักเปียสองข้างผูกกระดิ่งที่ปลายผม ผมด้านหลังรวบเป็นสองจุด
"อ้าว รูบี้คุง!?"
"พอดีเลยครับพอดีมีเรื่องอยากจะปรึกษา.."รูบี้ที่หาคนปรึกษาเอ่ย
"อืม..โนโดกะนั้นหรอค่ะ"ยูเอะถาม
"ครับ รู้สึกช่วงเธอจะหลบหน้าผมเอาทุกทีเลย.."
"สงสัยโดนเกลียดขี้หน้าแน่เลย.."รูบี้เกาแก้ม
"ไม่ใช่หรอกค่ะเธอ คงไม่กล้าเพราะเรื่องทัศนศึกษามากกว่า"ยูเอะเอ่ย
"พูดถึงทัศนศึกษา..ผมก็ลำบากใจจริงๆ"รูบี้ถอนหายใจ
"เอ๋? หรือว่าคุณไม่ชอบโนโดกะหรอ?"ยูเอะถาม
"เปล่านะครับ ผมไม่ได้ชอบหรือเกลียด แต่คิดว่าตอนนี้ผมยังไม่พร้อมที่จะดูแลใครในฐานะแฟนนะ"รูบี้ตอบ(ไม่พร้อมๆพูดได้แต่ดังปล่อยเสน่ห์ซะทั่วเลย/มารเพลิง)
"ฉันว่า โนโดกะเองก็ไม่สบายใจแน่ถ้าคบกันแล้วลำบากใจกัน.."ยูเอะปากเอ่ยอย่างแต่ความคิดกลับคิดอีกอย่าง
"(เอ๋? นี้ฉันพูดไรไปนี้? ฉันต้องช่วยพวกเขาคบกันนี้)"
"ฉันคิดว่า เรารอดูกันไประยะ รอให้เรียนจบกันก่อนก็ยังไม่สายนี้ค่ะ"ยูเอะเอ่ย
"(นี้อะไรกัน ทำไมเราไม่บอกให้เขาคบกันไปละ)"เธอคิดได้หลังจากปากมันขยับไปแล้ว
"อืม นั้นสินะคับ..."รูบี้ทำท่าโล่งใจ
"คุยกับคุณยูเอะสบายใจดีนะคับ ผมขอตัวไปห้องน้ำเดี๋ยวนะครับ"รูบี้ลุกแล้วยิ้มให้ก่อนจะเดินไป
"(เอ๋? ทำไมเมื่อกี้เรารู้สึกโล่งใจละ?..)"ยูเอะมองรีบี้ที่เดินไปพร้อมกับคิด
"(เพียงแค่รู้ว่า เขายังไม่คิดอะไรกับโนโดกะ พวกเขาสองคนยังไม่มีอะไร..)"
"(ซ้ำเรายังไปทำให้พวกเขา ยืดเยื่อกันอีก เรา..)"เธอทรุดตัว
"(เราทำอะไรอยู่ เรามันเลวจริง..นี้เรา...)"เธอคิดคำตอบในใจแต่กับมีคนตอบแทน
"หลงรักลูกพี่ผมแล้วละสิ"พลัสเซิลนั้งอยู่ที่ราว พร้อมจ้องมาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
"กรี๊ดดด!....ฉะ..ฉัน..ปะ..เปล่านะ"ยูเอะตกใจรีบพูดแก้ตัว
"แหม ไม่ต้องปิดปังหรอก ประโยคสุดท้ายนั้นยอดมาก.."
"รอให้เรียนกันก่อนก็ยังไม่สาย..แหมสุดๆเลย"พลัสเซิลตีหน้าเข้มขณะพูดทวน(ใช่ๆ สุดยอด/มารเพลิง)
"ไม่ ฉันจะไปบอกให้เขาสองคนคบกัน"ยูเอะรีบวิ่ง แต่พลัสเซิลดึงเธอไว้จนเธอล้ม
"แหม ไม่เป็นไรหรอคนเรานะย่อมมีด้านมืดกันทุกคน ทำเพื่อตัวเองมันไม่ผิดเลย.."พลัสเซิลยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์(แกเป็นคนหรือไง - -/มารเพลิง)
"กรี๊ดดด!!!ปล่อยฉันนน!!~"ยูเอะพยายามดิ้นให้หลุด
"คุณหนูยูเอะ..อย่าฝืนใจตัวเองเลย..รับรองกระผมไม่บอกใครแน่ เคี๊ยกๆๆ"พลัสเซิลหัวเราะยูเอะขึ้นมาเถียงแต่ก็เถียงไม่ขึ้น
"มีอะไรกันหรอครับ"รูบี้เดินมาถาม
"มะ..ไม่มีค่ะ"ยูเอะตอบ
"แกคงไม่เล่นอะไรแปลกๆหรอกนะ"รูบี้ถามพลัสเซิล
"ไม่มีหรอกขอรับลูกพี่"
"(คนที่อยากให้รู้กลับไม่รู้ คน(ตัว)ที่ไม่อยากให้รู้กลับรู้ซะได้)"ยูเอะคิด
"งั้นผมไปก่อนนะ"รูบี้โบกมือลา
"กระผม จะเอาใจช่วยนะขอรับ"พลัสเซิลวิ่งมากระซิบก่อนจะวิ่งตามรูบี้
"ทำไงดีละนี้.."ยูเอะคิดจนสมองโอเวอร์ฮีท
จบตอน
"มาที่นี้ทำไมอะ?"
"อะ คุณชิอุ!!"
"นายมาที่นี้ได้ไง!?"ลุยกองประกวดคอสเพลย์
เอาละหน้าแถม เรามาวิเคราะห์เรื่องต่างที่โผล่มาในเรื่องกัน
ตอนนี้เราจะอธิบายเรื่องวิชา "ย่นระยะ"หลายรู้กันว่าคืออะไร แต่หลายคนก็งง
ย่นระยะ
คือวิชาเซียนที่ทำให้ระยะทางสั้นลง เป็นวิชาที่มีจริงบนโลกในประเทศจีน ญี่ปุ่น มันไม่เป็นวิชาที่สับซ้อนอะไร แต่ด้วยการฝึกที่แสนยากทำให้ตัววิชาหลักหายไป เหลือเพียงบางส่วนที่นำมาใช้ปัจจุปันเช่น การพุ่งตัวของนักวิ่ง หรือสเต็ปของนักเทนนืส
ป.ล.วิชานี้คนเขียนเคยลองดู ปรากฏว่าหน้าทิ่มพื้นไถลไปหลายเมตร ใครไม่เจ๋งจริงอย่าคิดแม้แต่ฝึก
ความคิดเห็น