คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : บทที่ 33 หญิงสาวในหอสมุด
"หืม? ที่นี้?"รูบี้ลืมตาขึ้น ก็พบว่าอยู่มิติที่เต็มไปด้วยไฟ
"Give..me..more..power!!"รูบี้หันไปมองต้นเสียง
"เฮ้ย!?"เงาสีแดงยักษ์คลุมร่างเขาไว้
"Give me more power!!"
"อ๊ากก!!"รูบี้สะดุ้งตื่นกลางดึก เขาจับบริเวณแผลที่หน้าผากมันแปล็บนิดๆ
"เฮ่อ ให้ตายสิเมื่อวานเล่นเกมจู่ ไฟก็ตัด เซ็งจิต"คาซึบ่นขณะที่พักกลางวันเริ่มขึ้น
"รูบี้วันนี้ไปเล่นเกมบ้านแกหน่อยได้มั้ย"คาซึเอ่ย(นี้แกไปเล่นบ้านมันทุกวันอยู่แล้วไม่ใช่หรอ?/มารเพลิง)(มารยาทนะ มารยาท/คาซึ)
"วันนี้ขอผ่านเหอะ"รูบี้พูดด้วยความคำราญ
"เฮ่อ เหนื่อยจริง"รูบี้นั้งลงที่ม้านั้งกลางสนาม
"เอ่อ..คือว่า.."เสียงหญิงสาวดังขึ้นหน้าเขา
"หืม? โนโดกะจังมีอะไรหรอคับ"รูบี้มองคนตรงหน้าแล้วถาม ด้านหลังเธอยังมีเพื่อนอยู่สองคน
"เอ่อ ฉัน..มาขอคุณเรื่องเมื่อวานนะค่ะ"โนโดกะโค้งหัว
"ไม่เป็นไรหรอคับ"รูบี้ยกมือห้าม
"นี้ รูบี้คุงไม่คิดสนใจ โนโดกะของเราหน่อยหรอ ดูสิ"เพื่อนทั้งสองด้านหลังเข้ามาแหวกผมของเธอ แล้วรวบไปด้านหลังเผยให้เห็นดวงตาสีม่วงอมน้ำเงิน
"ว๊าย!! ขอโทษนะค่ะ "โนโดกะอาย รีบขอโทษแทนเพื่อนแล้ววิ่งหนีไป เพื่อนของเธอรีบตามไป
"..."รูบี้ยิ้มเขาคิดว่าท่าน้องสาวเขาน่ารักแบบนี้บ้างคงดีมากๆ(ไม่น้อย มันดีมาก)
แต่พอนึกหน้าเจ้าน้องตัวดีขึ้นมาก็ได้แต่ถอนหายใจอีกรอบ
"อ้าว พี่ เป็นไรไปนะ?"น้องสาวสุดแสบเดินออกมาหา
"ไม่มีไรหรอกแค่ กำลังคิดเรื่องบัญชีรายจ่ายในบ้านไง"รูบี้พูด (เอ่อ ไอ้เลขที่ติดตัวแดงนั้นหรอ?/มารเพลิง)(เออ แม่งมากินกันทุกวัน เลขติดลบแล้ว/รูบี้)
"เอาน่าๆ แหมแค่เงินติดลบนิดๆหน่อยๆเอง"มิคังยื่นลูกอมให้
"เชอะ เธอเล่นประดิษฐ์อะไรก็ไม่รู้ทั้งวันทั้งคืน ไฟบ้านเท่าไรแล้วละ"รูบี้บ่นแต่ก็ยังแกะลูกอมแล้วยัดใส่ปาก
"เอ๋? รสไรนี้แปลกๆแต่อร่อยดี"รูบี้ถาม
"หืม? เดี๋ยวเมื่อกี้พี่กินห่อสีฟ้า ใช่มั้ย"มิคังหน้าซีด
"ใช่ ทำไม?"รูบี้งง
"ฮะๆ..คือ..ว่า"มิคังกลืนน้ำลาย
"อะไรละ"รูบี้เริ่มเหงื่อตกเมื่อสัมผัส สายตาทั่วโรงเรียนที่มองมา
"มัน..คือ..ยาเสน่ห์ละสิ"มิคัง
"เอ๋!?"รูบี้สะดุ้งกลับสายตาจากด้านหลัง แค่แฟนคลับปกติเขาก็บ้าตายแล้ว
"ไม่จริงใช่มั้ย?"รูบี้หันมาถามน้องสาว
"ขอโทษหนูทำให้เพื่อน มันหยิบผิด"มิคังยกมือขอโทษ
"ว๊ากกก!!~"รูบี้เริ่มวิ่งหลังบรรดาแฟนคลับเริ่มไล่เข้า
"เอ่อ นี้พี่หนีไป ครึ่งชั่วโมงก็หายแล้ว"มิคังพูดเสร็จก็หนีหายไปเลย(เจ้นี้พลักภาระดื้อเลย/มารเพลิง)(แล้วนายจะเขียนมาทำไมละ/มิคัง)
"ยัยมิคังงงง!!!"รูบี้วิ่งผ่านเข้าไปในตัวอาคาร แต่กลับหนักกว่าเดิมเพราะผู้หญิงด้านในเยอะกว่าด้านนอกอีก
"เหวออออ!!~"
"กรี๊ดดดด!!~รูบี้คุงงง!!!"กองทัพสตรีไล่หลังมาอย่างรวดเร็ว
"นั้นอะไรนะ"มานามิโยกหัวออกมาดู
"ตาบ้านั้นวิ่งหนีทำไมนะ?"แซฟไฟรโยกหัวออกมาตาม
"แฟนคลับ? ปกติไม่คลั่งขนาดนั้นน่า"คาซึออกมาเป็นคนสุดท้าย และสายตาทั้งสามก็ไปบบรจบที่คนๆหนึ่ง
"อุ๊ย!!"มิคังที่เดินย่องท่าจะหนีมา ตกใจ
"(วิ่ง!! เอาสุดชีวิต!!)"รูบี้กระโดดเตะสลับพนังโรงเรียนขึ้นไปดาดฟ้าแล้ววิ่งต่อ
"(นั้นหอสมุดนี้ ดีเลย!!)"รูบี้กระโดดลง กลิ้งเข้าไปตึกหลังใหญ่ด้านหลังโรงเรียน(กรี๊ด!! นี้มันชั้น 5นะเว้ย! ว่าแต่หอสมุดโเรงเรียนแกนี้ใหญ่ดี/มารเพลิง)
โครม! เขากลิ้งไปชนกับเด็กสาวคนหนึ่ง และพากันไปชนกับตู้หนังสือ หนังสือตกลงมาทับ
"อูย..ขอโทษที"รูบี้เอ่ยเมื่อมองคนที่ชนเขาแทบช็อค
"ย.ยามิ"ยามิหน้าแดงไม่รู้เพราะอะไรแต่ว่ารู้ยังเดียวว่า เธอเตรียมใบมีดพร้อมไล่ฟันแล้ว
"เว้ย!!"รูบี้วิ่งไปด้านในของหอสมุดแต่ยามิไม่ได้ตาม เขาวิ่งไปยิ่งรู้สึกหลงทาง(โอ๊ย ไอ้หอนี้มันเขาวงกตหรือไง/มารเพลิง)
-20 นาทีต่อมา-
"ให้ตายสิ ที่นี้มันซับซ้อนจริง"รูบี้วิ่งวนไปมาในเขาวงกต
"โอ๊ย!!"รูบี้ชนกับหญิงคนหนึ่งเขาใช้มือรับตัวหญิงสาวไว้
"อะ โนโดกะจัง"รูบี้มองหญิงสาว
"สวีสดีค่ะ รูบี้คุงมาทำอะไรที่นี่หรอค่ะ"โนโดกะถาม
"เอ่อ คือว่าฉันเผลอวิ่งเข้ามาเลยหลงทางนะ แค่หอสมุดนี้มันใหญ่จัง"รูบี้เอ่ย
"นั้นโชคดีแล้วละค่ะ คนบางคนเข้ามาหลงอยู่เป็นอาทิตย์เลยค่ะ"โนโดกะเดินนำทาง (จริงอะ ว่าแต่โครงกระดูกที่นั้งอยู่นะอะไรหรอ/มารเพลิง)(คนที่หลงทางเมื่อปีกลายนะค่ะ/โนโดกะ)(กรี๊ดดดดด!!/มารเพลิง)
"ดีจริงๆที่มาเจอโนโดกะจังก่อน"รูบี้คุยกับซูซู
"ว่าแต่รูบี้ นายไม่ห่วงเรื่อง ยาเสน่ห์นั้นหรอ?"ซูซูถาม
"เอ๋?เราหลงในนี้นานพอควรน่าจะหมดฤทธิ์แล้วเนี่ย"รูบี้เอ่ย
"เท่าที่ฉันดูเวลามาเราผ่านไปแค่ 20กว่านาทีเอง"ซูซูเผย
"เอ๋?"รูบี้เริ่มรู้สึกแปลกๆ จากหญิงสาวด้านหน้าและบรรยากาศรอบๆยิ่งดูเหมือนลึกกว่าเดิม
"นี้โนโดกะจังนี้เราอยูไหนแล้วนี้?"รูบี้ถามแบบขยาดๆ
"...."โนโดกะไม่ตอบหันกลับมองหน้ารูบี้ ใบที่เรื่อแดงทำเอารูบี้ทำอะไรไม่ถูก เขาถอยไปชนกำแพง
"น...โนโดกะจัง!?"โนโดกะจับมือรูบี้ไว้แน่น แล้วยกมือนั้น
"ด..เดี๋ยวสิ..อย่าล่อเล่นนะ"รูบี้หน้าซีดเมื่ออีกฝ่ายหลับตายยื่นหน้ามาเหมือนจะจูบ
โครม!! กำแพงด้านหลังรูบี้พัง
"รูบี้!!"แซฟไฟรเดินเข้ามาพร้อมถือดาบในมือ
"โฮ รูบี้นี้นายมาหวานกันในนี้เลยหรอ"คาซึมองโนโดกะที่สลบเพราะแรงพัง
"หืม? นี้นายหัดเลี้ยงต้อยตั้งแต่เมื่อไร"
"เปล่า ไม่ใช่ คือมันเพราะยาของมิคัง"
"ไม่ต้องมาเถียงไอ้โล่ลิคอน"แซฟไฟรจับรูบี้เตะแล้วฟาดดาบใส่ลอยน็อคเอาท์กับพื้น
"ไปเถอะ เชอะ"แซฟไฟรเข้าอุมตัวโนโดกะ ก่อนเดินจากไป
"ฮะๆ รูบี้นายมันซวยจริงๆ"อายูมิขำขณะทำแผลหายให้น้องชาย
"พี่ เงียบไปเลย"รูบี้หน้าบึ่ง
"พี่สาว! ยาเสน่ห์ตัวใหม่ได้"มิคังวิ่งเข้ามา รูบี้มอง
"เอ๋? รู้สึกหนูจะมาผิดเวลา บายละ"มิคังเผ่น
"โฮ...ที่แท้คนที่สั่งทำยาบ้านั้นคือพี่เองหรอ?"รูบี้หันมาหาอาจารย์พยาบาลอย่างเครียดแค้น(ที่แท้เจ้เองเหรอ ที่ทำให้พวกฉันวิ่งกันให้แซ่บ -*-/มารเพลิง)
"เอ่อ..ร..เรื่องนี้ฉันอธิบายได้"อายูมิพูด
"ไม่ฟังคับ(เว้ย)!!"/รูบี้&มารเพลิง
จบตอน
"คนนั้นนะหรอ?"
"กรี๊ด!?"
"ไปกันเถอะคับคุณจิซาเมะ ทุกคนรอคุณอยู่"ตัวละครใหม่อีกแล้ว เพิ่มเข้าอีก สะใจจริง
ความคิดเห็น