คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : บทที่ 32 เปิดเทอมใหม่
ฟิ้ว! ตูม!แสงสีฟ้าลงระเบิดที่พื้นลานบ้าน
"แค่ก ๆ ให้ตายสิกี่รอบๆก็ยัง ฝุ่นฟุ่น"รูบี้บ่นพร้อมสะบัดมือไล่ฝุ่น
"ว่าแต่เราหายไป 3เดือนคนเขาคงตามให้วุ่นละ"ยุยเอ่ย
"ไม่ต้องห่วงเราลงมา ณ เวลาหลังจากที่เราไป5นาที"
"เอาไงกับอาวุธพวกนี้ดีละ?"เร้ดถาม
"เออ.."รูบี้ไม่ตอบยังไงมันไม่เหมือนดาบของเขากับแซฟไฟรที่เก็บอยู่ในร่าง
"เดี๋ยวหนูจัดการเอง!!"มิคังพุ่งเข้ามาหยิบอาวุธทุกคน(ยกเว้น ดาบของกรีนกับทวนโกลด์ ที่เจ้าตัวบอกว่าเก็บเองได้)
"นี้..รูบี้หวังว่าเมื่อน้องคุณ จัดการให้แล้วคงไม่มีออฟชั่นเพิ่มมาหรอกนะ"โกลด์ถามด้วยท่าทีกลัว
"อันนี้กระผมก็ไม่ทราบ.."รูบี้ตอบ
"งั้นพวกฉันขอตัวไปก่อนละ"เร้ดบอกลา
"อะไปเลยหรอคับ"
"ใช่ด.ร.รออยู่นี้"เร้ดโบกมือลา
"ว่าแต่ แซฟไฟรจำได่มั้ยว่าเราไปอดีตวันที่เท่าไร"รูบี้ถาม เพราะตอนนี้นาวิเกียรมันเวลาผ่านไปสามเดือนต้องปรับใหม่
"อืมวันที่ 1 พ.ย.นี้"แซฟไฟรคอบ
"งั้น วันนี้ก็วันแรกของเทอมสองละสิ"คาซึเอ่ย
"เอ๋?"รูบี้และคนอื่นที่(ที่เรียน)หันหน้าหากัน
"เร็ว!!"ทั้งหมด(ยกเว้นคาซึ)รีบกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างด่วน
"เอ๋? มีไรหรอ?"คาซึยังยืนงงอยู่(นั้นมันฉลาดน้อยหรือบื้อกันแน่/มารเพลิง)
-เย็นวันนั้น-
"ให้ตายเหอะดีนะ วันนี้วันปฐมนิเทศ(โรงเรียนนี้เล่นจัดทุกเทอม)"รูบี้นั้งอย่างเหน็ดเหนื่อย
"นั้นสิ"มานามิเสริม ตอนนี้พวกเขามารสมพลกันที่บ้านรูบี้อยู่
"พี่!!"มิคังที่นั้งอยู่แต่ห้อง(ทดลอง)จู่ก็โผล่มาพร้อมรอยยิ้ม
"เอ๋?"รูบี้ขยาดหลบทันที เขารู้เลยว่าน้องคนนี้ต้องมีของทดลองมาใช้กับเขาแน่ๆ
".ม.มีไรหรอ..?"รูบี้มองมิคังที่ยิ้มแล้วมองห้องที่เธออกมา ดูจากห้องแล้วงานนี้ไม่ใช่หุ่นกิกก๊อกแน่(แค่หุ่นกิ๊กก๊อกฉันกับแกก็วิ่งกันแซ่บแล้ว/มารเพลิง)
"นี้!"มิคังโชว์การ์ดใบเล็กๆในมือ
"หืม? อะไรนี้?"รูบี้งง แช้วค่อยๆหยิบมันมาดู
"เอ๋? นี้มัน!?"เขาพลิกดูอีดด้าน กลับเห็นสิ่งเขาเคยสวม มันคือชุดตัวตลกสีแดง ตอนนี้เป็นรูปปรากฏบนการ์ด
"ใช่ หนูเอามันยัดเข้าในการ์ดได้แล้ว.."มิคังพูด
"เอ๋?"หลายคนงงว่าทำได้ไง เจ้แกก็เลยอธิบายทฤษฏีเบื้องต้นให้ฟัง(ย้ำว่าแค่เบื้องต้น)
"?????"การฟังทำให้ทุกคนงงเป็นไก่ตาแตกไปเลย(ตูเองก็งง นี้ตูสร้างเจ้แกขึ้นมาได้ไงนี้/มารเพลิง)
"สรุปคือ เราสามารถเก็บสิ่งของ(อาวุธ)พวกนี้เขาการ์ดได้."มิคังเริ่มสรุป
"แล้วสามารถเรียกใช้เมื่อไรก็ได้.."สิ้นการสรุป คาซึลงไปนอนด้วยอาการความรู้เต็มหัว(สลบเมือด)
"เรียกใช้ มันทำยังไงละ"รูบี้ถามน้องสาว
"แค่พูดว่า จงออกมา(*อาเบอาร์ท) ตอนเก็บก็ จงกลับมา(*อาดิบาร์ท)"มิคังอวด *ภาษาฝรั่งเศล
"แต่ของแบบนี้คงไม่ได้ใช่หรอก"รูบี้เอ่ยก่อนโยนการ์ดให้มิคังแล้วลุกไปนอน
-รุ่งเช้า-
"อรุณสวัสดิ์ รูบี้"คาซึทักเพื่อนซี้ที่เดินเข้าห้องมา
"อรุณสวัสดิ์.."รูบี้ทักกลับด้วยท่าทางง่วงนอน
"เป็นไงเป็นวะ อดนอนมาหรือไง"คาซึถาม แต่แล้วก็ไปเห็นสิ่งๆหนึ่งใต้โต๊ะรูบี้
"หืม? นี้มันอะไร"รูบี้ถาม เขาหยิบห่อที่อยู่ใต้โต๊ะ
"ไหน? เอามาดูสิ"คาซึหยิบมาด้วยความไม่เกรงใจ
"นี้มัน!"คาซึเปิดห่อพบข้าวกล่องทำมือข้างใน
"โฮ่ นายนี้มันเสน่ห์แรงจริงเปิดเทอมปุป มีคนเอาใจปัป"คาซึตบหลัง
"หืม? แล้วนี้มันของใคร"รูบี้เอ่ยอย่างสงสัย
"ของใครก็ช่างสิ รู้แต่ว่ากลางวันนี้ฉันขอกินด้วย!"คาซึประกาศแบบไม่อาย
-พักกลางวัน-
"เฮ่อ กินเสร็จซะที แล้วเอาไงกับกล่องข้าวนี้ดีละ"รูบี้เพ่งมองกล่อง
"ฉันว่านายเอาไปวางไว้ที่เดิมสิ เผื่อเจ้าของจะมาเก็บ"มานามิเสนอ
"ใครน่าช่างตาถั่ว เอาข้าวมาให้ตาบ๊องนี้"แซฟไฟรเอ่ย
"เอ๋? ก็ยังดีกว่าไข่เจียวสีดำที่คนป่าแถวนี้ทำแล้วกัน"รูบี้ประชดกลับ เล่นแทงใจดำคนบางคน
"อะนั้น นิชิซาวะ โนโดกะนี้ ทำไรอยู่นะ"คาซึเข้าห้องมองหญิงสาวร่างเล็ก ผมสั่นสีม่วงอมน้ำเงิน ผมด้านหน้ายาวจนมองไม่เห็นตา ที่กำลังเหมือนรออะไรอยู่
"เอ๋?"หญิงสาวร่างเล็กมองมาทางกลุ่มรูบี้ ก่อนเดินเข้ามาขอข้าวกล่องคืนแล้ววิ่งหนีไป
"โฮ่ ที่แท้ของเธอเองหรอนี้? รูบี้แกนี้โชดดีจริงๆ"คาซึมองหญิงร่างเล็กที่วิ่งไป (ใช่ๆ น่ารักซะด้วย/มารเพลิง)
"นั้นใครอะ"รูบี้ถุาม
"ก็คนที่แกช่วยไว้ตอนที่ พวกกาแล็คซี่บุกไง"คาซึตอบ (ดูเอาเองภาคแรก)
"กรี๊ดดดด!!"เสียงบรรดาผู้หญิงดังไปทั่วโรงเรียนพร้อมกับเสียงระเบิด
"เอ๋? เกิดไรขึ้น?"พวกรูบี้วิ่งออกมาที่ลานสนาม
"ฮ่า ๆ ไม่ให้ตาแก่นี้เป็นไรไป เรียกตัว เซ็นริ รูบี้ออกมา"บนดาดฟ้ามีชายคนหนึ่งจับตัวผ.อ.ไว้
"หนอย! ปล่อยตัวปู่นั้นได้แล้ว"รูบี้วิ่งขึ้นไปดาดฟ้า
"เอามาแล้วหรอ?"ชายคนนั้นหน้าแสนคุ้น(หรือเปล่า)เขาคือสมุนแก็งกาแลคซี่รูบี้อัดกระเด็นคราวก่อน
"นี้แกพาตัวปู่ออกมาได้ไง"ยุยที่ตามมาถาม
"ตาแก่นี้แค่บอกว่ามีสาวสวยน่ารักอยู่บนดาดฟ้าเท่านั้นเอง"ชายคนนั้นตอบแบบไม่เชื่อแผนนี้จะติด
"ปู่นี้น่า.."ยุยฟังแล้วโมโห คนอื่นถอนหายใจตามกัน
"เอาไง"รูบี้ถาม
"ฆ่าได้เลย"ยุยเอ่ย
"เอ้ยเดี๋ยวดิ เปลี่ยนตัวๆ"สมุนกาแลกซี่พลักผ.อ.แล้วดึงหญิงสาวคนใกล้มาแทน
"นั้นโนโดกะจังนี้!?"คาซึมอง
"ฮ่า คราวนี้ห้ามขยับ ยิงเลย!"เขาสั่งโปเกมอนตัวเอง แสงไฮเปอร์บีมยิงออกมา
ตูม!
"พี่!?"มิคังที่เพิ่งมาตกใจ
"ขอถอนคำพูดละกันมิคัง.."เสียงรูบี้ดังหลังควันจาง
"ไม่นึกเลยว่าจะได้ใช้"รูบี้ตอนนี้สวมผ้าคลุมตัวตลก พร้อมแสยะยิ้มแห้งๆ
"อะไรกัน ห้ามขยับนะ.."สายเกินพูดแล้ว รูบี้อ้อมไปด้านหลังแล้วถีบก้นเต็มๆ
"เฮ้ ซูซูจัดเหมือนเดิม"รูบี้เอ่ยกับคู่หู่ที่ยืนอยู่ตรงข้าม ซูซูจับสมุนกาแล็กซี่เหวี่ยงรอบตัวก่อนจะโยนลอยหายไป
"ฝากไว้ก่อนเถอะ!"เสียงลากยาว
"ไม่รับฝากเฟ้ย"รูบี้เอ่ย
"ว่าแต่ ปู่เหอะ"ยุยหันมาหาผู้เป็นปู่ สายตาคนรอบๆเต็มไปด้วยท่าทีโมโห
"อย่าหนี!!"ยุยวิ่งไล่ผู้ปกครองที่ไม่เอาไหนของตน
"ฮะๆ ไม่เป็นไรใช่มั้ย?"รูบี้หันมาดูหญิงสาวที่โดนจับเป็นตัวประกัน
"ไม่เป็นไรค่ะ"หญิงสาวขอณคุณแบบหน้าแดงๆ ก่อนจะวิ่งหลบไป
"แหม ใจงามจริงนะ พ่อคนมากเสน่ห์"แซฟไฟรพูดด้วยท่าทีไม่พอใจ
"หึงด้วยหรอ?"รูบี้ถาม
"เปล่า นายอย่าหลงตัวเองหน่อยเลย"แซฟไฟรปฏิเสธ ทั้งสองเดินทะเลาะกันก่อนเข้าห้อง
จบตอน
"เอ่อ..คือว่า.."ความวุ่นวายยังไม่จบ
"นี้มัน.."
"ยัยมิคังงง!!!"ผ่านด่านนารี
ความวุ่นวายในโรงเรียนนะเพิ่งเริ่มนะ ฮ่า ฮ่า (หัวเราะอย่างสะใจ)
ความคิดเห็น