คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : บทที่ 27 ลอบเข้า
-หลังปราบทหารเสร็จ-
"โคเทงาว่าจัง!! ให้ตายสิฉันนึกว่าเธอตายแล้วซะอีก"มานามิเขากอดคอยุยที่เดินเข้ามา
"พี่กรีน เจ้บลูไม่เป็นไรใช่ปะไปอยู่ไหนมานี้?"โกลด์ถามขณะรุ่นพี่ทั้งสองเดินเข้ามาคุย
"ว่าแต่ ไปเจอกับโคเทงาว่าจังได้ไงนี้?"เร้ดถาม
"เล่าแล้วมันยาวนะ.."บลูเรื่องอย่างละเอียด
"อืม..แหมโชคดีจริงๆ มีน่าถึงหาตัวไม่พบ"คาซึเอ่ย
"ว่าแต่รูบี้ละ ..หมอนั้นเห็นว่าหายสาญสูญไม่ใช่หรอ?"กรีนมองหารุ่นน้องที่ตอนนี้ไม่อยู่แล้ว
"ใช่..หมอนั้นหายไปต้องสองเดือน.."โกลด์มองหกาเช่นกัน
"เราเองก็พี่งเจอและตอนนี้ก็หายอีกละ.."คาซึทำท่างจำใจ
"...."ยุยฟังแล้วก็เดินแยกออกมา เธอทะลุป่ามาหลายเมตรก่อนหยุด เมื่อด้านหน้าพบชายหนุ่มนั้งหันหลังอยู่บนต้นไม้
"แกว๊ก!!"ฮายาโตะล่อนลงมาด้วยอาการดีใจ
"ฮายาโตะ!! เป็นไงบ้าง?"เธอลูบหัวมันเบาๆ ก่อนหันมองชายหนุ่มที่ยังนั้งนิ่งบนต้นไม้
"นี้..."ยุยเรียกเขาเบาๆ
"หืม?.."รูบี้หันมามองแล้วหมุนตัวลงต้นไม้
"เธอไม่แปลกบ้างหรอที่ฉันรอดมาได้?"ยุยถาม
"ก็แปลกใจอยู่ แต่เห็นพวกพี่กรีนก็พอเดาได้"รูบี้เอ่ย
"งั้นเหรอ..!?"ยุยสังเกตสิ่งที่อยู่ด้านหลังรูบี้ มันอยู่ใต้ผ้าคลุม
"นี้หรอ?..ของเธอนะเอาคืนไป"รูบี้หันหยิบคันธนูที่หลัง
"เอ๋?..เธอเก็บไว้ตลอดเลยหรอ?"ยุยมองเธอทำมันตกก่อนที่จะตกเหว
"ใช่.."รูบี้ตอบ ยุยดีใจในใจเล็กน้อย
"เออ..เรื่องตอนนั้น.."รูบี้จู่ๆก็เอ่ยขึ้นมา
"เรื่อง..ตอนนั้น!?"ยุยนึกภาพตอนที่เธอจูบเขาพลางหน้าแดงทันที
"หืม? เป็นไรไปอะ?"รูบี้งง
"..ก็..ตอน..นั้น"ยุยลนลาน
"ตอนนั้นทำไม? ฉันแค่จะขอบคุณที่ช่วยพวกพี่เยลโลว์ไว้"รูบี้เอ่ย
โครม ยุยแทบจะล้ม นี้เธอไปไกลหริอว่าหมอนี้มันบื้อกันแน่
"เป็นไรเปล่านี้"รูบี้ประคอง
"(นี้เขาลืมหรือแกล้งลืมนี้?)"ยุยจับหัวอย่างมืนๆ(ทำใจเหอะ เจ้แซฟไฟรยังโดนมุขนี้มาแล้วเลย/มารเพลิง)(มุขไรวะ/รูบี้)(ป๊าดยังไม่รู้ตัว - -/มารเพลิง)
"นี้ มาจู๊จี๊แถวนี้!!"มิคังกระโดดเข้ามาเตะหน้ารูบี้
"มิคัง!?"
"แหมมิคังจังนี้ก็ ถ้ารอนานหน่อยอาจของดีก็ได้"บลูเดินออกมา
"พี่บลู!? คือว่าไม่..ไม่ใช่นะค่ะ"ยุยลน
"?"รูบี้งง
"แหมไม่ต้องกลัวไปหรอ พี่สาวไม่บอกใครหรอก"บลูกระซิบ
"ไม่ใช่ซะหน่อยค่ะ"ยุยกระซิบกลับ
.....
"เอาละนี้แหละปราสาทเครก้า"นามิบอก
"โห ใหญ่จริง"โกลดมองอย่างตาโต
"เราต้องลอบเข้าสามทาง..เอ๋?เดี๋ยวสิ"นามิห้ามเงาที่พุ่งออก
"ฉันไม่เกี่ยวซะหน่อย"รูบี้พูดพร้อมปีนกำแพงเข้าไปทางหน้าต่าง
"ให้ตายสิ.."นามิกลุ้มแล้วค่อยหันแจกแจงหน้าที่
"..ยามเฝ้าห้าคนหรอ.."ดวงสีแดงมองอีกฝ่ายจากเงามืด ก่อนจะพุ่งออกมา
"!?คน.."ยามเห็นจะพูดแต่เสียงไม่ออกและเสียงหนึ่งดังแทน
"เงียบ.."รูบี้เอ่ยเบาๆ
"คนร้าย."คนต่อไปก่อนไม่ต่างกัน
"เงียบ!!"เขาปามีดซัดไปหาอีกสองคน
"เหวอ!!"คนสุดท้ายวิ่งหนี
"..บอกให้เงียบ!!"เงาพุ่งมาด้านหลฃังเป่าใส่หู
"..อืมเด็กดี"รูบี้เก็บมีดก่อนเดินต่อ(โห โหดจริง/มารเพลิง)(เงียบไปเลย/รูบี้)
-ด้านเครก้า-
"หืม? รู้สึกว่าหนูจะเยอะนะ"เครก้านั้งสบายอารมณ์เอ่ยหลังมองเห็นหนูวิ่งผ่าน
"ไม่ต้องห่วงหรอกท่านพ่อ ผมจะกำจัดหนูให้เอง"ยามาโต้เอ่ยก่อนพาม้าตัวสีดำ ขนเปลวไฟสีฟ้าเดนออก
"คนร้า..ย..."ทหารที่เฝ้าอยู่ล้มทีละคน พร้อมๆกับเงาที่พุ่งผ่านอย่างไร้เสียง
"คนสุดท้าย.."รูบี้ตีลังกาหลบดาบก่อนจะพ่นมีดออกจากปาก
"ฟู่"รูบี้นั้งคุกเข่าหลังตีลังกา เขามองรอบๆ
"(หืม? ยังมีอีกหรอ)"เขาหันไปฟาดดาบใส่
เคร้ง! เสียงดาบปะทะก่อนสองฝ่ายถอยไปคนละก้าว
"เฮ้อ เธอเองหรอ.."รูบี้ถอนหายใจ
"ฉันไม่ค่อยอยากจะเจอคุณเลย เซ็นริ รูบี้."
"..หึ เหมือนอยากเจอเลยนะ ยามิ"รูบี้ทักเด็กสาวผมบลอนทองที่เดินเข้ามา
จบตอน
"ให้ตายสิ ทำไมเจอแต่คนที่ไม่อยากเจอน่า?"
"อันนี้ข้าก็ไม้รู้เช่นกัน"
"ที่นี้ฉันจัดการเอง"
ความคิดเห็น