คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ------
ดั่งเสาหลักที่ค้ำจุนอยู่พังลง ตัวอาคารทรงตัวพยุงไม่ให้ เริ่มถล่มลงมา พนังเริ่มหลุดลอก เพดานแต่ละชั้นเริ่มแตกพัง เริ่มเศษปรักหักพังค่อยร่วงสู่เบื้องล่างอย่างช้า
ภายในโครงสร้างใกล้ผุพังทลายยังเหลือเงาคนอยู่อีกสองคนที่ยังไม่ยอมจากไป
"มัวทำอะไรของเธออยู่เล่า ที่นี้จะใกล้จะพังแล้วนะ"เสียงหนึ่งดังก้องสะท้อนไปทั่วภายในหอคอยที่เริ่มพัง เงาร่างคนสองคนกำลังยืนประจันหน้ากันไม่ยอมขยับไปไหนแม้แต่เพดานจะเริ่มแตก เศษหินเริ่มตกมาใกล้พวกเขาแล้วก็ตาม
"นายนั้นแหละ คิดจะทำอะไรอย่าบอกนายจะอยู่ที่นี้!?"อีกเสียงหนึ่งโต้กลับด้วยความเข้มของเสียงที่แรงไม่แพ้กันแต่เสียงที่สองนั้นสูงกว่าเสียงแรกจึงน่าเป็นผู้หญิง
"แหงสิ ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ก็ตายหมดพอดี"ชายหนุ่มตอบกลับ
"อย่าเอาแต่คิดแต่แก้ปัญหาเองคนเดียวสิยะ"การทะเลาะนับยิ่งดุเดือดต่างฝ่ายต่างไม่ยอมถอย ก่อนชายหนุ่มจะตัดบทดื้อๆ
"ไม่มีเวลาแล้ว เธอไปซะ"ชายหนุ่มเลิกสนใจอีกหันหลังกลับไปยังทางที่จากมา
"เดียวสิอีตาบ๊อง!..."ฝ่ายหญิงคว้ามืดอีกฝ่าย ไม่ยอมปล่อย ชายหนุ่มเริ่มที่รำคาญหันไปกลับเพื่อสะบัดอีกฝ่ายให้ปล่อยมือ"อะไรของเธออีก..ละ.!?"
ชายหนุ่มชะงักดวงตาเปิดกว้างสัมผัสอุ่นที่ริมฝีปาก ราวเตาไฟที่หลอมละลายหิมะในวันพายุหิมะ กลีบริมฝีปากติดกันแนบสนิท ชายหนุ่มหลับตาเหมือนเวลาหยุดดูยาวนานและสั้นจนเกินไปในเวลาเดียวกัน หอมหวานดึงดูดจนทั้งสองเกือบจะลืมเวลาไปชั่วขณะก่อนฝ่ายหญิงจะถอนปากออกแล้วก้าวถอย
"อะ!?"หญิงสาวยื่นมือผลักออกไปด้านหน้าชายหนุ่มไม่ทันตั้งตัวเสียหลักด้านหลังของเขาเป็นรูโหว่ของช่องตึกที่ทะลุไปด้านนอก ร่างของชายหนุ่มเซล้มออกจากตัวตึกก่อนค่อยๆร่วงสู่พื้นเบื่องล่าง
"ฉันรักนายนะ...ลาก่อน"สิ้นเสียงหญิงสาวปรายตามองร่างชายหนุ่มที่กำลังร่วงลงไปด้านหน้าด้วยสายตาห่วงหาครั้งสุดท้ายก่อนเดินหันหลังลับตาไป"พาเขาไป!"
รอบตัวชายหนุ่มมีเปลวไฟหุ้มตัวก่อนมีหน้ากากแฟมทอมสีแดงลายครามปรากฏพร้อมควบคุมเปลวไฟราวตรึงร่างหนุ่มแล้วกระชากลอยไปในกลางอากาศออกห่างจากตัวตึก
"ยัยบ้าเอ๋ย..ปล่อยฉันสิ.!!"ชายหนุ่มดิ้นรนต่อต้าน เพื่อให้หลุดจากพันธนาการและย้อนกลับไป ทว่าไม่ทันเสียแล้ว
ตูม!!ระเบิดแห่งวินาศถูกจุดขึ้นรัศมีเพลิงแผ่ขยายออกเป็นวงกว้าง เผาผลาญสรรพสิ่งในละแวกจนเป็นจุณ คร่าทุกชีวิตที่เข้าใกล้ ไฟบรรลัยกัลป์แผ่ออกจนย้อนเมืองทั้งเมือง
"นามิ!!!~"
-ย้อนเวลากลับประมาณ 2 ปี-
กริ๊งงง!!!~ เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นสนั่นทั่วห้องเพื่อปลุกร่างที่นอนหลับอยู่บนเตียงให้ตื่นขึ้นมารับแสงสว่างยามเช้า ร่างนั้นตอบสนองเสียงนาฬิกาด้วยการยื่นมีมาตบที่ปุ่มของมันไม่หนักแต่ก็ไม่เบาครั้งหนึ่งก่อนดันร่างขึ้นมานั่งบนเตียง
ชื่อผมคือเซ็นริ รูบี้ เด็กหนุ่มธรรมดาคนหนึ่ง ผมเป็นคนชอบที่มันBeautiful และWonderful ยิ่งถ้าเป็นเรื่องเสื้อนี้ยิ่งยับไม่ได้เลย ผมชอบการประกวดโปเกมอน การแสดงเสียมากๆเลยเพราะมันแสดงอารยธรรมที่สูงส่งของมนุษย์
นอกจากนี้ผมยังเป็นหนึ่งผู้ครองสมุดภาพโปเกมอนซึ่งใช้รวบรวมข้อมูลโปเกมอนสารพัดชนิด ยังถือเป็นเทรนเนอร์พิเศษที่ถือว่าได้เลือกด้วยเลิศสมกับผมดีจริงๆ
ผมอาศัยอยู่ในบ้านของยายที่เสียไปเพื่อเรียนรู้ศึกษาหาความรู้ตามคำสั่งพ่อแม่ทว่าบ้านของผมก็ใช่มีคนเพียงคนเดียว ยังน้องสาวตัวดีอีกคนซึ่งเธอค่อนข้างฉลาดเรียกว่าอัจฉริยะเลยก็ได้ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีของเสีย ข้อเสียอย่างแรกเลยคือ ห้องของน้องสาวผมรกมาก เต็มไปด้วยอุปกรณ์ประหลาดจะเก็บกวาดสักทีก็ต้องหวาดๆกันนิดๆ
ผมเดินไปแวะห้องน้องสาวอย่างเอือมระอาเล็กน้อยเมื่อปรายตาเห็นห้องที่รกจนเกินหาช่องว่าง
เรื่องบ้านส่วนใหญ่ผมมักจะเป็นคนรับผิดชอบ เพราะถ้ามันไม่เรียบร้อยอย่างที่คิดมันรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก โดยเฉพาะอาหารเช้า ผมมักทำเองเสียทุกวัน อีกทั้งมันก็ไม่ได้เหนื่อยเท่าไร แต่สิ่งที่ทำให้เหนื่อยใจที่สุดนั้นนะหรอ...
"นี้ รูบี้ข้าวเสร็จหรือยัง"
ผมกำลังเดินถือถาดอาหารเดินเข้าไปห้องนั่งเล่นซึ่งอยู่ตรงข้ามห้องครัวพอดี เปิดเข้ามีโต๊ะไม้กลมตัวหนึ่งกับเฟอร์นิเจอร์ทีวีธรรมดาอีกตัวที่มุมห้อง และร่างของหญิงสาวสองคน คนหนึ่งผมน้ำตาลไหม้ อีกคนทองอมน้ำตาล
ขอพูดต่อ...จากเมื้อกี้ สิ่งที่ทำให้เหนื่อยใจที่สุดคือ ...การที่ผมดังมีคู่หมั่น(แบบบังคับ)ถึงสองคนนี้ไหงละ ผมไล่วางจานบนถาดจนหมดแล้วนุ่งลงรับประทานข้าวเช้าพร้อมกับอีกสองคน
"แอ้วอิอังอังอะ"เสียงจากหญิงสาวผมน้ำตาลดวงตาสีไพลินทะเลกล่าวออกขณะที่ข้าวอยู่เต็มปาก เธอนี้ชื่อ โอดามากิ แซฟไฟร ลูกสาวโอดามากิ เพื่อนสนิทของพ่อแม่ผม เรื่องหมั่นหมายอะไรนั้นพวกผู้ใหญ่ก็เป็นฝ่ายจัดการเอง และเธอเป็นผู้ครองสมุดภาพโปเกมอนเช่นเดียวกับผมแถมยังรุ่นเดียวกันด้วย
"......."ส่วนที่คนที่นิ่งเงียบอยู่ชื่อ ซุน นามิ ยัยนี้จริงแล้วไม่ใช่คนยุคนี้หรอกครับ เป็นคนจากอดีตราว 600 ปีก่อน ถามว่าแล้วมาได้ไง หมั่นกันยังไง เนื่องมีเหตุบางอย่างทำให้ผมต้องย้อนเวลากลับไปที่อดีต แล้วพ่อยัยนี้ดันตายพร้อมทิ้งคำสั่งเสียที่ว่า 'ยกลูกสาว' ให้ ประมาณมัดมือชกพอๆกัน ที่น่าแปลกกว่านั้นครอบครัวผมดังยอมรับเอาดื้อๆนี้สิ
"วันนี้คุณไดโกะบอกว่าจะมารับนะ"น้องสาวผมพิเศษกว่าคนหนึ่งหน่อยนึ่งตรงที่ว่าต้องมีซักวันสองวันที่บริษัทคอมปานีชื่อดังซึ่งเป็นคนรู้จักกันมาขอยืมตัวไปช่วยงานวิจัย ประมาณเรียนจบเมื่อไรก็มีงานทำในระดับสูงของบริษัทได้สบายๆ
"เร็วเข้าเถอะ เดี๋ยวสายหรอก"ผมวางตะเกียบลงเมื่อกินหมดจานก่อนหันไปเร่งสองคนที่ยังชักช้ากันอยู่ สองคนนั้นพยักหน้ากันช้าก่อนจะเริ่มแยกย้ายกันแต่งตัวชุดนักเรียนเสื้อเชิ้ตสีขาวทับด้วยเสื้อนอกสีเหลือง กางสีน้ำเงินกรมท่าส่วนกระโปรงเป็นสีเขียวลายกางเขน ผู้ชายผูกเน็ทไทขณะฝ่ายหญิงผูกโบว์
เมื่อแต่งตัวเสร็จทั้งหมดจึงเปิดประตูบ้านออกไปเดินทางไปบนถนนที่เดินแทบทุกวัน ขณะที่กำลังเดินอยู่เสียงๆหนึ่งก่อนดังขึ้นพร้อมร่างกระโจนเข้าตบที่หลังคอผม
"งายย รูบี้!"
"ดูทำหน้าบูดเข้าสิ "คนที่เข้าตบหลังคอผมไม่คนอื่นคนไกล ชายร่างสูงผิวคล่ำ ทรงผมหยิกแบบสาหร่าย หนวดเคราขึ้นตามคาง เขาชื่อคาซึกิ คาซึฮะ เพื่อนสมัยเด็กของผมเอง นิสัยขี้เล่นของหมอนี้มักพาเรื่องแย่ๆมาหาเขาเสมอ
"คาซึกิ! ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่า เล่นแรงแบบนี้"ส่วนเธอคนที่กำลังดึงหูเจ้าตัวแสบอยู่นี้ชื่อ คาซึยะ มานามิ เป็นเพื่อนสมัยเด็กผมอีกคนซึ่งกำลังคบอยู่กับเจ้าคาซึ เธอคนเปรียบดั่งกฎที่เจ้าคาซึต้องปฏิบัติตามอย่างขัดขืนไม่ได้
"รูบี้ ช่วยฉันด้วย!!"คาซึโดนดึงหูเสียหลักร้องขอความช่วยเหลือแต่ผมไม่สนใจ โดนสั่งสอนซะบ้างก็ดีเหมือนกันพวกผมยังเดินไปโรงเรียนตามปกติ เส้นทางเลียบถนนมุ่งสู่โรงเรียนโคกาเนะ
โรงเรียนโคกาเนะเป็นโรงเรียนเอกชนที่กว้างใหญ่เหมือนโรงเรียนไฮโซชั้นสูงส่วนใหญ่แต่คนสามัญทั่วไปก็สามารถเข้าได้ เพราะค่าใช้จ่ายในการศึกษาไม่แพงเกินไป หนำซ้ำโรงเรียนยังประวัติยาวนานมาเกือบ50ปี
"ไง รูบี้"เสียงๆหนึ่งดังขึ้นทักทายผมขณะที่ผมกำลังอยู่ที่ล็อคเกอร์ ผมหันไปมองคนนั้นคือ คุณโกลด์ หนึ่งในรุ่นพี่ผู้ครองสมุดภาพโปเกมอนโดยทั้งหลักและอายุเขามากกว่าผม แต่ด้วยภารกิจบางอย่างทำให้รุ่นพี่ทั้งหมดต้องเข้ามาเรียนชั้นเดียวกันพวกผม
นอกจากนี้คุณยังผู้ก่อตั้ง แก๊งการาสึกลุ่มรวมตัวของวัยรุ่นที่เริ่มมีอิทธิพล ณ เมืองนี้ด้วย แต่พูดมากไม่ได้เพราะผมเองก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องอยู่พอควร แต่เรื่องนั้นไม่เท่าไรแต่ที่เรื่องคุณโกลด์เป็นหัวหน้าแก๊งการาสึมีอยู่คนหนึ่งรู้ไม่ได้เด็ดขาด
"นี้โกลด์ คิดจะหนีไปไหน!"เสียงตวาดดังมาแต่ไกลๆ คุณโกลด์ยืนหัวเหมือนได้ยินเสียงระฆังเตือนในหัวเขารีบพูดลาผมก่อนหันโกยแบบไม่คิดหน้าคิดหลัง"ขอตัวนะ!!"
"ให้ตายสิ...อย่าให้จับได้นะ"ร่างหญิงสาวผมหางม้าสั้นสองข้าง ด้านหลังเธอยังมีคนยืนเรียงอยู่อีก 5 คน พวกเขารวมทั้งเธอด้านหน้าคือรุ่นพี่ผู้ครองสมุดภาพที่เหลือไล่จากทางซ้าย คุณซิลเวอร์ คุณบลู คุณกรีน พี่เยลโลว์ พี่เร้ด ส่วนด้านหน้าสุดคุณคริสตัล ซึ่งเป็นคนๆเดียวกันที่ผมพูดถึงเมื้อกี้ให้รู้เรื่องคุณโกลด์ไม่ได้เด็ดขาด อันเพราะคุณโกลด์ขอร้องกับปากเอง
"ใจเย็นก่อนนะค่ะ"พี่เยลโลว์กำลังพูดเพื่อให้คุณคริสตัลใจเย็นลงดูไร้ผลเท่าที่ควร
"อีกแล้วหรอครับ"ผมถามพี่เร้ดไม่เดามาก คุณโกลด์คงไม่ละเมิดกฎอะไรซักข้อหรือไม่ก็ทำให้คุณคริสตัลมีน้ำโหอย่างแน่นอน พี่เร้ดยิ้มเจื่อนๆก่อนตอบว่า"ใช่"
หลังจากความวุ่นวายเล็กน้อยพวกผมก็เดินมาถึงหน้าห้องเรียนจนได้ ป้ายตัวเลข 4-Aถูกแขวน ณ ตำแหน่งเดิมของมันโดยไม่ผิดเพี้ยน ขณะพวกผมคุยเพลิดพร้อมกับเปิดประตูห้องร่างเล็กๆร่างหนึ่งก็เดินสวนชนกันโดยไม่ได้ตั้งใจ
"สวัสดีค่ะ รูบี้คุง"เสียงเขินอายเล็กน้อยตามบุคลิกของเจ้าของดังขึ้น เธอคือ นิชิซาวะ โนโดกะ หนึ่งสมาชิกห้อง 4-A เธอเป็นคนไม่ค่อนแสดงออกเท่าไร มักโดยพวกบ้าๆในห้อง(รุ่นพี่ผมกับเพื่อนผมทั้งนั้น)พากันร่วมชะตากรรมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
"สวัสดีครับ โนโดกะจัง"
"โนโดกะ!!"เสียงตะโกนดังอีกครั้ง ร่างหญิงสาวผมน้ำเงินออกม่วงนิดๆวิ่งมาบนระเบียงทางเดินคนที่วิ่งมาคือ อายาเซะ ยูเอะ เพื่อนสนิทของโนโดกะจังซึ่งสองคนเป็นสมาชิกห้องสมุด หลังจบงานเทศกาลห้องสมุดก็มีงานยุ่งตามเยอะยะ สองคนนั้นคุยกันแล้วขอตัวไปเคลียร์ของตัวเอง
"สวัสดีครับคุณเซ็ตซึนะ"ผมหันทางไปทักทายหญิงผมครึ่งหน้าม้ารวบหางม้าอีกครึ่งหนึ่งซึ่งอยู่เยื้องไปด้านหลัง เธอชื่อ อาซากุระ เซ็ตซึนะ นักดาบจากชิเมริว ผู้มีเชิงดาบที่ยอดเยี่ยมแถมยังมีเชี่ยวชาญด้านศาสตร์องเมียวจิ ซึ่งช่วยเหลือพวกผมจากเรื่องมามากมายพอควร นอกจากนี้เธอยังองค์รักษ์บอดีการ์ดที่คอยดูแลหลานสาวของผ.อ.โรงเรียนด้วย
"สวัสดีค่ะ รูบี้คุง"
"แล้วโคเทงาว่าละครับ"ผมถามกลับ ก่อนอีกฝ่ายจะตอบกลับอย่างรวดเร็ว"คุณหนู กำลังอยู่ท่านผ.อ.เดี๋ยวคงกำลังกลับมานะค่ะ"
พวกผมนั่งลงคุยฆ่าเวลา ขณะที่พวกผมคุยกันเรื่อยๆประตูหน้าห้องเปิดออกพร้อมกับร่างหนึ่งเดินเข้ามา ผมปรายตามองก่อนเอ่ยปากทักทาย"สวัสดีครับ คุณจิซาเมะ"
"สวัสดี...หืม? อ.ยังไม่เข้ามาอีกหรอ?"อีกฝ่ายถามลอยกับตัวเองเบาๆเพราะนี้เลยได้เวลาโฮมรูมมาระยะหนึ่งแล้ว พวกเราจึงพากันส่ายหน้า
"คุณมาสายนะค่ะ คุณจิซาเมะ"เสียงๆหนึ่งขึ้นหลังคุณจิซาเมะ ร่างระหง สูงรูปร่างดี ผมยาวสีดำสนิท โคเทงาว่า ยุย หลานสาวสุดหวงของผ.อ.โรงเรียน นอกจากนี้เธอยังประธานกรรมการนักเรียนและคนสวยคนหนึ่งด้วย
"หวัดดียุยจัง"พวกแซฟไฟรยังคงทักทายกันปกติ "สวัสดีค่ะ"
อีกฝ่ายเพียงตอบรับตามมารยาทแต่ก็มีน้ำเสียงสนิทสนมมากเมื่อเทียบโดยทั่วไป
"อ้าว อ.ยังไม่มาอีกหรอ"โกลด์โผล่มาพร้อมใบหน้าเหมือนเพิ่งไปฟัดกับอะไรสักอย่างมา ซึ่งพวกผมเดาได้ว่าต้องเกี่ยวข้องกับคุณคริสไม่ทางตรงก็ทางอ้อม
"หน้าไปโดนอะไรมาค่ะนั้น แถมมาสายอีก"โคเทงาว่าถาม
"อย่าไปใส่ใจเลย"คุณโกลด์เอ่ย
"อย่าใส่ใจเลยโคเทงาว่า คนบางคนแค่นั้นโดนประจำละ"ผมเอ่ย
"ใช่ๆ"คาซึเสริม
"นี้พวกนายนินทาฉันหรอ"โกลด์กล่าวอย่างหงุดหงิด
"เหอะ ว่ากันกันตรงๆเลย"ผมกับคาซึส่ายมือปฏิเสธพร้อมๆกล่าวเสียดแทงนิดๆ
"เลิกทะเลากันในซะทีเถอะค่ะ"โคเทงาว่าขึ้นเสียงเล็กน้อย ก่อนทุกคนจะพากันเงียบไป
เวลาผ่านไปอีกราวๆ10นาทีครูยังไม่เข้าโฮมรูมเช่นเคย จนมานามิที่มองเพื่อนั่งเงียบอยู่ยกมือขึ้นพร้อมเสนอบางอย่างที่แทบเรียกสนับสนุนจากทั่วห้องได้เกือบพร้อมกัน"ทำไมเราไม่ส่งคนไปตามละ"
"นั้นแหละ ใช่เลย!!"
"ปัญหาคือจะให้ใครละ"โคเทงาว่าถาม
"นั้นสินะ คนที่ก็ควรมีรับผิดชอบแล้วก็สนิทกับอ.หน่อยท่าจะดี"คุณคริสเสนอ
ทันใดผมรู้สึกเสียวสันวาบ สายตาทุกคู่เบนมองไปในทิศทางเดียวโดยไม่ได้นัดหมาย ซึ่งเป้าหมายสายตาพวกนั้นไม่ใช่อื่นนอกจากตัวผมเอง
"...ฉันหรอ..."ผมชี้หน้าตัวพร้อมถามเสียงอ่อยๆ
ใช่สิ ใครสั่งให้ผมเป็นน้องชายของอาจารย์ประจำชั้น อาจารย์เป็นพี่สาวของผมดังนั้นเงือนไขสองข้อที่ว่าจึงเหมาะสมกับผมที่สุด
"ช่ายแล้ว นายนั้นแหละเหมาะสมสุด"คุณโกลด์ชี้หน้าราวกำลังยิ้มเยาะสมน้ำหน้า จนผมอดถามไม่ได้ว่า"นี้แอบแค้นผมหรือเปล่านี้"
"เปล่า ^ ^"
"เอาเป็นจับฉลากกันดีกว่า"โคเทงาว่าเสนอ ผมรีบเห็นด้วยทันที จากนั้นพวกเราจึงทำการจับสลากกันทันทีผลคือ....
"......"สุดท้ายผมก็ต้องเป็นคนไปอยู่ดี
'ดวงเฮงจริงๆ!!'ทุกคนคิด
"เอาน่ารูบบี้เดี๋ยวพวกฉันไปด้วย"แซฟไฟรเดินเข้ามาเหมือนกับพยายามปลอบ ผมจึงจำใจเปิดประตูออกพร้อมเดินตรงไปที่ห้องพยาบาลซึ่งเป็นห้องครูประจำชั้นของพวกเรา ขณะผมเดินไปผ่านบันไดขณะกำลังเดินลงผมสังเกตว่ามีใครกำลังขึ้นก่อนจะมีมังกรสีทองปรากฏตรงหน้า
"เฮ้ย!"ผมดีดเท้าถอยหลังหัวเกือบคะมำ มังกรตัวนั้นล่าถอยก่อนคลายออกเป็นเส้นผมสีทองและปรากฏร่างเด็กสาวผมทองในชุดเดรสสีดำรัตติกาลพร้อมกับเสียงกระเดาะลิ้นคล้ายไม่พอใจเล็กน้อย ผมมองหน้าอีกฝ่ายแล้วจำได้ทันที
"ยามิ!"คอนจิกิ โนะ ยามิ นักฆ่าอันดับต้นๆของวงการด้วยเหตุบางประการทำให้ผมกลายเป็นเป้าหมายอีกทว่าอีกฝ่ายทำไม่สำเร็จและยังวนเวียนคอยลอบทำร้ายผมเป็นระยะๆ
"สวัสดี ยามิจัง"แซฟไฟรเข้ามาทักทายอีกฝ่าย ยามิตอบรับเสียงปกติอย่างสุภาพ ซึ่งไม่รู้ทำไมอีกฝ่ายถึงได้อาฆาตเขาคนเดียวหนักนา
"เมื่อไรเธอจะเลิกตอแยฉันซะทีเนี้ย"ผมถามลอยไม่คาดหวังคำตอบ
"งั้นคุณก็ยอมให้เราฆ่าซะทีสิค่ะ แล้วเราจะเลิกรา"อีกฝ่ายตอบเสียงเรียบ
"ไม่เอาหรอ บ้าดิ"
"พอดีเรามีธุระ ขอตัวนะค่ะ"อีกฝ่ายบอก ผมรีบไล่ทันทีก่อนหันมาเดินทางต่อ พวกผมเดินต่อไปเรื่อยจนมาหยุดที่หน้าประตูห้องพยาบาล ผมเปิดประตูเข้าเพื่อพบอาจารย์หรือพี่สาวผมทว่า...
ไม่ว่ามองซ้ายหรือมองขวาก็เห็นของวางระเกะระกะไปหมด แถมขวดเหล้ากระป๋องเบียร์ ก่อนพบร่างของ เซ็นริ อายูมิ นอนหลับฟุบหลับอยู่บนโต๊ะ
"คร่อก...คร่อก..."
เพียงชั่วพริบตาผมรู้สึกตัวเองกำลังยิ้มที่ดูดีที่สุดจากนั้นเมื่อสติขาดพึงจนคนรอบๆพากันถอยกรูดตั้งแต่รอยยิ้มนั้น จากนั้นไม่นานโคเทงาวะก็เข้าร่วมวงอบรมสั่งสอนพี่สาวที่แสนดี(?)ของผมคนนี้เธอร่ายยาวโดยนักเรียนคนอื่นมองอย่างระอาใจ
ชีวิตของผมยังดำเนินแบบนี้ไปตามปกติ แม้จะวุ่นวายไปบ้างแต่ก็ยังสงบสุขดี ทว่าผมไม่รู้เลยมันช่วงสงบสุขจะหมดหลังจากเหตุการณ์ในวันนี้ที่กำลังเกิดขึ้น...
บรืน.......โครมม!! พนังห้องระเบิดออกเหมือนมีบางอย่างกระแทกจากด้านนอกอย่างแรงก่อนมีรถตู้สีขาวพุ่งเข้ามาครึ่งคันแล้วหยุดนิ่ง ร่างชายผมสีดำสั้นสวมแว่น ใส่เสื้อกาวน์คนหนึ่งค่อยๆเดินลงจากรถช้าพร้อมใบหน้ายิ้มที่เปื้อนเลือดจากการกระแทก
และแล้ววันเวลาอันสงบสุขของผมก็จบลง...
ความคิดเห็น