(Jaejoong)This is MY REAL LOVE

ลำดับตอนที่ #1 : ความรู้สึกแบบนี้ อะไรกันนะ

ก่อนอื่นก้อต้องขอพูดถึงเนื้อเรื่องนิดนึงนะ เรื่องนี้อะ จะแตกต่างกับเรื่องสั้นทั่วไปของดงบังอยู่นิดหน่อย ตรงที่ว่าเนื้อเรื่องโดยส่วนใหญ่จะเป็นความคิดของฝ่ายดงบังมากกว่าความคิดของฝ่ายหญิง (ให้พวกเค้าได้รู้มั่งว่าการแอบรักครายน่ะมานเปงงัย คริคริ..)

The Begining of…………..LOVE

กรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น บ้านพักราคาแพงแถบชิบุย่า ภายในห้องนอนของสาวน้อยอายุ 19 ปี ถูกตกแต่งอย่างเรียบง่ายสบายตา แต่แปลกตรงที่ว่า ทุกสิ่งภายในห้องล้วนเป็นสีขาวโพลนทั้งสิ้น ทำไมน่ะเหรอ ตอนนี้ยังไม่บอก ไว้จารู้คำตอบเมื่ออ่านไปเรื่อยๆ

ขอบรรยายลักษณะของสาวน้อยผู้นี้นิดนึง เธอเป็นผู้หญิงที่จัดว่าสูงพอสมควรในสายตาของผู้ชายทั่วไป ผิวขาวอมชมพู ใบหน้าน่ะเหรอ เรียวได้รูปคิ้วโก่งจมูกโด่งเป็นสัน ปากเรียวบาง ดวงตากลมโตฉายแววปราดเปรื่อง หยิ่งทะนงและที่สำคัญ..........แฝงไปด้วยความแห้งแล้ง เย็นชาตลอดเวลา จนใครๆที่เมื่อแรกเจอเธอผู้นี้เป็นต้องถอยหนี เธอผู้นี้มีชื่อเป็นภาษาญี่ปุ่นว่า เรอิ (ตามที่บอกนะคะเราจะไม่พูดถึงความคิดนางเอกมาก เน้นฝ่ายชาย อิอิ)

แถบชิบุย่า เป็นแถบช็อบปิ้งของเหล่าวัยรุ่นญี่ปุ่น ใครที่ได้มาเหยียบแดนอาทิตย์อุทัย ถ้าไม่ได้มาที่นี่ก้อคงมาไม่ถึงญี่ปุ่น

เวลา 13.00 น. เป็นเวลาที่ร้อนได้ใจไปเลยของแถบนี้ ดังนั้นจึงมีผู้คนค่อนข้างบางตา ทำให้เป็นโอกาสของหนุ่มสุดฮอตได้มีโอกาสออกมาเยี่ยมเยียนเพื่อซื้อของที่ต้องการ

วันนี้ร้อนมากเลย ทำไมมันร้อนแบบนี้เนี่ย มันร้อนแบบนี้ทุกวันเหรอ ยุนโฮ หนุ่มหน้าตาหวานฉ่ำที่ตอนนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบเหงื่อพูดขึ้น

ทำไมมาถามชั้นล่ะ ก้อนายอยู่ที่นี่มาพร้อมๆกับชั้นนี่นา ยุนโฮตอบ

นี่ๆพวกเราเข้าไปนั่งร้านน้ำชาตรงนั้นก่อนดีกว่านะ ยืนแถวนี้อีกหน่อยต้องเป็นลมแน่ๆ  จุนซูพูดขึ้นพร้อมยกแขนเสื้อขึ้นปาดเหงื่อ

เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง แต่ข้างในจะไม่ชุลมุนเหรอเนี่ย  ชางมินถามอย่างลำบากใจ

นายเลือกเอาแล้วกันนะ ระหว่างจะยืนละลายอยู่ตรงนี้ หรือเข้าไปกินน้ำเย็นๆแล้วค่อยว่ากัน  ว่าแล้วยูชอนก้อเดินนำหน้าทุกคนไปโดยไม่รอคำตอบ

ภายในร้านกาแฟ ถูกตกแต่งอย่างน่ารักตามแบบวัยรุ่น มีน้ำให้หนุ่มๆเลือกดื่มมากมายจนตาลาย สุดท้ายก้อลงที่น้ำสิ้นคิดครับท่าน

ขอชานม 5 แก้วครับ รีบๆเลยนะครับ ยุนโฮพูดขึ้น

โชคดีนะเนี่ยร้านนี้คนไม่เยอะเท่าไหร่ ไม่งั้นได้รีบระดกชานมกันแน่ๆ แจจุงพูดอย่างโล่งใจ

แต่ยังงัยพวกเราควรออกจากที่นี่ก่อน 4 โมงเย็นนะ เพราะโรงเรียนเลิก ยูชอนพูดอย่างชั่งใจ

ส่วนชางมินกำลังง่วนอยู่กับหนังสือนิตยสาร ฟิสิกส์ทูเดย์ เมื่อทุกคนหันไปมองถึงกับเบือนหน้าหนีอย่างรวดเร็ว

นายจะอ่านหนังสือไปทำไมเยอะๆเนี่ย อยากเป็นนักวิทยาศาสตร์มากเหรอ จุนซูถามอย่างเสียอารมสุดๆ

ก้อ...ปล่าวหรอกนะ ......ชั้นแค่อยากรู้รายละเอียดเกี่ยวกับงานนี้อะ

งานอะไรเหรอ ยูชอนยื่นหน้าเข้าไปใกล้

อืม..พี่ๆอย่าว่าผมนะ สัญญาก่อน

ได้ๆ  4 คนพูดพร้อมกันด้วยความอยากรู้อยากเห็น

การตอบคำถามวิทยาศาสตร์ระดับโลกไง ปีนี้จัดขึ้นที่โตเกียว ช่วงที่เราอยู่พอดีเลย อยากไปมากๆ แต่ไม่รู้จะซ้ำกับตารางงานพวกเรารึปล่าว

โอโห นายนี่มัน...จริงๆเลยน้า  ยุนโฮพูดขึ้น

แล้วมันจัดวันไหนล่ะ จุนซูถามขึ้น

ก้อวันที่ 20 กพ. นี้ครับ เราว่างกันมั้ยครับเนี่ย

ก้อว่างอะนะ แต่ชั้นไม่ไปกับนายแน่นอน แจจุงพูดขึ้น (ทำเปงพูดดีนะนาย เด๋วก้อรู้)

ก้อแล้วแต่พี่ก้อแล้วกัน เพราะผมกะไปคนเดียวอยู่แล้วล่ะ ชางมินตอบด้วยอารมน้อยใจสุดๆ

เวลาประมาณ 3 โมงครึ่ง เป็นเวลายกทัพกลับของเหล่าชายหนุ่ม เพราะได้เวลาโกยแล้วนั่นเอง ขณะที่เดินออกมาจากร้านกาแฟ ทั้งสี่คนมัวสนใจอยู่กับเครฟญี่ปุ่นหน้าตาน่ากินมั่กๆอยู่ใกล้ๆร้าน ยกเว้นแจจุงที่บังเอิญเหลือบไปเห็นรถเมอร์ซีเดสสีดำขลับ รุ่นคอมเพรสเซอร์ ทำให้แจจุงเผลอมองอย่างลืมตัว เพราะชอบรถรุ่นนี้มาก

ฝากไว้ก่อนเหอะ มีเงินเหลือเฟือเมื่อไหร่ พ่อจะซื้อ.......ความคิดของแจจุงต้องชะงักเมื่อเห็นคนขับ

แจจุงยืนอึ้งกับภาพที่เห็น แจจุงเห็นอะไรน่ะเหรอ ก้อไม่แปลกอะไรมากหรอก คนขับรถคันนั้นก้อเป็นผู้หญิงธรรมดา แต่เธอมีเสน่ห์ดึงดูดอย่างประหลาด เหมือนแม่เหล็กที่มีความรุนแรงสูง เธอสวมเสื้อกล้ามสีแดงเข้มมีฮุดด้านหลังกางเกงยีนส์ ผมยาวหยักศกถึงสะโพก ใบหน้าไม่มีร่องรอยของเครื่องสำอาง แก้มอมชมพูแบบธรรมชาติ

เฮ้ยยยย แจจุง เป็นอะไรรึปล่าว เรียกตั้งนานไม่หันเลย ยูชอนกระชากแจจุงอย่างแรงจากด้านหลัง

ปล่าวๆ นี่พวกนายเห็นผู้หญิงคนนั้นมั้ย เสื้อสีแดงน่ะ นายว่าแปลกๆมั้ย แจจุงถามขึ้น

แล้วทุกคนก้อตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง

ผมว่าเค้าแปลกๆนะ แต่ไม่รู้ว่าแปลกตรงไหน ชางมินพูดขึ้น

ช่าย ชั้นก้อว่างั้นแหละ ไม่ใช่ว่าเค้าสวยอย่างเดียวนะ แต่เหมือนมีอะไรบางอย่างดึงดูด ยูชอนเสริม

ไม่เห็นจาแปลกอะไรเลย เฉยๆ   ก้อแค่ผู้หญิง...หน้าตาพอดูได้คนนึง  ยุนโฮพูดด้วยสีหน้าเลิ่กลั่ก

ถ้านายจะโกหกอะนะ ไปไกลๆเลย อย่างงี้เรียกไม่สวยอีกเหรอ จุนซูพูดด้วยความเบื่อในความทิฐิของยุนโฮ

พวกเรากลับเหอะ เด๋วเค้าก้อรู้กันพอดี แจจุงเดินผลักเพื่อนๆที่ไม่ละสายตาจากผู้หญิงเสื้อแดงคนนั้น รวมทั้งยุนโฮด้วย

นี่นายไหนว่าไม่สวยไง มองจนจืดไปหมดแล้ว  ยูชอนแซว

ครายมอง  ไม่ได้มองซะหน่อย  ยุนโฮแก้ตัวน้ำโคตรขุ่น

...................................................  ความคิดของเพื่อนๆยุนโฮ

และแล้ววันที่ 20 กพ.ก้อมาถึง วันอะไรน่ะเหรอ ก้อวันตอบคำถามวันวิทยาศาสตร์ไง วันที่ชางมินรอคอย

พวกพี่ไม่ไปกันไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมแต่งตัวเต็มยศแบบนั้นล่ะ    ชางมินถามอย่างสงสัย

บางทีวิทยาศาสตร์มันก้อจำเป็นนะ ชั้นว่าเราควรไปฟังกันหมดนี่แหละ  แจจุงพูดขึ้น

งั้นก้อไปกันเหอะเด๋วไม่ได้นั่งด้านหน้านะ   ยุนโฮเสริม

สถานที่จัดงานจัดขึ้นที่โตเกียวโดม แน่นอนล่ะสิ มันเป็นการแข่งระดับโลกเชียวนะ ต้องจัดให้ยิ่งใหญ่สมเกียรติ ภายในโดมมีรายละเอียดของการแข่งขันประกาศไว้อย่างละเอียด 5 หนุ่มยืนอ่านอย่างสนใจ ระคนอึ้งๆ

ความคิดของยุนโฮ

คนบ้าอะไรจะทำได้เนี่ย การแข่งโคตรโหดเลย ใครได้ที่หนึ่งเนี่ยชั้นว่าต้องไม่ใช่คนแน่ๆ ดูสิตอบปัญหาตั้งหลายอย่าง แข่งตั้งสองวันแน่ะ  โชคดีที่อีกวันเรามีงาน ไม่งั้นต้องมากะชางมินอีกแน่ๆ

ความคิดของชางมิน

แข่งกันตั้งสองวัน คอยดูนะ ยังงัยก้อต้องมาอีกให้ได้พรุ่งนี้

ความคิดของยูชอน

ชั้นน่าจะเอาไอพ็อตมานะเนี่ย มีหวังฟังจนหูยาน ปัญหาที่เค้าตั้งชั้นไม่เห็นรู้เรื่องเลย โครงสร้างของอะตอมเงี๊ยะ  พันธะของสาร  คอมพิวเตอร์ โห....

ความคิดของจุนซู

น่าสนใจแฮะ ท่าทางตอบปัญหาคอมจะน่าสนุกที่สุด ดีจังที่ได้มานะเนี่ย

ความคิดของแจจุง

ทำไมชั้นถึงเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นลอยไปลอยมาตลอดเลยเนี่ย เป็นอารายฟะเนี่ย ไม่มีสมาธิเลย แล้วทำไมเมื่อคืนถึงนอนไม่หลับ กังวลว่าจะไม่ได้มางานนี้ ทั้งๆที่ชั้นไม่รู้เรื่องไอ้ปัญหาพวกนี้เลย นี่มันอะไรกันเนี่ย.....เบื่อตัวเองจริงๆ

พี่ๆครับ เข้าเรียกเข้างานแล้ว  จริงสิพี่ยูชอนงานนี้เข้าพูดภาษาอังกฤษทั้งงานนะครับ ยังงัยช่วยแปลให้ผมฟังด้วยนะครับ

ชางมินพูด

หา!!! ทำไมนายไม่บอกเราเลย จุนซู แจจุง ยุนโฮ อุทานพร้อมกัน

พวกนายน่าจะรู้นะ งานระดับนี้จาให้เค้ามานั่งพูดเกาหลีอยู่เหรอ เพี้ยนรึปล่าว  ยูชอนพูด

.........................................................

ในห้องตอบคำถาม ถูกจัดไว้อย่างอลังการ มีผู้เข้าร่วมแข่งขันทั้งหมด 40 ประเทศ เก้าอี้สำหรับผู้เข้าแข่งขันถูกวางแบ่งแยกออกจากกันอย่างเด่นชัด เพื่อให้สื่อมวลชนแต่ละประเทศถ่ายภาพกลับไปอย่างชัดเจนที่สุด  5 หนุ่มเลือกที่นั่งด้านหลังสุด ซึ่งเป็นตำแหน่งที่ชางมินขุ่นเคืองที่สุด

ทำไมเราไม่ออกไปนั่งข้างนอกไปเลยล่ะเนี่ย นั่งซะไกลขนาดนี้แล้ว   ชางมินบ่น

นี่นาย คิดบ้างนะ ถ้าเรานั่งหน้ามันจะเกิดอะไรขึ้นมาบ้าง  ยุนโฮพูด

ใช่ ถ้าสื่อจับภาพเราได้ ไม่ซวยกันหมดเหรอ คราวนี้พวกเรานี่แหละที่ต้องขึ้นเวทีตอบคำถามมหาโหดของที่ค่าย  จุนซูบ่นอย่างรำคาญ

ชั้นว่าไม่หรอกนะ เพราะในรายชื่อ มันไม่มีประเทศเรา   แจจุงพูดขึ้น

อ่าวเหรอ แต่ชั้นว่ากันไว้ก่อนก้อดีนะ  ยูชอนเสริม

ก้อตามใจพวกพี่แล้วกันนะ เด๋วผมจะไปนั่งข้างหน้า ..............ว่าแล้วก้อเดินดุ่ยๆลงไปทันที

อ่าว ไปไหนไปกันสิ   แล้วทั้งสี่คนที่เหลือก้อเดินตามชางมินไปที่ที่นั่งหน้าสุด