ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เมื่อน้ำรู้เรื่อง+พี่น้องปรึกษากัน
      พันธ์เดินออกจากสุสาน เห็นฟ้านั่งอยู่ข้างนอก พันธ์ขยับเข้าไปจะไปพูดปรับความเข้าใจด้วย
“ทำไมฟ้าต้องโกรธเราขนาดนี้ด้วย?” พันธ์ถาม ฟ้าไม่ตอบแต่ขึ้น กำลังจะเดินไป พันธ์คว้าแขนฟ้าไว้ ฟ้าสะบัดแขนพันธ์หลุดแล้วขึ้นสามล้อหนีไป พันธ์ตามไปไม่ทัน เลยกลับไปที่คอนโดคิน
“เรื่องมันก็เป็นงี้แหละ” พันธ์ถอนหายใจออกมาเบาๆ หลังจากเล่าเรื่องทุกอย่างจบ
“เราก็ไม่รู้จะพูดยังไงเหมือนกัน แต่ก็น่าจะปล่อยให้ฟ้าทำใจสักพักก่อนนะ นายเองก็อย่าไปคิดมาก นายไม่ใช่คนผิด คนผิดคือพ่อนาย ไม่ใช่นาย” คินพูดปลอบ พันธ์พยักหน้าช้าๆ อย่างหดหู่ แล้วเข้าห้องนอนเอาผ้าห่มปิดหน้านอนร้องไห้ คินเข้าไปปลอบ
                    -------------------------------------------
คืนนั้น ฟ้านั่งร้องไห้อยู่ในห้อง
“น้ำ พี่เข้าไปได้มั๊ย?” น้ำถาม
“เข้ามาสิ พี่น้ำ” ฟ้าตอบ น้ำเข้ามาตกใจเมื่อเห็นน้องสาวร้องไห้
“เป็นอะไรไป?” น้ำถาม “หรือว่าคิดถึงพันธ์ล่ะ?” น้ำถามล้อๆ
“บ้า” ฟ้าพูด
“มีเรื่องอะไรรึเปล่า?” น้ำถามต่อ ฟ้าร้องไห้หนักขึ้นและค่อยๆ เล่าให้น้ำฟัง
“พี่ไม่นึกเลยนะว่า พ่อของลูกตาล กับพันธ์ เป็นคนที่ทำให้พี่หมอกของพวกเราตาย” น้ำว่า หน้าสลดลง
“แต่มันเป็นไปแล้ว” ฟ้าพูด น้ำเริ่มมีน้ำตาไหลลงมา กอดน้องสาวไว้เบาๆ ปลอบใจซึ่งกันและกัน
“พี่น้ำ พี่รักพี่ลูกตาลมั๊ย?” ฟ้าถามตรงๆ
“เอ่อ ..พี่ ..พี่ไม่รัก ลูกตาลหรอก” น้ำตอบอึกๆ อักๆ อย่างตรงข้ามใจตัวเอง
“พี่แน่ใจนะ?” ฟ้าถามย้ำ อย่างพอที่จะรู้ใจพี่ชาย
“พี่ไปนอนก่อนนะ” น้ำเลี่ยงจะไม่ตอบ เดินออกไปจากห้องฟ้า
วันต่อมา
น้ำนั่งกินข้าวอยู่ในมหาวิทยาลัย ท่าทางเหม่อลอยและซึม ลูกตาลเดินมาที่โต๊ะน้ำ
“ขอนั่งด้วยได้มั๊ย?” ลูกตาลถาม น้ำไม่ตอบเดินหนีไป ลูกตาลเดินไปดักหน้าน้ำไว้
“ทำไมต้องหนีเราด้วย?” ลูกตาลถามอย่างขุ่นเคือง
“อยากรู้ก็ไปถามน้องชายเธอสิ” น้ำว่า แล้วรีบเดินไป ลูกตาลมองตามอย่างงงงวย พลางตัดสินใจไปโทรศัพท์หาพันธ์ จึงรู้เรื่อง
ลูกตาลนั้นก็เสียใจไม่แพ้กับพันธ์ น้ำ และฟ้า
                -----------------------------------------------------
“เฮ้ย ดีขึ้นยัง?” คินถามพันธ์ที่นั่งหน้าเศร้าอยู่ได้สองสามวันแล้ว
“ยังเลย” พันธ์ตอบ “นายจะว่าอะไรไหม ถ้าเราจะขออยู่ที่นี่นานอีกหน่อย เรายังทำใจไม่ได้”
“นายจะอยู่ถึงชาติหน้าก็อยู่ไปเลย อยู่จนเราตายไปเลยก็ได้ เราไม่ว่า แต่ถ้านายยังมัวแต่หนีปัญหาอยู่อย่างนี้ กี่เดือนกี่ปีมันก็ช่วยให้นายทำใจได้ไม่ได้หรอก” คินเตือนสติ
“เราจะพยายาม” พันธ์ยิ้มให้คิน เป็นเชิงว่าขอบคุณ
ที่บ้านลูกตาล
“ลูกตาล แม่มีอะไรจะให้” แม่เรียกลูกตาลเข้าไปหาในห้องแม่
“อะไรเหรอคะ?” ลูกตาลถามท่าทางซึม แม่ยื่นซองสีชมพูลายหวานแหววให้ลูกตาล ลูกตาลรับมาเปิดดู ลูกตาลอ่านแล้วก็สีหน้าไม่ดี เพราะแม่เอาการ์ดแต่งงานมาให้ลูกตาล
“แม่คะ ถ้าแม่จะเอาของอย่างนี้มาให้หนู สู้แม่เอากระดาษที่เขาทิ้งแล้วมาให้หนูยังจะดีกว่า” ลูกตาลสับสนไปหมด วิ่งขึ้นไปบนห้อง ร้องไห้ฟูมฟาย อยากปรึกษาใครสักคนแต่ก็ไม่รู้จะปรึกษาใคร ในที่สุดก็นึกได้ว่า น่าจะนัดเจอพันธ์
“ลูกตาล แม่ขอโทษนะลูก คือ..ถ้าแม่ย้อนเวลากลับไปได้ แม่คงไม่ทำอย่างนี้ แม่ทำร้ายความรู้สึกลูกตาล กับพันธ์ จนพันธ์หนีออกไปจากบ้าน ตอนนี้ก็ยังไม่เจอ แม่ ..แม่ขอโทษ” แม่ตะโกนบอกลูกตาลแล้วก็เช็ดน้ำตาที่ปริ่มบนขอบตา
“พันธ์ ออกมาเจอพี่หน่อย ที่สวนนะ จ๊ะ ตอนบ่ายสี่โมง” ลูกตาลนัดกับพันธ์เสร็จเรียบร้อยแล้ว
ลูกตาลนัดเจอกับพันธ์ น้องชายของเธอที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
“พันธ์จะกินอะไร สั่งเลยนะ” ลูกตาลพูดอย่างไร้ชีวิตชีวา
“ตอนนี้ผมขอ น้ำใบบัวบก แก้ช้ำในก่อนสักแก้วแล้วกัน พี่ลูกตาล” พันธ์ตอบ และสั่งกับบริกร
“น้ำกระเจี๊ยบ เย็นๆ ที่นึงค่ะ” ลูกตาลสั่งบ้าง
“ทำไมพันธ์ไม่บอกพี่ตั้งแต่ทีแรก” ลูกตาลพูด
“ก็กลัวบอกพี่ไปแล้วพี่จะเสียใจ” พันธ์ก้มหน้ามองพื้นแล้วตอบ
“แล้วพันธ์ไม่เสียใจเหรอ?” ลูกตาลถามบ้าง บริกรเอาน้ำมาเสิร์ฟพอดี ทั้งสองยังไม่สนใจจะดื่มมากนัก
“เสียใจ เสียใจสิพี่ ตอนนี้ผม  ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว” พันธ์ตอบ
“แล้วนายว่า พวกเราควรจะทำยังไงดี ฟ้ากับน้ำโกรธพวกเรา กับพ่อพวกเรา มากๆ เลย” ลูกตาลสีหน้าหมองลง
“ไม่รู้สิ พี่ลูกตาล คงต้องรอให้ฟ้าดินกำหนดโชคชะตาละมั๊ง” พันธ์ตอบอย่างประชดตัวเอง
สองพี่น้องเงียบไปสักพักหนึ่ง ต่างก็มีเรื่องให้คิด พันธ์ยกแก้วน้ำใบบัวบกขึ้นดื่มรวดเดียวหมด อีกสักพักลูกตาลก็ยกแก้วน้ำกระเจี๊ยบขึ้นมาดื่มแบบจิบนิดๆ  ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกันอีก สิบห้านาทีต่อมาลูกตาลจ่ายเงินค่าน้ำ แล้วทั้งสองก็แยกกันกลับ โดยไม่ได้พูดอะไรกันอีก
ที่คอนโดคิน
พันธ์กลับมาที่คอนโดคิน เห็นคินนั่งเปิดตำราอะไรสักอย่างอยู่
“วันนี้นึกขยันอะไรขึ้นมาล่ะ?” พันธ์ถามล้อๆ แบบไม่ค่อยมีอารมณ์จะล้อเท่าไหร่
“ไม่ได้ขยัน เรากำลังดูตำราทายดวงต่างหากเล่า” คินก้มหน้าก้มตาอ่านตำราเล่มนั้นต่อไป
“ทายดวง เรื่องอะไรล่ะ?” พันธ์ถามอย่างสนใจ
“เรื่องชีวิต นายจะลองมาให้เราทายดูก็ได้นะ แต่..ไม่รับประกันความแม่นว่ะ”
“ลองดูก็ดีเหมือนกัน เผื่อนายจะทายได้ว่า เรื่องเรา กับฟ้า จะเป็นยังไงต่อไป” พันธ์ว่า
คืนนั้น ฟ้ายืนอยู่ที่ระเบียงห้องนอน มองพระจันทร์และย้อนคิดเรื่องราวที่ผ่านมาระหว่างเธอกับพันธ์
“พันธ์ดีกับเราทุกอย่าง แต่ทำไมเหตุการณ์มันต้องเป็นอย่างนี้ด้วย ทำไมพ่อของเขาต้องมาทำพี่เราตายด้วย ทำไมๆๆๆๆๆ” ฟ้าคิดจนปวดหัว ฟ้าเดินลงไปข้างล่าง รินนมจากขวดใส่แก้วมานั่งดื่ม พยายามไม่คิดฟุ้งซ่าน แต่ก็ยังทำไม่ได้ ฟ้าจึงโทรปรึกษารัน เพื่อนสนิทของเธอ ฟ้าเองก็อยากปรึกษาคินเหมือนกันแต่ติดตรงที่ว่าพันธ์อยู่กับคินน่ะสิ แล้วฟ้าเองก็ยังโกรธพันธ์อยู่ ทั้งๆ ที่ใจก็รักพันธ์
“รัน เรามีเรื่องอยากปรึกษาหน่อย” แล้วฟ้าก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้รันฟัง รันเงียบไปสักพักหนึ่งแล้วบอกว่า
“ฟังนะ ฟ้า ฟ้าอย่าลืมนะว่า พันธ์ไม่ใช่คนทำให้พี่สาวฟ้าตาย พันธ์เขาดูจริงใจกับฟ้าดี แล้วเราก็เชื่อว่า พันธ์เองก็เสียใจที่พ่อเขาทำให้พี่สาวฟ้าต้องตาย”
“ขอบใจจ๊ะ” ฟ้าว่า แล้ววางสาย เริ่มคิดได้บ้างแล้ว
“ทำไมฟ้าต้องโกรธเราขนาดนี้ด้วย?” พันธ์ถาม ฟ้าไม่ตอบแต่ขึ้น กำลังจะเดินไป พันธ์คว้าแขนฟ้าไว้ ฟ้าสะบัดแขนพันธ์หลุดแล้วขึ้นสามล้อหนีไป พันธ์ตามไปไม่ทัน เลยกลับไปที่คอนโดคิน
“เรื่องมันก็เป็นงี้แหละ” พันธ์ถอนหายใจออกมาเบาๆ หลังจากเล่าเรื่องทุกอย่างจบ
“เราก็ไม่รู้จะพูดยังไงเหมือนกัน แต่ก็น่าจะปล่อยให้ฟ้าทำใจสักพักก่อนนะ นายเองก็อย่าไปคิดมาก นายไม่ใช่คนผิด คนผิดคือพ่อนาย ไม่ใช่นาย” คินพูดปลอบ พันธ์พยักหน้าช้าๆ อย่างหดหู่ แล้วเข้าห้องนอนเอาผ้าห่มปิดหน้านอนร้องไห้ คินเข้าไปปลอบ
                    -------------------------------------------
คืนนั้น ฟ้านั่งร้องไห้อยู่ในห้อง
“น้ำ พี่เข้าไปได้มั๊ย?” น้ำถาม
“เข้ามาสิ พี่น้ำ” ฟ้าตอบ น้ำเข้ามาตกใจเมื่อเห็นน้องสาวร้องไห้
“เป็นอะไรไป?” น้ำถาม “หรือว่าคิดถึงพันธ์ล่ะ?” น้ำถามล้อๆ
“บ้า” ฟ้าพูด
“มีเรื่องอะไรรึเปล่า?” น้ำถามต่อ ฟ้าร้องไห้หนักขึ้นและค่อยๆ เล่าให้น้ำฟัง
“พี่ไม่นึกเลยนะว่า พ่อของลูกตาล กับพันธ์ เป็นคนที่ทำให้พี่หมอกของพวกเราตาย” น้ำว่า หน้าสลดลง
“แต่มันเป็นไปแล้ว” ฟ้าพูด น้ำเริ่มมีน้ำตาไหลลงมา กอดน้องสาวไว้เบาๆ ปลอบใจซึ่งกันและกัน
“พี่น้ำ พี่รักพี่ลูกตาลมั๊ย?” ฟ้าถามตรงๆ
“เอ่อ ..พี่ ..พี่ไม่รัก ลูกตาลหรอก” น้ำตอบอึกๆ อักๆ อย่างตรงข้ามใจตัวเอง
“พี่แน่ใจนะ?” ฟ้าถามย้ำ อย่างพอที่จะรู้ใจพี่ชาย
“พี่ไปนอนก่อนนะ” น้ำเลี่ยงจะไม่ตอบ เดินออกไปจากห้องฟ้า
วันต่อมา
น้ำนั่งกินข้าวอยู่ในมหาวิทยาลัย ท่าทางเหม่อลอยและซึม ลูกตาลเดินมาที่โต๊ะน้ำ
“ขอนั่งด้วยได้มั๊ย?” ลูกตาลถาม น้ำไม่ตอบเดินหนีไป ลูกตาลเดินไปดักหน้าน้ำไว้
“ทำไมต้องหนีเราด้วย?” ลูกตาลถามอย่างขุ่นเคือง
“อยากรู้ก็ไปถามน้องชายเธอสิ” น้ำว่า แล้วรีบเดินไป ลูกตาลมองตามอย่างงงงวย พลางตัดสินใจไปโทรศัพท์หาพันธ์ จึงรู้เรื่อง
ลูกตาลนั้นก็เสียใจไม่แพ้กับพันธ์ น้ำ และฟ้า
                -----------------------------------------------------
“เฮ้ย ดีขึ้นยัง?” คินถามพันธ์ที่นั่งหน้าเศร้าอยู่ได้สองสามวันแล้ว
“ยังเลย” พันธ์ตอบ “นายจะว่าอะไรไหม ถ้าเราจะขออยู่ที่นี่นานอีกหน่อย เรายังทำใจไม่ได้”
“นายจะอยู่ถึงชาติหน้าก็อยู่ไปเลย อยู่จนเราตายไปเลยก็ได้ เราไม่ว่า แต่ถ้านายยังมัวแต่หนีปัญหาอยู่อย่างนี้ กี่เดือนกี่ปีมันก็ช่วยให้นายทำใจได้ไม่ได้หรอก” คินเตือนสติ
“เราจะพยายาม” พันธ์ยิ้มให้คิน เป็นเชิงว่าขอบคุณ
ที่บ้านลูกตาล
“ลูกตาล แม่มีอะไรจะให้” แม่เรียกลูกตาลเข้าไปหาในห้องแม่
“อะไรเหรอคะ?” ลูกตาลถามท่าทางซึม แม่ยื่นซองสีชมพูลายหวานแหววให้ลูกตาล ลูกตาลรับมาเปิดดู ลูกตาลอ่านแล้วก็สีหน้าไม่ดี เพราะแม่เอาการ์ดแต่งงานมาให้ลูกตาล
“แม่คะ ถ้าแม่จะเอาของอย่างนี้มาให้หนู สู้แม่เอากระดาษที่เขาทิ้งแล้วมาให้หนูยังจะดีกว่า” ลูกตาลสับสนไปหมด วิ่งขึ้นไปบนห้อง ร้องไห้ฟูมฟาย อยากปรึกษาใครสักคนแต่ก็ไม่รู้จะปรึกษาใคร ในที่สุดก็นึกได้ว่า น่าจะนัดเจอพันธ์
“ลูกตาล แม่ขอโทษนะลูก คือ..ถ้าแม่ย้อนเวลากลับไปได้ แม่คงไม่ทำอย่างนี้ แม่ทำร้ายความรู้สึกลูกตาล กับพันธ์ จนพันธ์หนีออกไปจากบ้าน ตอนนี้ก็ยังไม่เจอ แม่ ..แม่ขอโทษ” แม่ตะโกนบอกลูกตาลแล้วก็เช็ดน้ำตาที่ปริ่มบนขอบตา
“พันธ์ ออกมาเจอพี่หน่อย ที่สวนนะ จ๊ะ ตอนบ่ายสี่โมง” ลูกตาลนัดกับพันธ์เสร็จเรียบร้อยแล้ว
ลูกตาลนัดเจอกับพันธ์ น้องชายของเธอที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
“พันธ์จะกินอะไร สั่งเลยนะ” ลูกตาลพูดอย่างไร้ชีวิตชีวา
“ตอนนี้ผมขอ น้ำใบบัวบก แก้ช้ำในก่อนสักแก้วแล้วกัน พี่ลูกตาล” พันธ์ตอบ และสั่งกับบริกร
“น้ำกระเจี๊ยบ เย็นๆ ที่นึงค่ะ” ลูกตาลสั่งบ้าง
“ทำไมพันธ์ไม่บอกพี่ตั้งแต่ทีแรก” ลูกตาลพูด
“ก็กลัวบอกพี่ไปแล้วพี่จะเสียใจ” พันธ์ก้มหน้ามองพื้นแล้วตอบ
“แล้วพันธ์ไม่เสียใจเหรอ?” ลูกตาลถามบ้าง บริกรเอาน้ำมาเสิร์ฟพอดี ทั้งสองยังไม่สนใจจะดื่มมากนัก
“เสียใจ เสียใจสิพี่ ตอนนี้ผม  ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว” พันธ์ตอบ
“แล้วนายว่า พวกเราควรจะทำยังไงดี ฟ้ากับน้ำโกรธพวกเรา กับพ่อพวกเรา มากๆ เลย” ลูกตาลสีหน้าหมองลง
“ไม่รู้สิ พี่ลูกตาล คงต้องรอให้ฟ้าดินกำหนดโชคชะตาละมั๊ง” พันธ์ตอบอย่างประชดตัวเอง
สองพี่น้องเงียบไปสักพักหนึ่ง ต่างก็มีเรื่องให้คิด พันธ์ยกแก้วน้ำใบบัวบกขึ้นดื่มรวดเดียวหมด อีกสักพักลูกตาลก็ยกแก้วน้ำกระเจี๊ยบขึ้นมาดื่มแบบจิบนิดๆ  ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกันอีก สิบห้านาทีต่อมาลูกตาลจ่ายเงินค่าน้ำ แล้วทั้งสองก็แยกกันกลับ โดยไม่ได้พูดอะไรกันอีก
ที่คอนโดคิน
พันธ์กลับมาที่คอนโดคิน เห็นคินนั่งเปิดตำราอะไรสักอย่างอยู่
“วันนี้นึกขยันอะไรขึ้นมาล่ะ?” พันธ์ถามล้อๆ แบบไม่ค่อยมีอารมณ์จะล้อเท่าไหร่
“ไม่ได้ขยัน เรากำลังดูตำราทายดวงต่างหากเล่า” คินก้มหน้าก้มตาอ่านตำราเล่มนั้นต่อไป
“ทายดวง เรื่องอะไรล่ะ?” พันธ์ถามอย่างสนใจ
“เรื่องชีวิต นายจะลองมาให้เราทายดูก็ได้นะ แต่..ไม่รับประกันความแม่นว่ะ”
“ลองดูก็ดีเหมือนกัน เผื่อนายจะทายได้ว่า เรื่องเรา กับฟ้า จะเป็นยังไงต่อไป” พันธ์ว่า
คืนนั้น ฟ้ายืนอยู่ที่ระเบียงห้องนอน มองพระจันทร์และย้อนคิดเรื่องราวที่ผ่านมาระหว่างเธอกับพันธ์
“พันธ์ดีกับเราทุกอย่าง แต่ทำไมเหตุการณ์มันต้องเป็นอย่างนี้ด้วย ทำไมพ่อของเขาต้องมาทำพี่เราตายด้วย ทำไมๆๆๆๆๆ” ฟ้าคิดจนปวดหัว ฟ้าเดินลงไปข้างล่าง รินนมจากขวดใส่แก้วมานั่งดื่ม พยายามไม่คิดฟุ้งซ่าน แต่ก็ยังทำไม่ได้ ฟ้าจึงโทรปรึกษารัน เพื่อนสนิทของเธอ ฟ้าเองก็อยากปรึกษาคินเหมือนกันแต่ติดตรงที่ว่าพันธ์อยู่กับคินน่ะสิ แล้วฟ้าเองก็ยังโกรธพันธ์อยู่ ทั้งๆ ที่ใจก็รักพันธ์
“รัน เรามีเรื่องอยากปรึกษาหน่อย” แล้วฟ้าก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้รันฟัง รันเงียบไปสักพักหนึ่งแล้วบอกว่า
“ฟังนะ ฟ้า ฟ้าอย่าลืมนะว่า พันธ์ไม่ใช่คนทำให้พี่สาวฟ้าตาย พันธ์เขาดูจริงใจกับฟ้าดี แล้วเราก็เชื่อว่า พันธ์เองก็เสียใจที่พ่อเขาทำให้พี่สาวฟ้าต้องตาย”
“ขอบใจจ๊ะ” ฟ้าว่า แล้ววางสาย เริ่มคิดได้บ้างแล้ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น