รักอลวนบนความแค้น

ลำดับตอนที่ #4 : ความโกรธและการหนี

“ลูกตาลเป็นไงบ้าง?” น้ำถามอย่างเร็วเมื่อกลับมาถึงบ้าน

“พี่ลูกตาลไม่เป็นอะไรแล้วพี่น้ำ” ฟ้าตอบ “ว่าแต่พี่เหอะ ไปทำอีท่าไหนล่ะ พี่ลูกตาลถึงโดนจับตัวไป?” ฟ้าถาม

“เรื่องมันยาวน่ะเดี๋ยวพี่จะเล่าให้ฟังทีหลัง ตอนนี้ลูกตาลอยู่ในบ้านใช่มั๊ย?”น้ำถามกลับ

“อือ” ฟ้าพยักหน้า



“กลับมาแล้วเหรอลูก” แม่ของพันธ์และลูกตาลถาม เมื่อเห็นทั้งสองกลับเข้ามาในบ้าน

“ค่ะ” “ครับ” สองคนตอบ

“แม่มีเรื่องจะคุยด้วยหน่อยน่ะ หวังว่าลูกคงไม่โกรธแม่นะ” แม่ว่า

“เรื่องอะไรครับ?” พันธ์ถาม

“นั่นสิคะ เรื่องอะไรกัน?” ลูกตาลถามด้วยอีกคน

“คืองี้นะ” แม่ว่า “คือแม่กำลังจะแต่งงานใหม่” แม่ตอบ

“ห๊า แต่งงานใหม่” พันธ์กับลูกตาลร้องเสียงหลง ความอึ้งเข้ามาโถมในใจทั้งสอง

“แม่ลืมพ่อไปแล้วเหรอคะ?” ลูกตาลถามอย่างโกรธสุดขีด

“ก็พ่อของลูกๆ เขาอยู่ในคุก เขาต้องอยู่ที่นั่นตลอดชีวิต แม่ก็เหงาอยากมีเพื่อนอยู่ด้วย” แม่แก้ตัว

“ผมรู้ว่าถึงพ่อเราจะไม่ได้เป็นคนดี แต่พ่อก็ยังไม่ตาย แม่ทำแบบนี้ได้ยังไงกันครับ” พันธ์โมโหสุดขีดเดินตึงตังขึ้นข้างบนไป ลูกตาลเดินตามพันธ์ขึ้นไปบนห้อง แต่ไม่ทัน พันธ์ปิดประตูล็อกห้องไปแล้ว

“พันธ์ พี่เข้าไปคุยด้วยได้ไหม?”ลูกตาลถาม

“ผมขออยู่เงียบๆ คนเดียวก่อน” พันธ์ว่า ขณะนั้นแม่เดินตามขึ้นมา

“พันธ์ ขอแม่เข้าไปคุยด้วยได้ไหม?” แม่เคาะประตู

“ไม่” พันธ์ตะโกน แม่กับลูกตาลจึงอ่อนใจเดินไปเข้าห้องของตนเอง



ตอนนี้ความเงียบเหงาว้าเหว่แผ่ประดังเข้ามาครอบคลุมตัวของพันธ์หมดแล้ว พันธ์รู้สึกไม่ดีและเสียใจเรื่องที่แม่บอก พันธ์ล้มตัวนอนบนเตียง เอาหมอนปิดหน้าตาร้องไห้ น้ำตาลูกผู้ชายร่วงเผาะลงบนหมอน สักพักความคิดบางอย่างเกิดขึ้นในหัวของพันธ์ เขาตัดสินใจแล้วละ ว่าเขาจะหนี ออกไปให้พ้นจากที่นี่เสียที พันธ์ตัดสินใจโทรหาฟ้า และเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง



“อะไรนะ นายจะหนีออกจากบ้านเนี่ยนะ นายกลับไปคิดให้ดีๆ ก่อนสิ” ฟ้าว่า

“เราไม่ต้องคิดแล้วฟ้า เราจะหนีออกจากบ้านจริงๆ” พันธ์ยืนยัน

“แล้วนายจะไปที่ไหน?” ฟ้าถาม

“ยังไม่รู้เลย” พันธ์ตอบ

“เราว่านายกลับไปคิดดีๆ ก่อนดีกว่า ไม่ดีเลยนะที่จะหนีออกจากบ้าน” ฟ้าวางสายไปทันทีอย่างฉุนเฉียวในความคิดของพันธ์

พันธ์อยากจะโทรไปหาฟ้าอีกครั้ง แต่ก็พลันคิดว่า ถ้าโทรไปหาฟ้าตอนนี้ ฟ้าคงไม่รับ พันธ์เลยโทรไปหาคินแทน



“อะไรนะ นายน่ะเหรอจะหนีออกจากบ้าน แกคิดดีแล้วเหรอ?” คินถามอย่างตกใจ และก็เพราะด้วยความตกใจนั่นหละ ทำให้คินทำแก้วน้ำที่ถืออยู่ตกใส่เท้าตัวเอง คินร้องจ๊าก

“เฮ้ย เป็นอะไรร้องเสียงดังเชียว?” พันธ์ถาม

“ไม่มีอะไรหรอก เออเดี๋ยวเราโทรกลับไปหานายนะแป๊บนึง เออบาย” คินวางสายแล้วไปกวาดเศษแก้วที่แตกทิ้ง จากนั้นคินหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาเปิดออก และหยิบอุปกรณ์ในนั้นมาทำแผล สักครู่ต่อมา คินก็โทรกลับไปหาพันธ์ และในที่สุดคินก็รู้แล้วว่า พันธ์ไม่ยอมอยู่บ้านตัวเองในตอนนี้แน่ๆ ไม่ว่าเขาจะเกลี้ยกล่อมอย่างไรก็ตาม แต่สุดท้ายพันธ์ขอมาอยู่ที่คอนโดที่คินพักสักช่วงหนึ่ง คินก็เลยตกลงไป

“งั้นเดี๋ยวเราไปหานายที่บ้านแล้วกัน จะได้พาไปคอนโด” คินว่าและวางสายไป พันธ์จัดของอย่างรวดเร็วและอีกสักพักพันธ์ย่องลงมาจากชั้นบนพร้อมกระเป๋าใส่ของ เมื่อคินมายืนหน้าบ้านพันธ์ก็ปีนรั้วออกไปจากบ้าน



“ขอบใจนายมากนะ ที่ให้เรามาอยู่ด้วย” พันธ์ว่าอย่างซาบซึ้ง

“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ลำบากอะไรเลย เพียงแต่ว่านายคิดดีแล้วแน่นะ ทำอย่างนี้มันเหมือนการหนีปัญหา ทำอย่างนี้แล้วไม่มีอะไรดีขึ้นมา ทำไปทุกคนก็ไม่สบายใจเปล่าๆ นายอย่าลืมนะว่าไม่ได้มีนายคนเดียวที่ไม่สบายใจน่ะ” คินให้ความเห็น

“แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรถ้าเราจะต้องรู้ว่า แม่เราจะทิ้งพ่อไปแต่งงานกับคนอื่นน่ะ” พันธ์ตวาดอย่างคุมอารมณ์ไม่อยู่

เมื่อพันธ์รู้ตัวว่าพูดแรงไปจึงขอโทษคิน

“ขอโทษนะ เมื่อกี๊เราคุมอารมณ์ไม่อยู่” พันธ์พูดอย่างสำนึกผิด

“ไม่เป็นไรหรอก นายเอากระเป๋ามาเก็บก่อนเถอะ” คินว่า และนำทางไปห้องคินที่มีเตียงอยู่สองเตียง

พันธ์เดินตามคินมา และวางกระเป๋าลงบนเตียงข้างๆ เตียงคิน

“แล้วพ่อแม่นายไม่อยู่เหรอ?” พันธ์ถาม คินหน้าหมองลง

“พ่อแม่เราไปทำงานที่ไต้หวันน่ะ นานๆ จะกลับมาที พี่ชายเราก็ไปเรียนที่สิงคโปร์ นานๆ จะกลับมาทีนึงเหมือนกัน” คินตอบ

“แล้วนายไม่เหงาเหรอ อยู่คนเดียวน่ะ?” พันธ์ถาม

“ไม่รู้สิ เราคงชินแล้วมั๊ง” คินตอบ “นายไปรอที่โต๊ะกินข้าวก่อนแล้วกัน เดี๋ยวเราไปทำกับข้าวเย็นให้กิน”

“เดี๋ยวเราไปช่วยด้วยดีกว่า เกรงใจนายน่ะ” พันธ์ว่า จากนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

“สวัสดีครับ” คินรับสาย

“คินเหรอ นี่ฟ้านะ” เสียงฟ้าดังมาตามสาย “ถ้าให้เราเดา พันธ์อยู่กับนายใช่มั๊ย?” ฟ้าถามเสียงดุอย่างรู้ทัน

“เปล่า” คินจำใจโกหกไป เพราะรู้ว่าถ้าบอกความจริงไปตอนนี้ ฟ้าคงโกรธนานไปอีกหลายวัน

“แน่ใจนะ?” ฟ้าถามกำชับอีกครั้งหนึ่ง

“เออน่า” คินตอบและรีบวางสาย



หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว คินกับพันธ์ก็มานั่งดูทีวีด้วยกันและคุยกันไปด้วยพลางๆ

“นายกับรัน เป็นแฟนกันเหรอ?” พันธ์ถาม

“เปล่าหรอก แค่เพื่อนกัน เป็นเพื่อนที่สนิท แต่เราดันไปเผลอทำหัวใจหล่นไว้ที่รันน่ะสิ” คินตอบกวน

“ถามจริงเหอะ นายไปเรียนคำพูดกวนๆ นี่มาจากไหน?” พันธ์ถาม

“เรียนรู้ด้วยตัวเองน่ะ” คินตอบ

“แล้วเมื่อไหร่นายจะบอกรัก คนคนนั้นของนายเล่า?” พันธ์ถาม

“ไม่รู้สิ ยังไม่กล้าเลย แล้วเราก็ไม่รู้ว่ารันชอบเราหรือเปล่า” คินว่า

“เอางี้มั๊ยล่ะ เรามาลองทายกันเล่นๆ”พันธ์เริ่ม

“ทายอะไร?”คินถาม

“ทายว่า ถ้ารันโทรมาหานายภายใน 24 ชม.เนี้ย แสดงว่ารันชอบนาย โอเคมั๊ย?” พันธ์พูด

“ก็ลองดู” คินว่า จากนั้นอีกประมาณ 5 วินาทีก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

“รับสิ อาจเป็นรันก็ได้นะ” พันธ์บอกแซวๆ  คินรีบวิ่งไปรับโทรศัพท์

“สวัสดีครับ” คินว่า

“แหม พูดซะเพราะเชียว นี่รันเองนะ” เสียงรันมาตามสาย

“รันเหรอ  แป๊บนึงนะ” คินพยายามควบคุมอารมณ์ดีใจของตัวเอง แล้วไปบอกพันธ์ว่ารันโทรมา จากนั้นก็มาคุยกับรันต่อ

“พี่ชายคินกลับมาเหรอ?” รันถาม

“เปล่าหรอก ทำไมเหรอ?” คินถาม

“ก็ได้ยินนายคุยกับใครเมื่อกี๊” รันว่า

“อ๋อ พันธ์น่ะ” คินตอบอย่างพลั้งปากไป

“พันธ์เนี่ยนะ?” รันถามย้ำ

“รู้แล้วเหยียบไว้เลยนะ อย่าบอกใคร โดยเฉพาะฟ้า” คินว่า

“แล้วเกิดอะไรขึ้น ทำไมพันธ์ถึงมาอยู่บ้านนายล่ะ?” รันถาม

“เรื่องมันยาว รันลองไปถามฟ้าดูแล้วกัน แต่อย่าบอกฟ้าเด็ดขาดนะ ว่าพันธ์อยู่กับเราน่ะ” คินว่า

“จ๊ะๆ” รันรับปาก



--------------------------------------------------------------------------------------------------------

ตอนแรกๆ ยังไม่ค่อยมีอะไร แต่ถึงยังไงช่วยวิจารณ์กันด้วยนะคะ จะได้เอาไปปรับปรุงค่ะ ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ