รักอลวนบนความแค้น

ลำดับตอนที่ #3 : เพื่อนรักของพันธ์

บ่ายของวันต่อมา ฟ้ากำลังทำสวนอยู่ในบริเวณบ้าน ส่วนน้ำออกไปเที่ยวกับลูกตาล

“อ้าว คิน รัน มาได้ไงเนี่ย?” ฟ้าถามอย่างแปลกใจ พลางไปเปิดประตูให้สองคนเข้ามาในบ้าน

“ก็เดินมาน่ะสิ ให้เหาะมาหรือไง” คินตอบตามนิสัยกวนๆ ทำเอาฟ้าหัวเราะ

“พอดีเรามาเที่ยวแถวนี้น่ะ ก็เลยแวะมาหาฟ้า” รันตอบ

ทั้งสามนั่งคุยกันสักพัก

“ฟ้า เราขอเข้าห้องน้ำหน่อยสิ” รันว่า

“เชิญจ๊ะ” ฟ้าตอบ จากนั้นรันก็ไปเข้าห้องน้ำ

ฟ้าก็ลงมือทำสวนต่อ

“ช่วยมั๊ย?” คินถาม

“นายช่วยเป็นรึเปล่าล่ะ ถ้าช่วยเป็นก็มาช่วย” ฟ้าว่าอย่างกวนๆ

“แหม ทำมาพูดกวน แต่รู้ไว้ซะยังไงก็เทียบชั้นนายคินคนนี้ไม่ได้หรอก” คินว่า

“ช่วยได้สิ มาเดี๋ยวช่วย” คินหยิบจอบมาแล้วช่วยพรวนดินให้ สองคนพูดคุยกันสนุกสนาน และในขณะนั้นพันธ์ก็นั่งรถแท็กซี่มาหาฟ้าที่บ้าน เห็นฟ้ากับคินกำลังคุยกันสนุกสนาน ก็นึกว่าทั้งสองเป็นแฟนกัน ก็ไม่อยากเข้าไปขัด เลยเตรียมจะขึ้นรถแท็กซี่กลับ แต่ฟ้าดันเห็นเสียก่อน

“อ้าวพันธ์ จะกลับแล้วเหรอ?” ฟ้าตะโกนถาม และเดินออกมาจากบ้าน คินก็ตามมาด้วย ขณะนั้นรันเข้าห้องน้ำเสร็จแล้วก็เดินตามมาสมทบ

“ก็จะกลับแล้วล่ะ” พันธ์ว่า ทั้งๆ ที่ความจริงไม่ใช่เลย

“อยู่คุยกับฟ้าก่อนก็ได้หนิ” คินว่า

“ไม่เป็นไรหรอก เราไม่อยากอยู่ขัดจังหวะพวกเธอน่ะ” พันธ์ว่า

“เฮ้ย นายเข้าใจผิดอะไรรึเปล่า พวกเราสามคนน่ะ เพื่อนกัน ฉันว่านายต้องกำลังเข้าใจผิดอะไรบางอย่างอยู่ ใช่มั๊ย?” คินถามอย่างรู้ทัน

“ไม่ใช่ซักหน่อย” พันธ์ว่า  แต่คินดูออกว่าพันธ์ชอบฟ้าแต่ยังไม่แน่ใจเท่านั้น เพราะตัวคินเองก็เคยรู้สึกแบบนี้กับรันมาก่อน

“ฟ้า จะว่าอะไรไหมถ้าเราจะขอคุยกับเพื่อนเธอหน่อย” คินว่า

“ก็ถามเจ้าตัวดูเองสิ” ฟ้าตอบ

“งั้นเราขอไม่ถามแล้วกัน มาคุยกับเราหน่อย” คินลากพันธ์เข้ามาในบริเวณบ้านฟ้า ส่วนฟ้ากับรันมองหน้ากันอย่าง

งงงวยแต่ก็ยังไม่เข้าไปในบ้าน ปล่อยให้คินกับพันธ์ไปคุยกันโดยที่ฟ้ากับรันยังไม่รู้ว่า คุยเรื่องอะไร



“เราพอจะรู้ว่า นายชอบฟ้าใช่มั๊ย?” คินถามอย่างตรงไปตรงมา

“ไม่ใช่ซักหน่อย” พันธ์ยังไม่ค่อยแน่ใจ

“ถ้าเราจะบอกว่า เราไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิด คือ เราคิดว่านายกำลังคิดว่าเราเป็นแฟนฟ้าใช่มั๊ย?” คินถามอย่างเดาใจพันธ์ออก

“แล้วใช่หรือเปล่าล่ะ?” พันธ์ไม่ตอบแต่ถามกลับ ในใจรอลุ้นคำตอบ

“ไม่ใช่” คินตอบอย่างตรงไปตรงมา “เราคงพูดอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ แต่นายลองไปคิดทบทวนให้ดี ถามใจนายเองแล้วกันว่านายรู้สึกกับฟ้ายังไง” คินว่า แล้วลากพันธ์กลับมาที่หน้าบ้าน

“ขอบใจมากนะ เพื่อน” พันธ์เริ่มได้รับรู้ถึงใจตนเองแล้วว่าเขานั้นเริ่มรักฟ้าเข้าแล้ว

“ไม่เป็นไรหรอก นายชื่ออะไร?” คินถาม “ลืมถามชื่อไปเลย คุยกันตั้งนาน”

“เราชื่อพันธ์ แล้วนายล่ะ?” พันธ์ตอบและถามกลับ

“เราชื่อคนิศวร ชื่อเล่นชื่อคิน” คินแนะนำตัว

“ขอบใจอีกทีนะ คิน เพื่อนรัก” พันธ์ว่า

“เฮ้ย เพิ่งรู้จักกัน เรียกเพื่อนรักเลยเหรอวะ?” คินถาม

“ก็คงได้แหละน่า นายทำให้เราได้คิด และเราได้คำตอบที่ดีให้ตัวเราเองแล้วละ ก็เพราะว่านายเตือนสติเราไง” พันธ์ว่า

“ก็ได้ เจ้าพันธ์ เพื่อนรัก” คินว่า แล้วกอดคอเพื่อนใหม่เข้าบ้านฟ้า ส่วนฟ้าและรันมองหน้ากันยิ้มๆ แล้วเดินเข้าไปในบ้าน

“ถามหน่อยสิ นายสองคนพูดเรื่องอะไรกันเหรอ?” รันถาม

“บอกไม่ได้ เรื่องลูกผู้ชายคุยกัน” คินตอบแบบชวนหมั่นไส้

“ยี๊ หมั่นไส้ พูดมาได้ยังไงน่ะ” ฟ้าว่า

“เออ เกือบลืมแนะนำอีกคนนึง คนนี้ชื่อรักษิยา ชื่อเล่นชื่อรัน นะ” คินพูดแล้วโบ้ยมือไปทางรัน

พันธ์ยิ้มทักรัน “ยินดีที่ได้รู้จัก”

“เช่นกัน” รันว่า



น้ำกับลูกตาลมาเที่ยวที่สวนสนุก เล่นเครื่องเล่นกันอย่างสนุกสนาน

“ลูกตาลจะเล่นอะไรอีกมั๊ย?” น้ำถาม

“ไม่แล้วละ เหนื่อยมากเลย ขอบคุณที่พามานะ” ลูกตาลตอบ

“ไม่เป็นไรหรอก” น้ำว่าแล้วยิ้ม “เดี๋ยวเราขอไปเล่นรถไฟเหาะอีกสักรอบแล้วกัน ยังไม่หายมันส์เลย ลูกตาลนั่งรอตรงนี้แป๊บนึงได้มั๊ย?” น้ำถาม

“ได้สิ” ลูกตาลยิ้ม “เล่นให้หายมันส์เลยนะ” ลูกตาลหัวเราะเบาๆ

“งั้นเดี๋ยวเรามา” น้ำพูดแล้วไปซื้อตั๋ว และขึ้นรถไฟเหาะ



“สวัสดีจ๊ะน้องสาว” มีชายแปลกหน้าคนหนึ่งมาพูดกับลูกตาล และลงนั่งข้างๆ ลูกตาล

ลูกตาลรีบลุกขึ้นหนีชายแปลกหน้าคนนั้น แต่ชายแปลกหน้าฉุดมือลูกตาลไว้

“ปล่อยนะ ช่วยด้วยค่ะๆๆ” ลูกตาลร้องตะโกนและพยายามสะบัดมือชายแปลกหน้าออกแต่ก็สะบัดออกไม่ได้เพราะเขาจับมือเธอไว้แน่นมาก

“เรียกไปก็ไม่มีใครช่วยหรอก เราไปหาความสุขกันที่อื่นเถอะ น้องสาว” ชายแปลกหน้าว่า แต่ลูกตาลจะไม่ยอมไป พยายามสะบัดมือออกอีกครั้งแต่ก็ยังไม่เป็นผล

“ปล่อยนะ” ลูกตาลตะโกนอีกครั้ง น้ำนั่งรถไฟเหาะอยู่เห็นและได้ยินลูกตาลตะโกนพอดี รู้สึกร้อนใจมากจะไปช่วยแต่ยังลงจากรถไฟเหาะไม่ได้จึงรอให้รถไฟเหาะหมดรอบที่ตนนั่งก่อนจึงลงมา แต่ชายแปลกหน้าคนนั้นก็ฉุดลูกตาลออกจากสวนสนุกเสียแล้ว น้ำวิ่งตามไปอย่างไม่คิดชีวิต น้ำคิดแต่ว่า ถ้าลูกตาลเป็นอะไรไป ชีวิตเขาก็ไม่มีความหมายแล้ว

น้ำวิ่งคนแปลกหน้าที่ฉุดลูกตาลไปเรื่อยๆ แต่ชายคนนั้นไวมาก น้ำจึงไม่สามารถตามทันได้ แต่ถึงอย่างไรน้ำก็วิ่งไปตามทางเรื่อยๆ เผื่อจะเจอลูกตาล แต่ก็ยังไม่เจอ น้ำรู้สึกท้อแท้และสิ้นหวังมาก

ตอนนี้อนาคตของลูกตาลอยู่ในมือน้ำแล้ว…….น้ำจะต้องช่วยลูกตาลไว้ให้ได้



“เอ๊ ทำไมป่านนี้พี่น้ำยังไม่กลับอีกนะ” ฟ้าว่า พลางมองนาฬิกา

“เดี๋ยวพี่น้ำก็กลับมาแหละ ใจเย็นๆ น่า” รันว่า

“อืม นั่นสิ แหมพี่น้ำกับพี่ลูกตาลเขาก็คงอยากไปสวีทกันนานๆ แหละ” คินแซว ทำเอาทุกหัวเราะและเห็นด้วยกับคิน



“อย่านะ อย่าทำอะไรชั้นนน” ลูกตาลร้องอย่างตกใจเมื่อชายแปลกหน้าพาเธอมาที่กระท่อมร้างแห่งหนึ่งที่อยู่ห่างจากบ้านฟ้าแค่สองสามหลังเท่านั้น ชายแปลกหน้าก้มลงมาจะจูบเธอ แต่เธอรีบลุกขึ้นและถีบชายแปลกหน้าแล้วจะวิ่งหนี แต่ก็โดนชายแปลกหน้าซ้อมจนลุกไม่ไหว

“อย่าคิดจะมาหือกับชั้นนะ” ชายแปลกหน้าตะโกนดังมากและชกท้องลูกตาลจนลูกตาลสลบไป



“นี่พวกเราได้ยินเสียงอะไรดังๆ เมื่อกี๊นี้ไหม?” คินถาม

“ได้ยินสิ รู้สึกว่าจะเป็นเสียงคนพูดว่าอย่าหืออะไรซักอย่างนี่แหละ” รันว่า

“อือ ใช่” ฟ้ากับพันธ์ตอบ ทุกคนวิ่งไปตามหาต้นเสียงนั้นด้วยความสงสัย ส่วนพันธ์ก็มองเข้าไปในบ้านหลังนั้นและเห็นลูกตาลกับชายแปลกหน้า

“เฮ้ย พี่ลูกตาล” พันธ์ไม่รีรอรีบปีนรั้วเข้าไปในบ้านนั้น ส่วนที่เหลือเตรียมไม้ท่อนใหญ่ๆ และอุปกรณ์ป้องกันตัวเองไว้ครบแล้วปีนรั้วตามพันธ์เข้าไป

“พันธ์ เอาไม้ไปด้วย เอาไว้ป้องกันตัว” ฟ้าว่า และส่งไม้ให้พันธ์

“เป็นห่วงเราด้วยเหรอ?” พันธ์ถาม

“เอาเหอะน่า เดี๋ยวค่อยถาม เรารีบไปช่วยพี่ลูกตาลดีกว่า” ฟ้าว่า

พันธ์ทุกประตูเข้าบ้านได้สำเร็จ ทุกคนเข้าไปในบ้านร้าง

“หยุดนะ อย่าทำอะไรพี่ลูกตาลนะ” พันธ์เอาไม้ขึ้นชูสูง ชายแปลกหน้าหันมามองแล้วหัวเราะอย่างเหี้ยมเกรียม

“คิดว่าตัวแค่นี้จะมาช่วยพี่แกได้เหรอ คิดใหม่ได้นะ” ชายแปลกหน้าคนนั้นพูดและชกเข้าที่ท้องและหน้าพันธ์จนพันธ์สลบไปอีกคน ฟ้า รัน คินเห็นดังนั้นก็ช่วยกันเอาไม้ตีชายคนนั้นจนชายคนนั้นเลือดนองสลบไป แล้วรันกับคินก็ไปพยุงลูกตาลออกมาจากบ้านร้าง ส่วนฟ้าก็พยุงพันธ์ออกมากจากบ้านร้าง อีกสักพักพันธ์และลูกตาลฟื้น ฟ้ากับรันจึงช่วยทำแผลให้



“เป็นอะไรมากหรือเปล่า?” ฟ้าถาม

“ไม่เป็นไรหรอก” พันธ์ว่า “ว่าแต่พี่น้ำอยู่ไหนแล้วล่ะ?” พันธ์ถาม

“ยังไม่รู้เลย เออใช่ เดี๋ยวฟ้าไปโทรหาพี่น้ำแล้วกัน” ฟ้าว่า



“พี่น้ำ พี่น้ำอยู่ไหนแล้ว?” ฟ้ากรอกคำถามใส่หูโทรศัพท์

“ฟ้า…..ลูกตาลถูกคนแปลกหน้าจับไป พี่ไม่รู้จะทำยังไงดี” น้ำพูดอย่างหมดอาลัยตายอยาก

“พี่น้ำ ฟังนะ ตอนนี้พี่ลูกตาลอยู่กับพวกเราแล้ว พี่กลับมาบ้านเร็วๆ นะ” ฟ้าพูด

“เป็นไปได้ยังไง?” น้ำถามอย่างตะลึง

“เอาเหอะน่า พี่ก็รีบๆ กลับมาแล้วกัน แค่นี้ก่อนนะ” ฟ้าวางสาย



“พี่ลูกตาลเป็นอะไรมากไหมคะ?” ฟ้าถาม

“ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่น้ำอยู่ไหนแล้ว?” ลูกตาลตอบและถามกลับ

“พี่น้ำไม่ได้บอกค่ะ ว่าอยู่ที่ไหน” ฟ้าตอบ

“จ๊ะ ขอบใจมากนะพวกเราทุกคนที่ช่วยพี่ แล้วก็นายพันธ์ไว้” ลูกตาลบอกอย่างรู้สึกปลื้มใจ

“ขอบคุณทุกคนด้วยนะ” พันธ์กล่าว ทุกคนพยักหน้ารับคำขอบคุณ



“ฟ้า เราขอคุยด้วยแป๊บนึงได้ไหม ที่สวนหน้าบ้านน่ะ” พันธ์ว่า

“ได้สิ” ฟ้ายิ้ม แล้วพันธ์กับฟ้าก็เดินไปที่สวนหน้าบ้าน

“เมื่อกี๊ฟ้ายังไม่ตอบเราเลยว่า…..ฟ้าห่วงเราหรือเปล่า?” พันธ์ถามคำถามเดิม

“ก็รู้ๆ อยู่แล้วนี่นา” ฟ้าตอบเขินๆ ความจริงแล้วฟ้าก็อยากจะบอกว่า เธอห่วงเขามาก แต่ตัวเธอเองก็ไม่กล้าบอกหรอก

ฟ้าผลักอกพันธ์ออกไปให้ไกลจากตัวเธอมากยิ่งขึ้นเพราะเธอเขินจนหน้าแดงจัดแล้วตอนนี้

“เรารู้แล้ว ว่าฟ้าห่วงเรา ใช่ม้าา?” พันธ์ถามย้ำทีเล่นทีจริง

“บ้า” ฟ้าชี้หน้าพันธ์แล้วยิ้ม จากนั้นเธอก็เดินเข้าบ้านไป รันกับคินมองอยู่ตลอดถึงกับอมยิ้มในความน่ารักของพันธ์และฟ้า

“ถามจริงเหอะคิน นายต้องตอบชั้นตรงๆ นะ” รันว่า

“อืม จะถามว่าอะไรเหรอ?” คินถาม

“จะถามว่า พันธ์ชอบฟ้า ใช่มั๊ย?” รันถามเร็วเหมือนกลัวไม่ได้พูด

“แน่นอน ดูแป๊บเดียวก็รู้” คินตอบ

“แล้วขอถามอีกอย่างสิ ที่นายไปพูดกับพันธ์แบบส่วนตัวน่ะ คือเรื่องนี้ใช่มั๊ย?” รันถามอีก

“ใช่แล้ว” คินตอบแล้วยิ้ม