ตอนที่ 8 : Chapter 6(Rewrite)
Chapter 6
[Jin Part]
ผมปิดประตูห้องเมื่อเห็นพวกซีนออกไปแล้ว เดินไปทางห้องนอนด้านในที่คิสนอนอยู่ เด็กเปอร์โชคดีมากนะที่วันนี้พวกผมมีแข่ง ไม่อย่างนั้นคงซ่าไม่ออกแน่ถ้าเจอพวกมันทำอะไรเข้าให้ แต่น่าแปลกใจที่เพื่อนตัวดียอมเสี่ยงตัวเองไปช่วยเปเปอร์เนี่ยแหละ
“มึงเป็นไงบ้างวะ” ผมนั่งลงข้างเตียงผู้บาดเจ็บ บริเวณหน้ามีรอยช้ำที่มุมปากนิดหน่อย ตามตัวก็ไม่มีแผลอะไรแต่ภายในคงช้ำจากแรงกระแทกของบรรดาหมัด
“เจ็บแขนกับท้องว่ะ ไม่ต้องพากูไปหาหมอนะเดี๋ยวป๊ารู้” ป๊าก็คือพ่อของมันนั่นแหละ แต่ที่คิสไม่อยากให้รู้ก็ตรงพ่วงด้วยตำแหน่งตำรวจใหญ่มาด้วย
ผมเข้าใจเพื่อนแต่ละคนดีว่าเป็นยังไง ถ้ามันทำเรื่องไม่เดือดร้อนใครผมก็ปล่อยผ่าน
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น ผมเดินไปเปิดประตูให้โซตัสเดินเข้ามา มันอยู่ห้อง 504 ถัดจากห้องผมไปชั้นเดียวเอง ส่วนไอ้คิสอยู่ 607 ห้องติดกัน
“อัศวินเหลือเกินนะมึง แล้วจะไปเรียนไหวไหมวะ”
“แค่นี้เองกูพักฟื้นอีกสักวันก็หายเหอะ” คิสยันตัวเองขึ้นจากเตียงหยิบชามข้าวต้มที่โซตัสเพิ่งเทให้ขึ้นมากิน
“แล้วพวกไหนมันทำไอ้เปี้ยก หน้าอย่างมันไม่น่ามีเรื่องกับใครได้” นอกจากอริที่นอนเดี้ยงอยู่เนี่ย
“พวกไอ้พอสอริมึงนั่นแหละไอ้โซ เปอร์มันเมาแถมหน้ามันก็หน้าล่อขนาดนั้น ก็รู้ว่าไอ้พอสมันชอบผู้ชายน่ารัก”
“อย่างนี้ต้องให้น้องเปเปอร์มาดูแลเป็นค่าตอบแทนนะ” เสียงเจ้าเล่ห์ดึงความคิดเพื่อนให้คิดตาม ถือโอกาสนี้แกล้งมันดีกว่า คิสยิ้ม
“เออจริงด้วย เรื่องเชี้ยๆยกให้มึงเลย”
“ชมกูซะเขินเลย จะเอาอีกแผลมั้ยเพื่อนเดี๋ยวกูจัดให้”โซตัสง้างหมัดขู่
“เกรงใจว่ะ” หันมาหาจิน “กูเหนื่อยว่ะ นอนห้องมึงแล้วกันเดินกลับไม่ไหวแล้ว”
“พูดเหมือนมึงนอนห้องตัวเองบ่อยมาก ตามสบายเพื่อนกูจะไปนอนอีกห้องแล้วกัน” จินเดินถือชามข้าวออกไปเก็บให้ปล่อยให้เพื่อนได้พักผ่อน โซตัสยกข้อมือขึ้นมาดูเวลา
“กูมีนัดว่ะ ยังไงเดี๋ยวพรุ่งนี้กูมาเยี่ยมใหม่นะ”
“อืม ปิดประตูด้วยกูจะนอน” คิสสั่งก่อนหลับสู่ห้วงนิทรา
[End Jin]
DEMON PUB
ผมนั่งมองเวลารอคนสำคัญมาได้สักสิบนาทีแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นจะมา เลเวลมันก็นั่งหน้านิ่งรอเป็นเพื่อน ชายหนุ่มแต่งตัวดูดีใบหน้าจัดว่าหล่อเดินถือแก้วเหล้ามาทางผม
“มานั่งทำอะไรแค่สองคนครับไม่เหงาเหรอ” ผมไม่อยากจะคุยด้วยแต่ก็ตอบตัดความรำคาญ
“มานั่งรอพี่ครับ อีกแปปก็คงมาถึง”
“งั้นขอพี่นั่งเป็นเพื่อนได้มั้ย เพื่อนพี่มันผิดนัดไม่ยอมมาปล่อยให้พี่อยู่คนเดียว” เสียงนุ่มหลอกล่อต้องการสื่อบางอย่าง
“ไม่ได้หรอกครับ เพื่อนผมมันชอบอยู่แบบส่วนตัวไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวาย” ซีนพูดด่าทางอ้อม หวังว่าคงจะไปนะพูดขนาดนี้
“ก็ได้ แต่พี่ขอให้น้องดื่มแก้วนี้ให้หมดก่อนนะถือเป็นการทักทาย” เขายื่นข้อต่อรอง ผมมันเป็นพวกคออ่อนซะด้วยแค่แก้วเดียวก็หลับแล้ว เลเวลมันรู้เลยคว้าไปดื่มเอง
“พี่อยู่โต๊ะนู้นนะครับ มีอะไรไปหาได้” เขากลับไปพร้อมแก้วเหล้าว่างเปล่าส่งยิ้มมาให้ก่อนเดินออกไป
“ซีนกูขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“อืม” ผมนั่งรอคนสำคัญอยู่นานก็ไม่มีทีท่าจะมาสักที ล้วงโทรศัพท์ออกมาโทรตามเมื่อเห็นว่านานแล้ว ทิ้งไอ้เปอร์นอนเมาคนเดียวด้วยเป็นห่วงจัง
(ว่าไงครับผม รถพี่มันเสียกลางทางเลยไปช้ากว่าจะซ่อมเสร็จคงอีกนาน ซีนกลับไปรอที่บ้านก็ได้เดี๋ยวพี่ไปหา)
“แล้วก็ไม่โทรมาหาผมนะ เดี๋ยวเจองอนยาว” ผมแกล้งขู่
(โหยยย ไม่งอนดิครับ เดี๋ยวรถซ่อมเสร็จพี่จะรีบไปบ้านซีนเลยตกลงมั้ย)
“ก็ได้ งั้นแค่นี้นะผมจะกลับแล้ว” ผมวางสายคนสำคัญไปมองหาเลเวลที่เข้าห้องน้ำนานผิดปกติ ลองกดโทรหามันปรากฎว่ามันไม่ได้เอาไปด้วย อ้าว ไปไหนของมันวะเนี่ย
“เลเวลมึงยังอยู่มั้ย! เลเวล!!” ในห้องน้ำก็ไม่มีแล้วมันไปไหน
[Level Part]
ผมเดินมาเข้าห้องน้ำเมื่อรู้สึกถึงความผิดปกติภายในร่างกาย วักน้ำขึ้นสาดหน้าหวังบรรเทาอาการร้อนวูบวาบที่เกิดขึ้น เนื้อตัวสั่นเหงื่อแตกพลั่กมันเหมือนกับ...โดนวางยา!
“ว่าไงคนน่ารักเราเจอกันอีกแล้วนะ” ผู้ชายคนเดิมเดินมาซ้อนหลังผมที่หน้ามองกระจก ต้องเป็นมันแน่ที่ใส่ยาลงไปในแก้วเหล้านั่น
“ออกไป! กูบอกให้ออกไป!!!” ผมหันมาผลักอกมันเพื่อขับรถกลับบ้าน โทรศัพท์ก็ไม่ได้หยิบมาซีนคงตามหาผมวุ่นแล้ว
“ไม่เอาน่า ผมรู้ว่ามันทรมานให้ผมช่วยนะ” มันพยายามกักผมไว้ไม่ให้ออกจากห้องน้ำ ดันตัวผมให้เข้าไปในห้องหนึ่งในห้องน้ำ
“ในห้องน้ำเลยรึไงครับ น้องเลเวลเห็นหงิมๆนี่ไม่เบานะ” เสียงเห่าหอนของโซตัสดังขึ้นเรียกความสนใจของทั้งคู่ได้เป็นอย่างดี เลเวลสะบัดตัวเองให้หลุดก่อนวิ่งมาหลบหลังโซตัส
“มันวางยากู มึงต้องช่วยกูเดี๋ยวนี้” เสียงเย็นแหบพร่ากระซิบบอกข้างหู
“อ้าวเชี้ย!เ ล่นวางยากันแบบนี้เลย ผัวะ! “ หมัดหนักกระแทกเข้าหน้ามันเต็มแรง ผมรีบกระชากตัวมันออกมาข้างนอกยื่นกุญแจรถให้
“มะ ไม่ไหวแล้ว ขับรถพากูกลับที” ผมบอกเสียงสั่น มันคงใส่ลงไปเยอะร่างกายผมถึงกระตุกไม่หยุดแบบนี้
“แม่งเอ๊ย! กูน่าจะซัดให้แรงกว่านี้ เอ่อๆเดี๋ยวกูช่วยมึงเอง”โซตัสรับกุญแจเดินไปลานจอดรถ ผมชี้ให้มันรู้ว่าคันไหนก่อนทรุดฮวบกองกับพื้น
“เฮ้ย มึงอดทนไว้นะคอยบอกทางกูก่อน แม่งเอ๊ย!!”โซตัสสบถหัวเสียเมื่อเห็นเลเวลไม่มีสติแล้ว เอาไวดีวะ พาไปคอนโดกูก่อนแล้วกัน
ห้อง 504
สองร่างกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอย่างเมามันส์เมื่อได้เข้ามาในห้อง โซตัสพยายามดันตัวเลเวลออกไม่อยากทำคนไม่มีสติ แต่ก็นะ ผู้ชายมักจะอ่อนไหวง่ายโดยเฉพาะเรื่องนี้ แต่จิตใต้สำนึกมันพยายาม ย้ำ! ว่าพยายามจะไม่ทำอะไรแล้ว แต่ก็อดไม่ได้
“จูบกับผู้ชายมันก็ไม่ได้แย่นะ ปากมึงน่าดูดมากอะเลเวล” โซตัสส่งปลายลิ้นอุ่นไล้เลียละเมียดละไมอยู่นอกปากอิ่ม เลเวลเผยอปากให้โซตัสเข้ามาได้สะดวก แต่ชายหนุ่มเหมือนแกล้งไล้เลียอยู่แบบนั้น
------ ขอตัดเน้อ ----
[End Level]
เมื่อคืนผมเดินตามหาเลเวลทั่วทั้งผับแต่ก็ไม่เจอคิดว่ามันคงหนีไปหาสาวจนลืมเพื่อนนั่นแหละ เลเวลเป็นคนฉลาดถ้ามีอะไรเกิดขึ้นมันน่าจะเอาตัวรอดได้
“อืมมม ฮ้าววว สดชื่นจังเลย” เปเปอร์ตื่นมาบิดขี้้เกียจบนที่นอนคลายความเมื่อย
ผมนั่งไขว่ห้างนั่งมองมันอยู่โซฟาเยื้องจากเตียงมานิด ตื่นมามีความสุขจังเลยนะมึง เปเปอร์หันมายิ้มให้ผมมองไปรอบห้องอย่างสำรวจ
“กูมานอนห้องมึงได้ไงวะ” เปเปอร์ลูบท้ายทอยงงๆ
“เมื่อคืนมึงไปสนามแข่งรถเถื่อนมา ถูกไอ้พวกไหนไม่รู้ลากออกมาจะพาไปขึ้นรถ แต่โชคดีที่พี่คิสกับไอ้จินไปช่วยไว้ทัน” ผมอธิบายคร่าวๆ
“เหี้ย! กูเมาขนาดจำอะไรไม่ได้เลยอ่อวะ แล้วไอ้คิสเนี้ยนะไปช่วยกู” เปเปอร์ทำหน้าไม่เชื่อ
“เอออออ คู่อริมึงนั่นแหละอัศวินเข้าไปช่วยจนนอนเดี้ยงคาห้องไอ้พี่จิน”
“สงสัยกูต้องมองมันใหม่ซะแล้ว” เปเปอร์พึมพำ แล้วก็เพิ่งคิดออกว่าจะถามอะไรเพื่อน “มึงรู้ได้ไงกูอยู่ห้องพี่จิน”
“มันส่งข้อความมากูเลยโทรกลับ ถ้ากูไม่ลากมึงมานอนนี้ขืนให้กลับสภาพนี้ป๊ามึงเล่นยับแน่ ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำแดกข้าวกัน กูรอมึงคนเดียวเลย” ผมไล่มันไปอาบน้ำเดินลงมารอมันข้างล่าง
“อร่อยว่ะมึงทำเองเหรอวะ” เปเปอร์กินข้าวต้มกุ้งหมดชามยกมือลูบท้องเลียปากที่เปรอะ
“พี่แซนกลับไปตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว มึงคิดว่าใครจะทำล่ะครับเพื่อน”
“ปากดีตลอดนะเพื่อนมียอกย้อน ว่าแต่ไอ้เลเวลอะ” เปเปอร์พูดขึ้นไม่เห็นเพื่อนอีกคน
“ไม่รู้มันหายหัวไปไหนตั้งแต่เมื่อคืน โทรศัพท์แม่งก็ไม่เอาไป” ผมตั้งใจจะไปหามันที่บ้านวันนี้แหละรอกินอะไรกันเสร็จค่อยไป
“มันยิ่งตามตัวยากอยู่ เอ่อ เดี๋ยวแวะไปหามันแล้วเลยไปส่งกูที่คอนโดนะ กูไม่อยากกลับตอนนี้ว่ะ ยังไม่หายมึนเลย”
ผมขับเฟอร์รารี่ออกมาปลายทางคือบ้านเลเวลเป็นที่แรก ยืนกดออดอยู่สักพักก็มีสาวรับออกมาเปิดให้ เธอบอกว่าเลเวลยังไม่กลับตั้งแต่เมื่อคืน
“มันไปอยู่ห้องเด็กมั้งหรือไม่ก็โรงแรม กูว่าเราใจเย็นๆดีกว่าไอ้เวลมันฉลาดจะตาย” เปเปอร์พูดคลายความเครียด มันอาจจะเป็นแบบที่ไอ้เปอร์พูดก็ได้
“มึงอยู่คอนโดนี้เหรอวะ เนี้ยนะที่พักใหม่มึงกูว่าคุ้นๆว่ะ” ผมมองสำรวจคุ้นตา มันบอกเบื่อที่เดิมแล้วไกลมหาลัยเลยหาที่พักใกล้เมื่อสองวันที่แล้วเอง
“ทำไมวะ กูว่าน่าอยู่ดีนะเงียบสงบไม่วุ่นวายระบบความปลอดภัยดี ห้องก็น่าอยู่นะมึง” ผมก็คิดว่าน่าอยู่มากเหมือนกันแถมโคตรใกล้มหาลัยอีก แต่จะทิ้งบ้านแล้วมาอยู่ก็ไม่ได้อีก แต่มันโคตรคุ้นเลยนะ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
จินยืนเคาะประตูเรียกโซตัสที่คงนอนหลับเป็นตายอีกตามเคย เมื่อคืนคงหนักสิท่าเล่นเที่ยงแล้วก็ยังไม่โผล่หัวออกมากินข้าว ปกติมันจะมากินข้าวห้องเขาทุกวัน สายขนาดนี้กลัวเป็นโรคกระเพราะปวดท้องอีก
“โซตัส! เปิดเว้ยเปิดจะแดกมั้ยข้าว” จินตะโกนเรียกเพื่อนเสียงดังไม่กลัวข้างห้องออกมาด่า
ภายในห้องเงียบกริบมีเพียงเสียงเคาะประตูดังอยู่หน้าห้อง โซตัสงัวเงียหยิบกางเกงขึ้นมาสวมใส่เดินไปเปิดประตูหน้าห้อง
“ไอ้เหี้ย! หลับเป็นตายเลยนะมึง นี่ขนมจีนกูทำมาให้คิดว่ามึงไม่ขึ้นไปหากูแน่นอน แหม รอยเต็มตัวเลยนะสัด แดกสาวมาอีกล่ะสิ ไหนขอดูหน่อยดิสวยแค่ไหน" จินยิ้มกริ่มเดินเข้าห้องนอนเพื่อน แต่ก็ต้องตกใจกับร่างสูงที่นอนกึ่งเปลื่อยท่าทางล่อแหลม
“เฮ้ยย!!/เหี้ย!อย่า...” เสียงแรกเป็นของจินอีกเสียงเป็นของโซตัสที่เพิ่งได้สติ
“ไม่ทันแล้วว่ะเพื่อน จัดการตัวเองให้เรียบร้อยแล้วออกไปคุยกับกูข้างนอก” จินพูดแค่นั้นเดินออกไปรอข้างนอก เวรกูล่ะ โซตัสสบถออกมาคนเดียว
TBC.
ชอบโซตัสกับเลเวล อิ ๆ
ถ้ามีฉากตัดให้อ่านนี่คงเลือกสาดอ่ะ =.=