คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : MINAM story : dtua ìt-chăa EP.4 [END]
"ัวอิา" เินทามาถึอนบแล้วนะะ
อบุสำหรับาริาม ยัไ็ฝาฟินี้ไว้ในวใ้วยนะะ
อนนี้เปิเรื่อู่มินัม (นัม) เรื่อใหม่ เรื่อยาวๆเอาไว้เรื่อนึนะะ
อินโทรมาแล้วนะ!!!!
ลิที่รูป้านล่าไ้เลย!!!!!
สำหรับฟิสั้น็ยัไม่ทิ้นะะ ยัแ่เรื่อยๆสลับู่ันไป้า
อบุอีรั้นะะ ทุๆน ทุๆอมเม้น >_<
EP.4
นี่เมื่อืนผมบอรัมินโฮฮยอไปริๆแล้วใ่ไหมเนี่ย? ผมพยายามหยิัวเอแล้วแ่็พบว่ามันเ็บริๆ ถ้ามันเป็นฝัน็เป็นฝันที่เหมือนริสุๆ
“เมื่อืนลับึเียวนะ เอมินโฮป้ะ?” ินวูฮยอที่ื่นพร้อมๆับผมถามึ้นมาเสียสใสสุๆ เารู้สินะว่ามินโฮฮยอรอผม
“เอรับ”
“ูทำหน้าเ้า แล้วุยไรันบ้าไหม?”
“็ไม่เท่าไหร่หรอรับ”
“เออ! ถามอะไรหน่อยสิ” ินวูฮยอลาเ้าอี้มานั่ใล้ๆผม
“?”
“ึยูนเาอบฮยอหรอ?”
พรว!
“แ่ๆ โอ๊ย! ถามอะไรอนนเาื่มน้ำอยู่ละฮยอ!” ผมสำลัับสิ่ที่ินวูฮยอถาม น้ำเสียี้โรมั่นใเลยเหอะ
“็อยารู้อนนี้ไ ลว่าไ”
“รับ เาอบฮยอมานะ ฮยอไม่รู้หรอ” ริๆผม็อยา่อไปว่ามินโฮฮยอ็อบฮยอมาๆนะ แ่็ไม่ใ่เรื่ออผมอะ เผื่อินวูฮยออบมินโฮฮยออยู่็แย่ิ
เรื่อวามรั แ่เรื่อนี้เรื่อเียวที่ผมยอมเป็นนเห็นแ่ัว..
“ว่าแล้วเียว เห็นมันพูแปลๆบ่อยๆ เมื่อไหร่ะมาสารภาพรั็ไม่รู้นะ ยัไบอเาหน่อยแล้วันว่าฮยอรออยู่ ไปอาบน้ำ่อน”
“เฮ้ย! ุยมาั้นานฮยอยัไม่อาบน้ำอีหรอ? ฮยอ! ฮยอ!!” ไปะแล้ว ผมเอ็อยิ้มไม่ไ้ว่าฮยอเาน่าะิแบบเียวับึยูนฮยอ
ถ้าเป็นแบบนั้น..มินโฮฮยอ็...
อหั?
ไม่สิ..ะอหัไ้ยัไ
เรียว่า “ผิหวั” ะถูว่าะอี
“อรุสวัสิ์” เสียทุ้มๆ่ำๆแบบนี้็มีอยู่นเียวนั่นแหละ นที่ผมำลัิถึอยู่
“อะ..อรุสวัสิ์”
“เมื่อืน...”
“เมื่อืนหลับสบายีรับ อาาศีมา” ฮ่ะๆ ลัวเอสุๆแล้ว ผมพยายามทำัวเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น เพราะลัวำอบอเานี่แหละ
“หรอ? นายำอะไรไม่ไ้เลยหรอ?”
“ำไ้ แ่ไม่อยาพูถึ ยัไผมอัว่อนนะรับ”
“เี๋ยว!” เรียไม่พอมินโฮฮยอยัมาับแนผมเอาไว้อี สะบั็ไม่ยอมหลุ้วยนะราวนี้..เฮ้อ..อยาะหนีไปไลๆ ถ้าเป็นเมื่อ่อนผมีในะที่เาทำแบบนี้ อนนี้หัวใผมมันอยาพอแล้วริๆ
“ปล่อยเถอะฮยอ ผมไม่อยาะมาทะเลาะับฮยออนนี้”
“ันแ่อยาะบอนาย..”
“ปล่อย”
“ไม่”
“ปล่อย”
“ไม่”
“ปล่อย!!!” ผมสะบัอีรั้นมืออมินโฮฮยอหลุไปแล้วผม็เินเ้าห้อมาเลย เ้าๆแบบนี้ผมไม่อยาให้มีอะไรมาทำให้ผมและทุๆนอารม์ไม่ี และผม็ไม่พร้อมที่ะรับฟัำพูบาอย่า ึ่ในใอผมมันบอว่าเา้อพูมันออมาแน่ๆ
วันนี้พวผมและพวน้อๆออมาหาอะไรินันที่แถวๆเยอาน เราให้นับรถอวายีมาส่เลยประหยั่ารถไปเยอะเลยละ
“นี่ๆเมื่อวานอะ ผมเห็นฮันบินับมือินฮวาน้วยละ” ยูนฮยอระิบบอับผมแล้วหัวเราะิั
“นายเป็นน่าเมาท์แบบนี้ั้แ่เมื่อไหร่”
“บ้า! ผม็เป็นแบบนี้มานานแล้ว ว่าแ่ฮยอเถอะ ฮยออะอบมินโฮฮยอใ่ป่าว?”
“O_O” าผมเบิว้าโยอัโนมัิ รู้ไ้ยัไวะ?
“นั่นไ! ว่าแล้ว! วัน่อนผมเห็นนะฮยอ แอบโยนเสื้อในมินโฮฮยออะ แล้วไหนะมาวิ่ร้อไห้บอึยูนแล้วพร่ำเพ้ออะไรแบบนั้นอะ ผมเห็นนะ!!” ูมันทำหน้าาเ้าสิ
“ผม็เห็น ผมับฮยอยืนูอยู่” บ๊อบบี้มาระิบอี้านนึอหูผม เอาเ้าไปิ!
“เอ่อ..นายไม่ไ้บอใรไปใ่ไหม?” ผมเอ็้อยอมำนน่อไอัวแสบพวนี้
“รับ!!!” ทัู้่อบอย่าพร้อมเพรีย
“ีแล้ว เพราะฮยอว่าะัใแล้วแหละ”
“ว๊า!! เสียายอะ พวเราทั้ 6 น อบู่นัมมาๆนะรับ ัะายในอินเอร์เน็อะ พวพี่มีโมเม้นท์ที่เรียลสุๆ” บ๊อบบี้ยัฝอย่อไป
“ริๆนะฮยอ พวเราแอบเียร์อยู่นะ ถึอนนี้ฮยอทัู้่ะูห่าเหินัน็เถอะ”
“อืม..็ห่าๆันริๆอะแหละ ไปเถอะ ทุนเรียแล้ว” ผมพยายามับเรื่อที่พวเาทัู้่พู เพราะริๆแอบเ็บและหน่วๆอยู่ลึๆ
ทุนลเลือร้านอาหารที่อร่อยที่สุในย่านนี้ (ฮันบินาเที่ยวเาอนเฟิร์มมา) ทุนเรียพวเราที่ำลัแอบุยันเสียันนแถวๆนี้หันมอันหมเลยละ อายสุๆ
“สั่หมึผัให้ผม้วยนะ” ุนฮเวเอ่ย เาทำหน้าเหมือนะินพวเราอยู่แล้ว หมอนี่เป็นพวี้หุหิอะ หัวโอะไรประมานี้แหละ
“สั่ไปแล้วรับ” ฮยอที่อายุแ่เือนว่าุนฮเวแ่นิสัยเ็ว่าุนฮเวและยอมรับว่าัวเอเป็นน้อเล็สุ
ริๆผมว่า่วเวลาที่พวเราอยู่้วยันทั้ 11 น มันเป็น่วเวลาที่มีวามสุที่สุแล้วแหละ ทุนัเรื่อารแ่ออ ัทุอย่าออแล้วพวเรา็เป็นพี่น้อัน ผมว่ายิ่ารแ่บลพวเรายิ่รัันมาว่าเิมะอี
ะที่ทุนำลัสนุสนานับารินอยู่นั้น ผมเอ็รู้สึแปลๆับสายาที่มินโฮ ฮยอเ้ามอมา เาทำหน้าหิลอเวลาเลย ผมเอ็ไม่อยายิ้มหรืออะไรให้เา็เลยเยๆไปะ
“ินวูฮยอ ผมมีเรื่อะุย้วย” ู่ๆึยูนฮยอ็พูออมา ่อนหน้านี้ผมไปบอเาเอแหละว่าินวูฮยอบอว่ารอเามาสารภาพรัอยู่ ูเาื่นเ้นอยู่ไม่น้อย
“มีอะไร็บอรนี้แหละ”
“เอาริ?”
“อือ”
“ผมอบฮยอ ผมรัฮยอ ผมอยาเป็นแฟนับฮยอรับ!!” เสียหนัแน่นไ้ยินันทั้ร้าน แ่ีที่มันเป็นห้อแบบส่วนัว เสียัๆอทุนเียบลอัโนมัิ
“อุ๊ย!! ั ึยูนนนนนนนน... ฮ่าๆๆๆ นายน่ารัมาอะ ันเอ็อบนาย มาเป็นแฟนันเถอะ!!” ินวูฮยอทำหน้าใ่อนะปรบมือัๆแล้วเอ่ยประโยที่ว่านั่นมา
“เฮ้ย!! เอาริป่าวฮยอ ผมริันะ”
“เอาริๆ”
“เป็นแฟนันนะรับ”
“ล”
“ฮริ้วววววววววววว!!” เสียโห่ีใอทุๆนยเว้นแ่ผมที่ยิ้มๆให้พวเาทัู้่และมินโฮฮยอที่เียบไปเลย
“เี๋ยวมานะ” พูบมินโฮฮยอ็ลุึ้นออไปเลย ทุนหันไปมอเล็น้อยแ่็ไม่ไ้สนใอะไรมามาย ็เพราะไม่มีใรรู้ว่าเาิอะไรับินวูฮยอ มีแ่ผมนเียวเท่านั้นที่รู้
ผมวระีใมาว่านี้นะที่ััวเลือสำัออไปไ้แล้ว แ่มันลับไม่เป็นแบบนั้นะหน่อย ็ในเมื่อมินโฮฮยอำลัรู้สึแย่..
ผมเอ...ันรู้สึแย่ไปับเา้วย..
น่าะีใสิ นัม แทฮยอน
ทำไมนายถึรู้สึแย่ละ...
มินโฮฮยอหายไปนานมานทุๆน้อให้ผมไปามหา ยิ่ไอพวน้อๆทีมฮันบินละยิ่ว่าไล่ะอี ผม็เลย้อมาาม ริๆึฮุนฮยออยามา้วยแ่ทุนลับห้ามไว้ะอย่านั้น ทำให้ผม้อออมานเียว ริๆแล้วผม็ยอมมา้วยวามเ็มใอยู่แล้วแหละ
ผมามหาอยู่ไม่นานนั็เอมินโฮฮยอำลันั่อยู่ในร้านสะวื้อใล้ๆับร้านอาหารนี่เอ
“ฮยอ..”
“อือ”
“ออมานี่เพราะินไม่อิ่มหรือไ” ผมแล้แวเพราะไม่รู้ะุยอะไรับเาี
“หมอารม์มาว่า” หมอารม์แ่มานั่ินบะหมี่เนี่ยนะ โธ่! ยอโ
“นี่อบินวูฮยอนานั้นเลยหรอ?” พูเอ็เ็บหัวใเอไม่น้อยนะเนี่ย
“ใ่ อบมาแ่ไม่เยรู้ว่าึยูนะอบ ิว่ามันอบนายะอี” ท่าทาเศร้าๆแบบนี้ไม่เหมาะับมินโฮฮยอเลยริๆนะ
“แล้วฮยอไม่เยบอินวูฮยอหรอ”
“ไม่อะ ไม่เย มีแ่พูเล่นๆ”
“ริๆฮยอน่าะพูนะ ผิหวั็ไม่เห็นะเป็นอะไรเลย ผมเอยัทนไ้เลย มันโล่ใะายถ้าไ้พูออไป”
“หึ! นเรามันิไม่เหมือนันหรอ นัม แทฮยอน” สีหน้าอเาอนนี้มันู..เ็บปวริๆนะ..
“นั่นสินะฮยอ..” ผมนั่ล้าๆมินโฮฮยอแ่็ไม่ไ้พูอะไรับเาอี ปล่อยให้เามอยู่ับวามิอัวเอ
ว่าที่พวเราะลับันไป็เป็นเวลาเป็นั่วโม ถ้าไม่ิว่ามีนโทรามผมับมินโฮ ฮยอ็ยันั่อยู่ที่เิมโยที่ไม่ไ้พูอะไรเลยัำ
“หายันไปะนานเลยนะรับ” ฮันบินเอ่ยแบบยิ้มๆ ผม็ไม่ไ้พูอะไรนอายิ้มอบลับให้เา
“ไปันเถอะ ุลุมาแล้ว” ินฮวานเอ่ยแล้วทุน็่าเห็น้วย
ระาษแผ่นนึถูส่มาให้ผมโยมินโฮฮยอ “เอันที่าฟ้าึวายีอน 2 ทุ่ม” ผมอ่าน้อวามแล้ว็เ็บระาษไว้ในระเป๋า
เมื่อใล้ถึเวลานัผม็รีบึ้นไป่อนเวลาเล็น้อย ริๆือผมะหนีึ้นมาสูบบุหรี่่อนน่ะ สมอผมมันิบ้าบออะไร็ไม่รู้ รู้แ่มันิไม่ยอมหยุเลย
“สูบอีแล้วหรอ?” เสียมินโฮฮยอ..
“นิหน่อย”
“เลิไปะเถอะ แทฮยอน” มินโฮฮยอึบูหรี่ออามือผมับ้วยเท้า ยัไม่พอแ่นั้นเา้นัวผมเอาไฟแ็และบุหรี่ทั้ล่อโยนลไป้านล่าอี้วย
“อะไรเนี่ย!”
“เป็นห่วไ”
“ไม่้อหรอรับ ผมไม่้อาร!”
“แทฮยอน!! นิสัยประประันเมื่อไหร่ะเลิ!”
“ถ้าะเรียมาเพื่อมา่าผมทีหลั็ไม่้อนะรับ” ผมพยายามลั้นน้ำาเอาไว้
“เฮ้อ..ไม่ใ่ ทำไมอบประ”
“มีอะไร็ว่ามาเลย”
“็แ่อยาถาม”
“อะไร”
“เราลอมาบันไหม?” เสียทุ้ม่ำับประโยสั้นๆนั่นมันทำให้หัวใผมระุ
“ไม่ ผมไม่อยาบับนที่เพิ่อหั ผมไม่ใ่อเล่นนะฮยอที่ะให้ฮยอมาบเพื่อลืมินวูฮยอ”
“ไม่ใ่ ันแ่อยาบับนาย ันะพูั้แ่เมื่อเ้าแล้วแ่นายไม่ฟัเอ” ผมมอามินโฮฮยอ
นิ่
แน่วแน่
เาไม่ไ้โห
“ริหรอ?”
“ริสิ ที่ริันิมาั้แ่เมื่อืนแล้วแหละที่นายบอรั็ิมาลอ ินมันนอนไม่หลับเลย”
“....”
“ว่าไ นัม แทฮยอน ะมาลอบันไหม? ถ้านายไม่ใ่ฮยอะบอนายเอ”
อนนี้สมอผมมันิไปมาเ็มไปหม นผมว่าำอบอผมมัน้อเป็นำนี้
“็ไ้ เรามาลอบัน แ่ถ้าผมไม่ใ่สำหรับฮยอ ฮยอ็บอผมนะ ผมไม่อยารันที่ไม่รัผมเลย” ผมยอมลเพราะถ้าผมไม่ใ่สำหรับฮยอเา ยัไรั้นึผม็ยัเยรัและเยไ้บับเา
“อืม แ่ถ้าฮยอรันายริๆ ฮยอ็ะไม่ปล่อยนายไปเหมือนัน” มินโฮฮยอยิ้มเินๆ ทำเอาผมหลุำเลยแหละ น่ารั
“รับ..”
ผมับมินโฮฮยอเินลับออมาาาฟ้าพร้อมัน ผมรู้สึว่าหัวใอผมมันุ่มื่นึ้นบ้าแล้วแหละ
“อาว ฮยอหวัีรับ”
“หวัีรับฮยอ” มินโฮฮยอับผมทัทายียฮยอพร้อมัน เาเินทำหน้าเหวี่ยมาแ่ไลเลยละ
“หวัีๆเ็ๆ”
“ฮยอเป็นอะไรรับ ใรทำอะไรฮยอหรือเปล่า?” ไม่ใ่ผมเป็นนถามแน่นอน
“อืม...ะี้สิ ันเินไปื้ออที่มินิมาร์ทมาาลับเ้ามาอะ ไฟแ็หล่นมาใส่หัวันเนี่ย! แถมมีล่อบุหรี่ลมาพร้อมๆันเลยนะ ันว่ามัน้อมาาึเราแน่นอนอะ ยัไ็ระวััว้วยนะเ็ๆ ไป่อนนะ เ็บะมั!” ียฮยอเินาไปแล้ว ทำเอาผมับมินโฮฮยอแทบะมุินเลย อโทษนะรับียฮยอ..
“ฮยออบผมบ้าป่ะ?” ผมถามเาะที่เราอยู่ในห้อ้อม้วยันสอน
“็รู้สึอบนี่แหละถึไ้อยาลอบ บาทีฮยอว่านายอาะ้อเป็นอฮยอลอไป็ไ้”
“ทำไมอะ?”
“็เพราะว่าฮยอว่าอีไม่นานฮยอ้อหลรันายแน่ๆเลย”
“ไอบ้า มินโฮ!!” . .
เิน...
เินริๆนะ..
E N D.
ความคิดเห็น